Το Στρατώνι του ονείρου και της μνήμης

Γκρεμίζει αιώνια το βουνό στη θάλασσα
και δίνει τα πετρωμένα σπλάχνα του στο κύμα
να τα σμιλέψει, λεπτό με το λεπτό, μέρα τη μέρα,
σε ατίμητα γλυπτά της φύσης.
Ίχνη «πυρόχρωμης σκουριάς» ζωηρεύουν το τοπίο.
Ριζώνει μεσ’ τη θάλασσα η Κολώνα μόνη
και με αγωνία το πέλαγο βιγλίζει,
πότε θα δέσει απάνω της βαπόρι.
Ο Ελαιώνας, ξεδοντιασμένος πια και άδεντρος,
πεισματικά κρατάει τα προαιώνια μυστικά του.
Ο Έρωτας κι ο Θάνατος, δίδυμα αδερφωμένοι,
ισότιμα τον τίμησαν.
Χαίνει στο πέλαγο ο αρχαίος τάφος κι αδειάζει
τα λευκά του κόκαλα, τα ξασπρισμένα
από το αλάτι και τον ήλιο.
Τις νύχτες με το ολόφωτο η «δέσποινα του Στρατονιού»,
σεμνή και παινεμένη, κρατώντας το άσπρο πέπλο της
περιδιαβαίνει τις ακρογιαλιές και τα σοκάκια
και σέρνει κύκλιο χορό σε αέναη παννυχίδα
με τους αλαφροΐσκιωτους, που νυχτοπερπατούνε.

Αν ακουμπήσεις το αυτί στο χώμα,
κάποια φορά, ίσως ακούσεις το χτύπο
του αργαλειού της κόρης,
που προσμονάει τον Αδερφό αιώνες τώρα,
με δύναμη πετώντας τη σαΐτα
κι οδύρεται πατώντας τις πατήθρες,
τι η λάγνα Ανατολή τον μάγεψε και ξέχασε
το δρόμο του γυρισμού.

Κι ο Αι – Νικόλας στο βουνό
το χέρι βάζει αντήλιο
και το θεόρατο τον Άθωνα αντικρίζοντας
ζωηρά σταυροκοπιέται.

Δ. Στυλιανίδου Απρίλης 2009