ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΖΩΓΡΑΦΩΝ

Μαρία Φιλοπούλου


Η Μαρία Φιλοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1964. Σπούδασε ζωγραφική στην Ανωτάτη Εθνική Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού (ύ (ole Nationale Superieure des Beaux-Arts) με καθηγητή τον Leonardo Cremonini, από το 1984-1988.
Συνέχισε τις σπουδές της στην ίδια σχολή με υποτροφία της Γαλλικής Κυβέρνησης κάνοντας το μεταπτυχιακό της στη λιθογραφία με καθηγητή τον Abrahad Hadad από το 1988έως το 1989.


Έργα της ανήκουν στη συλλογή της Εθνικής Πινακοθήκης και της Βουλής των Ελλήνων, καθώς και σε ιδιωτικά μουσεία και συλλογές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Εδώ παρουσιάζουμε την πρόσφατη δουλειά της Μαρίας Υποβρύχιοι κολυμβητές.

Συναντήσαμε την Μαρία στο σπίτι της στην Αθήνα. Η ευγενική της φιγούρα και η ηρεμία της αντικατοπτρίζει το απέραντο γαλάζιο των έργων της, γιατί οι πίνακές της είναι πραγματικά απέραντοι. Η Μαρία ζωγραφίζει μεγάλες επιφάνειες και εντυπωσιακή ήταν η σεμνότητα με την οποία μας έδειξε την δουλειά της .


Παρακάτω παραθέτουμε σχόλιο από το εικαστικόν της εφημερίδας το Βήμα

Το νερό που ζωγραφίζει η Φιλοπούλου είναι μια (σχεδόν) επίπεδη επιφάνεια. Ο μουσαμάς είναι επίσης μια επίπεδη επιφάνεια. Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς ότι το να δημιουργηθεί η αίσθηση του χώρου με δύο επίπεδες επιφάνειες τη μία πάνω στην άλλη είναι αδύνατον - γι' αυτό και αν βάψετε έναν τοίχο γαλάζιο δεν θα μοιάζει με θάλασσα. Ετσι οι ζωγράφοι, όταν θέλουν να ζωγραφίσουν θάλασσα, χρησιμοποιούν κάποιου είδους ατμοσφαιρική προοπτική ταξινομούν δηλαδή το χρώμα τους από το πιο σαφές στο πιο ασαφές, από το πιο καθαρό στο πιο γκρίζο, από το πιο σκούρο στο πιο ανοιχτό, ως το σημείο του ορίζοντα όπου τα πάντα φθίνουν. Αυτό είναι μια εικόνα εντυπωμένη στο ανθρώπινο μυαλό με αποτέλεσμα, αν βάψει κανείς μια οποιαδήποτε επιφάνεια με γαλάζιες οριζόντιες λουρίδες, την πιο κοντινή με έντονο ultramarine και τις υπόλοιπες προοδευτικά πιο γκρίζες, να εμφανίζεται ένας χώρος και η αίσθηση της απόστασης.
Η Μαρία Φιλοπούλου χρησιμοποιεί την ατμοσφαιρική προοπτική, αν μη τι άλλο στο σημείο όπου οι πινελιές και τα σταξίματα είναι πιο ευμεγέθη στο πρώτο πλάνο και προοδευτικά γίνονται μικρότερα.
Χρησιμοποιεί όμως πάνω από όλα τον ρυθμό.
Οι λουόμενοι, κόκκινα, ώχρες, πορτοκαλιά, είναι τα «πέδιλα» πάνω στα οποία γαντζώνεται η επιφάνεια του νερού.
Τι μας είπε η Μαρία για τη ζωγραφική της:

Ζωγραφίζω παρατηρώντας το ορατό, παρουσιάζοντας τη δική μου πραγματικότητα, το πώς βλέπω τον κόσμο. Επιμένω στο τελάρο, γιατί παρ' όλες τις δύο διαστάσεις του μου δίνει τη δυνατότητα να εκφραστώ, μαγεύομαι από τους ορίζοντες που ανοίγονται μπροστά μου. Ζωγραφίζοντας χάνομαι μέσα από την περιπέτεια της ζωγραφικής, καθώς ανασύρονται πράγματα και δρόμοι που δεν τα είχα υπολογίσει, ούτε φανταστεί προηγουμένως. Αυτή η περιπέτεια, περιπέτεια αυτογνωσίας, είναι που κρατάει άσβεστη την όρεξή μου για ζωγραφική.
Δημιουργώ χώρους, διότι έχω την ανάγκη ενός δικού μου προσωπικού «κλειστού» χώρου για να ελευθερωθώ. Εξαιτίας αυτής της ανάγκης, δημιουργείται στα έργα μου μια ευρυγώνια προοπτική. Θέλω να αισθανθώ ότι μέσα στον χώρο που ζωγραφίζω, κάτι σαν φωλιά. . Έχοντας το κεφάλι μου σταθερό, κοιτάω δεξιά, αριστερά, πάνω, κάτω, με την άκρη του ματιού. Αυτό με κάνει να αισθάνομαι τελείως ελεύθερη. Μου δημιουργεί παράλληλα μια αίσθηση ιλίγγου, ανατροπής και κίνησης. Ανατροπής της καθιερωμένης εικόνας του χώρου, απ' όπου γεννιέται μια εικόνα καινούρια, αλλά εντελώς πραγματική. Τα θέματά μου είναι βιωματικά. Δεν θέλω να περιγράψω τον χώρο, αλλά να μεταφέρω την αίσθηση που έχω γι' αυτόν.(.)
Στην τελευταία μου δουλειά, στους κολυμβητές κάτω από το νερό, ο χώρος είναι πάλι κλειστός, αλλά ταυτόχρονα απεριόριστος, το πάνω μέρος του βυθού, το νερό, η άμμος ή τα βράχια δημιουργούν τον «κλειστό» χώρο. Οι κολυμβητές σε πλήρη ελευθερία, σώματα που έχουν χάσει τη βαρύτητά τους, σε ασυνήθιστες στην πραγματικότητα κινήσεις: τους ζωγραφίζω γυμνούς για να δώσω μεγαλύτερη αίσθηση ελευθερίας. Θέλω να φαίνονται σαν να ανήκουν σ' αυτό το περιβάλλον. Το έντονο φως και οι αντανακλάσεις του νερού πάνω στα γυμνά τους σώματα, οι φυσαλίδες και η άμμος του βυθού μου δημιουργούν έναν ονειρικό κόσμο.
(...)
Το χρώμα και το έντονο φως είναι χαρακτηριστικά των εμμονών μου. Όταν ζωγραφίζω, αγνοώ το πλαίσιο του τελάρου, γι' αυτό δουλεύω στον τοίχο ή στο πάτωμα. Έχω μανία να χωρέσουν τα πάντα μέσα στο έργο, ακόμη και εγώ. Θέλω να έχω την αίσθηση ότι είμαι μέσα στον πίνακα. Ο τρόμος αυτός με απελευθερώνει.
Η ελευθερία, η αναπνοή, ο ρυθμός, οι αντιθέσεις είναι για μένα πηγή ενέργειας στη ζωγραφική. Το κάθε έργο είναι μια καινούρια περιπέτεια, χωρίς αναμενόμενο τέλος.
Η Μαρία Φιλοπούλου έχει εκθέσει μόνη της ή σε ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό ( Παρίσι , Βαρσοβία, Λονδίνο, Βρυξέλες, Μαιάμι, Νέα Υόρκη)


Α. Τσανανάς

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΙΚΡΟΥΣ ΜΑΣ ΦΙΛΟΥΣ Η Παραμυθομαζώχτρα

Αυγερινός και Πούλια

Πλειάδες ή Πούλια: κόρες του Άτλαντα και της Πλειόνης, της θυγατέρας του Ωκεανού. Ήταν εφτά αδερφές: η Μαία, η Ταϋγέτη, η Ηλέκτρα, η Κελαινώ, η Αλκυόνη, η Αστερόπη και η Μερόπη. Μόνο τα έξι αστέρια είναι ορατά, η Μερόπη δεν φαίνεται από τη γη. Κατά τη μυθολογία οι 6 ήταν γυναίκες ή αγαπημένες θεών, ενώ η έβδομη, η Μερόπη γυναίκα θνητού, γι’ αυτό κρύβεται από ντροπή και δεν διακρίνεται.
Στην πραγματικότητα η Πούλια είναι αστερισμός του λεγόμενου ανοικτού τύπου και αποτελείται από 500 αστέρια περίπου από τα οποία μόνο τα 6 είναι ορατά από τη γη. Η ανατολή και η δύση των αστεριών αυτών έδειχνε στους γεωργούς πότε έπρεπε να αρχίσουν το όργωμα, τη σπορά ή το θερισμό.
Αφροδίτη: το πιο λαμπρό αστέρι. Το χάραμα είναι το άστρο της αυγής, ο Αυγερινός , το σούρουπο στη δύση χαμηλά στον ορίζοντα ο Αποσπερίτης. Παλιά πίστευαν οι άνθρωποι του λαού πως επρόκειτο για δύο διαφορετικά αστέρια.
Ποιος είδε τέτοιο θαύμασμα,
παράξενο μεγάλο,
να περπατούν χειροπιαστά
ήλιος με το φεγγάρι!
Ο ήλιος να’ναι ο γαμπρός
και το φεγγάρι νύφη
κι όλα τ’ αστέρια τ’ ουρανού,
να’ναι οι καλεσμένοι.
Και προξενήτρα η Πούλια μας,
τα δύο να τ’ ανταμώσει.
Με τ’ αγαπημένα αστέρια του Αυγερινού και της Πούλιας σχετίζεται το σημερινό μας παραμύθι…
Μια φορά κι ένα καιρό, ήταν ένας βασιλιάς και μια βασίλισσα κι είχαν δυο παιδιά, τον Αυγερινό και την Πούλια.
Δυστυχώς η βασίλισσα πέθανε νέα κι ο βασιλιάς έφερε μια ξένη για γυναίκα του στο παλάτι. Αυτή η γυναίκα ήταν μια μάγισσα, κακή και δολοπλόκα. Όλοι το καταλάβαιναν, εκτός από το βασιλιά. Μπροστά του παρίστανε την καλή και την ευγενική, αλλά όταν ήταν μόνη με τα παιδιά τα κακομεταχειριζόταν και με τον τρόπο της τα έκανε να θέλουν να φύγουν απ’ το παλάτι.
Μια μέρα τα παιδιά αποφάσισαν να φύγουν μακριά, γιατί δεν άντεχαν άλλο. Η μάγισσα, όταν τα είδε να ξεμακραίνουν, αποφάσισε να τα ακολουθήσει για να βεβαιωθεί πως δε θα επιστρέψουν. Ήθελε να τα εξοντώσει.
Ανέβηκε, λοιπόν, στη μαγική της σκούπα, έριξε στην πλάτη τη μαύρη της μπέρτα και άρχισε το κυνηγητό.
Τα δυο παιδιά τα είχε βαφτίσει όμως μια καλή νεράιδα και τα είχε προικίσει με κάποιες υπερφυσικές δυνάμεις.
Κάποτε η μάγισσα τα έφτασε κι έκανε να τα ακουμπήσει με το μαγικό ραβδί της και να τα μεταμορφώσει σε αρνάκια, αλλά ο Αυγερινός φώναξε στην αδερφή του:
-Πούλια, πέταξε τη χτένα πούχεις στα μαλλιά σου!
Η Πούλια πέταξε τη χτένα και τα χρυσά μαλλάκια της ανέμισαν σα χρυσό ποτάμι!
Η κακιά μητριά μπερδεύτηκε ανάμεσά της, έχασε την ισορροπία της κι έτσι τα δυο αδέρφια κέρδισαν χρόνο. Τα ξανάφτασε όμως και όρμηξε καταπάνω τους με άναρθρες κραυγές. Τότε η Πούλια έλυσε τις κορδέλες της κι εκείνες έγιναν δάσος πυκνό, γεμάτο άγρια θηρία.
Η μάγισσα όμως πέταξε με τη μαγική της σκούπα πάνω απ’ αυτό το δάσος και πλησίασε πολύ κοντά.
Τότε ο Αυγερινός της πέταξε το μενταγιόν που του είχε χαρίσει η νονά τους, η νεράιδα και ο τόπος γέμισε μυτερά αγκάθια. Αλλά και η μητριά χαμήλωσε κι έψαχνε για άλλα μονοπάτια.
Τα δύο αδερφάκια βρήκαν τότε καταφύγιο σ’ ένα πανύψηλο λευκάδι και σκαρφάλωσαν στα ψηλά κλαδιά του για να ξεκουραστούν λιγάκι.
Βράδιαζε κι από ψηλά άκουσαν το παραπονεμένο κλάμα μιας γριούλας και λύγισαν το κλαδί προς τα κάτω να τη δουν και να την παρηγορήσουν. Της μιλούσαν γλυκά, αλλά εκείνη δεν άκουγε, είπε, καλά, γιατί ήταν πολύ μεγάλη. Εκείνα λύγιζαν όλο και περισσότερο το κλαδί του λευκαδιού για να ακουστούν. Η μητριά όμως, που ήταν μεταμορφωμένη σε γριά και παρίστανε την καλή, όρμησε τότε εναντίον τους και τα δύο αδέρφια άφησαν να τους ξεφύγει μια δυνατή φωνή φόβου και αγωνίας…

Τότε, το λευκάδι που είχε κι αυτό ψυχή κι ένιωσε το φόβο τους, τινάχτηκε με δύναμη ψηλά και τα δύο παιδιά πέταξαν στον ουρανό μέχρι τ’ αστέρια κι έμειναν εκεί για πάντα…
Κι οι άνθρωποι άκουσαν στη γη την ιστορία τους από το ψηλό δέντρο, το λευκάδι και στρέφοντας τα μάτια τους στον ουρανό προσπαθούσαν να ξεχωρίσουν τα δυο αδέρφια.
-Να η Πούλια, λέγανε, όταν νύχτωνε…
-Να και ο Αυγερινός, ο αδερφός της, το χάραμα…
Κι από τότε λάμπουν σα διαμάντια στον ουρανό. Τη νύχτα λάμπει η Πούλια με τα εφτά αστεράκια της και το χάραμα ο Αυγερινός, στα ανατολικά. Κι έζησαν εκεί ψηλά για πάντα τα δυο αδέρφια στην ηρεμία και την ασφάλεια του ουρανού μακριά απ’ την κακιά μητριά κι εμείς ακόμη καλύτερα…

Υ.Γ. Το παραμύθι αυτό το αφιερώνω στη μικρή μου αδερφή, που όλοι στο σπίτι μας τη φωνάζαμε «Πούλια», από το Δεσπούλα.

Από τον ΣΥΛΛΟΓΟ ΓΟΝΕΩΝ & ΚΗΔΕΜΟΝΩΝ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΣΤΡΑΤΩΝΙΟΥ

Η Παγκόσμια Μέρα του Παιδικού Βιβλίου

Μια μητέρα ρώτησε το σοφό και μεγάλο εφευρέτη της ατομικής ενέργειας:
«Κύριε Αϊνστάιν, τι βιβλία να δίνω στο παιδί μου να διαβάζει;» «Παραμύθια» απάντησε ο Αϊνστάιν. «Εκτός από παραμύθια τι άλλα βιβλία να του δίνω να διαβάζει;» Κι εκείνος της απάντησε: «Παραμύθια, παραμύθια, παραμύθια. Καταλάβατε κυρία μου; Παραμύθια!..»

Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΜΕΡΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΚΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ καθιερώθηκε για να τιμηθεί ένας μεγάλος παραμυθάς, ο Δανός συγγραφέας Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, (1805-1875). Η 2 του Απρίλη είναι η ημέρα των γενεθλίων του. Τον Άντερσεν τον έκαναν γνωστό σ' όλο τον κόσμο τα παραμύθια του. Ξεκίνησε σαν συλλέκτης λαϊκών παραμυθιών, για προσωπική του ευχαρίστηση, καθώς τον έθελγε η αισθητική τους και με στόχο να ασχοληθεί με τη μελέτη τους. Έγραψε και δικά του παραμύθια, παραμύθια με βαθιά φιλοσοφία, που άνοιξαν καινούριο δρόμο στο ψυχολογικό παραμύθι. Τα παραμύθια του Άντερσεν, σε 25 τόμους, μεταφράστηκαν, κυκλοφόρησαν σ' όλον τον κόσμο κι αγαπήθηκαν πολύ από μικρούς και μεγάλους.
Τα παραμύθια αντιπροσωπεύουν τα όνειρα των λαών και των ανθρώπων. Ταξιδεύουν από στόμα σε στόμα και πηγαίνουν σ' όλους τους τόπους το μήνυμα ότι οι λαοί και οι άνθρωποι μοιάζουν, ότι πονούν από τους ίδιους πόνους και χαίρονται με τις ίδιες χαρές. Τα σημεία όπου τα όνειρα όλων των λαών και όλων των ανθρώπων συναντιούνται είναι η αγάπη, η ειρήνη, η αλληλεγγύη, η ευτυχία.
Τα παιδιά όλης της Γης αγαπούν πολύ τα παραμύθια. Τα αγαπούν γιατί ο κόσμος που κινείται μέσα σ' αυτά είναι πλασμένος από μαγεία και όνειρο. Είναι ο δικός τους ο κόσμος. Με τη γόνιμη φαντασία, που ιδιαίτερα χαρακτηρίζει τη μικρή ηλικία, το παιδί παίρνει μέρος στη δράση του ήρωα του ήρωα του παραμυθιού. Ο θαυμασμός για τις ηρωικές του πράξεις το κάνει να ταυτίζεται μαζί του και να θέλει να του μοιάσει. Γεννιέται μέσα του η επιθυμία να τον μιμηθεί και να κάνει κι αυτό, όταν μεγαλώσει, θαυμαστά κατορθώματα, σαν τον ήρωα του παραμυθιού. Με τα χαρούμενα συναισθήματα που νιώθει για τις νίκες του ήρωα γίνεται αισιόδοξο, παίρνει θάρρος και θα μπορεί μεγαλώνοντας να ξεπεράσει δυσκολίες και εμπόδια, για να πραγματοποιήσει σκοπούς ευγενικούς που φέρνουν χαρά κι ευτυχία στους ανθρώπους.

Με αφορμή, λοιπόν, την παγκόσμια ημέρα παιδικού βιβλίου, που ήταν στις 2 Απριλίου, ο Σύλλογος Γονέων & Κηδεμόνων προσφέρει στα παιδιά από ένα παραμύθι και υπόσχεται, ότι σύντομα θα γίνει λογοτεχνική εκδήλωση που κοντά μας θα είναι κάποιος συγγραφέας ο οποίος θα μιλήσει για το μαγικό κόσμο των παραμυθιών!



Κ, Καραπιπέρης

Από τον ΣΥΛΛΟΓΟ ΓΟΝΕΩΝ & ΚΗΔΕΜΟΝΩΝ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ & ΛΥΚΕΙΑΚΩΝ ΤΑΞΕΩΝ ΣΤΡΑΤΩΝΙΟΥ

Το κλείσιμο της σχολικής χρονιάς έγινε την Παρασκευή 16-5-08 στην αίθουσα του Ο.Α.Ε.Δ.
Η Διευθύντρια κα. Χαμαϊδού Ευαγγελία, όλοι οι καθηγητές, ο σύλλογος γονέων και κηδεμόνων με πρόεδρο τον κ. Δρεπανιώτη Σταύρο και οι μαθητές ετοίμασαν μία άρτια εκδήλωση όπου αρχικά βραβεύτηκε για την πολυετή προσφορά του στο χώρο της Μέσης εκπαίδευσης ο κ. Κουφός Αλέξανδρος πρώην Διευθυντής.
Στη συνέχεια, προβλήθηκε ένα ντοκυμαντέρ για τα Σιδηροκαύσια. Επίσης παρουσιάστηκαν από τους μαθητές, μία μελέτη για τις επιπτώσεις του καπνίσματος, μία μελέτη για τα βιολογικά προϊόντα, προβλήθηκαν δε φωτογραφίες από την περιβαντολογική εκδρομή των μαθητών.
Η μαθήτρια Θεοδωρακοπούλου Γεωργία βραβεύτηκε για την πρώτη σε επίπεδο νομού επίδοση της στον αθλητισμό.
Ένας ολόκληρος τοίχος ήταν διακοσμημένος με τις εργασίες των μαθητών στο μάθημα των εικαστικών.
Στο τέλος προσφέρθηκαν κεράσματα από μπουφέ που είχαν ετοιμάσει οι κυρίες του Συλλόγου σε συνεργασία με το Σύλλογο γυναικών.
Καλό καλοκαίρι!!!

Το ΔΣ του ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΓΟΝΕΩΝ & ΚΗΔΕΜΟΝΩΝ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΣΤΡΑΤΩΝΙΟΥ για την υποβάθμιση του Σχολείου μας

Όλοι μας πιστεύουμε ότι η παιδεία είναι το υπέρτατο αγαθό μετά την υγεία. Σ’αυτόν τον ευαίσθητο, λοιπόν, τομέα , ο,τιδήποτε επιχειρείται πρέπει να γίνεται με προσεκτικό σχεδιασμό και με συνεχή και ειληκρηνή διάλογο μεταξύ των εμπλεκομένων και ενδιαφερομένων.
Κατά την διάρκεια της σχολικής χρονιάς υπήρξαν αρκετά προβλήματα στο σχολείο μας, που είτε με συζητήσεις, είτε με εντάσεις τελικά τακτοποιήθηκαν.
Όμως την 1η Απριλίου, η ανακοίνωση ότι το σχολείο υποβιβάζεται, μας άφησε εκπληκτους (αφού το θεωρήσαμε πρωταπριλιάτικο …ψέμμα!!!).
Μας άφησε έκπληκτους γιατί σε επανειλημμένες συζητήσεις και συναντήσεις του Δ/Σ του συλλόγου με τους προϊσταμένους της Α/βάθμιας εκπαίδευσης, η επιβεβαίωση ήταν ότι στο σχολείο δεν θα υπάρξει καμμία αλλαγή όσον αφορά την οργάνωση και αυτό επιβεβαιώθηκε από την Νομαρχιακή επιτροπή παιδείας.Το Υπουργείο όμως είχε άλλη άποψη.
Από την ανακοίνωση ο Σύλλογος κινητοποιήθηκε και τελικά στις 9 Ιουνίου έγινε γενική συνέλευση των μελών στην οποία παραβρέθηκαν και οι κκ Κρίτογλου και Αρβανιτίδης από το γραφείο της Α/ βάθμιας ενώ παρόντες ήταν και ο Αντιδήμαρχος κ. Κατσαβαβάκης και ο Πρόεδρος κ. Ν. Ζαγοράκης.
Μας ανακοινώθηκαν λοιπόν τα παρακάτω τα οποία τα θεωρούμε τουλάχιστον δέσμευση
1. Το Δημοτικό Σχολείου Στρατωνίου υποβιβάζεται από 6/θέσιο σε 5/θέσιο. Συνεχίζει όμως να λειτουργεί όπως πρώτα με συνδιδασκαλία ΜΟΝΟ 2 τάξεων.
2. Η λειτουργία του ολοήμερου παραμένει ως έχει
3. Το σχολείο θα είναι έτοιμο από άποψη εποπτικών μέσων, αναλωσίμων , βιβλιων και άλλων υλικών μέχρι την 1η Σεπτεμβρίου και μέχρι αυτήν την ημερομηνία θα έχουν τελειώσει οι αποσπάσεις και οι μεταθέσεις των εκπαιδευτικών που αντιστοιχούν στο σχολείο μας , όλων των ειδικοτήτων

Φωτογραφικό κουίζ

Πώς φύτρωσε ένα τεράστιο λάστιχο μέσα στην άμμο;
Περιμένουμε πιθανές απαντήσεις στο φωτογραφικό μας κουίζ.

1 Απάντηση: Πέρυσι το καλοκαίρι καθώς παίζανε κάτι παιδάκια με τα πλαστικά τους κουβαδάκια και τα πλαστικά τους αυτοκινητάκια έσπασε ένα παιχνίδι και η ρόδα παραχώθηκε στην άμμο. Και, ω του θαύματος, επειδή βρήκε γόνιμο έδαφος και κατάλληλα λιπασμένο φύτρωσε μία γιγαντιαία ρόδα.
2 Απάντηση: Κάποιος καλλιτεχνικά ευαίσθητος συγχωριανός μας ήθελε να δώσει στο Καλαμούδι μία μεταβιομηχανική μεταμοντέρνα πινελιά.
………………………….
Γ. Σακαλής

Οι Άγγελοι του Άγιου Νικολάου

Καλωσορίζουμε με χαρά και αγάπη τις δύο αδελφές μοναχές από την Κύπρο, Σεραφείμα και Χερουβείμα, που ήρθαν να υπηρετήσουν τον Άη Νικόλα του βουνού. Θα μας έχουν συμπαραστάτες σε ό,τι τους χρειαστεί.

Το αίτημα …!

Μέσα στον κύκλο της επαγγελματικής μου ζωής, εντάσσεται κι αυτό το περιστατικό, που μου έκανε αλγεινή εντύπωση και γι’ αυτόν τον λόγο, θα προσπαθήσω να το περιγράψω, όσο πιο λεπτομερειακά μου επιτρέπει ο … υπολογιστής μου:
Είχα μια θεία, θεός σχωρέστην, αδελφή του πατέρα μου Μανώλη, την Άρτεμη.
Ζωντοχήρα, χωρίς παιδιά, ζούσε ύστερα από το θάνατο του αδελφού της και θείου μου Ερμοκράτη, με την κόρη του Μαριάνθη το… σκύλο της και τη γάτα της, απαραίτητο συμπλήρωμα οικογενειακής ευτυχίας και γαλήνης. Όσο για το χαρακτήρα της: Μμμ… μεθοδική, με επιφανειακή ευγενική συμπεριφορά, σύμφωνα με τα πρότυπα της υψηλής κοινωνίας του savoir vivre, υπολογίστρια, σφικτοχέρα, προσεκτική στο ντύσιμο της, πάντα στα μαύρα ντυμένη γι’ αυτό πήρε άλλωστε και τον τίτλο της «χήρας» και …ένθερμη οπαδός του συντηρητισμού.
Ήταν ιδιοκτήτρια στο ήμισυ ενός λεωφορείου των αστικών γραμμών Καβάλας και στο άλλο μισό, ιδιοκτήτης ο Νίκος, ο αδελφός μου. Τώρα το πώς κατάφερε αυτή να βρεθεί έχουσα το μισό μερίδιο αυτού του οχήματος, δικό της είναι …αλλού παπά ευαγγέλιο.

Στην πραγματικότητα εγώ ήμουν… ελέω Θεού, ο αληθινός ιδιοκτήτης, ως νόμιμος κληρονόμος. Δηλαδή, το ήμισυ του ενός αδελφού και το άλλο μισό του άλλου αδελφού.
Τέλος πάντων.
Η κίνηση των λεωφορείων ήταν σε δύο βάρδιες. Μία άρχιζε από το πρωί, έως τις δύο η ώρα «μετά μεσημβριάν» και η άλλη συνέχιζε μετά από αυτήν την ώρα και τελείωνε αργά μέχρι της μία μετά τα μεσάνυχτα.
Είμαστε δύο «ζεύγη», ένας οδηγός και ένας εισπράκτορας. Εγώ οδηγός με τον Αντωνάκη τον εισπράκτορα (καλό παιδί, που ζούσε στην εφηβική του ηλικία), αποτελούσαμε το ένα, έχοντας τη μία βάρδια, ενώ το άλλο ζευγάρι την άλλη.

Κάθε εβδομάδα, αλλάζαμε. Πότε η μία πρωινή και πότε η άλλη βραδινή βάρδια. Κατά τη διάρκεια της δουλειάς του Αντωνάκη, (να ευλογήσουμε και τα γένια μας λιγάκι),συλλάμβανε το αυτί του, να συνομιλούν μεταξύ τους οι επιβάτες και να λένε πολύ κολακευτικά λόγια, για το οδήγημά μου και να είναι πολύ ευχαριστημένοι για την ήπια και προσεχτική οδήγησή μου.
Ξέρεις Αντωνάκη, έλεγαν. Ο οδηγός σου οδηγεί πολύ προσεχτικά, χωρίς κραδασμούς και απότομα ξεκινήματα και φρεναρίσματα.
-Ναι. Έτσι είναι, έλεγε αυτός. Υπολογίζει τους επιβάτες ως ανθρώπους και όχι σαν …σακιά με πατάτες.
Αυτά μου μετέφερε ο Αντωνάκης από τους επιβάτες.
Οφείλω όμως να σας πω, ότι το σύστημα της είσπραξης των εισιτηρίων, δεν ήταν όπως το σημερινό, που αγοράζουμε τα εισιτήρια από διάφορα περίπτερα ή τα διαθέτουν με ειδικά

μηχανήματα μέσα στα λεωφορεία ή στις αφετηρίες αλλά προχωρούσε ο εισπράκτορας στο διάδρομο του λεωφορείου μοιράζοντας τα εισιτήρια σε κάθε επιβάτη και εισπράττοντας το αντίτιμο κατά την κίνηση – διαδρομή του οχήματος.
Έτσι κυλούσε η ζωή καθημερινά σύμφωνα με το πρόγραμμα της δουλειάς, οπότε κάποια μέρα ο Αντωνάκης, που ήταν το στήριγμα της οικογένειας του –ορφανός από πατέρα, συντηρούσε και ζούσε με το μισθό του αυτός και η μητέρα του – μου λέει:
-Ξέρεις κάτι κυρ – Ζόσεφ; (έτσι με φωνάζανε).
-Όχι δεν ξέρω, απάντησα.
-Να μωρέ, δουλεύω τόσο καιρό και αύξηση ακόμη δεν μου έδωσε! Λέω να της το πω. Να ζητήσω αύξηση. Όπως βλέπεις και συ, δύσκολα τα χρόνια. Τα είδη διατροφής και ρουχισμού, όλο και παίρνουν τον ανήφορο. Δεν τα βγάζουμε πέρα.
Μμ! Δεν νομίζω ότι μπορείς να το πετύχεις, γιατί ξέρω τη θεία μου, τι σπαγκοραμμένη είναι. Αλλά δεν χάνεις και τίποτα να δοκιμάσεις.
Μια μέρα λοιπόν τω ημερών, έτυχε να βρίσκεται στην «πιάτσα» η …χήρα, η θεία Άρτεμις. Είχε συμμετάσχει σε μία συνεδρίαση που είχαν οι μέτοχοι της επιχείρησης και έβγαινε από το γραφείο εκείνη τη στιγμή. Την «τρακάρει» ο Αντωνάκης:-Καλημέρα κυρία Άρτεμις.
-Καλημέρα παιδί μου, είπε εκείνη. Θέλεις κάτι;
Εγώ άκουγα δύο βήματα πιο πέρα.
-Μάλιστα.
-Τι πράγμα;
-Να δηλαδή! Είπε κάπως διστακτικά και συνεσταλμένα.
-Δηλαδή τι; Περί τίνος πρόκειται;
-Κυρία Άρτεμις, θα ήθελα να σας μιλήσω για ένα σοβαρό ζήτημα (αποφεύγοντας να μιλήσει για το κύριο θέμα, εκείνη την ώρα ευθέως) που με αφορά, αλλά αυτό δεν λέγεται εδώ στο δρόμο. Να έλθω στο σπίτι σας;
-Καλά, αφού επιμένεις, αύριο θα σε περιμένω.
Την άλλη μέρα, που είχαν συμφωνήσει και την ώρα, πήγε ο Αντωνάκης στο σπίτι της θείας μου…
Όταν τον συνάντησα μετά δύο μέρες, γιατί την προηγουμένη είχαμε εβδομαδιαίο ρεπό, τον ρωτάω:
-Τι έγινε φιλαράκο; Πήρες αύξηση;
-Άστα που να στα λέω!
-Για λέγε – για λέγε! Ενδιαφέρουμε να μάθω, είπα.
-Αντιμετώπισα πλήρη άρνηση. Όχι μόνο δεν μου έδωσε αύξηση, αλλά απείλησε ότι θα με διώξει κι από πάνω! Να στα πω με το νι και με το σίγμα, είπε ο Αντωνάκης.
Άκου να δεις: Οπλισμένος με αυτοπεποίθηση και θάρρος εγώ, πιστεύοντας ότι το αίτημα μου για αύξηση, που ήταν σωστό και δίκαιο θα εύρισκε θετική ανταπόκριση, πήγα στο σπίτι το πρωί, κατά τις έντεκα η ώρα, χτυπάω το κουδούνι της αυλόπορτας και περιμένω να βγει το αφεντικό να μου ανοίξει. Περίμενα δύο ή τρία λεπτά της ώρας και βγαίνει με μία μακριά σκούρα ρόμπα. Μ’ ανοίγει.
-Καλημέρα κυρία Άρτεμις.
-Καλημέρα παιδί μου. Πέρασε μέσα.
Περάσαμε μέσα στο καθιστικό, καθίσαμε vis a vis κι απεναντίας και ρώτησε:
-Τι είναι αυτό το σοβαρό που θέλεις να μου πεις, είπε περίεργη!
Πριν όμως της σκάσω το παραμύθι άρχισα μία… προκαταρκτική ενημέρωση, ότι δηλαδή σήμερα τα είδη διατροφής και ρουχισμού έχουν πάρει τα… ύψη και άλλα πολλά. Συνέχισα λέγοντας ότι:
-Θα πρέπει να είστε πολύ ευχαριστημένη από τη δουλειά μου, ακόμη δε ως προς την καθαριότητα και συντήρηση του λεωφορείου, όταν κάθε εβδομάδα έχουμε ρεπό.
-Λοιπόν λέγε! Σ’ ακούω;
_Να κυρία Άρτεμις, είπα με θάρρος, θα ήθελα να μου κάνετε μια μικρή αύξηση.
-Τι είπες; Πετάχτηκε σαν ελατήριο έξαλλη εκείνη!
-Ζητάς αύξηση;
-Μάλιστα!
-Τι κουμουνιστικά λόγια είναι αυτά που λες:
-Κουμουνιστικά λόγια είναι όταν ζητάω αύξηση; Απάντησα!
-Ναι. Και άλλη φορά μην ξανακούσω τέτοια πράγματα, γιατί την απόλυση σου την έχεις στο…τσεπάκι σου. Κατάλαβες; Ξέρεις πόσοι καιροφυλακτούν για να πάρουν τη θέση σου; ε;
-Απορημένος εγώ δεν περίμενα τόση απότομη και ξαφνική αντίδραση! Τρομοκρατήθηκα. Μου πέρασε σαν εφιάλτης η απειλούμενη απόλυσή μου και οι συνέπειες της, γιατί οι δουλειές ήταν δυσεύρετες (δύσκολα χρόνια), μου πέρασε σαν κινηματογραφική ταινία η ανεργία και οι οικογενειακές συνέπειες και ψέλλισα:
-Καλά κυρία Άρτεμις, δεν πειράζει! Να’στε καλά! Έβαλα την… ουρά στα σκέλια, χαιρέτησα και έφυγα πικραμένος.
-Εγώ σε προειδοποίησα. Εσύ όμως επέμενες, αποκρίθηκα εγώ.
Τώρα, τι άλλο να προσθέσω! Το αφήνω στην κρίση σας.



Ιωσήφ Εμμ. Φραντζεσκάκης

ΦΥΛΛΟ 16 ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2008