Οι ομάδα των κατασκευών των αρμάτων και οι ομάδα που ράβει τις στολές επί τω έργω
Δευτέρα 31 Μαρτίου 2008
«Και με το φως του λύκου επανέρχονται…»
Οι «νύφες» με τις μεγάλες μύτες.
Αποκριές και καρναβάλια. Να μια γιορτή, που όσο κι αν ψάχνω, δε βρίσκω σχεδόν καμιά συναισθηματική ανταπόκριση μέσα μου. Ποτέ, άλλωστε, δεν ντύθηκα καρναβάλι σαν παιδί ούτε πήρα μέρος σε θίασο καρναβαλιού.
Δεν καταλαβαίνω καν την τεχνητή – κατά τη γνώμη μου – ευφορία αυτών των ημερών. Ψάχνω να βρω το λόγο αυτής της απαξίας και νομίζω πως πιάνω μια άκρη.
Είναι οι νύφες με τις μεγάλες μύτες, που φταίνε; Αναρωτιέμαι. Μπορεί και ναι, μπορεί και όχι. Γεγονός είναι πάντως πως τα καρναβάλια στα παιδικά μας χρόνια ήταν κακομούτσουνα και άγρια. Οι λαμπρές στολές για τους ιππότες και τις νεράϊδες ανύπαρκτες. Οι κορώνες, τα σπαθιά, τα σατέν και τα φρου – φρου δυσεύρετα. Τα παιδιά μασκαρεύονταν με ότι ετερόκλητο ρούχο έπεφτε στα χέρια τους, ενώ οι σεμνές νοικοκυρές δεν ντύνονταν ποτέ, στα φανερά τουλάχιστον.
Πρωταγωνιστές στις απόκριες παλιά ήταν οι άντρες, που γίνονταν μασκαράδες κυρίως τα βράδια.
Τους θυμάμαι ν’ ανεβαίνουν το στενό από το μπακάλικο του Μυγδάλη φεύγοντας απ’ τα καφενεία της πιάτσας και ν’ ανηφορίζουν για τα σπίτια τους τρικλίζοντας και παραπατώντας, μετά από τη γερή κρασοκατάνυξη που είχε προηγηθεί.
Το επίκεντρο του διονυσιακού θιάσου και των άσεμνων πειραγμάτων ήταν μία κακάσχημη «νύφη» με μεγάλη συνήθως μύτη και παχύ μαύρο μουστάκι, ένας άντρας δηλαδή ντυμένος νύφη. Οι άλλοι με ότι μπορείς να φανταστείς. Οι τσιρίδες, οι φωνές, οι βρισιές και τα παράφωνα τραγούδια της κουστωδίας με έκαναν να νιώθω φρίκη και απέχθεια για ότι έβλεπα κι άκουγα πίσω από τη μπλε κόλλα του παράθυρου που προσεκτικά σήκωνα με φόβο να δω.
Το άσχημο ήταν πως όντας μεθυσμένοι χτυπούσαν πολλές φορές τις πόρτες των σπιτιών να τους ανοίξουν για να τους κεράσουν, γι’ αυτό εκείνα τα βράδια τα φώτα στα σπίτια δεν άναβαν μετά τη δύση του ήλιου. Κοιμόμασταν με τις κότες για να ξυπνήσουμε τα άγρια μεσάνυχτα από τα αλλόκοτα αυτά καρναβάλια.
Χρόνια πολλά θα περνούσαν για να συμφιλιωθώ κάπως με την καλή πλευρά του Καρναβαλιού, που είναι το πηγαίο κέφι και γέλιο που πρέπει να βγάζει. Ήταν τότε που μια Κυριακή Αποκριάς έγινε ο περίφημος αγώνας στο Τσαΐρι ανάμεσα στους γέρους του χωριού, όπου οι σεβάσμιοι γέροντες δεν έτρεχαν στο γήπεδο, αλλά περπατούσαν και μάλιστα με δυσκολία. Ο τερματοφύλακας φύλαγε την εστία του καθισμένος σε αναπαυτική καρέκλα κι όταν έβλεπε τη μπάλα να έρχεται καταπάνω του της φώναζε σα νάταν κότα: -Ξουτ – ξουτ… μπας και αποφύγει το γκολ.
Ήταν, πράγματι, μία αποκριάτικη παράσταση που έμεινε αξέχαστη σε όσους την παρακολούθησαν. Όπως ήταν και οι μαύροι ανθρωποφάγοι που εμφανίστηκαν κι αυτοί λίγο αργότερα και ήταν όντως ανεπανάληπτοι. Γύριζαν σε όλο το χωριό ανάβοντας φωτιές και «τρώγοντας» ζωντανούς ανθρώπους, μαύροι σαν το κατράμι.
Χρόνια αργότερα ο Θωμάς ο Γεωργιάδης θα μου έλεγε ότι βάφτηκαν με φούμο πίσω από το λόφο των Αγίων Θεοδώρων κι εκεί ντύθηκαν και βγήκαν στο χωριό. Στο τέλος κάθε παράστασης το έριχναν σε έξαλλο χορό υπό τους ήχους των ταμ – ταμ της ζούγλας.
Και το βράδυ της τελευταίας Κυριακής της Αποκριάς γινόταν ο μεγάλος χορός της Λέσχης, όπου οι σερπαντίνες έφταναν ίσαμε το γόνατο. Κι όταν η πρώτη αχτίδα του ήλιου της Καθαράς Δευτέρας έσκαζε πάνω απ’ την Προστόμιτσα όλοι τραβούσαν με τις βάρκες, άλλοι για το Λιβάδι, άλλοι για το Σαυρίδι και άλλοι… για την Καρβουνόσκαλα. Εκεί η λαγάνα, τα μύδια, οι πεταλίδες κι ο νηστίσιμος χαλβάς είχαν τον πρώτο λόγο. Παιχνίδια στην άμμο και νεανικό φλερτ.
Κάποιοι που τους είχε χτυπήσει το ούζο ξερνούσαν απ’ τις βάρκες στη θάλασσα κι έκαναν τους άλλους να τους βρίζουν, γιατί τους χαλούσαν την ατμόσφαιρα. Ρεαλιστικές σκηνές, αλλά τι γέλιο και τι πειράγματα προκαλούσαν!
Στις μέρες μας οι Αποκριές γιορτάζονται πιο κόσμια, πιο οργανωμένα. Καλύτερα έτσι. Ο παλιός διονυσιακός τρόπος δεν ήταν και τόσο ευχάριστος.
Χάσαμε ωστόσο τις βάρκες και τις ακρογιαλιές. Έφυγαν κι αυτές μαζί με τα χρόνια της αθωότητας.
Η Καρβουνοσκαλίτισσα
Αποκριές και καρναβάλια. Να μια γιορτή, που όσο κι αν ψάχνω, δε βρίσκω σχεδόν καμιά συναισθηματική ανταπόκριση μέσα μου. Ποτέ, άλλωστε, δεν ντύθηκα καρναβάλι σαν παιδί ούτε πήρα μέρος σε θίασο καρναβαλιού.
Δεν καταλαβαίνω καν την τεχνητή – κατά τη γνώμη μου – ευφορία αυτών των ημερών. Ψάχνω να βρω το λόγο αυτής της απαξίας και νομίζω πως πιάνω μια άκρη.
Είναι οι νύφες με τις μεγάλες μύτες, που φταίνε; Αναρωτιέμαι. Μπορεί και ναι, μπορεί και όχι. Γεγονός είναι πάντως πως τα καρναβάλια στα παιδικά μας χρόνια ήταν κακομούτσουνα και άγρια. Οι λαμπρές στολές για τους ιππότες και τις νεράϊδες ανύπαρκτες. Οι κορώνες, τα σπαθιά, τα σατέν και τα φρου – φρου δυσεύρετα. Τα παιδιά μασκαρεύονταν με ότι ετερόκλητο ρούχο έπεφτε στα χέρια τους, ενώ οι σεμνές νοικοκυρές δεν ντύνονταν ποτέ, στα φανερά τουλάχιστον.
Πρωταγωνιστές στις απόκριες παλιά ήταν οι άντρες, που γίνονταν μασκαράδες κυρίως τα βράδια.
Τους θυμάμαι ν’ ανεβαίνουν το στενό από το μπακάλικο του Μυγδάλη φεύγοντας απ’ τα καφενεία της πιάτσας και ν’ ανηφορίζουν για τα σπίτια τους τρικλίζοντας και παραπατώντας, μετά από τη γερή κρασοκατάνυξη που είχε προηγηθεί.
Το επίκεντρο του διονυσιακού θιάσου και των άσεμνων πειραγμάτων ήταν μία κακάσχημη «νύφη» με μεγάλη συνήθως μύτη και παχύ μαύρο μουστάκι, ένας άντρας δηλαδή ντυμένος νύφη. Οι άλλοι με ότι μπορείς να φανταστείς. Οι τσιρίδες, οι φωνές, οι βρισιές και τα παράφωνα τραγούδια της κουστωδίας με έκαναν να νιώθω φρίκη και απέχθεια για ότι έβλεπα κι άκουγα πίσω από τη μπλε κόλλα του παράθυρου που προσεκτικά σήκωνα με φόβο να δω.
Το άσχημο ήταν πως όντας μεθυσμένοι χτυπούσαν πολλές φορές τις πόρτες των σπιτιών να τους ανοίξουν για να τους κεράσουν, γι’ αυτό εκείνα τα βράδια τα φώτα στα σπίτια δεν άναβαν μετά τη δύση του ήλιου. Κοιμόμασταν με τις κότες για να ξυπνήσουμε τα άγρια μεσάνυχτα από τα αλλόκοτα αυτά καρναβάλια.
Χρόνια πολλά θα περνούσαν για να συμφιλιωθώ κάπως με την καλή πλευρά του Καρναβαλιού, που είναι το πηγαίο κέφι και γέλιο που πρέπει να βγάζει. Ήταν τότε που μια Κυριακή Αποκριάς έγινε ο περίφημος αγώνας στο Τσαΐρι ανάμεσα στους γέρους του χωριού, όπου οι σεβάσμιοι γέροντες δεν έτρεχαν στο γήπεδο, αλλά περπατούσαν και μάλιστα με δυσκολία. Ο τερματοφύλακας φύλαγε την εστία του καθισμένος σε αναπαυτική καρέκλα κι όταν έβλεπε τη μπάλα να έρχεται καταπάνω του της φώναζε σα νάταν κότα: -Ξουτ – ξουτ… μπας και αποφύγει το γκολ.
Ήταν, πράγματι, μία αποκριάτικη παράσταση που έμεινε αξέχαστη σε όσους την παρακολούθησαν. Όπως ήταν και οι μαύροι ανθρωποφάγοι που εμφανίστηκαν κι αυτοί λίγο αργότερα και ήταν όντως ανεπανάληπτοι. Γύριζαν σε όλο το χωριό ανάβοντας φωτιές και «τρώγοντας» ζωντανούς ανθρώπους, μαύροι σαν το κατράμι.
Χρόνια αργότερα ο Θωμάς ο Γεωργιάδης θα μου έλεγε ότι βάφτηκαν με φούμο πίσω από το λόφο των Αγίων Θεοδώρων κι εκεί ντύθηκαν και βγήκαν στο χωριό. Στο τέλος κάθε παράστασης το έριχναν σε έξαλλο χορό υπό τους ήχους των ταμ – ταμ της ζούγλας.
Και το βράδυ της τελευταίας Κυριακής της Αποκριάς γινόταν ο μεγάλος χορός της Λέσχης, όπου οι σερπαντίνες έφταναν ίσαμε το γόνατο. Κι όταν η πρώτη αχτίδα του ήλιου της Καθαράς Δευτέρας έσκαζε πάνω απ’ την Προστόμιτσα όλοι τραβούσαν με τις βάρκες, άλλοι για το Λιβάδι, άλλοι για το Σαυρίδι και άλλοι… για την Καρβουνόσκαλα. Εκεί η λαγάνα, τα μύδια, οι πεταλίδες κι ο νηστίσιμος χαλβάς είχαν τον πρώτο λόγο. Παιχνίδια στην άμμο και νεανικό φλερτ.
Κάποιοι που τους είχε χτυπήσει το ούζο ξερνούσαν απ’ τις βάρκες στη θάλασσα κι έκαναν τους άλλους να τους βρίζουν, γιατί τους χαλούσαν την ατμόσφαιρα. Ρεαλιστικές σκηνές, αλλά τι γέλιο και τι πειράγματα προκαλούσαν!
Στις μέρες μας οι Αποκριές γιορτάζονται πιο κόσμια, πιο οργανωμένα. Καλύτερα έτσι. Ο παλιός διονυσιακός τρόπος δεν ήταν και τόσο ευχάριστος.
Χάσαμε ωστόσο τις βάρκες και τις ακρογιαλιές. Έφυγαν κι αυτές μαζί με τα χρόνια της αθωότητας.
Η Καρβουνοσκαλίτισσα
ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΣΤΡΑΤΩΝΙΟΥ κ. Γ. ΣΑΚΑΛΗ
Σαν πρόεδρος του Σ.Π.Σ. είμαι ιδιαίτερα ευχαριστημένος και υπερήφανος για τις δραστηριότητες του Συλλόγου και την υποστήριξη των μελών του Δ.Σ. Αυτό φαίνεται στην απήχηση που έχουν οι δραστηριότητες αυτές στην κοινωνία του Στρατωνίου.
Να αναφερθώ επιγραμματικά
1. Στην καθιέρωση της εφημερίδας του συλλόγου ως εφημερίδας του χωριού και των απανταχού Στρατωνιωτών,
2. Στις προσπάθειες που κάνουμε για να υπάρχει το σωστό στίγμα του Στρατωνίου και στο διαδίκτυο,
3. Στις πρωτότυπες ιδέες ομάδας νεολαίων που ο Σύλλογος στηρίζει και βοηθάει στην υλοποίησή τους, με ιδιαίτερη χαρά και θέρμη
4. Στην πανηγυρική επανέναρξη του εργαστηρίου Βιτρώ,
5. Στην προετοιμασία της χορωδιακής συνάντησης της 23 Μαρτίου σε ανταπόδοση της φιλοξενίας των αδελφών Κυπρίων της Δερύνειας,
6. Στη θετική πορεία της μουσικής μπάντας,
7. Στη συνέχιση του εργαστηρίου πληροφορικής,
8. Στη διαχείριση της τράπεζας αίματος του χωριού μας,
9. Στη συμμετοχή στην προετοιμασία του καρναβαλιού και
10. Στην ενεργή συμμετοχή των μελών του Δ.Σ. του Συλλόγου σε οτιδήποτε προάγει την πολιτιστική και κοινωνική ζωή στο χωριό μας
Η τριετής θητεία του Δ.Σ. του Σ.Π.Σ. λήγει τον Ιούνιο οπότε καλώ όλους τους κατοίκους που είναι ευαισθητοποιημένοι σε πολιτιστικά, κοινωνικά και σε θέματα αλληλεγγύης να πλαισιώσουν ένα καινούργιο ψηφοδέλτιο που να αποτελείται από άτομα που θέλουν τον ελεύθερο τους χρόνο να τον αξιοποιήσουν δημιουργικά με τις πολυποίκιλες δραστηριότητες του Σ.Π.Σ.
Να αναφερθώ επιγραμματικά
1. Στην καθιέρωση της εφημερίδας του συλλόγου ως εφημερίδας του χωριού και των απανταχού Στρατωνιωτών,
2. Στις προσπάθειες που κάνουμε για να υπάρχει το σωστό στίγμα του Στρατωνίου και στο διαδίκτυο,
3. Στις πρωτότυπες ιδέες ομάδας νεολαίων που ο Σύλλογος στηρίζει και βοηθάει στην υλοποίησή τους, με ιδιαίτερη χαρά και θέρμη
4. Στην πανηγυρική επανέναρξη του εργαστηρίου Βιτρώ,
5. Στην προετοιμασία της χορωδιακής συνάντησης της 23 Μαρτίου σε ανταπόδοση της φιλοξενίας των αδελφών Κυπρίων της Δερύνειας,
6. Στη θετική πορεία της μουσικής μπάντας,
7. Στη συνέχιση του εργαστηρίου πληροφορικής,
8. Στη διαχείριση της τράπεζας αίματος του χωριού μας,
9. Στη συμμετοχή στην προετοιμασία του καρναβαλιού και
10. Στην ενεργή συμμετοχή των μελών του Δ.Σ. του Συλλόγου σε οτιδήποτε προάγει την πολιτιστική και κοινωνική ζωή στο χωριό μας
Η τριετής θητεία του Δ.Σ. του Σ.Π.Σ. λήγει τον Ιούνιο οπότε καλώ όλους τους κατοίκους που είναι ευαισθητοποιημένοι σε πολιτιστικά, κοινωνικά και σε θέματα αλληλεγγύης να πλαισιώσουν ένα καινούργιο ψηφοδέλτιο που να αποτελείται από άτομα που θέλουν τον ελεύθερο τους χρόνο να τον αξιοποιήσουν δημιουργικά με τις πολυποίκιλες δραστηριότητες του Σ.Π.Σ.
ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΜΜΕΝΑ ΣΠΙΤΙΑ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΩΝΙ ΕΝΑ ΑΙΣΘΗΤΙΚΟ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΘΕΜΑ
Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό για ένα τόπο αποτελεί η αισθητική των σπιτιών του. Αυτή προσδιορίζει τον τρόπο ζωής των κατοίκων και κατά ένα μέρος αποτελεί ενδεικτικό της ταυτότητάς τους. Παράλληλα αυτή μπορεί να επηρεάσει τους κατοίκους καθώς η αισθητική αρτιότητα δημιουργεί θετικά αντίκτυπο και συναισθήματα.
Όλοι έχουμε μνήμες από τα σπίτια του Στρατωνίου στο παρελθόν. Φροντισμένοι κήποι, όμορφα χρώματα, χρυσάνθεμα, τριανταφυλλιές αποτελούσαν στοιχειά των σπιτιών και στην ουσία στοιχεία της δικής μας καθημερινότητας.
Τι γίνεται όμως σήμερα; Τι βλέπει ένας επισκέπτης όταν περιδιαβεί το χωριό μας; Σε πολλά σπίτια που ανήκουν στην εταιρεία και τώρα είναι ακατοίκητα, εγκατάλειψη, ρημαγμένοι τοίχοι, αυλές γεμάτες παλιοσίδερα και σκουπίδια.
Όλοι έχουμε μνήμες από τα σπίτια του Στρατωνίου στο παρελθόν. Φροντισμένοι κήποι, όμορφα χρώματα, χρυσάνθεμα, τριανταφυλλιές αποτελούσαν στοιχειά των σπιτιών και στην ουσία στοιχεία της δικής μας καθημερινότητας.
Τι γίνεται όμως σήμερα; Τι βλέπει ένας επισκέπτης όταν περιδιαβεί το χωριό μας; Σε πολλά σπίτια που ανήκουν στην εταιρεία και τώρα είναι ακατοίκητα, εγκατάλειψη, ρημαγμένοι τοίχοι, αυλές γεμάτες παλιοσίδερα και σκουπίδια.
Γίνεται επομένως αντιληπτό ότι η αισθητική αναβάθμιση που απαιτείται μπορεί να προωθηθεί μέσω της εταιρείας.Παραχωρώντας τα σπίτια αυτά σε νέους εργαζόμενους θα βοηθήσει και στην ενίσχυση του κοινωνικού ιστού του χωριού, δημιουργώντας συνθήκες για να οργανωθούν νέες οικογένειες που η ύπαρξή τους θα συμπαρασύρει την επίλυση και άλλων προβλημάτων όπως την έλλειψη μαθητών στο Δημοτικό σχολείο και το Γυμνάσιο.
Είναι σημαντικό να φροντίζουμε την 
αισθητική του τόπου μας. Το Στρατώνι είναι ένα τόσο προικισμένο από τη φύση μέρος που είναι άδικο να καταστρέφουμε την εικόνα του μέσω της εγκατάλειψης.
Και όλα αυτά τη στιγμή που όλοι μας παλεύουμε και αγωνιούμε για την ανάπτυξη και αναβάθμιση του τόπου.
Στο σημείο αυτό είναι σκόπιμο να αναφερθεί και να επικροτηθεί η συνεισφορά μερικών από τους συγχωριανούς μας που ξοδεύοντας αρκετό κόπο και χρήματα έχτισαν υπέροχα σπίτια, των οποίων η παρουσία συνεισφέρει στον καλαίσθητο προσδιορισμό του τόπου.
αισθητική του τόπου μας. Το Στρατώνι είναι ένα τόσο προικισμένο από τη φύση μέρος που είναι άδικο να καταστρέφουμε την εικόνα του μέσω της εγκατάλειψης.Και όλα αυτά τη στιγμή που όλοι μας παλεύουμε και αγωνιούμε για την ανάπτυξη και αναβάθμιση του τόπου.
Στο σημείο αυτό είναι σκόπιμο να αναφερθεί και να επικροτηθεί η συνεισφορά μερικών από τους συγχωριανούς μας που ξοδεύοντας αρκετό κόπο και χρήματα έχτισαν υπέροχα σπίτια, των οποίων η παρουσία συνεισφέρει στον καλαίσθητο προσδιορισμό του τόπου.
Γ. Σακαλής
Παρουσίαση εργαστηρίου του Συλλόγου Πολιτισμού Στρατωνίου
ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΒΙΤΡΩ Τα μαθήματα ξανάρχισαν… Ύστερα από συνεχές ενδιαφέρον του κόσμου για αυτή την τόσο όμορφη ασχολία ο Σύλλογος αποφάσισε την επαναδραστηριοποίηση του εργαστηρίου του Βιτρώ.
Τα μαθήματα άρχισαν στις 1 Φεβρουαρίου ημέρα Παρασκευή. Δάσκαλος είναι ο Γαβριήλ Κινικλής που χρόνια τώρα ασχολείται με αυτή την τέχνη, ενώ πλούσιο είναι και το έργο του που παρουσιάσαμε από τις σελίδες της ΝΕΙΚΟΠΤΕΛΕΜΑΣ σε παλαιότερο φύλλο.
Τα μαθήματα άρχισαν στις 1 Φεβρουαρίου ημέρα Παρασκευή. Δάσκαλος είναι ο Γαβριήλ Κινικλής που χρόνια τώρα ασχολείται με αυτή την τέχνη, ενώ πλούσιο είναι και το έργο του που παρουσιάσαμε από τις σελίδες της ΝΕΙΚΟΠΤΕΛΕΜΑΣ σε παλαιότερο φύλλο.
Στο εργαστήριο έχουν εγγραφεί 15 σπουδαστές , σχηματίζοντας δύο τάξεις.
Τα μαθήματα πραγματοποιούνται σε δύο διαφορετικές διδακτικές ώρες ανά εβδομάδα για κάθε τάξη.
Τα μαθήματα πραγματοποιούνται σε δύο διαφορετικές διδακτικές ώρες ανά εβδομάδα για κάθε τάξη.
Το πρόγραμμα της εβδομάδας έχει ως εξής:
Τετάρτη 6-7 και 7-8 το απόγευμα
Παρασκευή 5-6
Κυριακή 7-8
Υπάρχει δυνατότητα δημιουργίας και άλλων τάξεων γι’ αυτό όσοι ενδιαφέρονται μπορούν να επικοινωνούν με το 6972 321 051 για πληροφορίες
Τετάρτη 6-7 και 7-8 το απόγευμα
Παρασκευή 5-6
Κυριακή 7-8
Υπάρχει δυνατότητα δημιουργίας και άλλων τάξεων γι’ αυτό όσοι ενδιαφέρονται μπορούν να επικοινωνούν με το 6972 321 051 για πληροφορίες
Το βιτρώ είναι μια δημιουργικότατη απασχόληση και όπως δείχνουν τα πράγματα και οι δύο τάξεις το διασκεδάζουν αφάνταστα. Ήδη οι πρώτες λάμπες βιτρώ «πήραν μπρος» και όλοι συμφώνησαν ότι τέλος Μαΐου θα πρέπει να πραγματοποιήσουμε την πρώτη έκθεση του εργαστηρίου που θα είναι η 3η στη σειρά από αρχής εργαστηρίου βιτρώ του Συλλόγου
ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ
Τίτλος : Προσωπικό Ημερολόγιο Ανεκδοτολόγιο 2008
Συγγραφέας:Γιάννης Σερβετάς
Εκδόσεις : Ιανός
Συγγραφέας:Γιάννης Σερβετάς
Εκδόσεις : Ιανός
Πως αλλιώς να χαρακτηρίσεις την παρουσίαση του βιβλίου του Γιάννη Σερβετά με τίτλο "Προσωπικό Ημερολόγιο Ανεκδοτολόγιο 2008", όπου δεν σταματούσες στιγμή να γελάς, αφού ο συγγραφέας πείραζε συνεχώς τους παρευρισκόμενους
διάβαζε αποσπάσματα του βιβλίου και δεν άφηνε να μιλήσει ο ραδιοφωνικός του σύντροφος Βασίλης Δέλιος!
Μέσα από το γέλιο αυτό όμως, ο Γιάννης Σερβετάς περνά μηνύματα και λέει αλήθειες, ακόμα κι αν αυτές είναι πικρές. Όπως έκανε με τους ΑΜΑΝ, όπως έκανε με τον "Γιάννη τον Όμορφο", κι όπως κάνει χρόνια τώρα μέσα από την εκπομπή του στο ραδιόφωνο. Αλήθειες που έβαλε και μέσα στο βιβλίο του. Μα τι πραγματεύεται το βιβλίο αυτό;
Είναι ένα ημερολόγιο το οποίο έχει γράψει ο Γιάννης Σερβετάς. Το μισό για να είμαστε ακριβείς. Γιατί το υπόλοιπο το συμπληρώνει ο καθένας που θα το αγοράσει.
Μέσα από το γέλιο αυτό όμως, ο Γιάννης Σερβετάς περνά μηνύματα και λέει αλήθειες, ακόμα κι αν αυτές είναι πικρές. Όπως έκανε με τους ΑΜΑΝ, όπως έκανε με τον "Γιάννη τον Όμορφο", κι όπως κάνει χρόνια τώρα μέσα από την εκπομπή του στο ραδιόφωνο. Αλήθειες που έβαλε και μέσα στο βιβλίο του. Μα τι πραγματεύεται το βιβλίο αυτό;
Είναι ένα ημερολόγιο το οποίο έχει γράψει ο Γιάννης Σερβετάς. Το μισό για να είμαστε ακριβείς. Γιατί το υπόλοιπο το συμπληρώνει ο καθένας που θα το αγοράσει.
Σε κάθε μέρα του χρόνου αναφέρει ένα περιστατικό που σημάδεψε την ζωή του, κάποια άχρηστη ή χρήσιμη πληροφορία που μάζεψε από το ίντερνετ με αφορμή την γιορτή ενός Αγίου ή ένα ιστορικό γεγονός και φυσικά το απαραίτητο ανέκδοτο, με τις ίδιες πηγές έμπνευσης. Έπειτα έρχεται η σειρά σας να συμπληρώσετε την μέρα. Τι ώρα ξυπνήσατε, τι φάγατε, πόσα κιλά είστε, πήγατε σινεμά, θέατρο ή σε club; Κάνατε sex και με ποιον/α, τι ώρα και που ακριβώς; Μπορεί να σας φαίνεται γελοίο όλο αυτό, άλλα όταν μετά από χρόνια τα διαβάζετε θα έχει γούστο. Θα θυμηθείτε πράγματα τα οποία είχατε ξεχάσει. Όπως είπε κι ίδιος ο συγγραφέας (δέχεται ειρωνικά αυτόν τον τίτλο) θα είναι όμορφο να θυμόμαστε έναν ευχάριστο περίπατο στην παραλία, όταν δεν θα μπορούμε να περπατήσουμε. Είναι όμορφο να καταγράφουμε τις αναμνήσεις. Κι όπως λέει αφού μπόρεσε και το έκανε αυτός, μπορεί ο καθένας. Γιατί "ζωή χωρίς αναμνήσεις είναι τσίπουρο χωρίς παρέα".Η παρουσίαση έγινε το Σάββατο 2 Φεβρουαρίου στα γραφεία της Graphic_design στην Ιερισσό.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ από την Graphic_design σε όσους και όσες παρευρεθήκατε στην παρουσίαση του βιβλίου του Γιάννη Σερβέτα και σας υποσχόμαστε ότι αυτό ήταν μόνο η αρχή.
Ποιητική γωνιά !
Για το καρναβάλι
Έφθασε πάλι η αποκριά
ο κόσμος θα γελάσει
έστω για μερικές στιγμές
σκοτούρες θα ξεχάσει.
Θα σμίξουν πάλι στα στενά
οι γύφτοι και οι αραπάδες
και στην πλατεία του χωριού
θα παίξουν οι ζουρνάδες
Κάποιοι βγάζουν το άχτι τους
παλιάτσοι θα ντυθούνε
και μέσα από την φορεσιά
το κέφι τους θα βρούνε
Κάποιοι κοιτούν από ψηλά
αυτούς που το γλεντούνε
δεν τους αφήνει ο εγωισμός
μαζί τους να τη βρούνε
Άλλοι το έχουνε καημό
παιδιά θέλουν να γίνουν
και με πιπίλα και γιογιό
στο γλέντι να χυθούνε
Στις μασκαράτας τον χαμό
όλοι να ξεχυθούμε
έστω για μερικές στιγμές
να ξανά αγαπηθούμε.
Κουτενίσιος
---------------------------
Τα λόγια ενός γέρου
Ένας γέρος καθότανε
σε ένα ταβερνάκι
κι απ’το ποτήρι, το κρασί
ρούφαγε με μεράκι.
Στο κομπολόι μέτραγε
τα χρόνια του που φύγαν
οι πίκρες και τα βάσανα,
όλα στο νου του ήρθαν.
Αντίκρυ του καθότανε
ανέμελοι δυο νέοι
και τη χαρά της νιότης τους
ζούσαν ευτυχισμένοι.
Γύρισε και τους κοίταξε
με γέλιο πικραμένο,
έτσι κι εγώ ήμουν κάποτε
σκέφτηκε πονεμένος.
Τους έγνεψε με τη ματιά
κοντά του να καθήσουν,
για ιστορίες απ’ τη ζωή
απ’ το στόμα του ν’ακούσουν.
Παιδιά μου εμείς στα νιάτα μας
μόνο κακά μας βρήκαν,
πόλεμοι και καταστροφές
τη νιότη μας λυγίσαν.
Μας ήρθαν και κατακτητές
κάψανε τα χωριά μας,
και πήρανε για δούλο τους
πολλά απ’τα παιδιά μας.
Όταν λευτερωθήκαμε
είπαμε να χαρούμε,
όμως οι αφεντάδες μας
το αίμα μας ρουφούνε.
Η αδικία δεν έλειψε
απ’ αυτόν εδώ τον κόσμο
και ούτε θα λείψει,
να μη ζούν οι άνθρωποι με πόνο.
‘Όμως και εσείς που φτιάξατε
τη νέα κοινωνία,
δεν έλειψε ούτε από εσάς
στον κόσμο η αδικία.
Προέκυψαν οι ισχυροί
με το δικό τους τρόπο,
που με πολέμους και λεφτά ε
πιβάλλονται στον κόσμο.
Θέλουν παγκοσμιότητα
αυτοί να επιβάλουν,
για να μας έχουν δούλους τους
κι αυτοί να οργιάζουν.
Όποιοι Λαοί αντιστέκονται
με μπόμπες απαντάνε,
και δεν υπολογίζουνε
τα θύματα πια θα’ναι.
Νιώθουμε υπερήφανοι
για την τεχνολογία,
μ’αλοίμονό μας, έγινε,
για την κακιά μας μοίρα.
Τα πάντα καταστράφηκαν
σε τούτο τον πλανήτη,
κι ακόμα δεν γνωρίζουμε
πια θα’ναι η Θεία δίκη.
Πολλά σας είπα αφήστε με
στο σπίτι μου να πάω,
μόνος με το μπεγλέρι μου
τις μέρες να μετράω.
Γιάννης Π. Μαρίνος
Ιερισσός 30.10.2001
Έφθασε πάλι η αποκριά
ο κόσμος θα γελάσει
έστω για μερικές στιγμές
σκοτούρες θα ξεχάσει.
Θα σμίξουν πάλι στα στενά
οι γύφτοι και οι αραπάδες
και στην πλατεία του χωριού
θα παίξουν οι ζουρνάδες
Κάποιοι βγάζουν το άχτι τους
παλιάτσοι θα ντυθούνε
και μέσα από την φορεσιά
το κέφι τους θα βρούνε
Κάποιοι κοιτούν από ψηλά
αυτούς που το γλεντούνε
δεν τους αφήνει ο εγωισμός
μαζί τους να τη βρούνε
Άλλοι το έχουνε καημό
παιδιά θέλουν να γίνουν
και με πιπίλα και γιογιό
στο γλέντι να χυθούνε
Στις μασκαράτας τον χαμό
όλοι να ξεχυθούμε
έστω για μερικές στιγμές
να ξανά αγαπηθούμε.
Κουτενίσιος
---------------------------
Τα λόγια ενός γέρου
Ένας γέρος καθότανε
σε ένα ταβερνάκι
κι απ’το ποτήρι, το κρασί
ρούφαγε με μεράκι.
Στο κομπολόι μέτραγε
τα χρόνια του που φύγαν
οι πίκρες και τα βάσανα,
όλα στο νου του ήρθαν.
Αντίκρυ του καθότανε
ανέμελοι δυο νέοι
και τη χαρά της νιότης τους
ζούσαν ευτυχισμένοι.
Γύρισε και τους κοίταξε
με γέλιο πικραμένο,
έτσι κι εγώ ήμουν κάποτε
σκέφτηκε πονεμένος.
Τους έγνεψε με τη ματιά
κοντά του να καθήσουν,
για ιστορίες απ’ τη ζωή
απ’ το στόμα του ν’ακούσουν.
Παιδιά μου εμείς στα νιάτα μας
μόνο κακά μας βρήκαν,
πόλεμοι και καταστροφές
τη νιότη μας λυγίσαν.
Μας ήρθαν και κατακτητές
κάψανε τα χωριά μας,
και πήρανε για δούλο τους
πολλά απ’τα παιδιά μας.
Όταν λευτερωθήκαμε
είπαμε να χαρούμε,
όμως οι αφεντάδες μας
το αίμα μας ρουφούνε.
Η αδικία δεν έλειψε
απ’ αυτόν εδώ τον κόσμο
και ούτε θα λείψει,
να μη ζούν οι άνθρωποι με πόνο.
‘Όμως και εσείς που φτιάξατε
τη νέα κοινωνία,
δεν έλειψε ούτε από εσάς
στον κόσμο η αδικία.
Προέκυψαν οι ισχυροί
με το δικό τους τρόπο,
που με πολέμους και λεφτά ε
πιβάλλονται στον κόσμο.
Θέλουν παγκοσμιότητα
αυτοί να επιβάλουν,
για να μας έχουν δούλους τους
κι αυτοί να οργιάζουν.
Όποιοι Λαοί αντιστέκονται
με μπόμπες απαντάνε,
και δεν υπολογίζουνε
τα θύματα πια θα’ναι.
Νιώθουμε υπερήφανοι
για την τεχνολογία,
μ’αλοίμονό μας, έγινε,
για την κακιά μας μοίρα.
Τα πάντα καταστράφηκαν
σε τούτο τον πλανήτη,
κι ακόμα δεν γνωρίζουμε
πια θα’ναι η Θεία δίκη.
Πολλά σας είπα αφήστε με
στο σπίτι μου να πάω,
μόνος με το μπεγλέρι μου
τις μέρες να μετράω.
Γιάννης Π. Μαρίνος
Ιερισσός 30.10.2001
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΤΡΑΤΩΝΙ
Πρωτ. Δημήτριος Σαμάρας Όπως το απαιτεί και η ιεροσύνη του ο Πατέρας Δημήτριος Σαμάρας με δυσκολία δέχτηκε να δημοσιευτεί το ζωγραφικό του έργο. Πείστηκε όταν του είπαμε ότι όλοι έχουμε, με το όποιο έργο μας, κάτι να δώσουμε στο τόπο που ζούμε .
Άλλωστε είναι και αυτός ένας Στρατωνίσιος μετά από τα τόσα χρόνια που υπηρέτησε στην ενορία του Στρατωνίου.
Άλλωστε είναι και αυτός ένας Στρατωνίσιος μετά από τα τόσα χρόνια που υπηρέτησε στην ενορία του Στρατωνίου.
Τα έργα του είναι γεμάτα χρώματα ζωντανά και ζεστά και η θεματολογία του είναι παρμένη από τοπία της περιοχής αλλά και της φαντασίας του .
Σε κάθε έργο του μεταφέρεται μια γαλήνια και νοσταλγική ατμόσφαιρα που καλεί σε συγκέντρωση και περισυλλογή .
Ήταν περιττό να συζητήσουμε για εκθέσεις και άλλες δημοσιότητες μιας και ο Πατέρας Δημήτριος ασχολείται με την ζωγραφική καθαρά για προσωπική ευχαρίστηση και συγκέντρωση.
Σε κάθε έργο του μεταφέρεται μια γαλήνια και νοσταλγική ατμόσφαιρα που καλεί σε συγκέντρωση και περισυλλογή .
Ήταν περιττό να συζητήσουμε για εκθέσεις και άλλες δημοσιότητες μιας και ο Πατέρας Δημήτριος ασχολείται με την ζωγραφική καθαρά για προσωπική ευχαρίστηση και συγκέντρωση.
Ευχόμαστε ειλικρινά όχι μόνο καλή συνέχεια στο ιερατικό του έργο αλλά επίσης καλή συνέχεια και στο ζωγραφικό , ελπίζοντας σύντομα να μπορέσουμε να παρουσιάσουμε νέα δουλειά του .
Α. Τσανανάς
Δευτέρα 24 Μαρτίου 2008
Γιάννης Στυλιανίδης, ο ποιητής του «Κόσμου των μεταλλείων»
Ο Γιάννης Στυλιανίδης γεννήθηκε στη Μπάλια της Μικράς Ασίας το 1915. Σώθηκε στην καταστροφή του 1922 στην πλάτη της μεγαλύτερης αδερφής του Δημητρίας, που τον κουβάλησε έτσι μέχρι τη θάλασσα, μέχρι να επιβιβαστούν στο καράβι της σωτηρίας, αυτός και η οικογένειά του. Δούλεψε στα γραφεία της Εταιρείας, απ’ όπου και συνταξιοδοτήθηκε.Από μικρός έγραψε ποιήματα και τραγούδια. Κάποια απ’ αυτά έγιναν ιδιαίτερα δημοφιλή και τραγουδήθηκαν πολύ απ’ τους παλιούς Στρατωνίσιους, όπως η περίφημη «Αγνή».
Στη δεκαετία του ’70 βγαίνει η εφημερίδα «Ο κόσμος των Μεταλλείων», στην οποία δημοσιεύει ποιήματά του. Κάποιοι περίμεναν την εφημερίδα για να διαβάσουν το ποίημά του, τόση απήχηση είχε.
Πέθανε το Νοέμβρη του 2006, σε ηλικία 91 ετών.
Ας ξαναθυμηθούμε, λοιπόν, μερικά από τα δημοσιευμένα αυτά ποιήματά του
Ένα ποίημα, πολύ συγκινητικό, που περιέχει πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία, είναι το ακόλουθο
Πριν 51 χρόνια
Στις στήλες του αγαπητού και προσφιλούς μας «Κόσμου»
είδα την ανταπόκριση «Η βρύση του Γρυπάρη»
και αναμνήσεις παιδικές ξεπήδησαν εμπρός μου
με τη φωτογραφία της που πικροφυγουράρει.
-Ήτανε το είκοσι δυο που πρόσφυγες βρεθήκαμε
στη Στρατονίκη (Ίσβορο) και εγκατασταθήκαμε
οι κάτοικοι φιλόξενοι, καλοί απ’ άκρη σ’ άκρη
της προσφυγιάς σκουπίσανε τ’ αστείρευτό μας δάκρυ
ο σιδεράς πατέρας μας κι’οι δυό αδελφοί μας
στο Μαδέμ – Λάκο δουλεύουν να βγάλουν το ψωμί μας.
Εγώ παιδάκι άμυαλο, πολιών φωλιές ζητώντας
Τριγύριζα εδώ κι’ εκεί, κι απ’ την πηγή περνώντας
άκουγα σε απόσταση, μέσα στη φυλλωσιά της
τ’ αδιάκοπο και χαρωπό γλυκοκελάρισμά της.
Σμάρι στων δέντρων τα κλαδιά, παίζανε τα πουλάκια…
και άλλα πάλι λούζονταν στης βρύσης τα ρυάκια…
καθόμουν και πιτσίλιζα τα ζήδωρα νερά της
συλλάβιζα στην πλάκα της το αφιέρωμα της:
«Την έφτιασε ο Γρυπάρης
για σας παιδιά τη βρύση…»
Τη χάιδευα, τη μίλαγα, αυτή δεν απαντούσε,
τα κρυσταλλένια της νερά αδιάφορη κυλούσε…
κι’ όταν τα’ αποβασίλεμα παύαν οι εργασίες,
(δεν είχαν τότε οκτάωρο κι’ άλλες ευεργεσίες)
Άφηναν οι ορύκτες μας βαρειές και ματσακούπια.
(δεν είχαν τότε μηχανές, κουμπιά κι’ ηλεκτοκούμπια)
έπερναν την ανηφοριά στα σπίτια τους να πάνε,
(δεν είχαν αυτοκίνητα για να τους κουβαλάνε)
Ξεσκούφωτοι, ρακένδυτοι, στα πόδια τους στιβάλι
( δέν είχαν φόρμες, άρβυλα και κράνος στο κεφάλι).
Μουτζούρηδες, μ’ άδειο τουρβά, τη λάμπα τους στον ώμο.
Τραβούσανε κατάκοποι της ζήδωρης το δρόμο.
Ξαπόσταναν, πλυνότανε κι αφού πια ξεδιψούσαν
έφευγαν και τον Κτίστη της θερμά ευχαριστούσαν
κι’ αυτό τ’ ατέλειωτο σχοιΟ Μαδέμ Λάκκος έγινε έργο τρανό με τάξη
που λειτουργεί νυχθημερόν με μέθοδο και πράξη
Οι δε μεταλλωρύχοι μας με την βαριά δουλειά τους
βρίσκουν ικανοποίηση εις τα ζητήματα τους,
χάρις στα φιλεργατικά καλά αφεντικά τους…
Μόνη στου λόγγου την πλαγιά, χωρίς ζωή και χάρη,
στέκει απαρηγόρητη η βρύση του Γρυπάρη.
Νέες στοές ανοίχθηκαν, τράβηξαν τα νερά της
και στέρεψε, συλήθηκε, έχασε τα «παιδιά της».
Αυτή π’ ανέστησε γενιές σε όλη τη ζωή της,
δεν έχει μια σταλιά νερό, ως δάκρυ, στη θανή της.
Λησμονημένη καρτερεί στη μοναξιά την τόση,
το γκρέυντερ αλλοίμονο! που θα την …παραχώσει
κι’ εγώ όπου την γνώρισα στης δόξα της τ’ απόγεια
της γράφω, ως μνημόσυνο, αυτά τα λίγα λόγια.
Το ποίημα αυτό καταγράφει την εξόχως ρεαλιστική εικόνα των μεταλλωρύχων του Μαντέμ – Λάκκου στις αρχές του 20ου αιώνα. Τις απάνθρωπες συνθήκες ζωής και εργασίας τους την εποχή εκείνη και τη δροσιά που έπαιρναν απ’ τη βρύση του Γρυπάρη.
Ρομαντικά και ερωτικά τα δύο επόμενα ποιήματα, που δείχνουν την άλλην πτυχή της ψυχής του ποιητή, την ερωτική, την ανθρώπινη:
Στις στήλες του αγαπητού και προσφιλούς μας «Κόσμου»
είδα την ανταπόκριση «Η βρύση του Γρυπάρη»
και αναμνήσεις παιδικές ξεπήδησαν εμπρός μου
με τη φωτογραφία της που πικροφυγουράρει.
-Ήτανε το είκοσι δυο που πρόσφυγες βρεθήκαμε
στη Στρατονίκη (Ίσβορο) και εγκατασταθήκαμε
οι κάτοικοι φιλόξενοι, καλοί απ’ άκρη σ’ άκρη
της προσφυγιάς σκουπίσανε τ’ αστείρευτό μας δάκρυ
ο σιδεράς πατέρας μας κι’οι δυό αδελφοί μας
στο Μαδέμ – Λάκο δουλεύουν να βγάλουν το ψωμί μας.
Εγώ παιδάκι άμυαλο, πολιών φωλιές ζητώντας
Τριγύριζα εδώ κι’ εκεί, κι απ’ την πηγή περνώντας
άκουγα σε απόσταση, μέσα στη φυλλωσιά της
τ’ αδιάκοπο και χαρωπό γλυκοκελάρισμά της.
Σμάρι στων δέντρων τα κλαδιά, παίζανε τα πουλάκια…
και άλλα πάλι λούζονταν στης βρύσης τα ρυάκια…
καθόμουν και πιτσίλιζα τα ζήδωρα νερά της
συλλάβιζα στην πλάκα της το αφιέρωμα της:
«Την έφτιασε ο Γρυπάρης
για σας παιδιά τη βρύση…»
Τη χάιδευα, τη μίλαγα, αυτή δεν απαντούσε,
τα κρυσταλλένια της νερά αδιάφορη κυλούσε…
κι’ όταν τα’ αποβασίλεμα παύαν οι εργασίες,
(δεν είχαν τότε οκτάωρο κι’ άλλες ευεργεσίες)
Άφηναν οι ορύκτες μας βαρειές και ματσακούπια.
(δεν είχαν τότε μηχανές, κουμπιά κι’ ηλεκτοκούμπια)
έπερναν την ανηφοριά στα σπίτια τους να πάνε,
(δεν είχαν αυτοκίνητα για να τους κουβαλάνε)
Ξεσκούφωτοι, ρακένδυτοι, στα πόδια τους στιβάλι
( δέν είχαν φόρμες, άρβυλα και κράνος στο κεφάλι).
Μουτζούρηδες, μ’ άδειο τουρβά, τη λάμπα τους στον ώμο.
Τραβούσανε κατάκοποι της ζήδωρης το δρόμο.
Ξαπόσταναν, πλυνότανε κι αφού πια ξεδιψούσαν
έφευγαν και τον Κτίστη της θερμά ευχαριστούσαν
κι’ αυτό τ’ ατέλειωτο σχοιΟ Μαδέμ Λάκκος έγινε έργο τρανό με τάξη
που λειτουργεί νυχθημερόν με μέθοδο και πράξη
Οι δε μεταλλωρύχοι μας με την βαριά δουλειά τους
βρίσκουν ικανοποίηση εις τα ζητήματα τους,
χάρις στα φιλεργατικά καλά αφεντικά τους…
Μόνη στου λόγγου την πλαγιά, χωρίς ζωή και χάρη,
στέκει απαρηγόρητη η βρύση του Γρυπάρη.
Νέες στοές ανοίχθηκαν, τράβηξαν τα νερά της
και στέρεψε, συλήθηκε, έχασε τα «παιδιά της».
Αυτή π’ ανέστησε γενιές σε όλη τη ζωή της,
δεν έχει μια σταλιά νερό, ως δάκρυ, στη θανή της.
Λησμονημένη καρτερεί στη μοναξιά την τόση,
το γκρέυντερ αλλοίμονο! που θα την …παραχώσει
κι’ εγώ όπου την γνώρισα στης δόξα της τ’ απόγεια
της γράφω, ως μνημόσυνο, αυτά τα λίγα λόγια.
Το ποίημα αυτό καταγράφει την εξόχως ρεαλιστική εικόνα των μεταλλωρύχων του Μαντέμ – Λάκκου στις αρχές του 20ου αιώνα. Τις απάνθρωπες συνθήκες ζωής και εργασίας τους την εποχή εκείνη και τη δροσιά που έπαιρναν απ’ τη βρύση του Γρυπάρη.Ρομαντικά και ερωτικά τα δύο επόμενα ποιήματα, που δείχνουν την άλλην πτυχή της ψυχής του ποιητή, την ερωτική, την ανθρώπινη:
Δεκαπενταύγουστο
Στης Μεγαλόχαρης μού πες να’ ρθω
το πανηγύρι π’ αγαπάς
πούχεις και τάμα με τα μαύρα
ξυπόλητη στη Χάρη της να πάς.
Μα’ γω φοβούμαι, πως σαν θάρθω
να προσκυνήσω μεσ’ την Εκκλησιά
μη λάχει κάνω κάνα λάθος
και σε φιλήσω αντίς την … Παναγιά
Στης Μεγαλόχαρης μού πες να’ ρθω
το πανηγύρι π’ αγαπάς
πούχεις και τάμα με τα μαύρα
ξυπόλητη στη Χάρη της να πάς.
Μα’ γω φοβούμαι, πως σαν θάρθω
να προσκυνήσω μεσ’ την Εκκλησιά
μη λάχει κάνω κάνα λάθος
και σε φιλήσω αντίς την … Παναγιά
Ελεγείο
Κι ήρθες βουβή στο φτωχικό μου
κι είχες τα μάτια σου κλαμμένα
για το χατίρι το δικό μου
ταξίδεψες μακριά απ’ τα ξένα.
σ’ ευχαριστώ.
Κι ήρθες και γλύκαινε ο πόνος
δροσούλα σκόρπισε, χάδι ζεστό
στο πονεμένο μου κορμί ο χρόνος
Κι ήρθες βουβή στο φτωχικό μου
κι είχες τα μάτια σου κλαμμένα
για το χατίρι το δικό μου
ταξίδεψες μακριά απ’ τα ξένα.
σ’ ευχαριστώ.
Κι ήρθες και γλύκαινε ο πόνος
δροσούλα σκόρπισε, χάδι ζεστό
στο πονεμένο μου κορμί ο χρόνος
με το σαράκι έστησαν ιστό.
Χάρη σου το χρωστώ.
Χάρη σου το χρωστώ.
Κι ήρθες.. μα πλειό θα φύγεις λυπημένη,
Έτσι ήτανε της μοίρας μας γραφτό!
Σ’ αφήνω χαίρε αγαπημένη
Συχώραμε γι’ αυτό.
Χάρη στερνή σου το ζητώ.
Σ’ αφήνω χαίρε αγαπημένη
Συχώραμε γι’ αυτό.
Χάρη στερνή σου το ζητώ.
Το ποίημα που ακολουθεί – προφητικό - θα μπορούσε να είχε γραφεί γι’ αυτό που τελικά γίνεται σήμερα:
Η Αγορά
Μετά τον εξωραϊσμό
που πήρε το Στρατώνι
που συνεχώς φουντώνει,
τώρα έχει σειρά
η μικρή μας αγορά.
Ξύλινα παραπήγματα
εις το σεισμό φτιαγμένα
χωρίς καμιά διάταξη
και σαραβαλιασμένα.
Αποτελούν τον ζωτικό
τομέα του χωριού μας
τόπο ψυχαγωγίας μας
και εφοδιασμού μας.
Και ενώ πίσω, ολόγυρα
σφύζει η ομορφιά
η φτωχή μας η προθήκη
γέμει μ’ ασχημιά…
Καιρός όλ’ οι αρμόδιοι
είναι ν’ αποφασίσουν
και με το κράτος νόμιμα
το πρόβλημα να λύσουν.
Να γίνει νέα αγορά
μεγάλη, εξοπλισμένη,
μ’ άρτια καταστήματα
και πλέον συγχρονισμένη.
(συνεχίζεται)
Η Παραμυθομαζώχτρα
Η Μαριγούλα και η πιπερίτσα
Μια φορά κι έναν καιρό, τα πολύ παλιά χρόνια, ζούσε σ’ ένα χωριό ένα αντρόγυνο πολύ αγαπημένο. Το σπίτι τους φτωχικό, αλλά νοικοκυρεμένο. Ο άντρας δουλευτής, όλη μέρα στα χωράφια και στο δάσος για ξύλα. Η γυναίκα του καλή νοικοκυρά κρατούσε το σπίτι της όμορφο και καθαρό. Έλαμπε κι η ίδια, πάντα χαρούμενη και γελαστή.
- Όλα τα καλά έχουμε, έλεγε κάθε πρωί που έβλεπε τον ήλιο ν’ ανατέλλει καθώς τάιζε τις κότες της. Αν είχαμε κι’ ένα παιδάκι, τίποτε άλλο δεν θα θέλαμε.
Ο Θεός από ψηλά την άκουσε και μια μέρα της μίλησε:
- Θα σου χαρίσω ένα κοριτσάκι, αφού τόσο πολύ το θέλεις.
Η γυναίκα καταχάρηκε.
- Μόνο που θα τόχετε κοντά σας μέχρι να γίνει οχτώ χρονώ. Μετά θα το πάρω πίσω.
Η γυναίκα στενοχωρήθηκε μ’ αυτά τα λόγια, αλλά σκέφτηκε πως κι έτσι πάλι καλύτερα θάταν απ’ το τίποτα.
Σε λίγο καιρό, πράγματι, έφερε στον κόσμο ένα πανέμορφο κοριτσάκι, που το έβγαλαν Μαριγούλα. Μεγάλωνε και ομόρφαινε η κόρη, αλλά τράνευε και η στεναχώρια της μάνας, όσο πλησίαζε ο καιρός που ο θεός θα της την έπαιρνε. Την φύλαγαν μέρα – νύχτα, αλλά ο θεός έβαλε τον ήλιο που τρύπωσε με μια αχτίδα στο σπίτι, άρπαξε τη Μαριγούλα και την πήγε στον κήπο του Θεού.
Εκεί δεν υπήρχε σκοτάδι και σύννεφα, όλα ήταν φωτεινά.
Ο κήπος γεμάτος λουλούδια και φυτά. Τα πουλιά κελαηδούσαν και όλα τα ζώα – μικρά και μεγάλα – σεργιάνιζαν κάτω απ’ τα δέντρα. Η Μαριγούλα όμως ήταν απαρηγόρητη. Θυμόταν τη μανούλα της - Όλα τα καλά έχουμε, έλεγε κάθε πρωί που έβλεπε τον ήλιο ν’ ανατέλλει καθώς τάιζε τις κότες της. Αν είχαμε κι’ ένα παιδάκι, τίποτε άλλο δεν θα θέλαμε.
Ο Θεός από ψηλά την άκουσε και μια μέρα της μίλησε:
- Θα σου χαρίσω ένα κοριτσάκι, αφού τόσο πολύ το θέλεις.
Η γυναίκα καταχάρηκε.
- Μόνο που θα τόχετε κοντά σας μέχρι να γίνει οχτώ χρονώ. Μετά θα το πάρω πίσω.
Η γυναίκα στενοχωρήθηκε μ’ αυτά τα λόγια, αλλά σκέφτηκε πως κι έτσι πάλι καλύτερα θάταν απ’ το τίποτα.
Σε λίγο καιρό, πράγματι, έφερε στον κόσμο ένα πανέμορφο κοριτσάκι, που το έβγαλαν Μαριγούλα. Μεγάλωνε και ομόρφαινε η κόρη, αλλά τράνευε και η στεναχώρια της μάνας, όσο πλησίαζε ο καιρός που ο θεός θα της την έπαιρνε. Την φύλαγαν μέρα – νύχτα, αλλά ο θεός έβαλε τον ήλιο που τρύπωσε με μια αχτίδα στο σπίτι, άρπαξε τη Μαριγούλα και την πήγε στον κήπο του Θεού.
Εκεί δεν υπήρχε σκοτάδι και σύννεφα, όλα ήταν φωτεινά.
Ο κήπος γεμάτος λουλούδια και φυτά. Τα πουλιά κελαηδούσαν και όλα τα ζώα – μικρά και μεγάλα – σεργιάνιζαν κάτω απ’ τα δέντρα. Η Μαριγούλα όμως ήταν απαρηγόρητη. Θυμόταν τη μανούλα της - Όλα τα καλά έχουμε, έλεγε κάθε πρωί που έβλεπε τον ήλιο ν’ ανατέλλει καθώς τάιζε τις κότες της. Αν είχαμε κι’ ένα παιδάκι, τίποτε άλλο δεν θα θέλαμε.
Ο Θεός από ψηλά την άκουσε και μια μέρα της μίλησε:
- Θα σου χαρίσω ένα κοριτσάκι, αφού τόσο πολύ το θέλεις.
Η γυναίκα καταχάρηκε.
- Μόνο που θα τόχετε κοντά σας μέχρι να γίνει οχτώ χρονώ. Μετά θα το πάρω πίσω.
Η γυναίκα στενοχωρήθηκε μ’ αυτά τα λόγια, αλλά σκέφτηκε πως κι έτσι πάλι καλύτερα θάταν απ’ το τίποτα.
Σε λίγο καιρό, πράγματι, έφερε στον κόσμο ένα πανέμορφο κοριτσάκι, που το έβγαλαν Μαριγούλα. Μεγάλωνε και ομόρφαινε η κόρη, αλλά τράνευε και η στεναχώρια της μάνας, όσο πλησίαζε ο καιρός που ο θεός θα της την έπαιρνε. Την φύλαγαν μέρα – νύχτα, αλλά ο θεός έβαλε τον ήλιο που τρύπωσε με μια αχτίδα στο σπίτι, άρπαξε τη Μαριγούλα και την πήγε στον κήπο του Θεού.
Εκεί δεν υπήρχε σκοτάδι και σύννεφα, όλα ήταν φωτεινά.
Ο κήπος γεμάτος λουλούδια και φυτά. Τα πουλιά κελαηδούσαν και όλα τα ζώα – μικρά και μεγάλα – σεργιάνιζαν κάτω απ’ τα δέντρα. Η Μαριγούλα όμως ήταν απαρηγόρητη. Θυμόταν τη μανούλα της - Όλα τα καλά έχουμε, έλεγε κάθε πρωί που έβλεπε τον ήλιο ν’ ανατέλλει καθώς τάιζε τις κότες της. Αν είχαμε κι’ ένα παιδάκι, τίποτε άλλο δεν θα θέλαμε.
Ο Θεός από ψηλά την άκουσε και μια μέρα της μίλησε:
- Θα σου χαρίσω ένα κοριτσάκι, αφού τόσο πολύ το θέλεις.
Η γυναίκα καταχάρηκε.
- Μόνο που θα τόχετε κοντά σας μέχρι να γίνει οχτώ χρονώ. Μετά θα το πάρω πίσω.
Η γυναίκα στενοχωρήθηκε μ’ αυτά τα λόγια, αλλά σκέφτηκε πως κι έτσι πάλι καλύτερα θάταν απ’ το τίποτα.
Σε λίγο καιρό, πράγματι, έφερε στον κόσμο ένα πανέμορφο κοριτσάκι, που το έβγαλαν Μαριγούλα. Μεγάλωνε και ομόρφαινε η κόρη, αλλά τράνευε και η στεναχώρια της μάνας, όσο πλησίαζε ο καιρός που ο θεός θα της την έπαιρνε. Την φύλαγαν μέρα – νύχτα, αλλά ο θεός έβαλε τον ήλιο που τρύπωσε με μια αχτίδα στο σπίτι, άρπαξε τη Μαριγούλα και την πήγε στον κήπο του Θεού.
Εκεί δεν υπήρχε σκοτάδι και σύννεφα, όλα ήταν φωτεινά.
Ο κήπος γεμάτος λουλούδια και φυτά. Τα πουλιά κελαηδούσαν και όλα τα ζώα – μικρά και μεγάλα – σεργιάνιζαν κάτω απ’ τα δέντρα. Η Μαριγούλα όμως ήταν απαρηγόρητη. Θυμόταν τη μανούλα της κι η καρδιά της πονούσε.Πήγαινε συχνά κοντά σε μια πιπεριά, έκοβε μια καυτερή κόκκινη πιπερίτσα την έβαζε στο στόμα της κι έλεγε:
- Αχ, πώς καίει τούτη η πιπερίτσα, καίει και της μανούλας μου η καρδίτσα.
Κάποια μέρα ο Θεός την άκουσε και τη ρώτησε γιατί είναι λυπημένη στον Παράδεισο μέσα. Η Μαριγούλα τον είπε. Τότε ο Θεός αποφάσισε να τη στείλει πίσω στη μητέρα της.
Κάλεσε κοντά του λοιπόν το πιο δυνατό ζώο, το λιοντάρι.
- Θέλω να πας τη Μαριγούλα στη μαμά της. Τι θα τρως και τι θα πίνεις στο δρόμο;
- Θα τρώω κρέας και θα πίνω αίμα, του απάντησε με θράσος το λιοντάρι.
- Φύγε από δω, καταραμένο νάσαι, είπε ο Θεός και το έδιωξε.
Έστειλε και φώναξαν το ελάφι.
- Αν θα πας τη Μαριγούλα στη μαμά της, τι θα τρως και τι θα πίνεις στο δρόμο;
- Θα τρώω πράσινο χορταράκι και θα πίνω δροσερό νεράκι, απάντησε το ελάφι.
- Ευλογημένο νάσαι, του είπε ο Θεός. Αλλά να προσέχεις στο δρόμο για να την πας γερή στο σπίτι της.
Ανεβαίνει καταχαρούμενη η Μαριγούλα στη ράχη του ελαφιού, το αγκαλιάζει από το λαιμό και εκείνο δρόμο παίρνει, δρόμο αφήνει, τρέχει, τρέχει … Κάποια στιγμή όμως απ’ το πολύ το τρέξιμο δίψασε και σταμάτησε σε ένα ποταμάκι να πιει λίγο νερό. Δεν πρόλαβαν να ξεδιψάσουν και νάσου εμφανίζεται μπροστά τους ένας λύκος.
- Για πού με το καλό; Ρώτησε άγρια.
Ίσα που πρόλαβε ν’ ανέβει πάλι στη ράχη του ελαφιού η Μαριγούλα. Ο λύκος τους πήρε το κατόπι. Ανέβαιναν, κατέβαιναν βουνά, ο λύκος όρμησε και δάγκωσε και ξαναδάγκωσε την ουρά του ελαφιού.
Ο Θεός από ψηλά την άκουσε και μια μέρα της μίλησε:
- Θα σου χαρίσω ένα κοριτσάκι, αφού τόσο πολύ το θέλεις.
Η γυναίκα καταχάρηκε.
- Μόνο που θα τόχετε κοντά σας μέχρι να γίνει οχτώ χρονώ. Μετά θα το πάρω πίσω.
Η γυναίκα στενοχωρήθηκε μ’ αυτά τα λόγια, αλλά σκέφτηκε πως κι έτσι πάλι καλύτερα θάταν απ’ το τίποτα.
Σε λίγο καιρό, πράγματι, έφερε στον κόσμο ένα πανέμορφο κοριτσάκι, που το έβγαλαν Μαριγούλα. Μεγάλωνε και ομόρφαινε η κόρη, αλλά τράνευε και η στεναχώρια της μάνας, όσο πλησίαζε ο καιρός που ο θεός θα της την έπαιρνε. Την φύλαγαν μέρα – νύχτα, αλλά ο θεός έβαλε τον ήλιο που τρύπωσε με μια αχτίδα στο σπίτι, άρπαξε τη Μαριγούλα και την πήγε στον κήπο του Θεού.
Εκεί δεν υπήρχε σκοτάδι και σύννεφα, όλα ήταν φωτεινά.
Ο κήπος γεμάτος λουλούδια και φυτά. Τα πουλιά κελαηδούσαν και όλα τα ζώα – μικρά και μεγάλα – σεργιάνιζαν κάτω απ’ τα δέντρα. Η Μαριγούλα όμως ήταν απαρηγόρητη. Θυμόταν τη μανούλα της - Όλα τα καλά έχουμε, έλεγε κάθε πρωί που έβλεπε τον ήλιο ν’ ανατέλλει καθώς τάιζε τις κότες της. Αν είχαμε κι’ ένα παιδάκι, τίποτε άλλο δεν θα θέλαμε.
Ο Θεός από ψηλά την άκουσε και μια μέρα της μίλησε:
- Θα σου χαρίσω ένα κοριτσάκι, αφού τόσο πολύ το θέλεις.
Η γυναίκα καταχάρηκε.
- Μόνο που θα τόχετε κοντά σας μέχρι να γίνει οχτώ χρονώ. Μετά θα το πάρω πίσω.
Η γυναίκα στενοχωρήθηκε μ’ αυτά τα λόγια, αλλά σκέφτηκε πως κι έτσι πάλι καλύτερα θάταν απ’ το τίποτα.
Σε λίγο καιρό, πράγματι, έφερε στον κόσμο ένα πανέμορφο κοριτσάκι, που το έβγαλαν Μαριγούλα. Μεγάλωνε και ομόρφαινε η κόρη, αλλά τράνευε και η στεναχώρια της μάνας, όσο πλησίαζε ο καιρός που ο θεός θα της την έπαιρνε. Την φύλαγαν μέρα – νύχτα, αλλά ο θεός έβαλε τον ήλιο που τρύπωσε με μια αχτίδα στο σπίτι, άρπαξε τη Μαριγούλα και την πήγε στον κήπο του Θεού.
Εκεί δεν υπήρχε σκοτάδι και σύννεφα, όλα ήταν φωτεινά.
Ο κήπος γεμάτος λουλούδια και φυτά. Τα πουλιά κελαηδούσαν και όλα τα ζώα – μικρά και μεγάλα – σεργιάνιζαν κάτω απ’ τα δέντρα. Η Μαριγούλα όμως ήταν απαρηγόρητη. Θυμόταν τη μανούλα της - Όλα τα καλά έχουμε, έλεγε κάθε πρωί που έβλεπε τον ήλιο ν’ ανατέλλει καθώς τάιζε τις κότες της. Αν είχαμε κι’ ένα παιδάκι, τίποτε άλλο δεν θα θέλαμε.Ο Θεός από ψηλά την άκουσε και μια μέρα της μίλησε:
- Θα σου χαρίσω ένα κοριτσάκι, αφού τόσο πολύ το θέλεις.
Η γυναίκα καταχάρηκε.
- Μόνο που θα τόχετε κοντά σας μέχρι να γίνει οχτώ χρονώ. Μετά θα το πάρω πίσω.
Η γυναίκα στενοχωρήθηκε μ’ αυτά τα λόγια, αλλά σκέφτηκε πως κι έτσι πάλι καλύτερα θάταν απ’ το τίποτα.
Σε λίγο καιρό, πράγματι, έφερε στον κόσμο ένα πανέμορφο κοριτσάκι, που το έβγαλαν Μαριγούλα. Μεγάλωνε και ομόρφαινε η κόρη, αλλά τράνευε και η στεναχώρια της μάνας, όσο πλησίαζε ο καιρός που ο θεός θα της την έπαιρνε. Την φύλαγαν μέρα – νύχτα, αλλά ο θεός έβαλε τον ήλιο που τρύπωσε με μια αχτίδα στο σπίτι, άρπαξε τη Μαριγούλα και την πήγε στον κήπο του Θεού.
Εκεί δεν υπήρχε σκοτάδι και σύννεφα, όλα ήταν φωτεινά.
Ο κήπος γεμάτος λουλούδια και φυτά. Τα πουλιά κελαηδούσαν και όλα τα ζώα – μικρά και μεγάλα – σεργιάνιζαν κάτω απ’ τα δέντρα. Η Μαριγούλα όμως ήταν απαρηγόρητη. Θυμόταν τη μανούλα της - Όλα τα καλά έχουμε, έλεγε κάθε πρωί που έβλεπε τον ήλιο ν’ ανατέλλει καθώς τάιζε τις κότες της. Αν είχαμε κι’ ένα παιδάκι, τίποτε άλλο δεν θα θέλαμε.
Ο Θεός από ψηλά την άκουσε και μια μέρα της μίλησε:
- Θα σου χαρίσω ένα κοριτσάκι, αφού τόσο πολύ το θέλεις.
Η γυναίκα καταχάρηκε.
- Μόνο που θα τόχετε κοντά σας μέχρι να γίνει οχτώ χρονώ. Μετά θα το πάρω πίσω.
Η γυναίκα στενοχωρήθηκε μ’ αυτά τα λόγια, αλλά σκέφτηκε πως κι έτσι πάλι καλύτερα θάταν απ’ το τίποτα.
Σε λίγο καιρό, πράγματι, έφερε στον κόσμο ένα πανέμορφο κοριτσάκι, που το έβγαλαν Μαριγούλα. Μεγάλωνε και ομόρφαινε η κόρη, αλλά τράνευε και η στεναχώρια της μάνας, όσο πλησίαζε ο καιρός που ο θεός θα της την έπαιρνε. Την φύλαγαν μέρα – νύχτα, αλλά ο θεός έβαλε τον ήλιο που τρύπωσε με μια αχτίδα στο σπίτι, άρπαξε τη Μαριγούλα και την πήγε στον κήπο του Θεού.
Εκεί δεν υπήρχε σκοτάδι και σύννεφα, όλα ήταν φωτεινά.
Ο κήπος γεμάτος λουλούδια και φυτά. Τα πουλιά κελαηδούσαν και όλα τα ζώα – μικρά και μεγάλα – σεργιάνιζαν κάτω απ’ τα δέντρα. Η Μαριγούλα όμως ήταν απαρηγόρητη. Θυμόταν τη μανούλα της κι η καρδιά της πονούσε.Πήγαινε συχνά κοντά σε μια πιπεριά, έκοβε μια καυτερή κόκκινη πιπερίτσα την έβαζε στο στόμα της κι έλεγε:
- Αχ, πώς καίει τούτη η πιπερίτσα, καίει και της μανούλας μου η καρδίτσα.
Κάποια μέρα ο Θεός την άκουσε και τη ρώτησε γιατί είναι λυπημένη στον Παράδεισο μέσα. Η Μαριγούλα τον είπε. Τότε ο Θεός αποφάσισε να τη στείλει πίσω στη μητέρα της.
Κάλεσε κοντά του λοιπόν το πιο δυνατό ζώο, το λιοντάρι.
- Θέλω να πας τη Μαριγούλα στη μαμά της. Τι θα τρως και τι θα πίνεις στο δρόμο;
- Θα τρώω κρέας και θα πίνω αίμα, του απάντησε με θράσος το λιοντάρι.
- Φύγε από δω, καταραμένο νάσαι, είπε ο Θεός και το έδιωξε.
Έστειλε και φώναξαν το ελάφι.
- Αν θα πας τη Μαριγούλα στη μαμά της, τι θα τρως και τι θα πίνεις στο δρόμο;
- Θα τρώω πράσινο χορταράκι και θα πίνω δροσερό νεράκι, απάντησε το ελάφι.
- Ευλογημένο νάσαι, του είπε ο Θεός. Αλλά να προσέχεις στο δρόμο για να την πας γερή στο σπίτι της.
Ανεβαίνει καταχαρούμενη η Μαριγούλα στη ράχη του ελαφιού, το αγκαλιάζει από το λαιμό και εκείνο δρόμο παίρνει, δρόμο αφήνει, τρέχει, τρέχει … Κάποια στιγμή όμως απ’ το πολύ το τρέξιμο δίψασε και σταμάτησε σε ένα ποταμάκι να πιει λίγο νερό. Δεν πρόλαβαν να ξεδιψάσουν και νάσου εμφανίζεται μπροστά τους ένας λύκος.
- Για πού με το καλό; Ρώτησε άγρια.
Ίσα που πρόλαβε ν’ ανέβει πάλι στη ράχη του ελαφιού η Μαριγούλα. Ο λύκος τους πήρε το κατόπι. Ανέβαιναν, κατέβαιναν βουνά, ο λύκος όρμησε και δάγκωσε και ξαναδάγκωσε την ουρά του ελαφιού.
Αρπάει ο πατέρας ένα δικράνι και ορμάει και διώχνει το λύκο. Βγαίνει και η μάνα, βλέπει τη Μαριγούλα και γεμάτη χαρά την αγκαλιάζει. Ο πατέρας γεμάτος χαρά κι αυτός για την επιστροφή του παιδιού του περιποιείται το ελάφι και αφού έπλυνε τις πληγές του, έβαλε επάνω άσπρο μπαμπάκι.
Κι αυτό κόλλησε και από τότε πολλά ελαφάκια έχουν άσπρες βούλες στο δέρμα τους.
Κι η Μαριγουλα έζησε ευτυχισμένη κοντά στους γονείς της μέχρι που μεγάλωσε, παντρεύτηκε κι έκανε πολλά - πολλά παιδιά.
Και τους έλεγε την ιστορία της.
Κι η Μαριγουλα έζησε ευτυχισμένη κοντά στους γονείς της μέχρι που μεγάλωσε, παντρεύτηκε κι έκανε πολλά - πολλά παιδιά.
Και τους έλεγε την ιστορία της.
κατά κόσμον Ραλλιώ Στυλιανίδου - Μπαδέμα
ΚΟΠΗ ΠΙΤΑΣ ΤΟΥ ΚΑΠΗ ΣΤΡΑΤΩΝΙΟΥ
Σε ατμόσφαιρα ζεστασιάς, πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου η καθιερωμένη κοπή πίτας του Σωματείου Συνταξιούχων Στρατωνίου.
Οι παλαίμαχοι της ζωής και του μόχθου, παρόντες στην ετήσια αυτή συνάντηση διασκέδασαν και αντάλλαξαν τα χωρατά τους όπως πάντα δίνοντας τον ιδιαίτερο τόνο που χαρακτηρίζει την ….νεολαία των …. ήντα και πάνω.
Οι παλαίμαχοι της ζωής και του μόχθου, παρόντες στην ετήσια αυτή συνάντηση διασκέδασαν και αντάλλαξαν τα χωρατά τους όπως πάντα δίνοντας τον ιδιαίτερο τόνο που χαρακτηρίζει την ….νεολαία των …. ήντα και πάνω.
Τετάρτη 19 Μαρτίου 2008
ΑΙΣΙΟ ΤΕΛΟΣ ΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ
Αίσιο τέλος, ευτυχώς, είχε η συντονισμένη προσπάθεια του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του Δημοτικού σχολείου Στρατωνίου, σχετικά με το θέμα της αναπλήρωσης της θέσης εκπαιδευτικού στο Δημοτικό σχολείο. Χρειάστηκε βέβαια να κλείσει το σχολείο για μια μέρα, προκειμένου να πιστοποιηθεί η σοβαρότητα με την οποία οι γονείς αντιμετώπιζαν το θέμα.
Η αποτελεσματικότητα των ενεργειών του Νομαρχιακού Σύμβουλου κ. Γ. Λαμπράκη , του Αντιδήμαρχου κ. Κ. Κατσαβαβάκη και του Προέδρου του ΔΔ κ. Ν. Ζαγοράκη , σε συνδυασμό με την ευαισθησία του Αντινομάρχη επί των εκπαιδευτικών κ. Δ. Αριστοτελίδη και του γραφείου της τριτοβάθμιας έφεραν αυτό το αίσιο αποτέλεσμα.
Ευχόμαστε να μην υπάρχει επανάληψη για παρόμοια θέματα του χρόνου.
(διαβάστε σχετικά στην τελευταία σελίδα )
Η αποτελεσματικότητα των ενεργειών του Νομαρχιακού Σύμβουλου κ. Γ. Λαμπράκη , του Αντιδήμαρχου κ. Κ. Κατσαβαβάκη και του Προέδρου του ΔΔ κ. Ν. Ζαγοράκη , σε συνδυασμό με την ευαισθησία του Αντινομάρχη επί των εκπαιδευτικών κ. Δ. Αριστοτελίδη και του γραφείου της τριτοβάθμιας έφεραν αυτό το αίσιο αποτέλεσμα.
Ευχόμαστε να μην υπάρχει επανάληψη για παρόμοια θέματα του χρόνου.
(διαβάστε σχετικά στην τελευταία σελίδα )
ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΗ ΑΙΜΟΔΟΣΙΑ
Το Σάββατο 12 του μηνός Ιανουαρίου ο Σύλλογος Πολιτισμού Στρατωνίου, που έχει και τη διαχείριση της Τράπεζας Αίματος διοργάνωσε εθελοντική αιμοληψία στο χώρο του κτιρίου του Ο.Α.Ε.Δ. ενισχύοντας έτσι τα αποθέματα σε μονάδες της τράπεζας αίματος του Συλλόγου.
Εικοσιδύο τελικά ήταν οι συγχωριανοί μας που κατάφεραν να προσφέρουν το αίμα τους για τις ανάγκες των κατοίκων του Στρατωνίου.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ αξίζει σε όλους και ιδιαίτερα στους Αλβανούς φίλους μας για την προσφορά τους.
Πιστεύουμε πως μέχρι το καλοκαίρι που είναι η επόμενη προγραμματισμένη εξόρμηση, να καταφέρουμε να πείσουμε περισσότερους συγχωριανούς μας, ειδικά τους νεώτερους ,για τα οφέλη της αιμοδοσίας έτσι ώστε να έχουμε ικανοποιητικότερα αποτελέσματα στην κορυφαία αυτή πράξη προσφοράς προς τους συνανθρώπους μας που βρίσκονται στη δύσκολη θέση να χρειάζονται μετάγγιση αίματος.
Γ. Σακαλής
Εικοσιδύο τελικά ήταν οι συγχωριανοί μας που κατάφεραν να προσφέρουν το αίμα τους για τις ανάγκες των κατοίκων του Στρατωνίου.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ αξίζει σε όλους και ιδιαίτερα στους Αλβανούς φίλους μας για την προσφορά τους.
Πιστεύουμε πως μέχρι το καλοκαίρι που είναι η επόμενη προγραμματισμένη εξόρμηση, να καταφέρουμε να πείσουμε περισσότερους συγχωριανούς μας, ειδικά τους νεώτερους ,για τα οφέλη της αιμοδοσίας έτσι ώστε να έχουμε ικανοποιητικότερα αποτελέσματα στην κορυφαία αυτή πράξη προσφοράς προς τους συνανθρώπους μας που βρίσκονται στη δύσκολη θέση να χρειάζονται μετάγγιση αίματος.
Γ. Σακαλής
«Και με το φως του λύκου επανέρχονται…»
Γιαλαντζί χειμώνες, γιαλαντζί ντουνιάς
Γενάρης μήνας, βαθιά χαράματα με ξυπνούσε η μάνα μου:
-Σήκω, κορίτσι μου, να δεις, χιονίζει.
Ήξερε πως λάτρευα τόσο το χιόνι, ώστε ευχαρίστως να θυσιάσω τον πρωινό μου ύπνο. Με ανέβαζε στον πάγκο της κουζίνας, μου άνοιγε το μικρό της παράθυρο και με παρακινούσε:
-Τραγούδα, να καταλάβει η γειτονιά ότι χιόνισε.
Κι άρχιζα εγώ το «Χιόνια στο καμπαναριό» και μέσα στην πρωινή σιγαλιά ο ήχος της φωνής καμπάνιζε στον παγωμένο αέρα. Όλα ονειρικά, νύχτα ακόμη, αλλά το χιόνι καταύγαζε την πλάση. Η γειτονιά με τις άθλιες ξύλινες παράγκες γύρω – γύρω, φάνταζε τώρα ονειρική. Το χιόνι εξωράιζε κάθε ασκήμια. Ακόμα και οι φράχτες με τα παλούκια είχαν το άσπρο σκουφάκι τους. Η ατμόσφαιρα μύριζε καμένο ξύλο από τις ξυλόσομπες που έκαιγαν μέρα – νύχτα.
-Παιδιά, χιονίζει, η Δεσπούλα τραγουδάει το «Χιόνια στο καμπαναριό, έλεγε στα παιδιά της η γειτόνισσα μας η Σιμιγδάλινα, ξυπνήστε.
Αλήθεια, τι χιόνια και τι κρύσταλλα ήταν εκείνα στα παιδικά μας χρόνια! Αν και το χωριό μας ήταν παραθαλάσσιο, το χιόνι έπεφτε άφθονο και έφτανε μέχρι το κύμα. Τα κρύσταλλα που κρέμονταν από τις στέγες των σπιτιών μας θύμιζαν ρώσικα εξοχικά, όπως εκείνα στο «Δόκτωρα Ζιβάγκο». Σπάγαμε τα κρυσταλλωμένα νερά και τα γλείφαμε σαν χειμωνιάτικο παγωτό.
Περίμενα, θυμάμαι, με λαχτάρα να ξημερώσει, να πάρω σβάρνα τους δρόμους. Γιατί εμένα, αντίθετα με τα άλλα παιδιά ο χιονοπόλεμος και οι χιονάνθρωποι δεν με ενδιέφεραν τόσο, άλλη ήταν η λόξα μου.
Άρχιζα από το πρωί αυτό που ονόμαζα «επισκέψεις χιονιού». Επισκεπτόμουνα όλους τους συγγενείς και φίλους εκείνη τη μέρα, για να έχω τη χαρά να περπατώ μέσα στο χιόνι που έπεφτε κι όλο έπεφτε. Απολάμβανα κάθε νιφάδα που έπεφτε πάνω μου.
Το μεσημέρι ξεπαγιασμένη με τα πόδια κρύσταλλα μέσα στις λαστιχένιες μπότες, επέστρεφα στο σπίτι. Η μάνα μου με ψευτομάλωνε, που γυρίζω απ’ το πρωί και θα την αρπάξω. Αλλά κι εκείνη τα ίδια ένιωθε όταν χιόνιζε και μας ετοίμαζε πάντοτε ξεχωριστό φαγητό και γλυκό, για να είναι διπλή η χαρά της μέρας.
Στο σπίτι εύρισκα και μία άλλη κατάσταση. Ο αδερφός μου επιδιδόταν με ζήλο σ’ αυτό που αποκαλούσε «κυνήγι με κοσκίνα». Κλεισμένος στο ευπρεπές – ευτυχώς – αντίθετα με πολλά άλλα καμπινέ, όπου η στοργική μάνα μας του είχε και αναμμένο μαγκάλι μην της κρυώσει, παρακολουθούσε απ’ το στενόμακρο παραθυράκι την αυλή κρατώντας στα χέρια του ένα σπάγκο δεμένο στην κοσκίνα.
Στην άκρη της αυλής μας κάτω από ένα δέντρο είχε στήσει μία σιδερένια κοσκίνα, όρθια, με ένα ξύλο να τη συγκρατεί και κάτω απ’ την κοσκίνα είχε τρίψει άφθονο ψωμί για να δελεάσει τα φτερωτά του θύματα. Έτσι έπιανε τα πουλιά που κατέβαιναν από τα βουνά για να βρουν τροφή. Το ίδιο έκαναν όλα σχεδόν τα αγόρια του χωριού ή κυνηγούσαν με τη σφεντόνα, που μόνοι τους κατασκεύαζαν.
Πολλά πουλιά πιάνονταν ζωντανά και τα παίρναμε στο σπίτι μέσα και μετά τα αφήναμε ελεύθερα.
Το καλύτερο φαγητό τέτοιες μέρες ήταν τα χωριάτικα λουκάνικα, που οι ίδιες οι μάνες μας τα έκαναν με νόστιμο κρέας και μικρά κομματάκια πορτοκαλιού μέσα. Τα τρώγαμε ψητά για πρωινό και μοσχοβολούσε όλος ο τόπος.
Αξέχαστοι και οι χειμώνες των παιδικών μας χρόνων. Χειμώνες πραγματικοί κι όχι γιαλαντζί, όπως σήμερα.
Τώρα γιαλαντζί, χειμώνες, γιαλαντζί ντουνιάς, όπως έλεγε η αείμνηστη μικρασιάτισσα γιαγιά Ραλλού.
Η Καρβουνοσκαλίτισσα
Γενάρης μήνας, βαθιά χαράματα με ξυπνούσε η μάνα μου:
-Σήκω, κορίτσι μου, να δεις, χιονίζει.
Ήξερε πως λάτρευα τόσο το χιόνι, ώστε ευχαρίστως να θυσιάσω τον πρωινό μου ύπνο. Με ανέβαζε στον πάγκο της κουζίνας, μου άνοιγε το μικρό της παράθυρο και με παρακινούσε:
-Τραγούδα, να καταλάβει η γειτονιά ότι χιόνισε.
Κι άρχιζα εγώ το «Χιόνια στο καμπαναριό» και μέσα στην πρωινή σιγαλιά ο ήχος της φωνής καμπάνιζε στον παγωμένο αέρα. Όλα ονειρικά, νύχτα ακόμη, αλλά το χιόνι καταύγαζε την πλάση. Η γειτονιά με τις άθλιες ξύλινες παράγκες γύρω – γύρω, φάνταζε τώρα ονειρική. Το χιόνι εξωράιζε κάθε ασκήμια. Ακόμα και οι φράχτες με τα παλούκια είχαν το άσπρο σκουφάκι τους. Η ατμόσφαιρα μύριζε καμένο ξύλο από τις ξυλόσομπες που έκαιγαν μέρα – νύχτα.
-Παιδιά, χιονίζει, η Δεσπούλα τραγουδάει το «Χιόνια στο καμπαναριό, έλεγε στα παιδιά της η γειτόνισσα μας η Σιμιγδάλινα, ξυπνήστε.
Αλήθεια, τι χιόνια και τι κρύσταλλα ήταν εκείνα στα παιδικά μας χρόνια! Αν και το χωριό μας ήταν παραθαλάσσιο, το χιόνι έπεφτε άφθονο και έφτανε μέχρι το κύμα. Τα κρύσταλλα που κρέμονταν από τις στέγες των σπιτιών μας θύμιζαν ρώσικα εξοχικά, όπως εκείνα στο «Δόκτωρα Ζιβάγκο». Σπάγαμε τα κρυσταλλωμένα νερά και τα γλείφαμε σαν χειμωνιάτικο παγωτό.
Περίμενα, θυμάμαι, με λαχτάρα να ξημερώσει, να πάρω σβάρνα τους δρόμους. Γιατί εμένα, αντίθετα με τα άλλα παιδιά ο χιονοπόλεμος και οι χιονάνθρωποι δεν με ενδιέφεραν τόσο, άλλη ήταν η λόξα μου.
Άρχιζα από το πρωί αυτό που ονόμαζα «επισκέψεις χιονιού». Επισκεπτόμουνα όλους τους συγγενείς και φίλους εκείνη τη μέρα, για να έχω τη χαρά να περπατώ μέσα στο χιόνι που έπεφτε κι όλο έπεφτε. Απολάμβανα κάθε νιφάδα που έπεφτε πάνω μου.
Το μεσημέρι ξεπαγιασμένη με τα πόδια κρύσταλλα μέσα στις λαστιχένιες μπότες, επέστρεφα στο σπίτι. Η μάνα μου με ψευτομάλωνε, που γυρίζω απ’ το πρωί και θα την αρπάξω. Αλλά κι εκείνη τα ίδια ένιωθε όταν χιόνιζε και μας ετοίμαζε πάντοτε ξεχωριστό φαγητό και γλυκό, για να είναι διπλή η χαρά της μέρας.
Στο σπίτι εύρισκα και μία άλλη κατάσταση. Ο αδερφός μου επιδιδόταν με ζήλο σ’ αυτό που αποκαλούσε «κυνήγι με κοσκίνα». Κλεισμένος στο ευπρεπές – ευτυχώς – αντίθετα με πολλά άλλα καμπινέ, όπου η στοργική μάνα μας του είχε και αναμμένο μαγκάλι μην της κρυώσει, παρακολουθούσε απ’ το στενόμακρο παραθυράκι την αυλή κρατώντας στα χέρια του ένα σπάγκο δεμένο στην κοσκίνα.
Στην άκρη της αυλής μας κάτω από ένα δέντρο είχε στήσει μία σιδερένια κοσκίνα, όρθια, με ένα ξύλο να τη συγκρατεί και κάτω απ’ την κοσκίνα είχε τρίψει άφθονο ψωμί για να δελεάσει τα φτερωτά του θύματα. Έτσι έπιανε τα πουλιά που κατέβαιναν από τα βουνά για να βρουν τροφή. Το ίδιο έκαναν όλα σχεδόν τα αγόρια του χωριού ή κυνηγούσαν με τη σφεντόνα, που μόνοι τους κατασκεύαζαν.
Πολλά πουλιά πιάνονταν ζωντανά και τα παίρναμε στο σπίτι μέσα και μετά τα αφήναμε ελεύθερα.
Το καλύτερο φαγητό τέτοιες μέρες ήταν τα χωριάτικα λουκάνικα, που οι ίδιες οι μάνες μας τα έκαναν με νόστιμο κρέας και μικρά κομματάκια πορτοκαλιού μέσα. Τα τρώγαμε ψητά για πρωινό και μοσχοβολούσε όλος ο τόπος.
Αξέχαστοι και οι χειμώνες των παιδικών μας χρόνων. Χειμώνες πραγματικοί κι όχι γιαλαντζί, όπως σήμερα.
Τώρα γιαλαντζί, χειμώνες, γιαλαντζί ντουνιάς, όπως έλεγε η αείμνηστη μικρασιάτισσα γιαγιά Ραλλού.
Η Καρβουνοσκαλίτισσα
Κοπή βασιλόπιτας του Συλλόγου Πολιτισμού Στρατωνίου
Την Παρασκευή 18-1-08 το βράδυ πραγματοποιήθηκε η κοπή της βασιλόπιτας του Συλλόγου Πολιτισμού Στρατωνίου..
Σύσσωμο το Δ.Σ. του Συλλόγου είχε προετοιμάσει την αίθουσα του Ο.Α.Ε.Δ. για να υπάρχει ένα «ζεστό» περιβάλλον ενώ συνεχώς προβάλλονταν οι κορυφαίες στιγμές του Σ.Π.Σ. για το 2007
Την εκδήλωση τίμησαν με την παρουσία τους:
Ο Νομαρχιακός Σύμβουλος κος Λαμπράκης Γεώργιος, ο Νομαρχιακός Σύμβουλος και Διευθυντής του Κ.Υ.Παλαιοχωρίου κος Ελευθερούδης Ιωάννης, Ο Δήμαρχος Σταγείρων Ακάνθου κος Βλαχόπουλος Μιχάλης, ο Αντιδήμαρχος κος Κατσαβαβάκης Κωνσταντίνος, η Πρόεδρος της Δημοτικής Επιχείρησης κα. Βεργίνη Ελένη, ο Πρόεδρος του Τοπικού Συμβουλίου κος Ζαγοράκης Νικόλαος, ο Τοπικός Σύμβουλος κος Ιωαννίδης Ιωάννης, ο Τοπικός Σύμβουλος κος Καρράς Αργύρης, ο Λιμενάρχης Στρατωνίου κος Παπαχρήστος Στάθης, η Διευθύντρια του Δημοτικού σχολείου κα Πιτσιλαδή Στέλλα, η Διευθύντρια του Γυμνασίου κα Χαμαϊδού Ευαγγελία, η πρόεδρος του Συλλόγου γυναικών κα Θεοδωρακοπούλου Άννα, η πρόεδρος του Συλλόγου συνταξιούχων κα Βούλγαρη Σταυρούλα, ο πρόεδρος του Ν.Α.Ο.Σ κος Βρασταμινός Αστέριος, ο πρόεδρος του Συλλόγου γονέων και κηδεμόνων γυμνασίου κος Δρεπανιώτης Σταύρος, ο Διευθυντής του Ελληνικού Χρυσού κος Θεοδωρακόπουλος Μιχάλης και πλήθος μελλών και φίλων του Σ.Π.Σ.
Ο αιδεσιμότατος πατήρ Σαμαράς Δημήτριος ευλόγησε τη βασιλόπιτα και έδωσε τις ευχές του για μια δημιουργική χρονιά.
Στη συνέχεια επιλεγμένη ορχήστρα χάρισε όμορφες μουσικές στιγμές με αποτέλεσμα να επακολουθήσει μία όμορφη λαϊκή βραδιά. Σημειωτέον η είσοδος ήταν ελεύθερη ενώ το πρώτο ποτό ήταν προσφορά του Σ.Π.Σ.
Σύσσωμο το Δ.Σ. του Συλλόγου είχε προετοιμάσει την αίθουσα του Ο.Α.Ε.Δ. για να υπάρχει ένα «ζεστό» περιβάλλον ενώ συνεχώς προβάλλονταν οι κορυφαίες στιγμές του Σ.Π.Σ. για το 2007
Την εκδήλωση τίμησαν με την παρουσία τους:
Ο Νομαρχιακός Σύμβουλος κος Λαμπράκης Γεώργιος, ο Νομαρχιακός Σύμβουλος και Διευθυντής του Κ.Υ.Παλαιοχωρίου κος Ελευθερούδης Ιωάννης, Ο Δήμαρχος Σταγείρων Ακάνθου κος Βλαχόπουλος Μιχάλης, ο Αντιδήμαρχος κος Κατσαβαβάκης Κωνσταντίνος, η Πρόεδρος της Δημοτικής Επιχείρησης κα. Βεργίνη Ελένη, ο Πρόεδρος του Τοπικού Συμβουλίου κος Ζαγοράκης Νικόλαος, ο Τοπικός Σύμβουλος κος Ιωαννίδης Ιωάννης, ο Τοπικός Σύμβουλος κος Καρράς Αργύρης, ο Λιμενάρχης Στρατωνίου κος Παπαχρήστος Στάθης, η Διευθύντρια του Δημοτικού σχολείου κα Πιτσιλαδή Στέλλα, η Διευθύντρια του Γυμνασίου κα Χαμαϊδού Ευαγγελία, η πρόεδρος του Συλλόγου γυναικών κα Θεοδωρακοπούλου Άννα, η πρόεδρος του Συλλόγου συνταξιούχων κα Βούλγαρη Σταυρούλα, ο πρόεδρος του Ν.Α.Ο.Σ κος Βρασταμινός Αστέριος, ο πρόεδρος του Συλλόγου γονέων και κηδεμόνων γυμνασίου κος Δρεπανιώτης Σταύρος, ο Διευθυντής του Ελληνικού Χρυσού κος Θεοδωρακόπουλος Μιχάλης και πλήθος μελλών και φίλων του Σ.Π.Σ.
Ο αιδεσιμότατος πατήρ Σαμαράς Δημήτριος ευλόγησε τη βασιλόπιτα και έδωσε τις ευχές του για μια δημιουργική χρονιά.
Στη συνέχεια επιλεγμένη ορχήστρα χάρισε όμορφες μουσικές στιγμές με αποτέλεσμα να επακολουθήσει μία όμορφη λαϊκή βραδιά. Σημειωτέον η είσοδος ήταν ελεύθερη ενώ το πρώτο ποτό ήταν προσφορά του Σ.Π.Σ.
ΜΙΑ ΖΕΣΤΗ ΒΡΑΔΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΧΟΡΩΔΙΑ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ
Η παραδοσιακή συνάντηση της Χορωδίας του Συλλογου , για το καλό του χρόνου, έγινε και φέτος στη Λέσχη . Η παρέα των χορωδών μαζεύτηκε σύσσωμη και με τη φροντίδα της Αγγελικής Μινέρου που είναι και η επικεφαλής της χορωδίας, όλα οδήγησαν σε μιά ζεστή και φιλική βραδιά. Μάλιστα η Αγγελική ετοίμασε η ίδια με τα χεράκια της και μια νοστιμότατη βασιλόπιτα που κόπηκε για τους συνδαιτυμόνες.Η χορωδία είναι αυτό το καιρό σε προετοιμασία με τις δύο άλλες χορωδίες της Ολυμπιάδας και Ιερισσού για να δεχτούν τους προσκεκλημένους τους από την Κύπρο ανταποδίδοντας το κάλεσμα που προηγήθηκε.
Ευχή μας είναι για καλές επιτυχίες στις παρουσιάσεις τους.Θεατρική παράσταση «Τση κακομοίρας»
Στις 4 Ιανουαρίου 2008 παρουσιάστηκε από τον Σ.Π.Σ. η πρώτη εκδήλωση της καινούργιας χρονιάς, η θεατρική παράσταση «Τση κακομοίρας» από το θίασο του Μανώλη Αγγελιδάκη.
Δύο οι παρουσιαστές, ο Μανώλης και η γυναίκα του, κράτησαν μόνοι όλη την παράσταση που αποτελούνταν από δύο μέρη.
Στο πρώτο μέρος παρουσιάστηκαν κάποια θεατρικά νούμερα επηρεασμένα από την επικαιρότητα και τον ελληνικό κινηματογράφο.
Στο δεύτερο μέρος – σαφώς καλύτερο από το πρώτο- ο Μανώλης Αγγελιδάκης ντυμένος με την παραδοσιακή στολή του Κρητικού βρακοφόρου μας ταξίδεψε στις παραδόσεις και τη μουσική κουλτούρα της Κρήτης με κέφι και αγάπη για το νησί του.
Μετά την παράσταση του εκφράσαμε την άποψη πως και το πρώτο μέρος θα ήταν πιο ενδιαφέρον, αν σχετιζόταν κι αυτό με κάποιο σπουδαίο λογοτεχνικό έργο της Κρήτης όπως «Ο Ερωτόκριτος», για παράδειγμα.
Αρκετοί συγχωριανοί μας παρακολούθησαν την παράσταση.
Κλείνω με την παρατήρηση πως μπορεί να μην έχουμε τη δυνατότητα να φέρουμε στο χωριό μας μεγάλους θεατρικούς θιάσους, αλλά δεν θα έβλαπτε κανένα να παρακολουθήσει μία ζωντανή θεατρική παράσταση, έστω και μικρού επιπέδου, παρά να αποχαυνώνεται στον καναπέ του σπιτιού του βυθισμένος – τις περισσότερες φορές – στην υποκουλτούρα των τηλεοπτικών εκπομπών.
Ιδιαίτερα απευθύνομαι στους μαθητές, που όλο και «κάτι» μπορούν να πάρουν από μία παράσταση που διαδραματίζεται ζωντανά μπροστά τους και στη συγκεκριμένη, αυτό το κάτι ήταν η επαφή με τη μουσική, τη ντοπιολαλιά και τα έθιμα της λεβεντογέννας Κρήτης.
Περιμένουμε περισσότερους την επόμενη φορά.
Δύο οι παρουσιαστές, ο Μανώλης και η γυναίκα του, κράτησαν μόνοι όλη την παράσταση που αποτελούνταν από δύο μέρη.
Στο πρώτο μέρος παρουσιάστηκαν κάποια θεατρικά νούμερα επηρεασμένα από την επικαιρότητα και τον ελληνικό κινηματογράφο.
Στο δεύτερο μέρος – σαφώς καλύτερο από το πρώτο- ο Μανώλης Αγγελιδάκης ντυμένος με την παραδοσιακή στολή του Κρητικού βρακοφόρου μας ταξίδεψε στις παραδόσεις και τη μουσική κουλτούρα της Κρήτης με κέφι και αγάπη για το νησί του.
Μετά την παράσταση του εκφράσαμε την άποψη πως και το πρώτο μέρος θα ήταν πιο ενδιαφέρον, αν σχετιζόταν κι αυτό με κάποιο σπουδαίο λογοτεχνικό έργο της Κρήτης όπως «Ο Ερωτόκριτος», για παράδειγμα.
Αρκετοί συγχωριανοί μας παρακολούθησαν την παράσταση.
Κλείνω με την παρατήρηση πως μπορεί να μην έχουμε τη δυνατότητα να φέρουμε στο χωριό μας μεγάλους θεατρικούς θιάσους, αλλά δεν θα έβλαπτε κανένα να παρακολουθήσει μία ζωντανή θεατρική παράσταση, έστω και μικρού επιπέδου, παρά να αποχαυνώνεται στον καναπέ του σπιτιού του βυθισμένος – τις περισσότερες φορές – στην υποκουλτούρα των τηλεοπτικών εκπομπών.
Ιδιαίτερα απευθύνομαι στους μαθητές, που όλο και «κάτι» μπορούν να πάρουν από μία παράσταση που διαδραματίζεται ζωντανά μπροστά τους και στη συγκεκριμένη, αυτό το κάτι ήταν η επαφή με τη μουσική, τη ντοπιολαλιά και τα έθιμα της λεβεντογέννας Κρήτης.
Περιμένουμε περισσότερους την επόμενη φορά.
Δ. Στυλιανίδου- Φιλόλογος
ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ ΜΠΑΣΚΕΤ
Νικηφόρα πέρασε και από την 4η Αγωνιστική του Β’ Γύρου του Πρωταθλήματος της Γ’ Εθνικής κατηγορίας Ανδρών , η ομάδα ανδρών του Στρατωνίου η οποία επικράτησε του ΑΣ Θερμαικού Φλογητών με σκόρ 68-78 .
Η επόμενη αγωνιστική είναι στις 10 /2/2008 με αντίπαλο την ομάδα της Νικήτης. Ο αγώνας θα διεξαχθεί στο γήπεδο της Ιερισσού και ώρα 18:00 και ελπίζουμε για το νικηφόρο αποτέλεσμα και για τη σημαντική προσέλευση των φιλάθλων μας.
Η ομάδα μας ισοβαθμεί στην 1η θέση με την ομάδα του Απόλλωνα Καλαμαριάς και με συγκομιδή 32 πολυτίμων βαθμών .
Ευχή όλων είναι η συνέχιση της έως τώρα εκπληκτικής πορείας του Στρατωνίου για την επίτευξη του στόχου της κατάκτησης του πρωταθλήματος.
Τ. ΝΤΕΡΑΚΗ
Η επόμενη αγωνιστική είναι στις 10 /2/2008 με αντίπαλο την ομάδα της Νικήτης. Ο αγώνας θα διεξαχθεί στο γήπεδο της Ιερισσού και ώρα 18:00 και ελπίζουμε για το νικηφόρο αποτέλεσμα και για τη σημαντική προσέλευση των φιλάθλων μας.
Η ομάδα μας ισοβαθμεί στην 1η θέση με την ομάδα του Απόλλωνα Καλαμαριάς και με συγκομιδή 32 πολυτίμων βαθμών .
Ευχή όλων είναι η συνέχιση της έως τώρα εκπληκτικής πορείας του Στρατωνίου για την επίτευξη του στόχου της κατάκτησης του πρωταθλήματος.
Τ. ΝΤΕΡΑΚΗ
ΤΟ ΑΣΒΕΣΤΟΚΑΜΙΝΟ
Μάης του 1966 ο πατέρας νωρίς το πρωί ήλθε να με ξυπνήσει.
Το συνήθιζε να με παίρνει μαζί του, μόλις μεγάλωσα λίγο. Έτσι γυρίζαμε μαζί όπου αυτός πήγαινε, άλλοτε στα ξύλα, ή για γιάλεμα ή ακόμη
στα ζώα που είχε.
Το σημερινό πρόγραμμα είχε κούρεμα στα κατσίκια στο μαντρί των Κεφαλάδων. Είχαν ΄΄ κούρο ΄΄ οι εν λόγω τσελιγγάδες και όλοι οι φίλοι με την καλή τους διάθεση θα τους συνέδραμαν.
Ο ήλιος ακόμη δεν είχε ανατείλει . Κάναμε καβάλα τη ΄΄ Ρουσσα΄,΄ το καφεκόκκινο μουλάρι, που ήτανε μόνιμα παρκαρισμένο στο πίσω μέρος του σπιτιού και κινήσαμε για το σκοπό μας. Σε καμιά μισή ώρα φθάσαμε, άλλωστε ήταν κοντά στο χωριό στη θέση Ασβεστοκάμινο ή Κουλοχέρα, κάτω από τον Αϊ Νικόλα.
Οι περισσότεροι από τους κουρευτάδες ήτανε ήδη εκεί και σε λίγο θα ξεκινούσαν την εργασία τους. Βέβαια στη διάρκεια της ημέρας όσοι ήταν εύκαιροι ερχόταν για να δουν ή και να συμμετάσχουν.
Τα ζώα ήταν ήδη κλεισμένα και να ξεκινά η διαδικασία.
Άρχισαν να πιάνουν από ένα- ένα ζώο, τα έδεναν από τα κέρατα και τα οδηγούσαν σε πασσάλους που τους είχαν βάλει για το σκοπό αυτόν.
Πανικός!! Τα ζώα βέλαζαν γιατί δεν γνώριζαν τι θα πάθουν, εγώ κατατρομοκρατήθηκα βλέποντας τα ζώα να υποφέρουν και τούς ΄΄κομμωτές΄,΄ να κρατούν τεράστια ψαλίδια στο ένα τους χέρι και με το άλλο να τραβολογούν τα δύστυχα κατσίκια και να τα δένουν στα πασσάλια.
Όταν όλα ηρέμησαν και κατάλαβα τι γινότανε, δοκίμασα να πιάσω ένα από τα ψαλίδια. Το έπιασα με τα μικρά μου χέρια και με δυσκολία μπορούσα να το κουνήσω.
Το κούρεμα άρχισε με αστεία και πειράγματα. Όλοι προσπαθούσαν να βάλουν τα δυνατά τους για να επιτύχουν το καλλίτερο, αλλά αλίμονο, τα αποτελέσματα ήταν τραγικά. Από μικρός κατανόησα πλήρως την έννοια ΄΄ κουρεμένο γίδι΄΄ βλέποντας την οικτρή κατάσταση στην οποία κατάντησαν τα δύστυχα ζώα, και η απογοήτευση μου ήτανε ακόμη μεγαλύτερη όταν διαπίστωσα ότι από τους πλέον άτεχνους ήταν και ο δικός μου γονιός. Βέβαια υπήρχαν και καλλιτέχνες όπως ο κυρ. Δημοσθένης Παπαιωάννου που τα αποτελέσματά του τα επαινούσαν όλοι.
Πάντως το σίγουρο ήτανε ότι στα ζώα δεν ενδιέφερε και τόσο ο καλλωπισμός τους όσο το να απαλαγούν από την περιττή πλέον τρίχα, που μπορεί το χειμώνα να τα κρατούσε ζεστά, στη διάρκεια όμως του καλοκαιριού, αφενός θα τα προκαλούσε αφόρητη ζέστη, αλλά θα ήταν και εστία μικροβίων και θα μπορούσαν να φωλιάζουν έντομα με όλες τις ενοχλητικές συνέπειες για τα ίδια.
Πριν το μεσημέρι όλα είχαν τελειώσει. Τα ζώα βγήκαν για βόσκημα, συγκέντρωσαν τα ψαλίδια και τα έβαλαν σε μια καλύβα που χρησίμευε για αποθήκη. Θα τα ξαναχρειάζονταν τώρα την επόμενη χρονιά. Μάζεψαν την τρίχα σε τσουβάλια, θα την πουλούσαν σε εμπόρους που θα ερχόταν να την αγοράσουν. Εκείνα τα χρόνια ήταν χρήσιμη. Υφαίνανε χαλάκια, ταγάρια, τρουβάδες ακόμη και στην οικοδομή τη βάζανε μέσα στο σοβά, για να γίνει ανθεκτικότερος.
Το μαντρί ήτανε στην πλαγιά. Λίγο πιο κάτω ήταν χωράφια ιδιοκτησίας του Καρρά. Στο χώρο αυτόν οι γυναίκες των αφεντικών ετοίμασαν γεύμα για τους εργαζομένους.
Το μενού, για την εποχή που μιλάμε ήταν πλούσιο και περιελάβανε τραγίσιο κρέας με μανέστρα, φρέσκια μυζήθρα, τυρί μαγιάτικο, ζυμωτό ψωμί και κρασί. Αφού φάγαμε, οι μεγαλύτεροι έβαλαν εμάς τα πιτσιρίκια να παλέψουμε και όταν δεν τα βγάζαμε πέρα με τους δυνατότερους, υπήρχαν και πέτρες που άφθονες κείτονταν μέσα στο χωράφι, ώσπου οι μεγαλύτεροι και ΄΄σοφότεροι΄΄ επενέβησαν και έβαλαν σε τάξη την όλη κατάσταση πριν εκτραχυνθεί περισσότερο. Καθίσαμε ήσυχοι για τη συνέχεια και ακούγαμε τους μεγάλους που με αστεία και ιστορίες συνέχισαν μέχρι αργά το απόγευμα.
Εκείνο το καλοκαίρι μια φωτιά κατάστρεψε τα γύρω βουνά μαζί και το μέρος που αναφερόμαστε. Πέρασε καιρός μέχρι να ξαναπρασινίσει. Χρόνια αργότερα κάποιοι το επέλεξαν για σκουπιδότοπο. Και μέχρι προ τινος ήταν ο σκουπιδότοπος του χωριού μας. Κανένας από εμάς τους νεότερους δεν το γνώριζε με το όνομα του Ασβεστοκάμινο ή Κουλοχέρα, αλλά όλοι το λέγαμε ¨ Τα Σκουπίδια ¨ . Με χαρά κάποια ημέρα είδα τις μπουλντόζες που έπιασαν δουλειά για να αναπλάσουν την περιοχή. Ελπίζω να ξαναδώ το μέρος που στα παιδικά μου μάτια έμεινε αποτυπωμένο και έχει συνδεθεί με τόσες όμορφες αναμνήσεις.
Χ.Δ. Ζαγοράκης
Το συνήθιζε να με παίρνει μαζί του, μόλις μεγάλωσα λίγο. Έτσι γυρίζαμε μαζί όπου αυτός πήγαινε, άλλοτε στα ξύλα, ή για γιάλεμα ή ακόμη
στα ζώα που είχε.
Το σημερινό πρόγραμμα είχε κούρεμα στα κατσίκια στο μαντρί των Κεφαλάδων. Είχαν ΄΄ κούρο ΄΄ οι εν λόγω τσελιγγάδες και όλοι οι φίλοι με την καλή τους διάθεση θα τους συνέδραμαν.
Ο ήλιος ακόμη δεν είχε ανατείλει . Κάναμε καβάλα τη ΄΄ Ρουσσα΄,΄ το καφεκόκκινο μουλάρι, που ήτανε μόνιμα παρκαρισμένο στο πίσω μέρος του σπιτιού και κινήσαμε για το σκοπό μας. Σε καμιά μισή ώρα φθάσαμε, άλλωστε ήταν κοντά στο χωριό στη θέση Ασβεστοκάμινο ή Κουλοχέρα, κάτω από τον Αϊ Νικόλα.
Οι περισσότεροι από τους κουρευτάδες ήτανε ήδη εκεί και σε λίγο θα ξεκινούσαν την εργασία τους. Βέβαια στη διάρκεια της ημέρας όσοι ήταν εύκαιροι ερχόταν για να δουν ή και να συμμετάσχουν.
Τα ζώα ήταν ήδη κλεισμένα και να ξεκινά η διαδικασία.
Άρχισαν να πιάνουν από ένα- ένα ζώο, τα έδεναν από τα κέρατα και τα οδηγούσαν σε πασσάλους που τους είχαν βάλει για το σκοπό αυτόν.
Πανικός!! Τα ζώα βέλαζαν γιατί δεν γνώριζαν τι θα πάθουν, εγώ κατατρομοκρατήθηκα βλέποντας τα ζώα να υποφέρουν και τούς ΄΄κομμωτές΄,΄ να κρατούν τεράστια ψαλίδια στο ένα τους χέρι και με το άλλο να τραβολογούν τα δύστυχα κατσίκια και να τα δένουν στα πασσάλια.
Όταν όλα ηρέμησαν και κατάλαβα τι γινότανε, δοκίμασα να πιάσω ένα από τα ψαλίδια. Το έπιασα με τα μικρά μου χέρια και με δυσκολία μπορούσα να το κουνήσω.
Το κούρεμα άρχισε με αστεία και πειράγματα. Όλοι προσπαθούσαν να βάλουν τα δυνατά τους για να επιτύχουν το καλλίτερο, αλλά αλίμονο, τα αποτελέσματα ήταν τραγικά. Από μικρός κατανόησα πλήρως την έννοια ΄΄ κουρεμένο γίδι΄΄ βλέποντας την οικτρή κατάσταση στην οποία κατάντησαν τα δύστυχα ζώα, και η απογοήτευση μου ήτανε ακόμη μεγαλύτερη όταν διαπίστωσα ότι από τους πλέον άτεχνους ήταν και ο δικός μου γονιός. Βέβαια υπήρχαν και καλλιτέχνες όπως ο κυρ. Δημοσθένης Παπαιωάννου που τα αποτελέσματά του τα επαινούσαν όλοι.
Πάντως το σίγουρο ήτανε ότι στα ζώα δεν ενδιέφερε και τόσο ο καλλωπισμός τους όσο το να απαλαγούν από την περιττή πλέον τρίχα, που μπορεί το χειμώνα να τα κρατούσε ζεστά, στη διάρκεια όμως του καλοκαιριού, αφενός θα τα προκαλούσε αφόρητη ζέστη, αλλά θα ήταν και εστία μικροβίων και θα μπορούσαν να φωλιάζουν έντομα με όλες τις ενοχλητικές συνέπειες για τα ίδια.
Πριν το μεσημέρι όλα είχαν τελειώσει. Τα ζώα βγήκαν για βόσκημα, συγκέντρωσαν τα ψαλίδια και τα έβαλαν σε μια καλύβα που χρησίμευε για αποθήκη. Θα τα ξαναχρειάζονταν τώρα την επόμενη χρονιά. Μάζεψαν την τρίχα σε τσουβάλια, θα την πουλούσαν σε εμπόρους που θα ερχόταν να την αγοράσουν. Εκείνα τα χρόνια ήταν χρήσιμη. Υφαίνανε χαλάκια, ταγάρια, τρουβάδες ακόμη και στην οικοδομή τη βάζανε μέσα στο σοβά, για να γίνει ανθεκτικότερος.
Το μαντρί ήτανε στην πλαγιά. Λίγο πιο κάτω ήταν χωράφια ιδιοκτησίας του Καρρά. Στο χώρο αυτόν οι γυναίκες των αφεντικών ετοίμασαν γεύμα για τους εργαζομένους.
Το μενού, για την εποχή που μιλάμε ήταν πλούσιο και περιελάβανε τραγίσιο κρέας με μανέστρα, φρέσκια μυζήθρα, τυρί μαγιάτικο, ζυμωτό ψωμί και κρασί. Αφού φάγαμε, οι μεγαλύτεροι έβαλαν εμάς τα πιτσιρίκια να παλέψουμε και όταν δεν τα βγάζαμε πέρα με τους δυνατότερους, υπήρχαν και πέτρες που άφθονες κείτονταν μέσα στο χωράφι, ώσπου οι μεγαλύτεροι και ΄΄σοφότεροι΄΄ επενέβησαν και έβαλαν σε τάξη την όλη κατάσταση πριν εκτραχυνθεί περισσότερο. Καθίσαμε ήσυχοι για τη συνέχεια και ακούγαμε τους μεγάλους που με αστεία και ιστορίες συνέχισαν μέχρι αργά το απόγευμα.
Εκείνο το καλοκαίρι μια φωτιά κατάστρεψε τα γύρω βουνά μαζί και το μέρος που αναφερόμαστε. Πέρασε καιρός μέχρι να ξαναπρασινίσει. Χρόνια αργότερα κάποιοι το επέλεξαν για σκουπιδότοπο. Και μέχρι προ τινος ήταν ο σκουπιδότοπος του χωριού μας. Κανένας από εμάς τους νεότερους δεν το γνώριζε με το όνομα του Ασβεστοκάμινο ή Κουλοχέρα, αλλά όλοι το λέγαμε ¨ Τα Σκουπίδια ¨ . Με χαρά κάποια ημέρα είδα τις μπουλντόζες που έπιασαν δουλειά για να αναπλάσουν την περιοχή. Ελπίζω να ξαναδώ το μέρος που στα παιδικά μου μάτια έμεινε αποτυπωμένο και έχει συνδεθεί με τόσες όμορφες αναμνήσεις.
Χ.Δ. Ζαγοράκης
Η καθυστέρηση
Μέσα στα πλαίσια της ενεργούς επαγγελματικής – αυτοκινητιστικής μου ζωής, μπορώ να περιγράψω, ουκ ολίγα περιστατικά, μερικά δυσάρεστα, άλλα ευχάριστα και άλλα που με εξέπληξαν ή τουλάχιστον με προσγείωσαν στην πραγματικότητα. Απ’ όλα έχει ο …μπαξές.
Ένα απ’ αυτά θα σας περιγράψω τώρα.
Ως ιδιοκτήτης και οδηγός ενός μεγάλου διαξονικού βυτιοφόρου φορτηγού μεταφοράς υγρών καυσίμων, με βοηθητικό ελκτικό όχημα, όπου ήμουν ενταγμένος, σε μία κοινοπραξία διανομής, σε πολλά πρατήρια όλης της Ελλάδας, πήρα εντολή από τον υπεύθυνο διαχειριστή να μεταφέρω βενζίνη και πετρέλαιο, σε ένα μακρινό πρατήριο της Άρτας. Παρένθεση: Συνήθως ξεκινάμε πολύ πρωί για μακρινά ταξίδια, για να προλάβουμε να γυρίσουμε πίσω έγκαιρα στη βάση μας, ώστε να είμαστε έτοιμοι στην επόμενη διαδρομή για νέο ξεκίνημα.
-Κύριε Ιωσήφ, μου λέει ο υπεύθυνος: Πήγαινε στα διυλιστήρια να φορτώσεις για Άρτα.
-Τόσο μακριά; απάντησα!
-Ναι. Τόσο μακριά. Μήπως δεν θέλεις; Αν όχι, να στείλω κάποιον άλλον.
-Πώς, πώς, θα πάω εγώ.
Ήταν βέβαια μακρινό το ταξίδι και κοπιαστικό, αλλά είχε μεγαλύτερο οικονομικό όφελος, σε σχέση με τα κοντινά δρομολόγια. Ετοίμασα λοιπόν το βυτιοφόρο, συνέδεσα το βοηθητικό στο κυρίως όχημα και … «τράβηξα» για το διυλιστήριο της ΕΣΟ στη Θεσσαλονίκη. Γέμισα όλα τα «διαμερίσματα» του συρόμενου με βενζίνη και πετρέλαιο, σφράγισα, μου δώσανε το ticket στο χέρι, ετοίμασα όπως πάντα τη φορτωτική μου, ανεβαίνω στο τιμόνι, βάζω τον ταχογράφο στην ώρα του και ξεκίνησα με αισιοδοξία για τον προορισμό μου.
Ήταν τέλη Σεπτεμβρίου με αρχές Οκτωβρίου και ο καιρός κρύος.
Εδώ, τώρα, πρέπει να αναφέρω για τις ιδιότητες των υγρών καυσίμων, γιατί είναι απαραίτητο. Όταν είναι ζεστός ο καιρός, το υλικό που βρίσκεται στα διαμερίσματα και σύμφωνα με τα λίτρα που έχω παραλάβει με την απόδειξη, «φουσκώνει», ενώ όταν είναι κρύος «μαζεύει». Έχουμε διαστολή και συστολή.
Στο μεταφορέα συμφέρει να παραδώσει την παραγγελία όταν είναι καλοκαίρι, για να φαίνεται ότι υπάρχει πλεόνασμα, όταν όμως είναι χειμώνας, όπως τώρα, αυτόν τον μήνα περίπου πρέπει να προλάβω να παραδώσω έγκαιρα, λόγω μεγάλης διαδρομής και ψυχρού καιρού, μήπως κατά τύχη υπάρξει έλλειμμα, οπότε θα το χρεωνόμουν. Σημειωτέον δε, ότι την παραγγελία από το γεμιστήρα την παραλαμβάνουμε ζεστή.
Το ταξίδι μακρινό. Καλώς εχόντων των πραγμάτων, εννέα η ώρα το βραδάκι έπρεπε να βρίσκομαι στο συγκεκριμένο πρατήριο, γιατί την άλλη μέρα ξημέρωνε Κυριακή και τα πρατήρια ήταν όλα κλειστά. (Μόνο ένα κάθε φορά με τη σειρά ήταν ανοιχτό, για λόγους εξυπηρέτησης πελατών). Εάν καθυστερούσα, θα συνέβαιναν δύο κακά, ίσως και τρία.
Πρώτο, ότι με τη συστολή του υλικού, λόγω ψύχους, θα είχα έλλειμμα, και δεύτερο και το χειρότερο, λόγω αργίας του πρατηρίου θα έμενα αναγκαστικά όλη την ημέρα εκεί, δηλαδή 24 ώρες περισσότερο και τη Δευτέρα θα παρέδιδα. Και τρίτο λόγω της καθυστέρησης θα έχανα το άλλο ταξίδι που με περίμενε προγραμματισμένο στην επιστροφή.
Δυστυχώς, η διαδρομή δεν πήγε καλά. Για μία στιγμή κατά την οδήγηση, αισθάνθηκα ότι το τιμόνι…τραβούσε δεξιά και κατάλαβα από πείρα, ότι με είχε «πιάσει» μπροστινό δεξί λάστιχο. Αναγκάστηκα να «παρκάρω» κάπου και να βρεθώ σε …αγώνα δρόμου για να προλάβω να αλλάξω λάστιχο, τοποθετώντας τη «ρεζέρβα» που είχα στη διάθεσή μου. Όλη αυτή η διαδικασία κράτησε σχεδόν μία ώρα. Αισθάνθηκα την αγωνία και τις συνέπειές της και έκανα όσο πιο γρήγορα μπορούσα, γιατί δεν είχα άλλο χρονικό περιθώριο.
Ανεβαίνω πάλι στο τιμόνι και με το άγχος να … ακροβατεί στον εγκέφαλό μου ξεκίνησα «πατημένος» για τον προορισμό μου. Καταλάβαινα πλέον ότι η ώρα είχε περάσει και δεν θα προλάβαινα να παραδώσω.
Το είχα πάρει πλέον απόφαση ότι χάθηκε το …παιχνίδι.
Όλο το υπόλοιπο ταξίδι πήγε αρκετά καλά κι αφού περπάτησα…κάμπους και βουνά, έφτασα στον προορισμό μου.
Όμως, όλως παραδόξως, είδα με απορία, ότι το πρατήριο ήταν ακόμα ανοιχτό, δεν είχε κλείσει. Πλησίαζε δέκα η ώρα το βράδυ, ενώ έπρεπε εννέα η ώρα να είναι κλειστό, γιατί θα περνούσε κι ο έλεγχος. Κατεβαίνω από το αμάξι, ο πρατηριούχος με υποδέχθηκε έξω από την πόρτα του πρατηρίου.
-Καλησπέρα, καλώς μας ήλθες, είπε.
-Καλησπέρα, καλώς σε βρήκα, απάντησα.
-Πως πήγε το ταξίδι;
-Όχι τόσο καλά, γιατί μ’ έπιασε λάστιχο στο δρόμο και άργησα. Και ρωτώ με απορία: Καλά, ακόμη δεν έκλεισες: Η ώρα είναι περασμένες εννέα, δεν φοβάσαι να μην σε γράψουν;
-Πως είναι περασμένες εννέα, ούτε εννέα δεν είναι ακόμα.
-Το δικό μου ρολόι και ο ταχογράφος του αυτοκινήτου λένε εννέα και είκοσι πέντε.
Δεν έμαθες ότι η ώρα άλλαξε και πήγε μία ώρα πίσω;
-Όχι!
-Άλλαξε κύριε Ιωσήφ!
-Ωχ τι έπαθα! Πω! Πω! Δεν το ήξερα!!!
Πώς είχα πιστέψει τότε ότι άργησα! Ανακουφίστηκα. Παρέδωσα σωστά, παρέλαβε σωστά και ο πρατηριούχος κι έμεινα ευχαριστημένος από αυτήν την ιστορία, αφού έφυγε ένα… βάρος από πάνω μου. Τέλος καλό, όλα καλά.
Βάζω μπρος τη μηχανή…Καβαλάω το τιμόνι…πατάω γκάζι και ξεκινάω νυχτιάτικα, επιστρέφοντας στη βάση μου. Όταν την άλλη μέρα συναντήθηκα στα γραφεία της κοινοπραξίας, με το φίλο και συνάδελφό μου Κανέλλο, του διηγήθηκα την περιπέτειά μου και την άγνοιά μου, ότι δηλαδή η ώρα είχε αλλάξει. Μου λέει:
-Ξέρεις τι θυμήθηκα τώρα φίλε μου Ιωσήφ;
-Τι θυμήθηκες, τώρα φίλε μου Κανέλλο;
-Την ταινία που είδα πριν λίγο καιρό στο σινεμά με τίτλο: «Ο γύρος του κόσμου σε ογδόντα ημέρες», με κεντρικό ήρωά της το Φιλέα Φόνγκ, και υπηρέτη τον Πασπαρτού, όπου ο πρωταγωνιστής της περιπέτειας έβαλε στοίχημα με τη λέσχη όπου ήταν μέλος της και θα πραγματοποιούσε τον άθλο και θα επέστρεφε στη συμφωνημένη ώρα, καλύπτοντας ογδόντα ημέρες, μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο. Την παραλληλίζω με τη δική σου περιπέτεια, γιατί νομίζοντας ότι είχαν χάσει το ραντεβού στη λέσχη, πριν λήξει η προθεσμία των ογδόντα ημερών φάνηκε ότι καθυστέρησαν μία ολόκληρη ημέρα, ενώ κέρδισαν μία ημέρα χωρίς να το υπολογίσουν, εξαιτίας της περιφοράς της γης γύρω από το νοητό άξονά της. Έτσι κέρδισαν το έπαθλο.
Και αγγλιστί ο τίτλος: «Around the world in eighty days»
Ιωσήφ Εμμ. Φραντζεσκάκης
Ένα απ’ αυτά θα σας περιγράψω τώρα.
Ως ιδιοκτήτης και οδηγός ενός μεγάλου διαξονικού βυτιοφόρου φορτηγού μεταφοράς υγρών καυσίμων, με βοηθητικό ελκτικό όχημα, όπου ήμουν ενταγμένος, σε μία κοινοπραξία διανομής, σε πολλά πρατήρια όλης της Ελλάδας, πήρα εντολή από τον υπεύθυνο διαχειριστή να μεταφέρω βενζίνη και πετρέλαιο, σε ένα μακρινό πρατήριο της Άρτας. Παρένθεση: Συνήθως ξεκινάμε πολύ πρωί για μακρινά ταξίδια, για να προλάβουμε να γυρίσουμε πίσω έγκαιρα στη βάση μας, ώστε να είμαστε έτοιμοι στην επόμενη διαδρομή για νέο ξεκίνημα.
-Κύριε Ιωσήφ, μου λέει ο υπεύθυνος: Πήγαινε στα διυλιστήρια να φορτώσεις για Άρτα.
-Τόσο μακριά; απάντησα!
-Ναι. Τόσο μακριά. Μήπως δεν θέλεις; Αν όχι, να στείλω κάποιον άλλον.
-Πώς, πώς, θα πάω εγώ.
Ήταν βέβαια μακρινό το ταξίδι και κοπιαστικό, αλλά είχε μεγαλύτερο οικονομικό όφελος, σε σχέση με τα κοντινά δρομολόγια. Ετοίμασα λοιπόν το βυτιοφόρο, συνέδεσα το βοηθητικό στο κυρίως όχημα και … «τράβηξα» για το διυλιστήριο της ΕΣΟ στη Θεσσαλονίκη. Γέμισα όλα τα «διαμερίσματα» του συρόμενου με βενζίνη και πετρέλαιο, σφράγισα, μου δώσανε το ticket στο χέρι, ετοίμασα όπως πάντα τη φορτωτική μου, ανεβαίνω στο τιμόνι, βάζω τον ταχογράφο στην ώρα του και ξεκίνησα με αισιοδοξία για τον προορισμό μου.
Ήταν τέλη Σεπτεμβρίου με αρχές Οκτωβρίου και ο καιρός κρύος.
Εδώ, τώρα, πρέπει να αναφέρω για τις ιδιότητες των υγρών καυσίμων, γιατί είναι απαραίτητο. Όταν είναι ζεστός ο καιρός, το υλικό που βρίσκεται στα διαμερίσματα και σύμφωνα με τα λίτρα που έχω παραλάβει με την απόδειξη, «φουσκώνει», ενώ όταν είναι κρύος «μαζεύει». Έχουμε διαστολή και συστολή.
Στο μεταφορέα συμφέρει να παραδώσει την παραγγελία όταν είναι καλοκαίρι, για να φαίνεται ότι υπάρχει πλεόνασμα, όταν όμως είναι χειμώνας, όπως τώρα, αυτόν τον μήνα περίπου πρέπει να προλάβω να παραδώσω έγκαιρα, λόγω μεγάλης διαδρομής και ψυχρού καιρού, μήπως κατά τύχη υπάρξει έλλειμμα, οπότε θα το χρεωνόμουν. Σημειωτέον δε, ότι την παραγγελία από το γεμιστήρα την παραλαμβάνουμε ζεστή.
Το ταξίδι μακρινό. Καλώς εχόντων των πραγμάτων, εννέα η ώρα το βραδάκι έπρεπε να βρίσκομαι στο συγκεκριμένο πρατήριο, γιατί την άλλη μέρα ξημέρωνε Κυριακή και τα πρατήρια ήταν όλα κλειστά. (Μόνο ένα κάθε φορά με τη σειρά ήταν ανοιχτό, για λόγους εξυπηρέτησης πελατών). Εάν καθυστερούσα, θα συνέβαιναν δύο κακά, ίσως και τρία.
Πρώτο, ότι με τη συστολή του υλικού, λόγω ψύχους, θα είχα έλλειμμα, και δεύτερο και το χειρότερο, λόγω αργίας του πρατηρίου θα έμενα αναγκαστικά όλη την ημέρα εκεί, δηλαδή 24 ώρες περισσότερο και τη Δευτέρα θα παρέδιδα. Και τρίτο λόγω της καθυστέρησης θα έχανα το άλλο ταξίδι που με περίμενε προγραμματισμένο στην επιστροφή.
Δυστυχώς, η διαδρομή δεν πήγε καλά. Για μία στιγμή κατά την οδήγηση, αισθάνθηκα ότι το τιμόνι…τραβούσε δεξιά και κατάλαβα από πείρα, ότι με είχε «πιάσει» μπροστινό δεξί λάστιχο. Αναγκάστηκα να «παρκάρω» κάπου και να βρεθώ σε …αγώνα δρόμου για να προλάβω να αλλάξω λάστιχο, τοποθετώντας τη «ρεζέρβα» που είχα στη διάθεσή μου. Όλη αυτή η διαδικασία κράτησε σχεδόν μία ώρα. Αισθάνθηκα την αγωνία και τις συνέπειές της και έκανα όσο πιο γρήγορα μπορούσα, γιατί δεν είχα άλλο χρονικό περιθώριο.
Ανεβαίνω πάλι στο τιμόνι και με το άγχος να … ακροβατεί στον εγκέφαλό μου ξεκίνησα «πατημένος» για τον προορισμό μου. Καταλάβαινα πλέον ότι η ώρα είχε περάσει και δεν θα προλάβαινα να παραδώσω.
Το είχα πάρει πλέον απόφαση ότι χάθηκε το …παιχνίδι.
Όλο το υπόλοιπο ταξίδι πήγε αρκετά καλά κι αφού περπάτησα…κάμπους και βουνά, έφτασα στον προορισμό μου.
Όμως, όλως παραδόξως, είδα με απορία, ότι το πρατήριο ήταν ακόμα ανοιχτό, δεν είχε κλείσει. Πλησίαζε δέκα η ώρα το βράδυ, ενώ έπρεπε εννέα η ώρα να είναι κλειστό, γιατί θα περνούσε κι ο έλεγχος. Κατεβαίνω από το αμάξι, ο πρατηριούχος με υποδέχθηκε έξω από την πόρτα του πρατηρίου.
-Καλησπέρα, καλώς μας ήλθες, είπε.
-Καλησπέρα, καλώς σε βρήκα, απάντησα.
-Πως πήγε το ταξίδι;
-Όχι τόσο καλά, γιατί μ’ έπιασε λάστιχο στο δρόμο και άργησα. Και ρωτώ με απορία: Καλά, ακόμη δεν έκλεισες: Η ώρα είναι περασμένες εννέα, δεν φοβάσαι να μην σε γράψουν;
-Πως είναι περασμένες εννέα, ούτε εννέα δεν είναι ακόμα.
-Το δικό μου ρολόι και ο ταχογράφος του αυτοκινήτου λένε εννέα και είκοσι πέντε.
Δεν έμαθες ότι η ώρα άλλαξε και πήγε μία ώρα πίσω;
-Όχι!
-Άλλαξε κύριε Ιωσήφ!
-Ωχ τι έπαθα! Πω! Πω! Δεν το ήξερα!!!
Πώς είχα πιστέψει τότε ότι άργησα! Ανακουφίστηκα. Παρέδωσα σωστά, παρέλαβε σωστά και ο πρατηριούχος κι έμεινα ευχαριστημένος από αυτήν την ιστορία, αφού έφυγε ένα… βάρος από πάνω μου. Τέλος καλό, όλα καλά.
Βάζω μπρος τη μηχανή…Καβαλάω το τιμόνι…πατάω γκάζι και ξεκινάω νυχτιάτικα, επιστρέφοντας στη βάση μου. Όταν την άλλη μέρα συναντήθηκα στα γραφεία της κοινοπραξίας, με το φίλο και συνάδελφό μου Κανέλλο, του διηγήθηκα την περιπέτειά μου και την άγνοιά μου, ότι δηλαδή η ώρα είχε αλλάξει. Μου λέει:
-Ξέρεις τι θυμήθηκα τώρα φίλε μου Ιωσήφ;
-Τι θυμήθηκες, τώρα φίλε μου Κανέλλο;
-Την ταινία που είδα πριν λίγο καιρό στο σινεμά με τίτλο: «Ο γύρος του κόσμου σε ογδόντα ημέρες», με κεντρικό ήρωά της το Φιλέα Φόνγκ, και υπηρέτη τον Πασπαρτού, όπου ο πρωταγωνιστής της περιπέτειας έβαλε στοίχημα με τη λέσχη όπου ήταν μέλος της και θα πραγματοποιούσε τον άθλο και θα επέστρεφε στη συμφωνημένη ώρα, καλύπτοντας ογδόντα ημέρες, μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο. Την παραλληλίζω με τη δική σου περιπέτεια, γιατί νομίζοντας ότι είχαν χάσει το ραντεβού στη λέσχη, πριν λήξει η προθεσμία των ογδόντα ημερών φάνηκε ότι καθυστέρησαν μία ολόκληρη ημέρα, ενώ κέρδισαν μία ημέρα χωρίς να το υπολογίσουν, εξαιτίας της περιφοράς της γης γύρω από το νοητό άξονά της. Έτσι κέρδισαν το έπαθλο.
Και αγγλιστί ο τίτλος: «Around the world in eighty days»
Ιωσήφ Εμμ. Φραντζεσκάκης
Τρίτη 18 Μαρτίου 2008
ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΓΝΩΜΗΣ
ΣΤΗ ΜΑΝΑ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ
Μια τοποθεσία, που κάποτε ήταν κόσμημα για ορεινή αναψυχή για τους τότε Στρατωνίσιους, είναι η ΜΑΝΑ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ.
Οι παλαιότεροι την θυμάστε καλά, οι νεότεροι μάλλον καθόλου γιατί σήμερα τίποτε στην περιοχή δεν βοηθάει την ανάμνησή της , εκτός από μερικά γκρεμισμένα πετροντούβαρα και την ΕΠΙΜΟΝΗ του νερού να αναβλύζει και να μας στοιχειώνει για το ένδοξο παρελθόν της τοποθεσίας.
Έτσι λοιπόν, για να θυμηθούμε λίγο, η ΜΑΝΑ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ βρίσκεται στον παλιό δρόμο για Ολυμπιάδα, πολύκοντά στα Ασπροχώματα. Η τότε εταιρεία του μεταλλείου είχε χρηματοδοτήσει την ανάπλαση του χώρου με πεζούλες , τραπέζια και βρύσες που εξυπηρετούσαν ανθρώπους και ζωντανά και κιόσκια πάνω στα πλατάνια όπου έφτανες με σκάλες .
Δυστυχώς η «εξέλιξη» χωρίς σεβασμό στο παρελθόν και η μέριμνα για το μέλλον , έκανε όπως πάντα ακόμη ένα θαύμα. Ο καινούργιος δρόμος για την Ολυμπιάδα «πέρασε» κυριολεκτικά πάνω από τη ΜΑΝΑ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ, εξαφανίζοντάς την.
Κάναμε τη διαδρομή από το Στρατώνι μέχρι τη ΜΑΝΑ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ με τα πόδια , όπως τον παλιό καιρό.
Η διαδρομή είναι καταπληκτικτου Στρατωνίου και του κόλπου μέχρι τον Άθωνα και μπροστά το βουνό με τις πρασινάδες του.
Σε 20 λεπτά με κανονικό βηματισμό ήμασταν εκεί. Τόσο χρειάζεται κανείς γι’ αυτή την πανέμορφη διαδρομή. Τα παράπονα όμως σε πιάνουν όταν φτάνεις εκεί ή βαδίζοντας στην κατάφυτη λαγκαδιά έχοντας προς τη θάλασσα το πανόραμαΤο κύριο είναι η εγκατάλειψη και οι αναμνήσεις που έρχονται στο νου : Άραγε πόσο δύσκολο είναι να αναπλαστεί ο χώρος ξανά;
Τα δέντρα είναι πλέον αρκετά μεγάλα ώστε να γίνει πάλι ένα καταπληκτικό μέρος για αναψυχή. Το νερό , είπαμε, τρέχει εκεί γάργαρο και…μας στοιχειώνει .
Οι παλαιότεροι την θυμάστε καλά, οι νεότεροι μάλλον καθόλου γιατί σήμερα τίποτε στην περιοχή δεν βοηθάει την ανάμνησή της , εκτός από μερικά γκρεμισμένα πετροντούβαρα και την ΕΠΙΜΟΝΗ του νερού να αναβλύζει και να μας στοιχειώνει για το ένδοξο παρελθόν της τοποθεσίας.Έτσι λοιπόν, για να θυμηθούμε λίγο, η ΜΑΝΑ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ βρίσκεται στον παλιό δρόμο για Ολυμπιάδα, πολύκοντά στα Ασπροχώματα. Η τότε εταιρεία του μεταλλείου είχε χρηματοδοτήσει την ανάπλαση του χώρου με πεζούλες , τραπέζια και βρύσες που εξυπηρετούσαν ανθρώπους και ζωντανά και κιόσκια πάνω στα πλατάνια όπου έφτανες με σκάλες .
Δυστυχώς η «εξέλιξη» χωρίς σεβασμό στο παρελθόν και η μέριμνα για το μέλλον , έκανε όπως πάντα ακόμη ένα θαύμα. Ο καινούργιος δρόμος για την Ολυμπιάδα «πέρασε» κυριολεκτικά πάνω από τη ΜΑΝΑ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ, εξαφανίζοντάς την.
Κάναμε τη διαδρομή από το Στρατώνι μέχρι τη ΜΑΝΑ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ με τα πόδια , όπως τον παλιό καιρό.
Η διαδρομή είναι καταπληκτικτου Στρατωνίου και του κόλπου μέχρι τον Άθωνα και μπροστά το βουνό με τις πρασινάδες του.
Σε 20 λεπτά με κανονικό βηματισμό ήμασταν εκεί. Τόσο χρειάζεται κανείς γι’ αυτή την πανέμορφη διαδρομή. Τα παράπονα όμως σε πιάνουν όταν φτάνεις εκεί ή βαδίζοντας στην κατάφυτη λαγκαδιά έχοντας προς τη θάλασσα το πανόραμαΤο κύριο είναι η εγκατάλειψη και οι αναμνήσεις που έρχονται στο νου : Άραγε πόσο δύσκολο είναι να αναπλαστεί ο χώρος ξανά;
Τα δέντρα είναι πλέον αρκετά μεγάλα ώστε να γίνει πάλι ένα καταπληκτικό μέρος για αναψυχή. Το νερό , είπαμε, τρέχει εκεί γάργαρο και…μας στοιχειώνει .
Η ΜΑΝΑ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ θα μπορεί να γίνει σταθμός για μια μεγάλη περιπατητική διαδρομή προς την Προστόμιτσα ή το Ξυλογέφυρο Το άλλο είναι η απροσεξία και η τάση του Νεοέλληνα να γεμίζει σκουπίδια παντού. Οι εκπλήξεις λοιπόν πολλές. Μπορείς να διαλέξεις πλυντήρια ρούχων σπαρμένα στο δάσος ή παιδικά παιχνίδια που άφησε κάποιος στοργικός πατέρας ανάμεσα στις φτέρες ή ακόμα σε συγκεκριμέναμέρη που φυτρώνουν άγρια μανιτάρια ανακαλύπτεις κουτιά από ορυκτέλαια που οι δασεργάτες αλλάζουν τα λάδια στα αλυσοπρίονα τους.Οι περιπατητικές διαδρομές είναι ένας εξαιρετικός πόλος έλξης για ενασχόληση τόσο των κατοίκων της περιοχής όσο και των επισκεπτών και μπορούν να πλαισιώσουν άριστα μια συνολική πρόταση αγροτουριστικής ανάπτυξης για το Στρατώνι .
Αξίζει λοιπόν να κοιτάξουμε τη ΜΑΝΑ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ με τη δέουσα προσοχή.-
Γ. Σακαλής – Α. Τσανανάς
Μπάλια, η άσβεστη μνήμη μιας χαμένης πατρίδας.
Στα παιδικά μας χρόνια κυρίως βιώσαμε κι εμείς ως φυσικοί απόγονοι τον πόνο και την πίκρα της προσφυγιάς των δικών μας ανθρώπων, όπως και πολλών άλλων συγχωριανών μας. Τότε προλάβαμε και τους ζήσαμε, πριν πάρουν το δρόμο το στερνό, πολλοί απ’ αυτούς πρόωρα.Είχαν έρθει κυνηγημένοι από τους άτακτους Τσέτες μετά την άτακτη υποχώρηση του ελληνικού στρατού τον Αύγουστο του 1922 και γλίτωσαν την τελευταία στιγμή απ’ το τούρκικο μαχαίρι. Πολλά και μεγάλα τα λάθη της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας με το διχασμό και το όραμα της Ελλάδας «των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών».
Δεν γλίτωσαν όμως όλοι οι Μπαλιώτες. Εξακόσιοι Χριστιανοί από τη Μπάλια δεν έφυγαν, ανάμεσα τους και λίγοι Αρμένιοι. Δεν πίστευαν πως οι Τούρκοι με τους οποίους είχαν ζήσει τόσα χρόνια με αγαστή ενότητα θα τους σκότωναν. Και πράγματι, οι Τούρκοι της Μπάλιας έκαναν αγώνα για να μη θανατωθούν, αλλά δεν εισακούστηκαν.Οι Τούρκοι στρατιώτες τους συγκέντρωσαν με τη δικαιολογία πως θα οδηγηθούν στην ενδοχώρα και όταν έφτασαν σε απόσταση 5 χιλιομέτρων απ’ τη Μπάλια, στην τοποθεσία Τσακαλάρ, τους σκότωσαν με χτυπήματα ξιφολόγχης και έκαψαν τα πτώματά τους.
Οι δικοί μας είχαν καταφέρει να επιζήσουν, αφού διέτρεξαν μέσα στο μεγάλο καύσωνα εκείνου του Αυγούστου, χωρίς τροφή και νερό στη μεγαλύτερη διαδρομή, τα 96 χιλιόμετρα που χώριζαν την όμορφη Μπάλια από τον κόλπο του Αδραμυττίου.
Μετά από άπειρα βάσανα που τους επιφύλαξε και η μητέρα – πατρίδα κι αφού πέρασαν από τα έλη στο αφιλόξενο Ξηροποτάμι και την ελονοσία, ήρθαν αρχικά στη Στρατονίκη για να δουλέψουν στον Μαντέμ – Λάκκο και μετά με πολύ καλύτερους όρους στο Στρατώνι. Η φυσική τους ευφυΐα και η μεγάλη τους καλλιέργεια τους έδωσε καλές θέσεις στην εταιρεία.
Στα παιδικά μας χρόνια κυρίως βιώσαμε κι εμείς ως φυσικοί απόγονοι τον πόνο και την πίκρα της προσφυγιάς των δικών μας ανθρώπων, όπως και πολλών άλλων συγχωριανών μας. Τότε προλάβαμε και τους ζήσαμε, πριν πάρουν το δρόμο το στερνό, πολλοί απ’ αυτούς πρόωρα.
Είχαν έρθει κυνηγημένοι από τους άτακτους Τσέτες μετά την άτακτη υποχώρηση του ελληνικού στρατού τον Αύγουστο του 1922 και γλίτωσαν την τελευταία στιγμή απ’ το τούρκικο μαχαίρι. Πολλά και μεγάλα τα λάθη της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας με το διχασμό και το όραμα της Ελλάδας «των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών».
Δεν γλίτωσαν όμως όλοι οι Μπαλιώτες. Εξακόσιοι Χριστιανοί από τη Μπάλια δεν έφυγαν, ανάμεσα τους και λίγοι Αρμένιοι. Δεν πίστευαν πως οι Τούρκοι με τους οποίους είχαν ζήσει τόσα χρόνια με αγαστή ενότητα θα τους σκότωναν. Και πράγματι, οι Τούρκοι της Μπάλιας έκαναν αγώνα για να μη θανατωθούν, αλλά δεν εισακούστηκαν.
Οι Τούρκοι στρατιώτες τους συγκέντρωσαν με τη δικαιολογία πως θα οδηγηθούν στην ενδοχώρα και όταν έφτασαν σε απόσταση 5 χιλιομέτρων απ’ τη Μπάλια, στην τοποθεσία Τσακαλάρ, τους σκότωσαν με χτυπήματα ξιφολόγχης και έκαψαν τα πτώματά τους.
Οι δικοί μας είχαν καταφέρει να επιζήσουν, αφού διέτρεξαν μέσα στο μεγάλο καύσωνα εκείνου του Αυγούστου, χωρίς τροφή και νερό στη μεγαλύτερη διαδρομή, τα 96 χιλιόμετρα που χώριζαν την όμορφη Μπάλια από τον κόλπο του Αδραμυττίου.
Μετά από άπειρα βάσανα που τους επιφύλαξε και η μητέρα – πατρίδα κι αφού πέρασαν από τα έλη στο αφιλόξενο Ξηροποτάμι και την ελονοσία, ήρθαν αρχικά στη Στρατονίκη για να δουλέψουν στον Μαντέμ – Λάκκο και μετά με πολύ καλύτερους όρους στο Στρατώνι. Η φυσική τους ευφυΐα και η μεγάλη τους καλλιέργεια τους έδωσε καλές θέσεις στην εταιρεία.
του Καρα-Αϊδινίου και του Μεντζιλικίου Μικράς Ασίας, απ’ όπου εξάγονταν αργυρομόλυβδος, ψευδάργυρος, χαλκός, χρυσός, μαγγανιούχος σίδηρος και λιγνίτης.
Το 1888 η ίδια εταιρεία συμμετέχει κατά 20% στα μεταλλεία του Ίσβορου Μακεδονίας, δηλαδή τα δικά μας, ενδιαφερόμενη για την εκμετάλλευση του αργυρούχου μολύβδου. Δηλαδή την περίοδο αυτή ο Μαντέμ – Λάκκος και η Μπάλια ανήκουν στην ίδια μεταλλευτική εταιρεία κατά ένα ποσοστό. Αυτά για την ιστορία.
Τα στοιχεία αυτά μας τα έδωσε – και πολύ περισσότερα – ο αγαπητός πλέον φίλος Φαίδων Παπαθεοδώρου, του οποίου ο πατέρας καταγόταν από τη Μπάλια και δεν δίνουμε περισσότερα στοιχεία περιμένοντας με ανυπομονησία το άρθρο του σχετικά με το θέμα αυτό.
Η επίσκεψη του Φαίδωνα Παπαθεοδώρου και η εναγώνια αναζήτηση στο χωριό μας απογόνων των Μικρασιατών προσφύγων τάραξε τα λιμνάζοντα ύδατα και σε μένα προσωπικά άνοιξε την πληγή, που επιμελώς εδώ και χρόνια είχα προσπαθήσει με επιφανειακό τρόπο να επουλώσω.
Γιατί, αντίθετα με πολλούς που επισκέπτονται τις χαμένες πατρίδες των γονιών τους – και καλά κάνουν αφού το αντέχουν – εγώ δεν μπόρεσα να το κάνω. Κατά ένα περίεργο τρόπο το θέμα αυτό με πονά όσο πονούσε και την οικογένεια του πατέρα μου. Θαρρείς και όλα τα βιώματά τους έχουν περάσει στο αίμα μου και δεν μπορώ να αντιμετωπίσω ψυχρά το ενδεχόμενο μιας επίσκεψης στην όμορφη – κατά πως λέγεται – Μπάλια.
Καιρός όμως είναι, νομίζω, να ενδιαφερθούμε όσοι έχουμε εκεί τις ρίζες μας κι απ’ ότι ξέρω πολλοί παλιοί Στρατωνήσιοι τις έχουν, και να βοηθήσουμε να διασωθούν τουλάχιστον οι μνήμες. Ας ενώσουμε την κοινή αυτή μνήμη του παρελθόντος συγκεντρώνοντας σπυρί – σπυρί τα στοιχεία και τις πληροφορίες που θα μας οδηγήσουν στο να φωτίσουμε ένα εξαιρετικό κομμάτι ζωής των προγόνων μας, γεμάτο πολιτισμό και φώς.
Το εύχομαι ολόψυχα.
Το 1888 η ίδια εταιρεία συμμετέχει κατά 20% στα μεταλλεία του Ίσβορου Μακεδονίας, δηλαδή τα δικά μας, ενδιαφερόμενη για την εκμετάλλευση του αργυρούχου μολύβδου. Δηλαδή την περίοδο αυτή ο Μαντέμ – Λάκκος και η Μπάλια ανήκουν στην ίδια μεταλλευτική εταιρεία κατά ένα ποσοστό. Αυτά για την ιστορία.
Τα στοιχεία αυτά μας τα έδωσε – και πολύ περισσότερα – ο αγαπητός πλέον φίλος Φαίδων Παπαθεοδώρου, του οποίου ο πατέρας καταγόταν από τη Μπάλια και δεν δίνουμε περισσότερα στοιχεία περιμένοντας με ανυπομονησία το άρθρο του σχετικά με το θέμα αυτό.
Η επίσκεψη του Φαίδωνα Παπαθεοδώρου και η εναγώνια αναζήτηση στο χωριό μας απογόνων των Μικρασιατών προσφύγων τάραξε τα λιμνάζοντα ύδατα και σε μένα προσωπικά άνοιξε την πληγή, που επιμελώς εδώ και χρόνια είχα προσπαθήσει με επιφανειακό τρόπο να επουλώσω.
Γιατί, αντίθετα με πολλούς που επισκέπτονται τις χαμένες πατρίδες των γονιών τους – και καλά κάνουν αφού το αντέχουν – εγώ δεν μπόρεσα να το κάνω. Κατά ένα περίεργο τρόπο το θέμα αυτό με πονά όσο πονούσε και την οικογένεια του πατέρα μου. Θαρρείς και όλα τα βιώματά τους έχουν περάσει στο αίμα μου και δεν μπορώ να αντιμετωπίσω ψυχρά το ενδεχόμενο μιας επίσκεψης στην όμορφη – κατά πως λέγεται – Μπάλια.
Καιρός όμως είναι, νομίζω, να ενδιαφερθούμε όσοι έχουμε εκεί τις ρίζες μας κι απ’ ότι ξέρω πολλοί παλιοί Στρατωνήσιοι τις έχουν, και να βοηθήσουμε να διασωθούν τουλάχιστον οι μνήμες. Ας ενώσουμε την κοινή αυτή μνήμη του παρελθόντος συγκεντρώνοντας σπυρί – σπυρί τα στοιχεία και τις πληροφορίες που θα μας οδηγήσουν στο να φωτίσουμε ένα εξαιρετικό κομμάτι ζωής των προγόνων μας, γεμάτο πολιτισμό και φώς.
Το εύχομαι ολόψυχα.
Δ. Στυλιανίδου - Φιλόλογος
ΜΠΑΛΙΩΤΙΚΟ ΑΝΤΑΜΩΜΑ
Το Στρατώνι, όπως είναι γνωστό, ήταν και είναι μια κοινωνία πλουραλισμού και διαφορετικότητας. Ο λόγος είναι η παρουσία του μεταλλείου που η ανάγκη του σε προσωπικό έχει οδηγήσει ανθρώπους από όλα τα μέρη της γης να το ζήσουν και πολλοί από αυτούς να παραμείνουν μόνιμοι κάτοικοί του και να το αγαπήσουν, φέροντας μαζί τον πολιτισμό τους και την τρόπο ζωής τους.Ιδιαίτερη σημασία έπαιξε το Στρατώνι για τους πρόσφυγες της Μικρασιατικής καταστροφής που η προηγούμενη εργασία τους είχε σχέση
με τα μεταλλεία . Μια τέτοια πληθυσμιακή ομάδα είναι οι Μπαλιώτες, οι οποίοι αποτελούν ένα από τα ζωντανότερα κομμάτια της κοινωνίας του Στρατωνίου.
Ο Σύλλογος Πολιτισμού Στρατωνίου καλεί σε Συνεστίαση τους Στρατωνίσιους Μπαλιώτες , το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Μαΐου . Η ακριβής ημερομηνία θα ανακοινωθεί σύντομα . Σκοπός της συνάντησης είναι η ανταλλαγή αναμνήσεων και στοιχείων από την εποχή που οι πρόγονοι ήταν στην Μπάλια , και πώς αυτές έφτασαν στους απογόνους . Επίσης η συλλογή αρχειακού υλικού με σκοπό τη σύνταξη λευκώματος .
Στη συνάντησή αυτή θα έχουμε την τιμή να είναι μαζί μας και ο αγαπητός Φαίδων Παπαθεοδώρου ο οποίος λόγω της εμπεριστατωμένης έρευνας για τη ζωή και ιστορία της Μπάλιας θα θυμίσει πολλά γνωστά και άγνωστα σημεία από τη ζωή εκεί.
Παρακαλούνται λοιπόν οι Μπαλιώτες του Στρατωνίου να επικοινωνούν με τον κ. Γ. Σακαλή στο τηλέφωνο 6974100647 για να δηλώσουν συμμετοχή για το γεγονός.
Ο Σύλλογος Πολιτισμού Στρατωνίου καλεί σε Συνεστίαση τους Στρατωνίσιους Μπαλιώτες , το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Μαΐου . Η ακριβής ημερομηνία θα ανακοινωθεί σύντομα . Σκοπός της συνάντησης είναι η ανταλλαγή αναμνήσεων και στοιχείων από την εποχή που οι πρόγονοι ήταν στην Μπάλια , και πώς αυτές έφτασαν στους απογόνους . Επίσης η συλλογή αρχειακού υλικού με σκοπό τη σύνταξη λευκώματος .
Στη συνάντησή αυτή θα έχουμε την τιμή να είναι μαζί μας και ο αγαπητός Φαίδων Παπαθεοδώρου ο οποίος λόγω της εμπεριστατωμένης έρευνας για τη ζωή και ιστορία της Μπάλιας θα θυμίσει πολλά γνωστά και άγνωστα σημεία από τη ζωή εκεί.
Παρακαλούνται λοιπόν οι Μπαλιώτες του Στρατωνίου να επικοινωνούν με τον κ. Γ. Σακαλή στο τηλέφωνο 6974100647 για να δηλώσουν συμμετοχή για το γεγονός.
Α. Τσανανάς
ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ
Συγγραφέας : Κωνσταντίνος Θ. Χιούτης (2372042036)
Έτος Εκδοσης. :2007
ISBN : 978-960-89939-0-7
Τίτλος : Η εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου (1852) στα Ριζά Χαλκιδικής
Έκδοση : Ιερού Ναού Κοιμήσεως της Θεοτόκου Ριζών Χαλκιδικής
Ένα ειδικού περιεχομένου .Tο θέμα του αφορά την εκκλησιά και μόνο των Ριζών της Χαλκιδικής.
Τα πράγματα δεν είναι βέβαια ακριβώς έτσι, γιατί το βιβλίο εισάγει τον αναγνώστη στην ιστορία των Ριζών ήδη από τον 16ο αιώνα. Ο αναγνώστης έτσι μπορεί να αντλήσει ιστορικές πληροφορίες γενικότερα για την περιοχή μας μιας και η ζωή στη Χαλκιδική εκείνα τα χρόνια είναι περίπου ίδια παντού. Κατόπιν αναφέρει την ιστορία της ανέγερσης του ναού καθώς και την αποκατάσταση και ανάδειξή του στην εξαιρετική μορφή που αυτή τη στιγμή έχει. Ιδιαίτερη μνεία γίνεται στη θαυματουργή εικόνα του Αγίου Αθανασίου .
Το βιβλίο συμπληρώνεται από μία σειρά φωτογραφιών σε όλες τις ιστορικές, αλλά και τις σημερινές μορφές του Ναού.
Έτος Εκδοσης. :2007
ISBN : 978-960-89939-0-7
Τίτλος : Η εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου (1852) στα Ριζά Χαλκιδικής
Έκδοση : Ιερού Ναού Κοιμήσεως της Θεοτόκου Ριζών Χαλκιδικής
Ένα ειδικού περιεχομένου .Tο θέμα του αφορά την εκκλησιά και μόνο των Ριζών της Χαλκιδικής.
Τα πράγματα δεν είναι βέβαια ακριβώς έτσι, γιατί το βιβλίο εισάγει τον αναγνώστη στην ιστορία των Ριζών ήδη από τον 16ο αιώνα. Ο αναγνώστης έτσι μπορεί να αντλήσει ιστορικές πληροφορίες γενικότερα για την περιοχή μας μιας και η ζωή στη Χαλκιδική εκείνα τα χρόνια είναι περίπου ίδια παντού. Κατόπιν αναφέρει την ιστορία της ανέγερσης του ναού καθώς και την αποκατάσταση και ανάδειξή του στην εξαιρετική μορφή που αυτή τη στιγμή έχει. Ιδιαίτερη μνεία γίνεται στη θαυματουργή εικόνα του Αγίου Αθανασίου .
Το βιβλίο συμπληρώνεται από μία σειρά φωτογραφιών σε όλες τις ιστορικές, αλλά και τις σημερινές μορφές του Ναού.
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΤΡΑΤΩΝΙ
Ανδριώτης Κώστας
Τα ψηφιδωτά του Κώστα μυρίζουν Ελλάδα και θάλασσα, ότι νοστάλγησε και ότι ζούσε κάθε μέρα, όταν ήταν ναυτικός. Σεμνός με την τέχνη του, την τοποθετεί σαν άλλη μια ψηφίδα στην περίληψη της ζωής του που τόσο εκφραστικά και περήφανα, μας δίνει παρακάτω, ο ίδιος.
καΐκια,
καΐκια έναν περίδρομο, γιόμισε ο τόπος όλος.
Τελευταία τσεκάρησα χιονάτη μία βάρκα, παλιοκαιρίτικη, μουρθ΄ένας έρωτας,
λέει να την βγάλω ″ C h ė ″ και νά΄βγω πάλι στ΄όνειρο.
Λέω να βάλω καναδυο λόγια στο χαρτί, φοβάμαι, το γυροκλώθω…
Ο Κώστας φτιάχνει μόνος τις ψηφίδες του και δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει κάθε υλικό που προσφέρεται.
Το διάφανο γαλάζιο της θάλασσάς του, το πετυχαίνει με γυάλινες ψηφίδες και πρόσφατα δίνει στα έργα του ανάγλυφη όψη, με στοιχεία που εξέχουν από το επίπεδο του κυρίως έργου.
Οι συνθέσεις του είναι γεμάτες κίνηση, φαντασία και εκφραστικότητα.
Δεν δουλεύει εμπορικά ακόμη, αλλά άρχισε να
το σκέφτεται. Η τέχνη του τον ξεκουράζει και αποροφιέται σε αυτή αμέτρητες ώρες .
Θεωρεί ότι το ψηφιδωτό είναι μια τέχνη για όλους επειδή είναι εύκολη και δημιουργική.
Ελπίζουμε σύντομα να τον δούμε να διδάσκει σε εργαστήριο του Συλλόγου μας .
Τα ψηφιδωτά του Κώστα μυρίζουν Ελλάδα και θάλασσα, ότι νοστάλγησε και ότι ζούσε κάθε μέρα, όταν ήταν ναυτικός. Σεμνός με την τέχνη του, την τοποθετεί σαν άλλη μια ψηφίδα στην περίληψη της ζωής του που τόσο εκφραστικά και περήφανα, μας δίνει παρακάτω, ο ίδιος.Γεννήθηκα το ″50 στην Αμμουλιανή. Εκεί λιγάκι στην αρχή, μετά Στρατώνι
άλλο τόσο, στη Σαλονίκη υστερότερα μικροσπουδές. Έπειτα σαν μαραμπού
ταξιδευτής στον κόσμο, μαρκονιστής
Νωρίς παντρεύτηκα μια ποντιάρα κόκαλο, τη Ρένα
και γεννήσαμε δύο κουκλιά τον Πέτρο και την Λένα.
Ύστερις οι δορυφόροι φάγανε τα mors,
κι άγουρα ακόμα ξούριασα.
Για κουτσοδούλεια ψάχτηκα καναδυό χρόνια στην αρχή,
Ξαστόχησα κιέκτοτε στα γούστα τό΄ριξα.
Πήρα έναν δρόμο, σοκάκια, καρνάγια και κατάγιαλα μαζώνοντας βότσαλα,
γιαλόξυλα, κοχύλια κιάλλα ξίκικα και βάλθηκα να κάνω
άλλο τόσο, στη Σαλονίκη υστερότερα μικροσπουδές. Έπειτα σαν μαραμπού
ταξιδευτής στον κόσμο, μαρκονιστής
Νωρίς παντρεύτηκα μια ποντιάρα κόκαλο, τη Ρένα
και γεννήσαμε δύο κουκλιά τον Πέτρο και την Λένα.
Ύστερις οι δορυφόροι φάγανε τα mors,
κι άγουρα ακόμα ξούριασα.
Για κουτσοδούλεια ψάχτηκα καναδυό χρόνια στην αρχή,
Ξαστόχησα κιέκτοτε στα γούστα τό΄ριξα.
Πήρα έναν δρόμο, σοκάκια, καρνάγια και κατάγιαλα μαζώνοντας βότσαλα,
γιαλόξυλα, κοχύλια κιάλλα ξίκικα και βάλθηκα να κάνω
ζωγραφιές, ψηφιδωτά και
καΐκια,καΐκια έναν περίδρομο, γιόμισε ο τόπος όλος.
Τελευταία τσεκάρησα χιονάτη μία βάρκα, παλιοκαιρίτικη, μουρθ΄ένας έρωτας,
λέει να την βγάλω ″ C h ė ″ και νά΄βγω πάλι στ΄όνειρο.
Λέω να βάλω καναδυο λόγια στο χαρτί, φοβάμαι, το γυροκλώθω…
θα
ιδούμε !!!
Ο Κώστας φτιάχνει μόνος τις ψηφίδες του και δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει κάθε υλικό που προσφέρεται.Το διάφανο γαλάζιο της θάλασσάς του, το πετυχαίνει με γυάλινες ψηφίδες και πρόσφατα δίνει στα έργα του ανάγλυφη όψη, με στοιχεία που εξέχουν από το επίπεδο του κυρίως έργου.
Οι συνθέσεις του είναι γεμάτες κίνηση, φαντασία και εκφραστικότητα.
Δεν δουλεύει εμπορικά ακόμη, αλλά άρχισε να
το σκέφτεται. Η τέχνη του τον ξεκουράζει και αποροφιέται σε αυτή αμέτρητες ώρες .Θεωρεί ότι το ψηφιδωτό είναι μια τέχνη για όλους επειδή είναι εύκολη και δημιουργική.
Ελπίζουμε σύντομα να τον δούμε να διδάσκει σε εργαστήριο του Συλλόγου μας .
Αλέκος Τσανανάς
Παρουσίαση εργαστηρίου του Συλλόγου Πολιτισμού Στρατωνίου
Εργαστήριο πληροφορικής – Συνεργασία με την σχολή πληροφορικής CLEVER CHOICE
Με ξεχωριστή επιτυχία λειτουργεί εδώ και δύο χρόνια στο Σύλλογο , εργαστήριο πληροφορικής παρέχοντας τη δυνατότητα σε μαθητές κυρίως Δημοτικού και Γυμνασίου να αποκτήσουν πιστοποιημένες κατά ECDL γνώσεις στα επίπεδα αρχικό ( πτυχίο e-kids ) και βασικό (πτυχίο core) .
Η συνεργασία με την σχολή CLEVER CHOICE έχει φέρει σημαντικά αποτελέσματα και στις δύο βαθμίδες εκπαίδευσης.
Ο Σύλλογος συνεργάζεται με τη Σχολή στη βάση της επιδότησης μέρους του κόστους για κάθε μαθητή .
Παρακάτω παραθέτουμε επιστολή της Διεύθυνσης της Σχολής CLEVER CHOICE , ευχόμενοι να συνεχίσει με επιτυχίες η συνεργασία μας.
Η συνεργασία με την σχολή CLEVER CHOICE έχει φέρει σημαντικά αποτελέσματα και στις δύο βαθμίδες εκπαίδευσης.
Ο Σύλλογος συνεργάζεται με τη Σχολή στη βάση της επιδότησης μέρους του κόστους για κάθε μαθητή .
Παρακάτω παραθέτουμε επιστολή της Διεύθυνσης της Σχολής CLEVER CHOICE , ευχόμενοι να συνεχίσει με επιτυχίες η συνεργασία μας.
Αγαπητοί αναγνώσεις, μέσα από το βήμα που μας παρέχει ο Σύλλογος Πολιτισμού Στρατωνίου θα θέλαμε να συστηθούμε σε όσους δεν μας γνωρίζουν κα να σας ενημερώσουμε για την πορεία και το όραμά μας. Η σχολή Πληροφορικής Clever Choice ιδρύθηκε το 2005 στην Ιερισσό Χαλκιδικής. Εδώ και τρία χρόνια παρέχει γνώσεις πληροφορικής και τις πιστοποιεί με την αναγνωρισμένη από την Ευρώπη και το Ελληνικό Δημόσιο, πιστοποίηση ECDL.
Όπως όλοι γνωρίζουμε, ζούμε στον αιώνα της τεχνολογίας, του αυτοματισμού και της πληροφορίας. Είναι αδύνατον να ακολουθήσουμε τις εξελίξεις και την ανάπτυξη της μοντέρνας κοινωνίας χωρίς να έχουμε γνώσεις πληροφορικής.
Αυτή η ανάγκη που δημιούργησε ο σύγχρονος τρόπος ζωής μαζί με το μεγάλο κενό που υπήρχε στην κοινωνία μας στο χώρο της πληροφορικής, μας οδήγησαν στην ίδρυση της σχολής Clever Choice.
Θέλαμε μια σχολή με γερές βάσεις και με διάρκεια ώστε να μπορεί να καλύψει όλα τα κενά γνώσεων πληροφορικής στην κοινωνία της Βόρειας Χαλκιδικής.
Το πετύχαμε, αλλά όχι μόνοι μας. Το πετύχαμε όλοι μαζί με πολλές προσπάθειες, μεγάλους αγώνες και υπομονή. Το πέτυχαν οι σπουδαστές μας από τον πιο μικρό σε ηλικία έως τον πιο μεγάλο. Το πέτυχαν οι γονείς οι οποίοι με πολλές θυσίες στηρίζουν τους μικρούς μας φίλους που κάνουν τα πρώτα βήματά στην εκπαίδευση.
Οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους τους σπουδαστές μας και σε όλους τους γονείς που τους στηρίζουν . Η πληροφορική είναι μια συνεχής εκπαίδευση, είναι μια σπουδή που απαιτεί χρόνο, υπομονή και χρήμα. Δεν μπορούμε να έχουμε γερές βάσεις στην πληροφορική, αν δεν ακολουθήσουμε μια συνεχή εκπαίδευση. Ευχαριστούμε στο Σύλλογο Πολιτισμού Στρατωνίου που αντιλαμβανόμενος τη σημασία της πληροφορικής μας βοήθησε από την πρώτη στιγμή ώστε η κοινότητα του Στρατώνιου, μια κοινότητα που ανέκαθεν στήριζε τη γνώση και πάντα είχε τις μεγαλύτερες επιτυχίες στην ανώτερη και ανώτατη εκπαίδευση, να πρωτοπορήσει και σε αυτό .
Ο Σύλλογος Πολιτισμού Στρατωνίου έχει αποδείξει όλα αυτά τα χρόνια ότι πραγματικά αναπτύσσει τον πολιτισμό και νοιάζεται για την ανάπτυξη του τόπου μας σε όλους τους τομείς.
Όπως όλοι γνωρίζουμε, ζούμε στον αιώνα της τεχνολογίας, του αυτοματισμού και της πληροφορίας. Είναι αδύνατον να ακολουθήσουμε τις εξελίξεις και την ανάπτυξη της μοντέρνας κοινωνίας χωρίς να έχουμε γνώσεις πληροφορικής.
Αυτή η ανάγκη που δημιούργησε ο σύγχρονος τρόπος ζωής μαζί με το μεγάλο κενό που υπήρχε στην κοινωνία μας στο χώρο της πληροφορικής, μας οδήγησαν στην ίδρυση της σχολής Clever Choice.
Θέλαμε μια σχολή με γερές βάσεις και με διάρκεια ώστε να μπορεί να καλύψει όλα τα κενά γνώσεων πληροφορικής στην κοινωνία της Βόρειας Χαλκιδικής.
Το πετύχαμε, αλλά όχι μόνοι μας. Το πετύχαμε όλοι μαζί με πολλές προσπάθειες, μεγάλους αγώνες και υπομονή. Το πέτυχαν οι σπουδαστές μας από τον πιο μικρό σε ηλικία έως τον πιο μεγάλο. Το πέτυχαν οι γονείς οι οποίοι με πολλές θυσίες στηρίζουν τους μικρούς μας φίλους που κάνουν τα πρώτα βήματά στην εκπαίδευση.
Οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους τους σπουδαστές μας και σε όλους τους γονείς που τους στηρίζουν . Η πληροφορική είναι μια συνεχής εκπαίδευση, είναι μια σπουδή που απαιτεί χρόνο, υπομονή και χρήμα. Δεν μπορούμε να έχουμε γερές βάσεις στην πληροφορική, αν δεν ακολουθήσουμε μια συνεχή εκπαίδευση. Ευχαριστούμε στο Σύλλογο Πολιτισμού Στρατωνίου που αντιλαμβανόμενος τη σημασία της πληροφορικής μας βοήθησε από την πρώτη στιγμή ώστε η κοινότητα του Στρατώνιου, μια κοινότητα που ανέκαθεν στήριζε τη γνώση και πάντα είχε τις μεγαλύτερες επιτυχίες στην ανώτερη και ανώτατη εκπαίδευση, να πρωτοπορήσει και σε αυτό .
Ο Σύλλογος Πολιτισμού Στρατωνίου έχει αποδείξει όλα αυτά τα χρόνια ότι πραγματικά αναπτύσσει τον πολιτισμό και νοιάζεται για την ανάπτυξη του τόπου μας σε όλους τους τομείς.
Ευχαριστούμε την κοινότητα Στρατονίκης που μετά το παράδειγμα του Στρατωνίου, ακολούθησε και εδραίωσε τη σχολή μας στην κοινωνία της . Με αυτή την κίνηση δόθηκε η ευκαιρία στα παιδιά της Στρατονίκης και των Σταγείρων να παρακολουθούν τα μαθήματα δίπλα στο σπίτι τους.
Έτσι η σχολή Clever Choice έφτασε στην κορυφή και κατέκτησε την Πρώτη θέση ως Πρωταθλήτρια Πιστοποιήσεων πληροφορικής για το ακαδημαϊκό έτος 2005-2006 και την 2η θέση για το ακαδημαϊκό έτος 2006-2007 σε ολόκληρο το νομό μας.
Τρία χρόνια τώρα παρέχουμε γνώσεις από το πρώτο πλήκτρο μέχρι την κατάκτηση αναγνωρισμένη Πιστοποίησης Πληροφορικής σε παιδία από 6 ετών έως ενήλικες 60 ετών.
Έτσι η σχολή Clever Choice έφτασε στην κορυφή και κατέκτησε την Πρώτη θέση ως Πρωταθλήτρια Πιστοποιήσεων πληροφορικής για το ακαδημαϊκό έτος 2005-2006 και την 2η θέση για το ακαδημαϊκό έτος 2006-2007 σε ολόκληρο το νομό μας.
Τρία χρόνια τώρα παρέχουμε γνώσεις από το πρώτο πλήκτρο μέχρι την κατάκτηση αναγνωρισμένη Πιστοποίησης Πληροφορικής σε παιδία από 6 ετών έως ενήλικες 60 ετών.
Αυτή την στιγμή η σχολή Clever Choice έχει σπουδαστές από σχεδόν όλη την Βόρεια Χαλκιδική.
Ο υποψήφιος σπουδαστής μπορεί να επιλέξει ανάμεσα σε πολλά προγράμματα:
Ο υποψήφιος σπουδαστής μπορεί να επιλέξει ανάμεσα σε πολλά προγράμματα:
1.) ECDL e-kids για τους μικρούς μας φίλου από το πρώτο πλήκτρο και συνεχή προετοιμασία για την είσοδό του στην επόμενη πιστοποίηση πληροφορικής.
2.) ECDL Core, το αναγνωρισμένο από την Ευρώπη και το Ελληνικό Δημόσιο πιστοποιητικό, που ανοίγει τις πόρτες της εύρεσης εργασίας. Το παρακολουθούν παιδιά από 12 ετών έως ενήλικες 60 ετών.
3.) ECDL Expert, το πρόγραμμα που κάνει τη διαφορά. Μετά την απόκτηση του ECDL Core, εκπαίδευση για να αποκτηθούν ειδικές γνώσεις στην πληροφορική.
4.) ECDL Webstarter, το πρόγραμμα που εισάγει το σπουδαστή στον χώρο του Διαδίκτυου για κατασκευή και υποστήριξη ιστοσελίδων.
5.) ECDL Image Maker, για ψηφιακή φωτογραφία, κάρτες και Video. Για όσους θέλουν να ξεχωρίζουν.
6.) Πρόγραμμα Ενηλίκων. Γι’ αυτούς που δεν έχουν γνώσεις πληροφορικής, δεν γνωρίζουν τίποτε και θέλουν να μάθουν το βασικό χειρισμό υπολογιστή καθώς και προγράμματα υποστήριξης γραφείου.
7.) Πρόγραμμα ιδιαίτερων μαθημάτων γι’ αυτούς που ο χρόνος τους είναι περιορισμένος και δεν έχουν την πολυτέλεια να ακολουθήσουν διδασκαλία σε τμήμα.
Αυτά τα προγράμματα σε συνδυασμό με τις επιστημονικές μεθόδους που εφαρμόζει η σχολή Clever Choice έχουν φέρει μεγάλες επιτυχίες. Η μεγαλύτερη επιτυχία μας, εκτός από τις δεκάδες πιστοποιήσεις γνώσεων πληροφορικής που έχουμε δώσει είναι οι στενοί δεσμοί φιλίας και εμπιστοσύνης που αναπτύχθηκαν με τους σπουδαστές μας και τις οικογένειές τους. Είναι πολύ σημαντικό για μας πάνω από όλα να έχουμε φίλους και μια μεγάλη οικογένεια , την οικογένεια της Clever Choice.
2.) ECDL Core, το αναγνωρισμένο από την Ευρώπη και το Ελληνικό Δημόσιο πιστοποιητικό, που ανοίγει τις πόρτες της εύρεσης εργασίας. Το παρακολουθούν παιδιά από 12 ετών έως ενήλικες 60 ετών.
3.) ECDL Expert, το πρόγραμμα που κάνει τη διαφορά. Μετά την απόκτηση του ECDL Core, εκπαίδευση για να αποκτηθούν ειδικές γνώσεις στην πληροφορική.
4.) ECDL Webstarter, το πρόγραμμα που εισάγει το σπουδαστή στον χώρο του Διαδίκτυου για κατασκευή και υποστήριξη ιστοσελίδων.
5.) ECDL Image Maker, για ψηφιακή φωτογραφία, κάρτες και Video. Για όσους θέλουν να ξεχωρίζουν.
6.) Πρόγραμμα Ενηλίκων. Γι’ αυτούς που δεν έχουν γνώσεις πληροφορικής, δεν γνωρίζουν τίποτε και θέλουν να μάθουν το βασικό χειρισμό υπολογιστή καθώς και προγράμματα υποστήριξης γραφείου.
7.) Πρόγραμμα ιδιαίτερων μαθημάτων γι’ αυτούς που ο χρόνος τους είναι περιορισμένος και δεν έχουν την πολυτέλεια να ακολουθήσουν διδασκαλία σε τμήμα.
Αυτά τα προγράμματα σε συνδυασμό με τις επιστημονικές μεθόδους που εφαρμόζει η σχολή Clever Choice έχουν φέρει μεγάλες επιτυχίες. Η μεγαλύτερη επιτυχία μας, εκτός από τις δεκάδες πιστοποιήσεις γνώσεων πληροφορικής που έχουμε δώσει είναι οι στενοί δεσμοί φιλίας και εμπιστοσύνης που αναπτύχθηκαν με τους σπουδαστές μας και τις οικογένειές τους. Είναι πολύ σημαντικό για μας πάνω από όλα να έχουμε φίλους και μια μεγάλη οικογένεια , την οικογένεια της Clever Choice.
Φέτος είμαστε πολύ χαρούμενοι λόγω του ότι θα αποφοιτήσουν οι πρώτοι μικροί μας φίλοι ολοκληρώνοντας και το δεύτερο επίπεδο πιστοποίησης Ε-kids.
Αυτά τα παιδιά ξεκίνησαν με ελάχιστες γνώσεις και αυτή τηνστιγμή είναι έτοιμα να παρακολουθήσουν τη διδασκαλία του αναγνωρισμένου από την Ευρώπη και το Ελληνικό Δημόσιο, πιστοποίηση ECDL Core.
Αυτά τα παιδιά ξεκίνησαν με ελάχιστες γνώσεις και αυτή τηνστιγμή είναι έτοιμα να παρακολουθήσουν τη διδασκαλία του αναγνωρισμένου από την Ευρώπη και το Ελληνικό Δημόσιο, πιστοποίηση ECDL Core.
Στρατωνίσια, ποιητική γωνιά !
Το παιδί των φαναριών
Ε! σενιόρ με τα λεφτά
που πολλά παίζεις στα ζάρια
δύο μάτια παιδικά
σε κοιτούν μπρός στα φανάρια.
Δεν το ήθελα ποτέ
αλητάκι να με λένε
και στης πείνας τον καημό
τα ματάκια μου να κλαίνε.
Κάποιοι από πολύ καιρό
στο μεράκι το’ χαν βάλει
και από πολύ μικρός
να ριχτώ στη βιοπάλη.
Τα παιδιά των φαναριών
έχουνε κι αυτά μανάδες,
μα ακόμη απορούν
πού έχουν πάει οι πατεράδες.
Δεν τολμήσαμε ποτέ
να σκεφτούμε μεγαλεία
σας σεβόμαστε πολύ
κι ας μας βλέπατε σαν λεία.
Ήθελα από μικρός
στο σχολείο να πηγαίνω
μα στων φαναριών το φως
την ζωή μου την μικραίνω.
Ε! σενιόρ με τα λεφτά
σου προσφέρω μια τσατσάρα
κι εσύ πέτα με αν θες
μια ασήμαντη πεντάρα.
Το παιδί των φαναριών
στα αμάξια βλέπει μόδες
μα δεν νοιάζεται ποτέ,
αν χαθεί μέσα στις ρόδες.
Κουτενίσιος
_______________________________
Το Άγιο Όρος
Το Άγιο Όρος, Θεέ μου, όταν το κοιτώ
τι νοιώθω αυτήν την ώρα
ποτέ δεν θα μπορέσω,
με λόγια να το πω!
Μοιάζει με θεϊκή, πανώρια ζωγραφιά,
που δεσπόζει στα ψηλά.
Θαρρώ το πήραν άγγελοι από τον ουρανό
και το έφεραν στη γη εδώ.
Δέος, συγκίνηση πολλή
το είναι μου κυριαρχεί
και πλημμυρίζει η ψυχή
από γαλήνη θεϊκή.
Η Πλατυτέρα η Παναγιά
είναι η οικοδέσποινα
σ’ όλα τα μοναστήρια αυτά
και δέχεται τους Χριστιανούς
που παν’ να προσκυνήσουν
με πίστη και ευλάβεια
κι έλεος να ζητήσουν.
Και θαυμάζουν από κοντά
το μεγαλείο το μοναστηριακό,
που είναι μοναδικό
σ’ όλο τον κόσμο το θρησκευτικό.
Και τον αμύθητο το θησαυρό
που κρύβει στις αγκάλες του
ο Υπέρλαμπρος Άθως, ο ιερός,
που στέκει σαν φάρος φωτεινός
και μας οδηγεί στης Ορθοδοξίας
το ανέσπερο φως.
Μακάριοι και ευτυχείς,
αξιοσέβαστοι και ευλαβείς
είναι αυτοί που ασκητεύουν
στον τόπο αυτόν τον ιερό
και τη ζωή τους μοιράζονται
με την Παναγιά και το Χριστό.
Ευαγγελία Χρυσομάλλη.
Ε! σενιόρ με τα λεφτά
που πολλά παίζεις στα ζάρια
δύο μάτια παιδικά
σε κοιτούν μπρός στα φανάρια.
Δεν το ήθελα ποτέ
αλητάκι να με λένε
και στης πείνας τον καημό
τα ματάκια μου να κλαίνε.
Κάποιοι από πολύ καιρό
στο μεράκι το’ χαν βάλει
και από πολύ μικρός
να ριχτώ στη βιοπάλη.
Τα παιδιά των φαναριών
έχουνε κι αυτά μανάδες,
μα ακόμη απορούν
πού έχουν πάει οι πατεράδες.
Δεν τολμήσαμε ποτέ
να σκεφτούμε μεγαλεία
σας σεβόμαστε πολύ
κι ας μας βλέπατε σαν λεία.
Ήθελα από μικρός
στο σχολείο να πηγαίνω
μα στων φαναριών το φως
την ζωή μου την μικραίνω.
Ε! σενιόρ με τα λεφτά
σου προσφέρω μια τσατσάρα
κι εσύ πέτα με αν θες
μια ασήμαντη πεντάρα.
Το παιδί των φαναριών
στα αμάξια βλέπει μόδες
μα δεν νοιάζεται ποτέ,
αν χαθεί μέσα στις ρόδες.
Κουτενίσιος
_______________________________
Το Άγιο Όρος
Το Άγιο Όρος, Θεέ μου, όταν το κοιτώ
τι νοιώθω αυτήν την ώρα
ποτέ δεν θα μπορέσω,
με λόγια να το πω!
Μοιάζει με θεϊκή, πανώρια ζωγραφιά,
που δεσπόζει στα ψηλά.
Θαρρώ το πήραν άγγελοι από τον ουρανό
και το έφεραν στη γη εδώ.
Δέος, συγκίνηση πολλή
το είναι μου κυριαρχεί
και πλημμυρίζει η ψυχή
από γαλήνη θεϊκή.
Η Πλατυτέρα η Παναγιά
είναι η οικοδέσποινα
σ’ όλα τα μοναστήρια αυτά
και δέχεται τους Χριστιανούς
που παν’ να προσκυνήσουν
με πίστη και ευλάβεια
κι έλεος να ζητήσουν.
Και θαυμάζουν από κοντά
το μεγαλείο το μοναστηριακό,
που είναι μοναδικό
σ’ όλο τον κόσμο το θρησκευτικό.
Και τον αμύθητο το θησαυρό
που κρύβει στις αγκάλες του
ο Υπέρλαμπρος Άθως, ο ιερός,
που στέκει σαν φάρος φωτεινός
και μας οδηγεί στης Ορθοδοξίας
το ανέσπερο φως.
Μακάριοι και ευτυχείς,
αξιοσέβαστοι και ευλαβείς
είναι αυτοί που ασκητεύουν
στον τόπο αυτόν τον ιερό
και τη ζωή τους μοιράζονται
με την Παναγιά και το Χριστό.
Ευαγγελία Χρυσομάλλη.
ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΦΙΛΩΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ
΄Ηταν η τέταρτη μέρα, μετά την πρωτοχρονιά, που πήγα για κάποια δουλειά μου, στο κατάστημα «ΓΕΡΜΑΝΟΣ», με το οποίο δραστηριοποιείται εμπορικά στην Ιερισσό, ο εκλεκτός μου φίλος και συγγενείς Γιάννης Γ. Βεργίνης.
Αφού διεκπεραίωσα την δουλειά που είχα, ο Γιάννης, με κάλεσε και πήγαμε στο ιδιαίτερο γραφείο του. Προσφέροντας εκεί ένα κάθισμα, μου είπε: «Κάθισε εδώ γιατί σε περιμένει μια ευχάριστη έκπληξη».
Ο ίδιος άρχισε να ψάχνει στον υπολογιστή του, προφανώς, για να βρει κάποιο πρόγραμμα. Σε λίγο και ενώ εγώ διάβαζα κάποιο έντυπο που είχε αφημένο πάνω στο γραφείο του, γυρίζοντας σε μένα, μου είπε: «Κοίταξε τι γράφει για σένα εδώ, είναι η ιστοσελίδα του Πολιτιστικού Συλλόγου Στρατωνίου με την επωνυμία «Η Νεικοπτολέμα».
Με μεγάλο ενδιαφέρον διάβασα το κείμενο, το οποίο αναφέρεται στην έκδοση και κυκλοφορία του βιβλίου μου, με τίτλο «ΙΕΡΙΣΣΟΣ……..αιώνιο ταξίδι στους δρόμους της Παράδοσης και του Πολιτισμού».
Δεν χρειάζεται νομίζω ν’ αναφέρω πόσο μεγάλη ήταν η ικανοποίησή μου, συνάμα και έκπληξη, γιατί είναι αλήθεια, ότι με τα παιδιά του Πολιτιστικού Συλλόγου Στρατωνίου δεν έτυχε να έχουμε κάποια συνεργασία, στο διάστημα που κι εγώ δραστηριοποιόμουν με την παραδοσιακή χορωδία και το χορευτικό του Πολιτιστικού Συλλόγου Ιερισσού «Κλειγένης».
Πρέπει να ομολογήσω όμως με κάθε ειλικρίνεια, ότι επειδή στα πολιτιστικά δρώμενα του τόπου μου, έχω μια θητεία πάνω από εξήντα χρόνια, αυτό με ωθεί να παρακολουθώ και να επιβραβεύω, κάθε αξιόλογη δραστηριότητα που έχει άμεση σχέση με την παράδοση.
¨Έτσι τα τελευταία χρόνια είμαι ένας αφανής θιασώτης και θαυμαστής των άξιων εκπροσώπων του Διοικητικού Συμβουλίου του Πολιτιστικού Συλλόγου Στρατωνίου, για τις δραστηριότητες που αναπτύσσουν και προκαλούν το ενδιαφέρον των μέσων ενημέρωσης, ηλεκτρονικά και έντυπα, τα οποία καλύπτουν και προβάλουν το αξιόλογο έργο τους.
Ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου, τους κυρίους και κυρίες που αποτελούν το νυν διοικητικό συμβούλιο του Συλλόγου, για την τιμή που επιφύλαξαν στο πρόσωπό μου, αφ’ ενός να προβάλουν μέσω της ιστοσελίδας τους και της εφημερίδας που εκδίδει ο Σύλλογος, το αναφερόμενο πόνημα μου, αλλά και για τα καλά τους λόγια για μένα προσωπικά.
Τους ευχαριστώ θερμά
ΓΙΑΝΝΗΣ Π.ΜΑΡΙΝΟΣ
Αφού διεκπεραίωσα την δουλειά που είχα, ο Γιάννης, με κάλεσε και πήγαμε στο ιδιαίτερο γραφείο του. Προσφέροντας εκεί ένα κάθισμα, μου είπε: «Κάθισε εδώ γιατί σε περιμένει μια ευχάριστη έκπληξη».
Ο ίδιος άρχισε να ψάχνει στον υπολογιστή του, προφανώς, για να βρει κάποιο πρόγραμμα. Σε λίγο και ενώ εγώ διάβαζα κάποιο έντυπο που είχε αφημένο πάνω στο γραφείο του, γυρίζοντας σε μένα, μου είπε: «Κοίταξε τι γράφει για σένα εδώ, είναι η ιστοσελίδα του Πολιτιστικού Συλλόγου Στρατωνίου με την επωνυμία «Η Νεικοπτολέμα».
Με μεγάλο ενδιαφέρον διάβασα το κείμενο, το οποίο αναφέρεται στην έκδοση και κυκλοφορία του βιβλίου μου, με τίτλο «ΙΕΡΙΣΣΟΣ……..αιώνιο ταξίδι στους δρόμους της Παράδοσης και του Πολιτισμού».
Δεν χρειάζεται νομίζω ν’ αναφέρω πόσο μεγάλη ήταν η ικανοποίησή μου, συνάμα και έκπληξη, γιατί είναι αλήθεια, ότι με τα παιδιά του Πολιτιστικού Συλλόγου Στρατωνίου δεν έτυχε να έχουμε κάποια συνεργασία, στο διάστημα που κι εγώ δραστηριοποιόμουν με την παραδοσιακή χορωδία και το χορευτικό του Πολιτιστικού Συλλόγου Ιερισσού «Κλειγένης».
Πρέπει να ομολογήσω όμως με κάθε ειλικρίνεια, ότι επειδή στα πολιτιστικά δρώμενα του τόπου μου, έχω μια θητεία πάνω από εξήντα χρόνια, αυτό με ωθεί να παρακολουθώ και να επιβραβεύω, κάθε αξιόλογη δραστηριότητα που έχει άμεση σχέση με την παράδοση.
¨Έτσι τα τελευταία χρόνια είμαι ένας αφανής θιασώτης και θαυμαστής των άξιων εκπροσώπων του Διοικητικού Συμβουλίου του Πολιτιστικού Συλλόγου Στρατωνίου, για τις δραστηριότητες που αναπτύσσουν και προκαλούν το ενδιαφέρον των μέσων ενημέρωσης, ηλεκτρονικά και έντυπα, τα οποία καλύπτουν και προβάλουν το αξιόλογο έργο τους.
Ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου, τους κυρίους και κυρίες που αποτελούν το νυν διοικητικό συμβούλιο του Συλλόγου, για την τιμή που επιφύλαξαν στο πρόσωπό μου, αφ’ ενός να προβάλουν μέσω της ιστοσελίδας τους και της εφημερίδας που εκδίδει ο Σύλλογος, το αναφερόμενο πόνημα μου, αλλά και για τα καλά τους λόγια για μένα προσωπικά.
Τους ευχαριστώ θερμά
ΓΙΑΝΝΗΣ Π.ΜΑΡΙΝΟΣ
Τρίτη Εβδομάδα του Μάρτη : Πανευρωπαική εβδομάδα κατά του ρατσοσμού
ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΡΑΤΣΙΣΤΗΣ ,ΔΙΟΤΙ ΟΥΤΕ ΣΤΗΝ ΚΟΥ-ΚΛΟΥΞ-ΚΛΑΝ ΟΡΓΑΝΩΘΗΚΑ , ΟΥΤΕ ΕΒΡΑΙΟΥΣ ΣΚΟΤΩΝΑ ΣΤΟ ΑΟΥΣΒΙΤΣ
…Μόνο που ρατσισμός δεν είναι μόνο αυτό. Όπως ορίζει ο νόμος 3304/2005 του Ελληνικού Κράτους:«Ρατσισμός είναι κάθε διάκριση λόγω φυλετικής ή εθνοτικής καταγωγής, θρησκευτικών ή άλλων πεποιθήσεων, αναπηρίας, ηλικίας ή γενετήσιου προσανατολισμού.Ως διάκριση νοείται η παρενόχληση ή κάθε άλλη προσβλητική ενέργεια, η οποία σχετίζεται με έναν από τους παραπάνω λόγους και έχει ως σκοπό ή αποτέλεσμα την προσβολή της αξιοπρέπειας κάποιου προσώπου και τη δημιουργία εκφοβιστικού, εχθρικού, εξευτελιστικού, ταπεινωτικού ή επιθετικού περιβάλλοντος.Ως διάκριση νοείται επίσης οποιαδήποτε εντολή για την εφαρμογή διακριτικής μεταχείρισης σε βάρος προσώπου για οποιονδήποτε από τους παραπάνω λόγους.»
... ή μήπως πιστεύεις ...
ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΡΑΤΣΙΣΤΗΣ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΑΝΕΧΟΜΑΙ ΝΑ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΟΝΤΑΙ. ΜΙΑ ΧΑΡΑ ΠΕΡΝΑΝΕ ΕΔΩ. ΑΝ ΔΕΝ ΤΟΥς ΑΡΕΣΕΙ ΝΑ ΠΑΝΕ ΣΠΙΤΙΑ ΤΟΥΣ
…Μόνο που ρατσισμός δεν είναι μόνο αυτό
Οι περισσότεροι μετανάστες, πέρασαν πολλά για να ζήσουν εδώ. Πολλοί ρίσκαραν τη ζωή τους… Περπάτησαν ολόκληρες νύχτες, έχασαν στο δρόμο δικούς τους ανθρώπους, κάποιοι ξεπούλησαν ό,τι είχαν και δεν είχαν σε δουλεμπόρους. Όλοι άφησαν πίσω φίλους και οικογένειες. Εδώ ζουν σε δύσκολες συνθήκες και στερούνται βασικές καθημερινές απολαύσεις. Ήρθαν εδώ επειδή μας χρειάζονταν. Και έμειναν, μάλλον επειδή τους χρειαζόμαστε εμείς...Αν δεν τους αγαπήσουμε, τουλάχιστον ας τους σεβαστούμε.
………………..ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.
…Μόνο που ρατσισμός δεν είναι μόνο αυτό. Όπως ορίζει ο νόμος 3304/2005 του Ελληνικού Κράτους:«Ρατσισμός είναι κάθε διάκριση λόγω φυλετικής ή εθνοτικής καταγωγής, θρησκευτικών ή άλλων πεποιθήσεων, αναπηρίας, ηλικίας ή γενετήσιου προσανατολισμού.Ως διάκριση νοείται η παρενόχληση ή κάθε άλλη προσβλητική ενέργεια, η οποία σχετίζεται με έναν από τους παραπάνω λόγους και έχει ως σκοπό ή αποτέλεσμα την προσβολή της αξιοπρέπειας κάποιου προσώπου και τη δημιουργία εκφοβιστικού, εχθρικού, εξευτελιστικού, ταπεινωτικού ή επιθετικού περιβάλλοντος.Ως διάκριση νοείται επίσης οποιαδήποτε εντολή για την εφαρμογή διακριτικής μεταχείρισης σε βάρος προσώπου για οποιονδήποτε από τους παραπάνω λόγους.»
... ή μήπως πιστεύεις ...
ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΡΑΤΣΙΣΤΗΣ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΑΝΕΧΟΜΑΙ ΝΑ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΟΝΤΑΙ. ΜΙΑ ΧΑΡΑ ΠΕΡΝΑΝΕ ΕΔΩ. ΑΝ ΔΕΝ ΤΟΥς ΑΡΕΣΕΙ ΝΑ ΠΑΝΕ ΣΠΙΤΙΑ ΤΟΥΣ
…Μόνο που ρατσισμός δεν είναι μόνο αυτό
Οι περισσότεροι μετανάστες, πέρασαν πολλά για να ζήσουν εδώ. Πολλοί ρίσκαραν τη ζωή τους… Περπάτησαν ολόκληρες νύχτες, έχασαν στο δρόμο δικούς τους ανθρώπους, κάποιοι ξεπούλησαν ό,τι είχαν και δεν είχαν σε δουλεμπόρους. Όλοι άφησαν πίσω φίλους και οικογένειες. Εδώ ζουν σε δύσκολες συνθήκες και στερούνται βασικές καθημερινές απολαύσεις. Ήρθαν εδώ επειδή μας χρειάζονταν. Και έμειναν, μάλλον επειδή τους χρειαζόμαστε εμείς...Αν δεν τους αγαπήσουμε, τουλάχιστον ας τους σεβαστούμε.
………………..ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΙΚΡΟΥΣ ΜΑΣ ΦΙΛΟΥΣ Η Παραμυθομαζώχτρα
Ο Ζήσης και το φίδι της τύχης.
Μια φορά κι έναν καιρό στα παλιά – παλιά χρόνια δυο παλικάρια όμορφα και δυνατά, φίλοι απ’ το ίδιο χωριό, δούλευαν σε ένα τρανό άρχοντα της περιοχής, ο Ζήσης και ο Μένιος. Όταν η δουλειά τους τέλειωσε, ο άρχοντας έδωσε στον καθένα από πέντε λίρες και τους ευχαρίστησε για την καλή δουλειά που του έκαναν.
Καθώς γύριζαν στο χωριό τους, περνούσαν από φαράγγια, ποτάμια και άγρια μονοπάτια. Ξαφνικά, σε μια στροφή του δρόμου αντικρίζουν ένα όμορφο, πολύχρωμο φίδι, ξαπλωμένο φαρδιά – πλατιά, να λιάζεται στον ήλιο.
Καθώς γύριζαν στο χωριό τους, περνούσαν από φαράγγια, ποτάμια και άγρια μονοπάτια. Ξαφνικά, σε μια στροφή του δρόμου αντικρίζουν ένα όμορφο, πολύχρωμο φίδι, ξαπλωμένο φαρδιά – πλατιά, να λιάζεται στον ήλιο.
Ορμάει αμέσως ο Μένιος με πέτρες να το χτυπήσει, αλλά ο Ζήσης του έπιασε το χέρι:
-Γιατί, βρε Μένιο, το χτυπάς, τι σου έκανε, άστο να ζήσει. Δες τι όμορφο και χρωματιστό που είναι!
-Φίδι και όμορφο, δε γίνεται, Ζήση. Θα το σκοτώσω, να τελειώνουμε με δαύτο. Κι άρχισε πάλι να το πετροβολάει.
-Θα σου δώσω, ότι θέλεις, αν το αφήσεις ήσυχο, είπε πάλι ο Ζήσης.
-Δώσε μου, τότε, τις πέντε λίρες που σου έδωσε ο άρχοντας.
-Πάρτες, λέει ο Ζήσης, και τις δίνει.
-Γιατί, βρε Μένιο, το χτυπάς, τι σου έκανε, άστο να ζήσει. Δες τι όμορφο και χρωματιστό που είναι!
-Φίδι και όμορφο, δε γίνεται, Ζήση. Θα το σκοτώσω, να τελειώνουμε με δαύτο. Κι άρχισε πάλι να το πετροβολάει.
-Θα σου δώσω, ότι θέλεις, αν το αφήσεις ήσυχο, είπε πάλι ο Ζήσης.
-Δώσε μου, τότε, τις πέντε λίρες που σου έδωσε ο άρχοντας.
-Πάρτες, λέει ο Ζήσης, και τις δίνει.
Τις παίρνει, που λέτε, ο Μένιος κι όπου φύγει – φύγει για το χωριό, μην αλλάξει γνώμη ο φίλος του.
Το φιδάκι συγκεντρώνει το βλέμμα του στα μάτια του Ζήση κι επικοινωνεί μαζί του, τον υπνωτίζει και με τον τρόπο του, του λέει:
-Ακολούθησέ με, φίλε μου. Δεν είμαι, όπως κατάλαβες τυχαίο φίδι, είμαι το φίδι της τύχης. Θα σε οδηγήσω στο μεγάλο άρχοντα των φιδιών, τον πατέρα μου, για να σε ευχαριστήσει, για όσα έκανες για μένα. Ότι κι αν δεις κι ότι κι αν ακούσεις, μην φοβηθείς.
Μέσα από τρύπες και στοές κι υπόγεια λαγούμια οδηγεί το φίδι τον Ζήση σε μια μεγάλη υπόγεια αίθουσα, στη μέση της οποίας βρισκόταν ένας ολόχρυσος θρόνος. Και στο θρόνο, πάνω σε βελούδινο μαξιλάρι καθόταν κουλουριασμένο ένα πελώριο φίδι, με κορώνα στο κεφάλι. Γύρω του χιλιάδες φίδια σφύριζαν κι αγκομαχούσαν μιλώντας στη δική τους γλώσσα.
Καλώς το γιο μου, είπε το φίδι – βασιλιάς, τι συνέβη πάλι κι έφερες τον άνθρωπο αυτό στο μυστικό μας βασίλειο;
-Πατέρα, αυτός ο νέος μου έσωσε τη ζωή και τον έφερα να τον ευχαριστήσεις.
-Βεβαίως, είπε το μεγαλόπρεπο φίδι. Πάρε αυτό το ταψί, λέει στο Ζήση, και δεν θα πεινάσεις ποτέ. Θα λες:
-Ταψί, ταψάκι, ετοίμασε φαγάκι, κι αυτό θα γεμίζει με όλα τα καλά. Πάρε κι αυτό το τόπι και ζήτα του, ότι θες.
Ο Ζήσης τα πήρε, ευχαρίστησε το φίδι κι έφυγε για το χωριό του.
Στο δρόμο βρήκε ένα χωριανό το κι έκαναν παρέα. Κάποτε πείνασαν κι ό Ζήσης θυμήθηκε τα λόγια του φιδιού. Έβαλε, λοιπόν, το ταψί κάτω και είπε:
Ταψί, ταψάκι, αν έκανες κανα – φαγάκι, θα τρώγαμε ο φίλος μου κι εγώ.
Το φιδάκι συγκεντρώνει το βλέμμα του στα μάτια του Ζήση κι επικοινωνεί μαζί του, τον υπνωτίζει και με τον τρόπο του, του λέει:
-Ακολούθησέ με, φίλε μου. Δεν είμαι, όπως κατάλαβες τυχαίο φίδι, είμαι το φίδι της τύχης. Θα σε οδηγήσω στο μεγάλο άρχοντα των φιδιών, τον πατέρα μου, για να σε ευχαριστήσει, για όσα έκανες για μένα. Ότι κι αν δεις κι ότι κι αν ακούσεις, μην φοβηθείς.
Μέσα από τρύπες και στοές κι υπόγεια λαγούμια οδηγεί το φίδι τον Ζήση σε μια μεγάλη υπόγεια αίθουσα, στη μέση της οποίας βρισκόταν ένας ολόχρυσος θρόνος. Και στο θρόνο, πάνω σε βελούδινο μαξιλάρι καθόταν κουλουριασμένο ένα πελώριο φίδι, με κορώνα στο κεφάλι. Γύρω του χιλιάδες φίδια σφύριζαν κι αγκομαχούσαν μιλώντας στη δική τους γλώσσα.
Καλώς το γιο μου, είπε το φίδι – βασιλιάς, τι συνέβη πάλι κι έφερες τον άνθρωπο αυτό στο μυστικό μας βασίλειο;
-Πατέρα, αυτός ο νέος μου έσωσε τη ζωή και τον έφερα να τον ευχαριστήσεις.
-Βεβαίως, είπε το μεγαλόπρεπο φίδι. Πάρε αυτό το ταψί, λέει στο Ζήση, και δεν θα πεινάσεις ποτέ. Θα λες:
-Ταψί, ταψάκι, ετοίμασε φαγάκι, κι αυτό θα γεμίζει με όλα τα καλά. Πάρε κι αυτό το τόπι και ζήτα του, ότι θες.
Ο Ζήσης τα πήρε, ευχαρίστησε το φίδι κι έφυγε για το χωριό του.
Στο δρόμο βρήκε ένα χωριανό το κι έκαναν παρέα. Κάποτε πείνασαν κι ό Ζήσης θυμήθηκε τα λόγια του φιδιού. Έβαλε, λοιπόν, το ταψί κάτω και είπε:
Ταψί, ταψάκι, αν έκανες κανα – φαγάκι, θα τρώγαμε ο φίλος μου κι εγώ.
Αμέσως το ταψί γέμισε με κρέατα ψητά, λαχταριστά. Αφού έφαγαν, ξάπλωσαν να κοιμηθούν λίγο. Αλλ’ ο πονηρός χωρικός άρπαξε το ταψί κι όπου φύγει- φύγει. Ξυπνάει ο Ζήσης, άφαντος ο χωρικός, άφαντο και το ταψί. Παίρνει τότε το τόπι και το ρωτάει:
-Τόπι, τοπάκι, που είναι το ταψάκι;
Σα σίφουνας σηκώνεται το τόπι, γυρνάει σα σβούρα και ταξιδεύει στον αέρα. Φτάνει τον πονηρό χωρικό, τον κοπανάει μια στην κεφάλα του, παίρνει το μαγικό ταψί σαν μαγνήτης και γυρνάει
-Τόπι, τοπάκι, που είναι το ταψάκι;
Σα σίφουνας σηκώνεται το τόπι, γυρνάει σα σβούρα και ταξιδεύει στον αέρα. Φτάνει τον πονηρό χωρικό, τον κοπανάει μια στην κεφάλα του, παίρνει το μαγικό ταψί σαν μαγνήτης και γυρνάει
πάλι στο Ζήση.
Ευχαριστημένος ο Ζήσης, τα παίρνει και πάει στο χωριό του. Οι γονείς του απογοητεύτηκαν, όταν είδαν πως δεν έφερε λίρες, όπως ο φίλος του ο Μένιος. Ακούν το Ζήση να τους λέει:
-Θα ζητήσω σε γάμο την κόρη του άρχοντα, την Ελισάβετ.Την αγάπησα, όταν δούλευα στο σπίτι του, αλλά τότε ήμουνα φτωχός.
Οι γονείς του τα έχασαν . Την άλλη μέρα ο Ζήσης πηγαίνει στον άρχοντα:
-Μεγάλε μου αφέντη, ήρθα να ζητήσω σε γάμο την κόρη σου, την Ελισάβετ, που την αγάπησα από τότε που δούλευα στο αρχοντικό σου.
Ευχαριστημένος ο Ζήσης, τα παίρνει και πάει στο χωριό του. Οι γονείς του απογοητεύτηκαν, όταν είδαν πως δεν έφερε λίρες, όπως ο φίλος του ο Μένιος. Ακούν το Ζήση να τους λέει:
-Θα ζητήσω σε γάμο την κόρη του άρχοντα, την Ελισάβετ.Την αγάπησα, όταν δούλευα στο σπίτι του, αλλά τότε ήμουνα φτωχός.
Οι γονείς του τα έχασαν . Την άλλη μέρα ο Ζήσης πηγαίνει στον άρχοντα:
-Μεγάλε μου αφέντη, ήρθα να ζητήσω σε γάμο την κόρη σου, την Ελισάβετ, που την αγάπησα από τότε που δούλευα στο αρχοντικό σου.
Παραλίγο να του έρθει κόλπος του άρχοντα. Τρελάθηκε ετούτος, σκέφτηκε. Κρίμα το παλικάρι, ας μην του πάω κόντρα -Ευχαρίστως, του λέει, να σου δώσω την κόρη μου για γυναίκα σου, αν μπορέσεις να χορτάσεις το στρατό μου οι προμήθειες μας τελείωσαν.
-Ταψί, ταψάκι μου, φωνάζει ο Ζήσης, ταΐσε καλά το στρατό του αφέντη μου.
Το ταψί άρχισε αμέσως να γεμίζει και να ξαναγεμίζει με όλα τα καλά, μέχρι που χόρτασε όλος ο στρατός.
Αμήχανος ο άρχοντας ζητάει και δεύτερη χάρη:
-Στα βόρεια σύνορα της χώρας εμφανίστηκε εχθρικός στρατός και έρχεται καταπάνω μας. Αν τον νικήσεις, θα σου δώσω την κόρη μου.
Ο Ζήσης αμέσως διατάζει το τόπι του:
-Τόπι μου, τοπάκι μου, φτάσε τον εχθρό και διώξε τον μακριά.
Σα σίφουνας το τόπι, ύστερα σα σβούρα, μετά σα σαΐτα ξεμάκρυνε κι έφτασε στα βόρεια σύνορα κι εκεί από κεφάλι σε κεφάλι, τακ, και τους διέλυσε όλους και τους έτρεψε σε άτακτη φυγή.
Αναθάρρησε ο βασιλιάς και κράτησε το λόγο του:
-Φέρτε την Ελισάβετ. Το παλικάρι αυτό είναι άξιος για διάδοχός μου. Του δίνω την πεντάμορφη, μαυρομάτα κόρη μου, Ελισάβετ.
Η Ελισάβετ δέχτηκε κι όλοι καμάρωναν το ταιριαστό ζευγάρι. Έγινε ο γάμος τους κι απέκτησαν πολλά παιδιά, κι έζησαν αυτοί καλά…
κι εμείς, καλύτερα.
-Ταψί, ταψάκι μου, φωνάζει ο Ζήσης, ταΐσε καλά το στρατό του αφέντη μου.
Το ταψί άρχισε αμέσως να γεμίζει και να ξαναγεμίζει με όλα τα καλά, μέχρι που χόρτασε όλος ο στρατός.
Αμήχανος ο άρχοντας ζητάει και δεύτερη χάρη:
-Στα βόρεια σύνορα της χώρας εμφανίστηκε εχθρικός στρατός και έρχεται καταπάνω μας. Αν τον νικήσεις, θα σου δώσω την κόρη μου.
Ο Ζήσης αμέσως διατάζει το τόπι του:
-Τόπι μου, τοπάκι μου, φτάσε τον εχθρό και διώξε τον μακριά.
Σα σίφουνας το τόπι, ύστερα σα σβούρα, μετά σα σαΐτα ξεμάκρυνε κι έφτασε στα βόρεια σύνορα κι εκεί από κεφάλι σε κεφάλι, τακ, και τους διέλυσε όλους και τους έτρεψε σε άτακτη φυγή.
Αναθάρρησε ο βασιλιάς και κράτησε το λόγο του:
-Φέρτε την Ελισάβετ. Το παλικάρι αυτό είναι άξιος για διάδοχός μου. Του δίνω την πεντάμορφη, μαυρομάτα κόρη μου, Ελισάβετ.
Η Ελισάβετ δέχτηκε κι όλοι καμάρωναν το ταιριαστό ζευγάρι. Έγινε ο γάμος τους κι απέκτησαν πολλά παιδιά, κι έζησαν αυτοί καλά…
κι εμείς, καλύτερα.
κατά κόσμον Ραλλιώ Στυλιανίδου - Μπαδέμα
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)