Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2008
«Και με το φως του λύκου επανέρχονται…»
«Άθως» ή «Μεταλλεία Κασσάνδρας»;
Είναι καιρός τώρα που το γήπεδο του χωριού, το προσφιλέστατο Τσαΐρι των παιδικών μας χρόνων, μένει αδρανές και αφύσικα ήσυχο. Που οι ιαχές – Γκόοολ… και τα βρισίδια προς το διαιτητή και την αντίπαλη ομάδα κάθε κυριακάτικο απόγευμα; Σίγουρα μας λείπει η εικόνα, που τείνει να γίνει ονειρική, των ποδοσφαιριστών μας με τις κιτρινόμαυρες φανέλες να τρέχουν πάνω κάτω, με την μπάλα ανά πόδας. Τι συνέβη και το γήπεδο του χωριού μας, που τόσες δόξες γνώρισε στο παρελθόν, περνάει μια τόσο αντιηρωική φάση; Ποια βάσκανος μοίρα μας καταδίκασε να μη γευόμαστε την ένταση της ποσοσφαιρομανίας, που μας αναλογεί; Αλλά με πόσες αναμνήσεις μας δένει ο χώρος αυτός! Εκεί σαν παιδιά παίζαμε τα παιχνίδια μας σκαρφαλώνοντας στα δύο βουναλάκια από μεταλλείο, ένα πίσω από κάθε εστία. Από κει πάνω παρακολουθούσαμε τα ποδοσφαιρικά παιχνίδια της ομάδας του χωριού. Από την πλευρά της θάλασσας ακούγαμε την Τρόμπα να ρουφάει νερό από την ανοιχτή δεξαμενή και να το στέλνει στο Πλυντήριο.
Σ’ αυτό το Τσαΐρι κάναμε και τις γυμναστικές μας επιδείξεις ντυμένοι κάθε χρονιά με διαφορετική στολή, αφού το καθαρίζαμε απ’ τα χνούδια των λευκαδιών, που εκείνη την εποχή έβρισκαν να ανθίζουν και να μας εμποδίζουν στις προετοιμασίες μας.
Όλο το χωριό καλοντυμένο παρακολουθούσε με ενθουσιασμό το πρόγραμμα των παιδιών, που με τόσο κόπο ετοίμαζαν οι δάσκαλοι, τους χορούς και τα τραγούδια. Πάνε πια αυτά, θα μου πείτε. Διάγομε την εποχή της ευκολίας, ακόμη και στη σχολική πραγματικότητα. Η γυμναστική, απαραίτητο στοιχείο της αγωγής κάθε παιδιού, από την αρχαιότητα ακόμη, κατάντησε αδιάφορη πολυτέλεια. Γι’ αυτό και τα παιδιά μας, φουσκώνουν και παχαίνουν από το καθισιό και την πολυφαγία. Οι δρόμοι του χωριού άδειασαν από τα παιχνίδια και τις παιδικές φωνές. Τα παιδιά περνούν κατευθείαν στην ενηλικίωση πρόωρα, χωρίς να απολαμβάνουν τις χαρές της παιδικής αθωότητας, που είναι – όπως λένε οι λογοτέχνες – το ασφαλέστερο καταφύγιο της ανθρώπινης ψυχής.
Είμαστε εμείς του Άθωνος
οι σταυραετοί του γένους
φόβο δε νιώσαμε ποτέ
σε αγώνες τιμημένους…
τραγουδούσαν οι ποδοσφαιριστές του «Άθωνος», της πρώτης ομάδας του χωριού σε προγενέστερα από εμάς χρόνια. Ο «Άθως» έδρεπε δάφνες, με δυνατούς ποδοσφαιριστές.
Μετά εμφανίζονται τα «Μεταλλεία Κασσάνδρας» και το τραγούδι αλλάζει:
Τα χάφ μοιράζουν πάσες
στα μέσα δεξιά,
την παίρνει ο Σταυρακάκης,
στα δίχτυα την κολλά.
Τραντάζονται τα δίχτυα
και σπάει η δοκός
και μένει ο Χαρίσης,
απαρηγόρητος…
Πριν αρχίσει το ματς οι παίχτες ένωναν τα χέρια και φώναζαν το περίφημο: -Ζντρο, ζντρο, ζντρο… Αλλά και τι ξύλο έπεφτε, όταν το αποτέλεσμα αμφισβητούνταν! Αγαπημένο αντίπαλο δέος η ομάδα της Στρατονίκης. Οι παίχτες των δύο ομάδων γίνονταν στο τέλος ένας σωρός και φαγώνονταν και ο Χαρίλαος Χαριτίδης ορμούσε με τη μαύρη ομπρέλα του να υπερασπιστεί τους δικούς μας, αλλά κατά λάθος, αντί να χτυπήσει τους Σβοριώτες, χτυπούσε τους «Μπαμπακερούης», όπως μας αποκαλούσαν εκείνοι. Γι’ αυτό και κάθε ματς μαζί τους θεωρούνταν ντέρμπι και προκαλούσε μεγάλη έξαψη.
Κλείνω με την ευχή γρήγορα να ξανακουστούν ιαχές νίκης από το γήπεδο, που στέκει μαραμένο και άφωνο, εδώ και καιρό.
-Ζντρο, ζντρο, ζντρο και πάλι, λοιπόν!
Η Καρβουνοσκαλίτισσα
Είναι καιρός τώρα που το γήπεδο του χωριού, το προσφιλέστατο Τσαΐρι των παιδικών μας χρόνων, μένει αδρανές και αφύσικα ήσυχο. Που οι ιαχές – Γκόοολ… και τα βρισίδια προς το διαιτητή και την αντίπαλη ομάδα κάθε κυριακάτικο απόγευμα; Σίγουρα μας λείπει η εικόνα, που τείνει να γίνει ονειρική, των ποδοσφαιριστών μας με τις κιτρινόμαυρες φανέλες να τρέχουν πάνω κάτω, με την μπάλα ανά πόδας. Τι συνέβη και το γήπεδο του χωριού μας, που τόσες δόξες γνώρισε στο παρελθόν, περνάει μια τόσο αντιηρωική φάση; Ποια βάσκανος μοίρα μας καταδίκασε να μη γευόμαστε την ένταση της ποσοσφαιρομανίας, που μας αναλογεί; Αλλά με πόσες αναμνήσεις μας δένει ο χώρος αυτός! Εκεί σαν παιδιά παίζαμε τα παιχνίδια μας σκαρφαλώνοντας στα δύο βουναλάκια από μεταλλείο, ένα πίσω από κάθε εστία. Από κει πάνω παρακολουθούσαμε τα ποδοσφαιρικά παιχνίδια της ομάδας του χωριού. Από την πλευρά της θάλασσας ακούγαμε την Τρόμπα να ρουφάει νερό από την ανοιχτή δεξαμενή και να το στέλνει στο Πλυντήριο.
Σ’ αυτό το Τσαΐρι κάναμε και τις γυμναστικές μας επιδείξεις ντυμένοι κάθε χρονιά με διαφορετική στολή, αφού το καθαρίζαμε απ’ τα χνούδια των λευκαδιών, που εκείνη την εποχή έβρισκαν να ανθίζουν και να μας εμποδίζουν στις προετοιμασίες μας.
Όλο το χωριό καλοντυμένο παρακολουθούσε με ενθουσιασμό το πρόγραμμα των παιδιών, που με τόσο κόπο ετοίμαζαν οι δάσκαλοι, τους χορούς και τα τραγούδια. Πάνε πια αυτά, θα μου πείτε. Διάγομε την εποχή της ευκολίας, ακόμη και στη σχολική πραγματικότητα. Η γυμναστική, απαραίτητο στοιχείο της αγωγής κάθε παιδιού, από την αρχαιότητα ακόμη, κατάντησε αδιάφορη πολυτέλεια. Γι’ αυτό και τα παιδιά μας, φουσκώνουν και παχαίνουν από το καθισιό και την πολυφαγία. Οι δρόμοι του χωριού άδειασαν από τα παιχνίδια και τις παιδικές φωνές. Τα παιδιά περνούν κατευθείαν στην ενηλικίωση πρόωρα, χωρίς να απολαμβάνουν τις χαρές της παιδικής αθωότητας, που είναι – όπως λένε οι λογοτέχνες – το ασφαλέστερο καταφύγιο της ανθρώπινης ψυχής.
Είμαστε εμείς του Άθωνος
οι σταυραετοί του γένους
φόβο δε νιώσαμε ποτέ
σε αγώνες τιμημένους…
τραγουδούσαν οι ποδοσφαιριστές του «Άθωνος», της πρώτης ομάδας του χωριού σε προγενέστερα από εμάς χρόνια. Ο «Άθως» έδρεπε δάφνες, με δυνατούς ποδοσφαιριστές.
Μετά εμφανίζονται τα «Μεταλλεία Κασσάνδρας» και το τραγούδι αλλάζει:
Τα χάφ μοιράζουν πάσες
στα μέσα δεξιά,
την παίρνει ο Σταυρακάκης,
στα δίχτυα την κολλά.
Τραντάζονται τα δίχτυα
και σπάει η δοκός
και μένει ο Χαρίσης,
απαρηγόρητος…
Πριν αρχίσει το ματς οι παίχτες ένωναν τα χέρια και φώναζαν το περίφημο: -Ζντρο, ζντρο, ζντρο… Αλλά και τι ξύλο έπεφτε, όταν το αποτέλεσμα αμφισβητούνταν! Αγαπημένο αντίπαλο δέος η ομάδα της Στρατονίκης. Οι παίχτες των δύο ομάδων γίνονταν στο τέλος ένας σωρός και φαγώνονταν και ο Χαρίλαος Χαριτίδης ορμούσε με τη μαύρη ομπρέλα του να υπερασπιστεί τους δικούς μας, αλλά κατά λάθος, αντί να χτυπήσει τους Σβοριώτες, χτυπούσε τους «Μπαμπακερούης», όπως μας αποκαλούσαν εκείνοι. Γι’ αυτό και κάθε ματς μαζί τους θεωρούνταν ντέρμπι και προκαλούσε μεγάλη έξαψη.
Κλείνω με την ευχή γρήγορα να ξανακουστούν ιαχές νίκης από το γήπεδο, που στέκει μαραμένο και άφωνο, εδώ και καιρό.
-Ζντρο, ζντρο, ζντρο και πάλι, λοιπόν!
Η Καρβουνοσκαλίτισσα
2Ο ΠΑΙΔΙΚΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΣΤΡΑΤΩΝΙΟΥ -- ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ
Για 2η συνεχή χρονιά η νεολαία του Στρατωνίου οργάνωσε το 2ο ΠΑΙΔΙΚΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ – JUST FOR FUN, το οποίο στέφθηκε με ακόμη μεγαλύτερη επιτυχία από πέρυσι. Για τρεις διαδοχικές μέρες ο παιδόκοσμος το κατά ευχαριστήθηκε με την αθρόα συμμετοχή του αλλά και η νεολαία φέτος συμμετείχε σε μεγαλύτερο ποσοστό από ότι πέρυσι.Με τη φετινή διοργάνωση φάνηκε ότι αυτός ο θεσμός «έδεσε» πλέον με την έννοια «ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΩΝΙ». Το άγχος της περσινής 1ης φοράς έλειπε για τους διοργανωτές και η ποιότητα των παιχνιδιών ήταν άψογη. Η 1η μέρα ξεκίνησε με «ΑΓΩΝΕΣ ΠΑΖΛ». Τα παιδιά διαγωνίστηκαν στη κατασκευή μιας εικόνας αφού πρώτα κέρδισαν τα … κομμάτια της!!!! Η δεύτερη μέρα ήταν γεμάτη χρώμα και χορό μέχρι αργά τη νύχτα σε ρυθμούς ξέφρενης μουσικής. Τα παιδιά ζωγράφισαν …τον κόσμο, σε πέντε τεράστια ταμπλώ, που στη συνέχεια παρέμειναν για μέρες σε έκθεση στο γήπεδο μπάσκετ ( μέχρι που, δυστυχώς, τα …ξέπλυνε μια καλοκαιρινή μπόρα!). Η 3η μέρα ήταν αυτό που όλοι περίμεναν. Ομαδικά παιχνίδια στην άμμο…μέχρι τελικής πτώσεως, και μέχρι αργά τη νύχτα …και υπό την λάμψη πυροτεχνημάτων Ο Σύλλογος συγχαίρει την οργανωτική ομάδα για την ιδέα και την οργάνωση και εύχεται του χρόνου το 3ο ΠΑΙΔΙΚΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΣΤΡΑΤΩΝΙΟΥ να είναι ΑΞΕΧΑΣΤΟ!! Μπράβο σας!
ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ 2008
Παρασκευή 1 Αυγούστου 2008
Θεατρική παράσταση « Ντον Καμίλο» Χορηγία Δημοτικής Επιχείρησης από τη θεατρική ομάδα του Πολιτιστικού Συλλόγου Ιερισσού « Ο Κλειγένης»
Σάββατο 2 Αυγούστου 2008
Μουσική βραδιά με τους «IDOLS» -Χορηγία Δημοτικής Επιχείρησης
Κυριακή 3-8-2008
Μουσική βραδιά για νέους με μουσικό νεανικό σχήμα. – Χορηγία Πολιτιστικού Οργανισμού Χαλκιδικής
Σάββατο 9-8-2008
Μουσική λαική βραδιά - Χορηγία Λαογραφικής Εταιρείας
ΠΑΡΑΛΛΗΛΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΣΤΡΑΤΩΝΙΟΥ
Κατά την διάρκεια του πρώτου τριήμερου εκδηλώσεων ο Σύλλογος λειτούργησε
Έκθεση βιβλίου . Από τα κέρδη των πωλήσεων εμπλούτισε τη Βιβλιοθήκη με νέες κυκλοφορίες βιβλίων.
Έκθεση βιτρώ του Εργαστηρίου Βιτρώ
Έκθεση ψηφιδωτού για την γνωριμία με το νέο αυτό εργαστήριο που θα λειτουργήσει από τον Σεπτέμβριο
Έκθεση βιβλίου . Από τα κέρδη των πωλήσεων εμπλούτισε τη Βιβλιοθήκη με νέες κυκλοφορίες βιβλίων.
Έκθεση βιτρώ του Εργαστηρίου Βιτρώ
Έκθεση ψηφιδωτού για την γνωριμία με το νέο αυτό εργαστήριο που θα λειτουργήσει από τον Σεπτέμβριο
Αντίο!
Μες στο κατακαλόκαιρο μας άφησε ο Γιάννης…
Αφού πάσχισε για πάρα πολλά χρόνια να είναι ένας από εμάς. Χωρίς καταφύγιο, εκτεθειμένος σ’ όλους τους καιρούς, πολεμώντας μόνο με τον εαυτό του, αφήνοντας -στην πραγματικότητα- μόνο την σκιά του να παίζουν οι ανόητοι…
Ο Γιάννης, ο «Γιαννάκης» ο δικός μας όμως δεν ήταν ποτέ σκιά. Ήταν το παιδί που γνωρίσαμε στην εφηβεία μας, εκεί… στην καφετερία του Πασχαλίδη, πριν αρχίσει ο Γολγοθάς του. Πριν το κάθε τσογλάνι βάλει όριο την καταστροφή του Γιάννη για να χάσει τα όρια της δικής του καταστροφής.
Ήταν μέρος της ζωής μας, των παιδικών μας χρόνων, της εφηβείας, της ενηλικίωσής μας… μόνο που αυτός ήταν πιο παιδί από πολλούς από εμάς, πιο αθώος από πολλούς από εμάς, πιο ευάλωτος από όλους μας τελικά. Ο «αδύναμος κρίκος» μιας κοινωνίας που μόνο σε περιπτώσεις σαν τον Γιάννη ξέρει να δείχνει τα δόντια της. Μα ο Γιάννης δεν ζητούσε δύσκολα πράγματα, το αυτονόητο ζητούσε’ ένα χαμόγελο, λίγη τρυφερότητα, μια «κανονική κουβέντα». Ήθελε απλά «να είναι εκεί», «να υπάρχει», όπως όλοι μας. Ήξερε καλά ποιοι ασελγούσαν με το μυαλό του’ τους το επέτρεπε, όμως, μόνο και μόνο για «να είναι εκεί» σαν όλους… Παραδινόταν στον κανιβαλισμό τους, προκειμένου να αποδεχθούν την ύπαρξή του δίπλα τους, υπομένοντας την συμπεριφορά των κατεστραμμένων μυαλών τους μέχρι να κουραστούν και να τον αφήσουν ήσυχο. Μερικές φορές θύμωνε. Ο Γιάννης όμως ήταν παιδί και αθώος και συγχωρούσε εύκολα.
…Ήταν τον πρώτο χειμώνα που είχαμε το μπαράκι. Πάντα με προλάβαινε πριν βάλω το κλειδί στην πόρτα.
- «Καλημέρα Αθηνούλα! Πώς είναι η υγεία σου σήμερα; Θα πιούμε καφεδάκι ή έχεις δουλειά;» πάντα μεγαλόφωνα, λες και φοβόταν πως αν μιλούσε πιο σιγά, θα παριστάναμε ότι δεν ήταν εκεί.
Καθόμασταν πάντα στο ίδιο τραπέζι μπροστά στην τζαμαρία, άλλοτε σιωπηλοί, άλλοτε κουβεντιάζοντας. Μια μέρα έβρεχε πάρα πολύ… Στο CD έπαιζε «Η Θάλασσα» με τη Μίλβα…
«…Θάλασσα μάνα μου, αρμύρα μου εσύ γαλάζια μοίρα
για παραμάνα στον ώμο χρυσή τον ήλιο πήρα.
Θάλασσα μνήμη, μαύρο μου ασήμι
πάρ’ την καρδιά μου και κάν’ την νησί
του ανέμου αγρίμι…»
Μου ζήτησε να το βάλω ξανά και ξανά…
- «Θέλω να μάθω τα λόγια. Για μένα λέει το τραγούδι Αθηνούλα.»
-
Τα λόγια όμως ήταν πολλά και κατέληξε να τραγουδάει μόνο το «…παράμ…, παράμ…, παράμ…». Από τότε ο χαιρετισμός του άλλαξε’ όχι «καλημέρα!» πια, αλλά «παράμ παράμ παράμ Αθηνούλα!»
«Παράμ… παράμ… παράμ… Γιαννάκη!
Παράμ… παράμ!»
Νανά Παπαδοπούλου
Αφού πάσχισε για πάρα πολλά χρόνια να είναι ένας από εμάς. Χωρίς καταφύγιο, εκτεθειμένος σ’ όλους τους καιρούς, πολεμώντας μόνο με τον εαυτό του, αφήνοντας -στην πραγματικότητα- μόνο την σκιά του να παίζουν οι ανόητοι…
Ο Γιάννης, ο «Γιαννάκης» ο δικός μας όμως δεν ήταν ποτέ σκιά. Ήταν το παιδί που γνωρίσαμε στην εφηβεία μας, εκεί… στην καφετερία του Πασχαλίδη, πριν αρχίσει ο Γολγοθάς του. Πριν το κάθε τσογλάνι βάλει όριο την καταστροφή του Γιάννη για να χάσει τα όρια της δικής του καταστροφής.
Ήταν μέρος της ζωής μας, των παιδικών μας χρόνων, της εφηβείας, της ενηλικίωσής μας… μόνο που αυτός ήταν πιο παιδί από πολλούς από εμάς, πιο αθώος από πολλούς από εμάς, πιο ευάλωτος από όλους μας τελικά. Ο «αδύναμος κρίκος» μιας κοινωνίας που μόνο σε περιπτώσεις σαν τον Γιάννη ξέρει να δείχνει τα δόντια της. Μα ο Γιάννης δεν ζητούσε δύσκολα πράγματα, το αυτονόητο ζητούσε’ ένα χαμόγελο, λίγη τρυφερότητα, μια «κανονική κουβέντα». Ήθελε απλά «να είναι εκεί», «να υπάρχει», όπως όλοι μας. Ήξερε καλά ποιοι ασελγούσαν με το μυαλό του’ τους το επέτρεπε, όμως, μόνο και μόνο για «να είναι εκεί» σαν όλους… Παραδινόταν στον κανιβαλισμό τους, προκειμένου να αποδεχθούν την ύπαρξή του δίπλα τους, υπομένοντας την συμπεριφορά των κατεστραμμένων μυαλών τους μέχρι να κουραστούν και να τον αφήσουν ήσυχο. Μερικές φορές θύμωνε. Ο Γιάννης όμως ήταν παιδί και αθώος και συγχωρούσε εύκολα.
…Ήταν τον πρώτο χειμώνα που είχαμε το μπαράκι. Πάντα με προλάβαινε πριν βάλω το κλειδί στην πόρτα.
- «Καλημέρα Αθηνούλα! Πώς είναι η υγεία σου σήμερα; Θα πιούμε καφεδάκι ή έχεις δουλειά;» πάντα μεγαλόφωνα, λες και φοβόταν πως αν μιλούσε πιο σιγά, θα παριστάναμε ότι δεν ήταν εκεί.
Καθόμασταν πάντα στο ίδιο τραπέζι μπροστά στην τζαμαρία, άλλοτε σιωπηλοί, άλλοτε κουβεντιάζοντας. Μια μέρα έβρεχε πάρα πολύ… Στο CD έπαιζε «Η Θάλασσα» με τη Μίλβα…
«…Θάλασσα μάνα μου, αρμύρα μου εσύ γαλάζια μοίρα
για παραμάνα στον ώμο χρυσή τον ήλιο πήρα.
Θάλασσα μνήμη, μαύρο μου ασήμι
πάρ’ την καρδιά μου και κάν’ την νησί
του ανέμου αγρίμι…»
Μου ζήτησε να το βάλω ξανά και ξανά…
- «Θέλω να μάθω τα λόγια. Για μένα λέει το τραγούδι Αθηνούλα.»
-
Τα λόγια όμως ήταν πολλά και κατέληξε να τραγουδάει μόνο το «…παράμ…, παράμ…, παράμ…». Από τότε ο χαιρετισμός του άλλαξε’ όχι «καλημέρα!» πια, αλλά «παράμ παράμ παράμ Αθηνούλα!»
«Παράμ… παράμ… παράμ… Γιαννάκη!
Παράμ… παράμ!»
Νανά Παπαδοπούλου
Δεκαπενταύγουστος,η μεγάλη γιορτή της Παναγίας.
Απόστολοι εκ περάτων συναθροισθέντες ενθάδε, Γεθσημανή τω χωρίω, κηδεύσατέ μου το σώμα και συ Υιέ και Θεέ μου, παράλαβέ μου το πνεύμα.
Είναι βέβαιο πως η Παναγία, η μητέρα του Χριστού, είναι το πιο αγαπημένο πρόσωπο από τη χορεία των Αγίων για τους Χριστιανούς. Είναι η μεσίτρια για τους ανθρώπους που υποφέρουν και μεσολαβεί γι’ αυτούς. Είναι η κλίμακα που οδηγεί από τη γη στον ουρανό.
Μεγάλη, αλήθεια, η γιορτή του Δεκαπενταύγουστου κατά την οποία εορτάζεται η Κοίμηση της Θεοτόκου, ήτοι ο θάνατός της. Ωστόσο, για την Ορθοδοξία η Κοίμηση της Παναγίας δεν είναι μέρα θλίψης, γι’ αυτό και παίρνει αυτό τον εορταστικό χαρακτήρα, που όλοι γνωρίζουμε. Γιατί η Παναγία, Μαριάμ κατά κόσμον, δεν εκοιμήθη, αλλά «μετέστη προς την ζωήν, μήτερ, υπάρχουσα της ζωής», δηλαδή ανελήφθη εις τους ουρανούς.
Και να πώς έγιναν τα συγκλονιστικά γεγονότα που αναφέρονται στο θάνατο της Παναγίας σύμφωνα με την εκκλησιαστική μας παράδοση.
Έντεκα χρόνια μετά το σταυρικό θάνατο του Ιησού και την ανάστασή Του, παρουσιάστηκε στην Παναγία, η οποία τότε βρισκόταν στην ηλικία των 59 ετών, ο αρχάγγελος Γαβριήλ για να την προετοιμάσει για το γεγονός της αποδημίας Της. Ο Γαβριήλ της ανακοίνωσε πως σε τρεις ημέρες θα την καλέσει ο Κύριος κοντά του και της πρόσφερε κλάδο φοίνικα. Εκείνη το δέχτηκε με χαρά και πήγε στο όρος των Ελαιών να προσευχηθεί, όπως ακριβώς είχε κάνει ο Ιησούς 11 χρόνια πριν.
Ύστερα επέστρεψε στο σπίτι της, το τακτοποίησε και ετοίμασε το νεκροκρέββατό της και τα σχετικά με την κηδεία της. Τότε κάλεσε τους συγγενείς, τους γείτονες και τις φίλες της και τους ανακοίνωσε τη θέληση του Υιού της. Οι καλεσμένοι, μόλις άκουσαν τη θλιβερή είδηση, άρχισαν να θρηνούν, ιδιαίτερα οι γυναίκες, που την παρακαλούσαν να μην πάψει να τις προστατεύει. Η Παναγία τις διαβεβαίωσε πως θα προσεύχεται και θα φροντίζει από εκεί που θα βρίσκεται για όλο τον κόσμο. Κατόπιν χάρισε τα μοναδικά της υπάρχοντα – δύο φορέματα – σε δύο φίλες της.
Ενώ στο σπίτι συνέβαιναν αυτά, ακούστηκε ξαφνικά μέγας κρότος και πυκνά σύννεφα το σκέπασαν. Τα σύννεφα αυτά έφεραν με θαυμαστό τρόπο τους Αποστόλους, που ήταν διασκορπισμένοι στα πέρατα της γης για να κηρύξουν το λόγο του θεού, για να έρθουν και να τελέσουν την κηδεία της. Ανάμεσα τους ήταν και ο Άγιος Ιερόθεος, ο Άγιος Διονύσιος, ο Άγιος Αθανάσιος και πολλοί άλλοι ιεράρχες, που και οι ίδιοι έμειναν έκπληκτοι από τη θαυματουργή τους μεταφορά.
Όταν οι Άγιοι άκουσαν το θλιβερό άγγελμα για τον επικείμενο θάνατο της Παναγίας, έκλαψαν πικρά, γιατί στο πρόσωπό της έβλεπαν το δάσκαλό τους κι αισθάνονταν παρηγοριά και ανακούφιση. Η Παναγία τους αποχαιρέτησε έναν προς έναν και ξάπλωσε στο νεκρικό της κρεβάτι. Τη στιγμή εκείνη φάνηκε να κατεβαίνει ο ίδιος ο Ιησούς με στρατιά αγγέλων, που παρέλαβε την ψυχή της.
Οι Απόστολοι – έλειπε μόνο ο Θωμάς – σηκώνουν το νεκροκρέββατο και το οδηγούν στον τόπο της ταφής ψάλλοντας ύμνους. Κατά τη μεταφορά στον τάφο έγιναν πολλά θαύματα. Κάποιοι, όμως, άρχοντες των Ιουδαίων προσπάθησαν να ρίξουν το σώμα της Παναγίας, αλλά απωθήθηκαν από το πλήθος του κόσμου.
Τότε συνέβη και το επεισόδιο που το βλέπουμε συχνά να απεικονίζεται σε παραστάσεις της Κοίμησης. Ένας ασεβής νέος προσπάθησε να ρίξει το σώμα της Παναγίας και να το βεβηλώσει, αλλά μόλις το ακούμπησε του κόπηκαν τα χέρια από τους αγκώνες και έμειναν κρεμασμένα επάνω του. Ο νέος, τότε, κατατρομαγμένος δήλωσε μετάνοια και ο Απόστολος Πέτρος τον συμβούλευσε να πλησιάσει στα κομμένα του χέρια. Αμέσως αυτά ενώθηκαν κι ακολούθησε μετανοημένος κι αυτός το σκήνωμα. Τέλος, η ιερή πομπή έφτασε στο χωριό Γεθσημανή, όπου έγινε η ταφή. Επί τρία μερόνυχτα παρέμενε το πλήθος στο μνήμα, όπου ακούγονταν συνεχώς ουράνιες μελωδίες.
Την τρίτη μέρα κατέφθασε καθυστερημένος ο Απόστολος Θωμάς, περίλυπος, που δεν πρόλαβε την ταφή. Για χάρη του οι άλλοι Απόστολοι αποφάσισαν να ανοίξουν τον τάφο για να δει κι εκείνος για τελευταία φορά την Παναγία. Όταν όμως τον άνοιξαν, έμειναν έκπληκτοι: στον τάφο δεν υπήρχε παρά μόνο το φόρεμα και η ζώνη της Παναγίας, η ίδια είχε μεταστεί εις τους ουρανούς.
Από εκεί, όπως το υποσχέθηκε, μεριμνά και προστατεύει τα επίγεια παιδιά της. Το όνομά της έρχεται πρώτο στα χείλη του ανθρώπου για κάθε ευχάριστη και δύσκολη ώρα. Ο μεγαλύτερος αριθμός των εκκλησιών στη χώρα μας και στον κόσμο ολόκληρο είναι αφιερωμένος στη χάρη της. Μεγαλύτερο προσκύνημα το γειτονικό μας Άγιο Όρος, το Περιβόλι της Παναγιάς με τα 20 μεγάλα μοναστήρια του, όπου η παράδοση θέλει μόνη αρχόντισσα Εκείνη στον τόπο αυτό. Αλλά και στην Αγιάσο της Λέσβου και στον Προυσσό και στην Τήνο και στην Πάρο, υπάρχουν πανελλήνια προσκυνήματα.
Η μεγάλη αγάπη των πιστών έκανε ώστε να της δώσουν δεκάδες προσωνύμια: είναι η Πορταϊτισσσα, η Κουκουζέλισσα, η Παραμυθία, η Ελαιοβρύτισσα, η Οδηγήτρια, η Δεξιοκραττούσα, η Τριχερούσα, της Φοβεράς Προστασίας, η Γαλακτοτροφούσα, η Δακρυροούσα, η Γοργοεπήκοος, η Γλυκοφιλούσα, η Παντάνασσα, η Πλατυτέρα, η Βρεφοκρατούσα, η Κτητόρισσα, η Γουμένισσα, η Βηματάρισσα, η Παναγούδα και τόσα άλλα.
Χίλιες ονομασίες και χίλιοι ύμνοι για το πιο αγαπημένο πρόσωπο, τη μάνα ολονών. Ο υμνογράφος δεν βρίσκει λόγια για να την υμνήσει:
Χρυσοπλοκώτατε πύργε και δωδεκάτειχε πόλις, ηλιοστάλακτε θρόνε, καθέδρα του Βασιλέως, ακατανόητον θαύμα, πώς γαλουχείς τον Δεσπότην;
Και σε μεσίτριαν έχω προς τον φιλάνθρωπον θεόν, μη μου ελέγξεις τας πράξεις ενώπιον των Αγγέλων. Παρακαλώ σε, Παρθένε, βοήθησόν μοι εν τάχει.
Δέσποινα Στυλιανίδου - Φιλόλογος
Είναι βέβαιο πως η Παναγία, η μητέρα του Χριστού, είναι το πιο αγαπημένο πρόσωπο από τη χορεία των Αγίων για τους Χριστιανούς. Είναι η μεσίτρια για τους ανθρώπους που υποφέρουν και μεσολαβεί γι’ αυτούς. Είναι η κλίμακα που οδηγεί από τη γη στον ουρανό.
Μεγάλη, αλήθεια, η γιορτή του Δεκαπενταύγουστου κατά την οποία εορτάζεται η Κοίμηση της Θεοτόκου, ήτοι ο θάνατός της. Ωστόσο, για την Ορθοδοξία η Κοίμηση της Παναγίας δεν είναι μέρα θλίψης, γι’ αυτό και παίρνει αυτό τον εορταστικό χαρακτήρα, που όλοι γνωρίζουμε. Γιατί η Παναγία, Μαριάμ κατά κόσμον, δεν εκοιμήθη, αλλά «μετέστη προς την ζωήν, μήτερ, υπάρχουσα της ζωής», δηλαδή ανελήφθη εις τους ουρανούς.
Και να πώς έγιναν τα συγκλονιστικά γεγονότα που αναφέρονται στο θάνατο της Παναγίας σύμφωνα με την εκκλησιαστική μας παράδοση.
Έντεκα χρόνια μετά το σταυρικό θάνατο του Ιησού και την ανάστασή Του, παρουσιάστηκε στην Παναγία, η οποία τότε βρισκόταν στην ηλικία των 59 ετών, ο αρχάγγελος Γαβριήλ για να την προετοιμάσει για το γεγονός της αποδημίας Της. Ο Γαβριήλ της ανακοίνωσε πως σε τρεις ημέρες θα την καλέσει ο Κύριος κοντά του και της πρόσφερε κλάδο φοίνικα. Εκείνη το δέχτηκε με χαρά και πήγε στο όρος των Ελαιών να προσευχηθεί, όπως ακριβώς είχε κάνει ο Ιησούς 11 χρόνια πριν.
Ύστερα επέστρεψε στο σπίτι της, το τακτοποίησε και ετοίμασε το νεκροκρέββατό της και τα σχετικά με την κηδεία της. Τότε κάλεσε τους συγγενείς, τους γείτονες και τις φίλες της και τους ανακοίνωσε τη θέληση του Υιού της. Οι καλεσμένοι, μόλις άκουσαν τη θλιβερή είδηση, άρχισαν να θρηνούν, ιδιαίτερα οι γυναίκες, που την παρακαλούσαν να μην πάψει να τις προστατεύει. Η Παναγία τις διαβεβαίωσε πως θα προσεύχεται και θα φροντίζει από εκεί που θα βρίσκεται για όλο τον κόσμο. Κατόπιν χάρισε τα μοναδικά της υπάρχοντα – δύο φορέματα – σε δύο φίλες της.
Ενώ στο σπίτι συνέβαιναν αυτά, ακούστηκε ξαφνικά μέγας κρότος και πυκνά σύννεφα το σκέπασαν. Τα σύννεφα αυτά έφεραν με θαυμαστό τρόπο τους Αποστόλους, που ήταν διασκορπισμένοι στα πέρατα της γης για να κηρύξουν το λόγο του θεού, για να έρθουν και να τελέσουν την κηδεία της. Ανάμεσα τους ήταν και ο Άγιος Ιερόθεος, ο Άγιος Διονύσιος, ο Άγιος Αθανάσιος και πολλοί άλλοι ιεράρχες, που και οι ίδιοι έμειναν έκπληκτοι από τη θαυματουργή τους μεταφορά.
Όταν οι Άγιοι άκουσαν το θλιβερό άγγελμα για τον επικείμενο θάνατο της Παναγίας, έκλαψαν πικρά, γιατί στο πρόσωπό της έβλεπαν το δάσκαλό τους κι αισθάνονταν παρηγοριά και ανακούφιση. Η Παναγία τους αποχαιρέτησε έναν προς έναν και ξάπλωσε στο νεκρικό της κρεβάτι. Τη στιγμή εκείνη φάνηκε να κατεβαίνει ο ίδιος ο Ιησούς με στρατιά αγγέλων, που παρέλαβε την ψυχή της.
Οι Απόστολοι – έλειπε μόνο ο Θωμάς – σηκώνουν το νεκροκρέββατο και το οδηγούν στον τόπο της ταφής ψάλλοντας ύμνους. Κατά τη μεταφορά στον τάφο έγιναν πολλά θαύματα. Κάποιοι, όμως, άρχοντες των Ιουδαίων προσπάθησαν να ρίξουν το σώμα της Παναγίας, αλλά απωθήθηκαν από το πλήθος του κόσμου.
Τότε συνέβη και το επεισόδιο που το βλέπουμε συχνά να απεικονίζεται σε παραστάσεις της Κοίμησης. Ένας ασεβής νέος προσπάθησε να ρίξει το σώμα της Παναγίας και να το βεβηλώσει, αλλά μόλις το ακούμπησε του κόπηκαν τα χέρια από τους αγκώνες και έμειναν κρεμασμένα επάνω του. Ο νέος, τότε, κατατρομαγμένος δήλωσε μετάνοια και ο Απόστολος Πέτρος τον συμβούλευσε να πλησιάσει στα κομμένα του χέρια. Αμέσως αυτά ενώθηκαν κι ακολούθησε μετανοημένος κι αυτός το σκήνωμα. Τέλος, η ιερή πομπή έφτασε στο χωριό Γεθσημανή, όπου έγινε η ταφή. Επί τρία μερόνυχτα παρέμενε το πλήθος στο μνήμα, όπου ακούγονταν συνεχώς ουράνιες μελωδίες.
Την τρίτη μέρα κατέφθασε καθυστερημένος ο Απόστολος Θωμάς, περίλυπος, που δεν πρόλαβε την ταφή. Για χάρη του οι άλλοι Απόστολοι αποφάσισαν να ανοίξουν τον τάφο για να δει κι εκείνος για τελευταία φορά την Παναγία. Όταν όμως τον άνοιξαν, έμειναν έκπληκτοι: στον τάφο δεν υπήρχε παρά μόνο το φόρεμα και η ζώνη της Παναγίας, η ίδια είχε μεταστεί εις τους ουρανούς.
Από εκεί, όπως το υποσχέθηκε, μεριμνά και προστατεύει τα επίγεια παιδιά της. Το όνομά της έρχεται πρώτο στα χείλη του ανθρώπου για κάθε ευχάριστη και δύσκολη ώρα. Ο μεγαλύτερος αριθμός των εκκλησιών στη χώρα μας και στον κόσμο ολόκληρο είναι αφιερωμένος στη χάρη της. Μεγαλύτερο προσκύνημα το γειτονικό μας Άγιο Όρος, το Περιβόλι της Παναγιάς με τα 20 μεγάλα μοναστήρια του, όπου η παράδοση θέλει μόνη αρχόντισσα Εκείνη στον τόπο αυτό. Αλλά και στην Αγιάσο της Λέσβου και στον Προυσσό και στην Τήνο και στην Πάρο, υπάρχουν πανελλήνια προσκυνήματα.
Η μεγάλη αγάπη των πιστών έκανε ώστε να της δώσουν δεκάδες προσωνύμια: είναι η Πορταϊτισσσα, η Κουκουζέλισσα, η Παραμυθία, η Ελαιοβρύτισσα, η Οδηγήτρια, η Δεξιοκραττούσα, η Τριχερούσα, της Φοβεράς Προστασίας, η Γαλακτοτροφούσα, η Δακρυροούσα, η Γοργοεπήκοος, η Γλυκοφιλούσα, η Παντάνασσα, η Πλατυτέρα, η Βρεφοκρατούσα, η Κτητόρισσα, η Γουμένισσα, η Βηματάρισσα, η Παναγούδα και τόσα άλλα.
Χίλιες ονομασίες και χίλιοι ύμνοι για το πιο αγαπημένο πρόσωπο, τη μάνα ολονών. Ο υμνογράφος δεν βρίσκει λόγια για να την υμνήσει:
Χρυσοπλοκώτατε πύργε και δωδεκάτειχε πόλις, ηλιοστάλακτε θρόνε, καθέδρα του Βασιλέως, ακατανόητον θαύμα, πώς γαλουχείς τον Δεσπότην;
Και σε μεσίτριαν έχω προς τον φιλάνθρωπον θεόν, μη μου ελέγξεις τας πράξεις ενώπιον των Αγγέλων. Παρακαλώ σε, Παρθένε, βοήθησόν μοι εν τάχει.
Δέσποινα Στυλιανίδου - Φιλόλογος
ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ
Συγγραφέας Ισίδωρος Ζούργος
Εκδοτικός Οίκος ΠΑΤΑΚΗΣ
Κατηγορία Ελληνική Λογοτεχνία
Σελίδες 593
ISBN 978-960-16-2752-6
Ένα ματωμένο οδοιπορικό στην Ελλάδα του 1821
Ο Ισίδωρος Ζουργός γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1964, όπου και εργάζεται ως δάσκαλος στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση.
Εκδοτικός Οίκος ΠΑΤΑΚΗΣ
Κατηγορία Ελληνική Λογοτεχνία
Σελίδες 593
ISBN 978-960-16-2752-6
Ένα ματωμένο οδοιπορικό στην Ελλάδα του 1821
Ο Ισίδωρος Ζουργός γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1964, όπου και εργάζεται ως δάσκαλος στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση.
Η Αηδονόπιτα είναι ένα ιστορικό μυθιστόρημα περιπέτειας, πρωταρχικά, όμως, είναι ένα βιβλίο για τον έρωτα και την ελευθερία.
Η περιήγηση ενός Αμερικανού φιλέλληνα στον κόσμο της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 είναι η αφορμή για να ανασυσταθεί στα μάτια του αναγνώστη ο ελληνικός κόσμος του πρώιμου 19ου αιώνα, ο κόσμος του εμπορίου στα λιμάνια και στις ευρωπαϊκές παροικίες, ο κόσμος των γραμμάτων της Εσπερίας, η ελληνική φιλοκαλία και παράδοση, αλλά και ο βρόντος των όπλων του ξεσηκωμού.
Ο Γκάμπριελ Θάκερεϊ Λίντον, σπουδαστής της αρχαίας ελληνικής φιλολογίας, ύστερα από έναν πικρό και ατελέσφορο έρωτα αποφασίζει να περάσει τον ωκεανό συνεπαρμένος από το πνεύμα των ταξιδιών του Μπάιρον. Περνώντας από τα πιο βασικά μεσογειακά λιμάνια και καθώς αναζητά τους χάρτινους Έλληνες των βιβλίων του, η ρότα του ταξιδιού φέρνει τον νεαρό Αμερικανό στη Νάξο και από εκεί στη Θεσσαλονίκη την εποχή που η πόλη δοκιμάζεται σκληρά από έναν πολύμηνο κύκλο αίματος και τρομοκρατίας. Από εκεί μια καινούρια περιπλάνηση ξεκινά, στεριανή αυτήν τη φορά, στα λημέρια του Ολύμπου, στον Θεσσαλικό κάμπο, στον Ασπροπόταμο, στα αρματολίκια της Ρούμελης ως και στο έγκλειστο Μεσολόγγι. Περνούν έτσι πέντε χρόνια δράσης, στοχασμού αλλά και ενός τυραννικού έρωτα, που, εκτός από τη κύρια αφήγηση, περιγράφονται και μέσα από τις σελίδες ενός ημερολογίου, το οποίο και καταλήγει σημαντικό στα επόμενα χρόνια. Στις σελίδες του περνούν και καταγράφονται με το άρωμα του ρομαντισμού ο Μπάιρον, ο Ανώνυμος ο Έλληνας, συγγραφέας της Ελληνικής Νομαρχίας, γνωστοί αρματολοί, οι υπερασπιστές του Μεσολογγίου, πιο πολύ όμως καταγράφεται μια εσωτερική ζωή, ένας φιλοσοφικός σπαραγμός για την ανθρώπινη μοίρα και την αναζήτηση του Θεού.
Η «αηδονόπιτα» ήταν μια φράση των Ελλήνων εκείνης της εποχής που δήλωνε το ανέφικτο, το άπιαστο ιδανικό της ομορφιάς, τη ραχοκοκαλιά των ονείρων και τη σχέση τους με το αδύναμο του ανθρώπου. Το μυθιστόρημα χρησιμοποιεί αυτήν τη λέξη όχι ως χλεύη κατά του οράματος αλλά πιο πολύ ως υπόσχεση στην ανθρώπινη μοίρα πως δικαιούται ένα κομμάτι στην ελπίδα.
Η περιήγηση ενός Αμερικανού φιλέλληνα στον κόσμο της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 είναι η αφορμή για να ανασυσταθεί στα μάτια του αναγνώστη ο ελληνικός κόσμος του πρώιμου 19ου αιώνα, ο κόσμος του εμπορίου στα λιμάνια και στις ευρωπαϊκές παροικίες, ο κόσμος των γραμμάτων της Εσπερίας, η ελληνική φιλοκαλία και παράδοση, αλλά και ο βρόντος των όπλων του ξεσηκωμού.
Ο Γκάμπριελ Θάκερεϊ Λίντον, σπουδαστής της αρχαίας ελληνικής φιλολογίας, ύστερα από έναν πικρό και ατελέσφορο έρωτα αποφασίζει να περάσει τον ωκεανό συνεπαρμένος από το πνεύμα των ταξιδιών του Μπάιρον. Περνώντας από τα πιο βασικά μεσογειακά λιμάνια και καθώς αναζητά τους χάρτινους Έλληνες των βιβλίων του, η ρότα του ταξιδιού φέρνει τον νεαρό Αμερικανό στη Νάξο και από εκεί στη Θεσσαλονίκη την εποχή που η πόλη δοκιμάζεται σκληρά από έναν πολύμηνο κύκλο αίματος και τρομοκρατίας. Από εκεί μια καινούρια περιπλάνηση ξεκινά, στεριανή αυτήν τη φορά, στα λημέρια του Ολύμπου, στον Θεσσαλικό κάμπο, στον Ασπροπόταμο, στα αρματολίκια της Ρούμελης ως και στο έγκλειστο Μεσολόγγι. Περνούν έτσι πέντε χρόνια δράσης, στοχασμού αλλά και ενός τυραννικού έρωτα, που, εκτός από τη κύρια αφήγηση, περιγράφονται και μέσα από τις σελίδες ενός ημερολογίου, το οποίο και καταλήγει σημαντικό στα επόμενα χρόνια. Στις σελίδες του περνούν και καταγράφονται με το άρωμα του ρομαντισμού ο Μπάιρον, ο Ανώνυμος ο Έλληνας, συγγραφέας της Ελληνικής Νομαρχίας, γνωστοί αρματολοί, οι υπερασπιστές του Μεσολογγίου, πιο πολύ όμως καταγράφεται μια εσωτερική ζωή, ένας φιλοσοφικός σπαραγμός για την ανθρώπινη μοίρα και την αναζήτηση του Θεού.
Η «αηδονόπιτα» ήταν μια φράση των Ελλήνων εκείνης της εποχής που δήλωνε το ανέφικτο, το άπιαστο ιδανικό της ομορφιάς, τη ραχοκοκαλιά των ονείρων και τη σχέση τους με το αδύναμο του ανθρώπου. Το μυθιστόρημα χρησιμοποιεί αυτήν τη λέξη όχι ως χλεύη κατά του οράματος αλλά πιο πολύ ως υπόσχεση στην ανθρώπινη μοίρα πως δικαιούται ένα κομμάτι στην ελπίδα.
…ΦΩΤΟ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ !!!!
Πρόταση για να καλυφθούν οι ατέλειες του χωριού
Το έργο τελειωμένο
Πρόταση για χειμερινές γόβες… για όσες αποχωρίζονται με λύπη το καλοκαίρι.Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2008
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΤΡΑΤΩΝΙ
Μέλπω Λέδελ
Η Μέλπω γεννήθηκε στη Ν. Αφρική από Έλληνες γονείς.
Είναι παντρεμένη με τον Νήλ (Neil) έχουν δύο παιδιά και τα τελευταία δύο χρόνια ζει και εργάζεται μεταξύ Στρατωνίου και Λονδίνου.
Οι πρώτες σπουδές της ήταν σε τεχνικό σχέδιο. Την δεκαετία του ‘80 μελέτησε κατασκευή σκηνικών θεάτρου δουλεύοντας ταυτόχρονα σε παραγωγή σκηνικών στο Λονδίνο και το Εδιμβούργο. Στα τέλη της δεκαετίας του 80 και για 3 χρόνια σπούδασε ζωγραφική στη Ν Αφρική με δάσκαλο τον Carlo Sdoya. Συνέχισε τις σπουδές της στην Αγγλία στη χαλκογραφία για 4 περίπου χρόνια. Έκτοτε, έχει συμετάσχει σε πάρα πολλές ομαδικές αλλά και προσωπικές της εκθέσεις, στο Λονδίνο, σε γκαλερί που συνεργάζεται.
Συνεχίζει ακόμη σπουδές στην μελέτη της ανθρώπινης μορφής σε εργαστήριο στο Λονδίνο
Με ποιο κριτήριο επιλέγεις τα θέματά σου Μέλπω;
Επειδή ξεκίνησα την επαγγελματική μου καριέρα σε μεταλλεία έχω επηρεαστεί βαθιά από την ομορφιά που τόσο απλόχερα έδωσε η φύση στα πετρώματα. Σιγά σιγά και από τον εξοπλισμό και τις εγκαταστάσεις γύρω από την εξόρυξη. Ακολούθησε η ζωή της κοινωνίας γύρω από αυτή τη δραστηριότητα και έτσι ζωγράφισα και ζωγραφίζω κτίρια και κατοικίες με έφεση στα εγκαταλελειμμένα που ο χρόνος τα έχει δώσει «χαρακτήρα». Σίγουρα με εντυπωσιάζουν οι μοντέρνες κατασκευές, αλλά δεν θα τις ζωγράφιζα με ευχαρίστηση.
Τι έχει σημασία για σένα ξεκινώντας ένα έργο;
Πιστεύω ότι το σχέδιο είναι η βάση ενός έργου. Το θεωρώ το Α και το Ω στην επιτυχία. Για μένα το χρώμα δίνει τον τόνο στο σχέδιο, όχι πως δεν είναι σημαντικό , απεναντίας. Δεν μπορώ όμως να φανταστώ να αρχίσω ένα έργο κατευθείαν με το χρώμα χωρίς σχέδιο.
Τα βλέπω σε αυτά τα προσχέδια σου είναι τόσο ωραία σχεδιασμένα που φαίνονται σαν να είναι έτοιμα τελειωμένα έργα.
Όχι είναι απλά προσχέδια. Χρειάζονται πάρα πολύ δουλειά ακόμη.
Πώς είναι να εργάζεσαι στο Στρατώνι, σε εμπνέει ως χώρος καλλιτεχνικής δημιουργίας;
Είναι τέλεια. Εδώ είμαι πειθαρχιμένη και ο χρόνος μου είναι απόλυτα παραγωγικός. Απεναντίας, στο Λονδίνο, τον ξοδεύω και σε πάρα πολλά άλλα πράγματα, άρα το Στρατώνι λειτουργεί σαν χώρος συγκέντρωσης και προσήλωσης στην δουλειά. Αυτό όμως που με εντυπωσιάζει είναι ο κόσμος γύρω μου. Όποτε βρίσκομαι έξω για να δουλέψω ένα έργο εκ του φυσικού, είσπράτω την ευγένεια αλλά κυρίως το καλλιτεχνικό ενδιαφέρον των ανθρώπων.
Ποτέ δεν ενοχλούν, ούτε ενοχλούνται από την παρουσία μου και όταν θα σχολιάσουν κάτι θα είναι καλλιτεχνικά εύστοχο. Αυτό πάντα με εντυπωσιάζει.
Από πλευράς εμπορικής πως κινούνται τα έργα σας.
Απευθύνομαι κυρίως στην αγορά των επιχειρήσεων, όπως για παράδειγμα, Βιομηχανίες, αλλά και σε αυτές της παροχής υπηρεσιών, όπως λ.χ. νοσοκομεία.
Έργα μου υπάρχουν βέβαια και σε ιδιωτικές συλλογές στην Αγγλία όπου κυρίως εκθέτω.
Πως θα έβλεπες την οργάνωση μίας έκθεσης στο Στρατώνι;
Πολύ πιθανή. Χρειάζεται βέβαια να προετοιμαστώ με ένα σημαντικό αριθμό έργων.
Η Μέλπω γεννήθηκε στη Ν. Αφρική από Έλληνες γονείς.Είναι παντρεμένη με τον Νήλ (Neil) έχουν δύο παιδιά και τα τελευταία δύο χρόνια ζει και εργάζεται μεταξύ Στρατωνίου και Λονδίνου.
Οι πρώτες σπουδές της ήταν σε τεχνικό σχέδιο. Την δεκαετία του ‘80 μελέτησε κατασκευή σκηνικών θεάτρου δουλεύοντας ταυτόχρονα σε παραγωγή σκηνικών στο Λονδίνο και το Εδιμβούργο. Στα τέλη της δεκαετίας του 80 και για 3 χρόνια σπούδασε ζωγραφική στη Ν Αφρική με δάσκαλο τον Carlo Sdoya. Συνέχισε τις σπουδές της στην Αγγλία στη χαλκογραφία για 4 περίπου χρόνια. Έκτοτε, έχει συμετάσχει σε πάρα πολλές ομαδικές αλλά και προσωπικές της εκθέσεις, στο Λονδίνο, σε γκαλερί που συνεργάζεται.
Συνεχίζει ακόμη σπουδές στην μελέτη της ανθρώπινης μορφής σε εργαστήριο στο Λονδίνο
Με ποιο κριτήριο επιλέγεις τα θέματά σου Μέλπω;
Επειδή ξεκίνησα την επαγγελματική μου καριέρα σε μεταλλεία έχω επηρεαστεί βαθιά από την ομορφιά που τόσο απλόχερα έδωσε η φύση στα πετρώματα. Σιγά σιγά και από τον εξοπλισμό και τις εγκαταστάσεις γύρω από την εξόρυξη. Ακολούθησε η ζωή της κοινωνίας γύρω από αυτή τη δραστηριότητα και έτσι ζωγράφισα και ζωγραφίζω κτίρια και κατοικίες με έφεση στα εγκαταλελειμμένα που ο χρόνος τα έχει δώσει «χαρακτήρα». Σίγουρα με εντυπωσιάζουν οι μοντέρνες κατασκευές, αλλά δεν θα τις ζωγράφιζα με ευχαρίστηση.
Τι έχει σημασία για σένα ξεκινώντας ένα έργο;Πιστεύω ότι το σχέδιο είναι η βάση ενός έργου. Το θεωρώ το Α και το Ω στην επιτυχία. Για μένα το χρώμα δίνει τον τόνο στο σχέδιο, όχι πως δεν είναι σημαντικό , απεναντίας. Δεν μπορώ όμως να φανταστώ να αρχίσω ένα έργο κατευθείαν με το χρώμα χωρίς σχέδιο.
Τα βλέπω σε αυτά τα προσχέδια σου είναι τόσο ωραία σχεδιασμένα που φαίνονται σαν να είναι έτοιμα τελειωμένα έργα.
Όχι είναι απλά προσχέδια. Χρειάζονται πάρα πολύ δουλειά ακόμη.
Πώς είναι να εργάζεσαι στο Στρατώνι, σε εμπνέει ως χώρος καλλιτεχνικής δημιουργίας;
Είναι τέλεια. Εδώ είμαι πειθαρχιμένη και ο χρόνος μου είναι απόλυτα παραγωγικός. Απεναντίας, στο Λονδίνο, τον ξοδεύω και σε πάρα πολλά άλλα πράγματα, άρα το Στρατώνι λειτουργεί σαν χώρος συγκέντρωσης και προσήλωσης στην δουλειά. Αυτό όμως που με εντυπωσιάζει είναι ο κόσμος γύρω μου. Όποτε βρίσκομαι έξω για να δουλέψω ένα έργο εκ του φυσικού, είσπράτω την ευγένεια αλλά κυρίως το καλλιτεχνικό ενδιαφέρον των ανθρώπων.
Ποτέ δεν ενοχλούν, ούτε ενοχλούνται από την παρουσία μου και όταν θα σχολιάσουν κάτι θα είναι καλλιτεχνικά εύστοχο. Αυτό πάντα με εντυπωσιάζει.
Από πλευράς εμπορικής πως κινούνται τα έργα σας.
Απευθύνομαι κυρίως στην αγορά των επιχειρήσεων, όπως για παράδειγμα, Βιομηχανίες, αλλά και σε αυτές της παροχής υπηρεσιών, όπως λ.χ. νοσοκομεία.
Έργα μου υπάρχουν βέβαια και σε ιδιωτικές συλλογές στην Αγγλία όπου κυρίως εκθέτω.
Πως θα έβλεπες την οργάνωση μίας έκθεσης στο Στρατώνι;
Πολύ πιθανή. Χρειάζεται βέβαια να προετοιμαστώ με ένα σημαντικό αριθμό έργων.
Α. Τσανανάς
Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2008
ΕΚΘΕΣΗ ΞΥΛΟΓΛΥΠΤΗΣ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ ΤΩΝ ΣΤΕΦΑΝΙΑΣ ΚΑI ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΑΡΔΙΚΙΩΤΗ
Έκθεση ξυλόγλυπτων έργων ζωγραφικής των Στεφανίας και Δημήτρη Γαρδικιώτη, με θέμα «Σαλονίκη –Γοργόνα η αδελφή του Μεγαλέξανδρου» πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη στα πλαίσια της «Ναυτικής Εβδομάδας 2008». Η έκθεση σημείωσε μεγάλη επιτυχία και η επισκεψιμότητα ήταν επίσης μεγάλη, μιας και η δουλειά τους είναι εδώ και καιρό γνωστή στο φιλότεχνο κοινό της Θεσσαλονίκης έχοντας αποκτήσει πολλούς λάτρεις της τέχνης τους.
Συμμετοχή του Γαβριήλ Κινικλή σε ομαδική έκθεση στην Άνδρο ΑΤ
Ο Πολιτιστικός Σύλλογος Γαυρίου Άνδρου διοργάνωσε μεταξύ 2 και 10 Αυγούστου, πανελλήνια έκθεση Ελλήνων καλλιτεχνών με προσωπική πρόσκληση στον καθένα. Στην έκθεση αυτή συμμετείχε και ο Γαβριήλ Κινικλής με έργα Βιτρώ.Ο κάθε καλλιτέχνης εξέθετε τρία έργα (δύο από τα έργα του Γαβριήλ παρατίθενται παρακάτω).
Η οργάνωση είχε μεγάλη επιτυχία και συμμετείχαν 75 καλλιτέχνες, οι οποίοι πέραν του ότι γνωρίστηκαν μεταξύ τους, αντάλλαξαν ιδέες και απόψεις για την δουλειά τους.
Συγχαρητήρια στον Γαβριήλ και του ευχόμαστε και εις ανώτερα
Επιστολή της ΙΣΤ ‘ ΕΦΟΡΕΙΑΣ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΗΩΝ σε ερώτηση του ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΣΤΡΑΤΩΝΙΟΥ
Στο φύλλο Νο 9 είχαμε δημοσιεύσει επιστολή του Συλλόγου προς την 16η Εφορεία Προϊστορικών και Κλασσικών Αρχαιοτήτων σχετική με αίτημά μας για κατασκευή αντιγράφου του αγάλματος την Νεικοπτελέμας που βρέθηκε στο Στρατώνι το ’62 και τώρα φιλοξενείται στο μουσείο του Πολυγύρου.
Η ανταπόκριση της εφορείας ήταν θετική και αναμένουμε νεώτερά τους.
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΙΚΡΟΥΣ ΜΑΣ ΦΙΛΟΥΣ Η Παραμυθομαζώχτρα
Πώς η αλεπού απέκτησε φουντωτή ουρά.
Ένα πρωί η αλεπού ξεπρόβαλλε από τη φωλιά της με πολύ κέφι. Ήταν καλοκαίρι και την προηγούμενη μέρα ένα χωράφι είχε θεριστεί εκεί κοντά. Ένα μικρό πουλάκι, ο σπίνος, έτρωγε σπόρους στο θερισμένο χωράφι.
-Τι κάνεις εκεί, μικρούλη μου, τον ρώτησε γλυκά.
-Ψάχνω για σπόρους, πεινάω πολύ.
-Αχ, πόσο σε λυπάμαι… του είπε η πονηρούλα. Θέλεις να γίνουμε συνεταίροι; Εγώ θα βάλω το αλέτρι και τα σπορικά και συ μάζεψε όλους τους φίλους σου, τα πουλιά, να σπείρουμε ένα χωράφι. Θα πάρουμε σοδειά, θα πουλάμε κιόλας!
Ο σπίνος χαρούμενος χτύπησε τα φτερά του κι έκλεισε τη συμφωνία. Δεν πρόσεξε όμως το ραδιούργο βλέμμα της αλεπούς. Πρωί – πρωί την άλλη μέρα η αλεπού όργωσε το χωράφι και τα πουλάκια έσπειραν το σιτάρι. Το βράδυ ήταν όλοι κουρασμένοι, αλλά περήφανοι, για το έργο τους.
Πέρασε ο καιρός, βγήκαν τα σπαρτά, ωρίμασαν, θέρισαν κι αλώνισαν. Μαζεύτηκε από δω ένας σωρός σιτάρι κι από κει ένας μεγάλος σωρός άχυρα. Τότε η αλεπού σοβαρή πήρε το λόγο:
-Τώρα, συνέταιρε, θα κάνουμε τη μοιρασιά. Εγώ δεν είμαι άρπαγη και δεν θέλω να σε αδικήσω. Α πα πα πα… Αν θέλεις, πάρε εσύ τα πολλά α α … άχυρα, και παίρνω εγώ το λίγο ο ο… σιτάρι κι εσύ πάρε τα πολλά α α…άχυρα. Τι λες;
Ο σπίνος τότε της απάντησε:
-Κυρα – αλεπού, με αδικείς κατάφωρα
-Τι είπες; Κάνει εκείνη τη θυμωμένη. Εγώ να σε αδικήσω, που όλο το δάσος μιλάει για την αρχοντιά μου; Θα περιμένουμε εδώ να ρωτήσουμε τους πρώτους που θα περάσουν, αν η μοιρασιά είναι δίκαιη ή άδικη.
Πρώτα πέρασε η νυφίτσα, πρώτη ξαδέρφη της αλεπούς, που πήρε φανερά το μέρος της.
Δεύτερος περαστικός ήταν ένας λαγός, που φοβισμένος αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι η πανούργα αλεπού είχε δίκιο. Η αλεπού ενθουσιάστηκε.
Ο τρίτος περαστικός ήταν ένα γέρικο φίδι, ένας λαφιάτης, αργός και νωχελικός. Μόλις άκουσε για τη μοιρασιά, θύμωσε πολύ:
-Όχι μόνο είσαι άδικη, της είπε, αλλά τάβαλες με αντίπαλο μικρότερο απ’ τα μέτρα σου. Θα σε κυνηγήσω, να σε φτάσω. Και όρμησε καταπάνω της.
Η αλεπού τόβαλε στα πόδια κι όλα τα ζώα και τα πουλιά του δάσους παρακολουθούσαν τη σκηνή με ένταση. Μέχρι να φτάσει, η έρμη, στη φωλιά της, το φίδι είχε πιάσει την άκρη της ουράς της και την τέντωνε.
Τα πουλιά πήραν θάρρος κι άρχισαν να την τσουρομαδούν. Κι όταν πέρασε ο σαματάς και τράβηξε μέσα την ουρά της, τι να δει! Η ουρά της είχε μακρύνει κι είχε φουντώσει.
-Φτηνά τη γλίτωσα, μουρμούρισε, ας πάει το παλιοχώραφο.
Όσο για το σπίνο, κέρδισε όλο το σιτάρι και το μοιράστηκε με τους φίλους του. Έτσι ανταμείφτηκε για την αθωότητα του.
-Και πέρασα κι εγώ από κει και μούδωσαν ένα σακί φακή.
Το τραγούδι του σπίνου.
Σε φουντωμένο δέντρου κλωνάρι
κάθεται σπίνος και κελαηδεί!
Τόσην ακούει τέχνη και χάρη
και πλησιάζει ένα παιδί.
-Σπίνε, μ’ αρέσει το ψάλσιμό σου
όλα τα λέγεις, όλα καλά.
Πλην, ποίος είναι ο δάσκαλός σου
που σε μαθαίνει τα μουσικά;
-Μάθε, παιδάκι, διδάσκαλός μου
που με μαθαίνει τη μουσική
είναι ο Πλάστης όλου του κόσμου
Ραλλιώ Στυλιανίδου - Μπαδέμα
η εύνοιά Του, η πατρική.
Ένα πρωί η αλεπού ξεπρόβαλλε από τη φωλιά της με πολύ κέφι. Ήταν καλοκαίρι και την προηγούμενη μέρα ένα χωράφι είχε θεριστεί εκεί κοντά. Ένα μικρό πουλάκι, ο σπίνος, έτρωγε σπόρους στο θερισμένο χωράφι.
-Τι κάνεις εκεί, μικρούλη μου, τον ρώτησε γλυκά.
-Ψάχνω για σπόρους, πεινάω πολύ.
-Αχ, πόσο σε λυπάμαι… του είπε η πονηρούλα. Θέλεις να γίνουμε συνεταίροι; Εγώ θα βάλω το αλέτρι και τα σπορικά και συ μάζεψε όλους τους φίλους σου, τα πουλιά, να σπείρουμε ένα χωράφι. Θα πάρουμε σοδειά, θα πουλάμε κιόλας!
Ο σπίνος χαρούμενος χτύπησε τα φτερά του κι έκλεισε τη συμφωνία. Δεν πρόσεξε όμως το ραδιούργο βλέμμα της αλεπούς. Πρωί – πρωί την άλλη μέρα η αλεπού όργωσε το χωράφι και τα πουλάκια έσπειραν το σιτάρι. Το βράδυ ήταν όλοι κουρασμένοι, αλλά περήφανοι, για το έργο τους.
Πέρασε ο καιρός, βγήκαν τα σπαρτά, ωρίμασαν, θέρισαν κι αλώνισαν. Μαζεύτηκε από δω ένας σωρός σιτάρι κι από κει ένας μεγάλος σωρός άχυρα. Τότε η αλεπού σοβαρή πήρε το λόγο:
-Τώρα, συνέταιρε, θα κάνουμε τη μοιρασιά. Εγώ δεν είμαι άρπαγη και δεν θέλω να σε αδικήσω. Α πα πα πα… Αν θέλεις, πάρε εσύ τα πολλά α α … άχυρα, και παίρνω εγώ το λίγο ο ο… σιτάρι κι εσύ πάρε τα πολλά α α…άχυρα. Τι λες;
Ο σπίνος τότε της απάντησε:
-Κυρα – αλεπού, με αδικείς κατάφωρα
-Τι είπες; Κάνει εκείνη τη θυμωμένη. Εγώ να σε αδικήσω, που όλο το δάσος μιλάει για την αρχοντιά μου; Θα περιμένουμε εδώ να ρωτήσουμε τους πρώτους που θα περάσουν, αν η μοιρασιά είναι δίκαιη ή άδικη.
Πρώτα πέρασε η νυφίτσα, πρώτη ξαδέρφη της αλεπούς, που πήρε φανερά το μέρος της.
Δεύτερος περαστικός ήταν ένας λαγός, που φοβισμένος αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι η πανούργα αλεπού είχε δίκιο. Η αλεπού ενθουσιάστηκε.
Ο τρίτος περαστικός ήταν ένα γέρικο φίδι, ένας λαφιάτης, αργός και νωχελικός. Μόλις άκουσε για τη μοιρασιά, θύμωσε πολύ:
-Όχι μόνο είσαι άδικη, της είπε, αλλά τάβαλες με αντίπαλο μικρότερο απ’ τα μέτρα σου. Θα σε κυνηγήσω, να σε φτάσω. Και όρμησε καταπάνω της.
Η αλεπού τόβαλε στα πόδια κι όλα τα ζώα και τα πουλιά του δάσους παρακολουθούσαν τη σκηνή με ένταση. Μέχρι να φτάσει, η έρμη, στη φωλιά της, το φίδι είχε πιάσει την άκρη της ουράς της και την τέντωνε.
Τα πουλιά πήραν θάρρος κι άρχισαν να την τσουρομαδούν. Κι όταν πέρασε ο σαματάς και τράβηξε μέσα την ουρά της, τι να δει! Η ουρά της είχε μακρύνει κι είχε φουντώσει.
-Φτηνά τη γλίτωσα, μουρμούρισε, ας πάει το παλιοχώραφο.
Όσο για το σπίνο, κέρδισε όλο το σιτάρι και το μοιράστηκε με τους φίλους του. Έτσι ανταμείφτηκε για την αθωότητα του.
-Και πέρασα κι εγώ από κει και μούδωσαν ένα σακί φακή.
Το τραγούδι του σπίνου.
Σε φουντωμένο δέντρου κλωνάρι
κάθεται σπίνος και κελαηδεί!
Τόσην ακούει τέχνη και χάρη
και πλησιάζει ένα παιδί.
-Σπίνε, μ’ αρέσει το ψάλσιμό σου
όλα τα λέγεις, όλα καλά.
Πλην, ποίος είναι ο δάσκαλός σου
που σε μαθαίνει τα μουσικά;
-Μάθε, παιδάκι, διδάσκαλός μου
που με μαθαίνει τη μουσική
είναι ο Πλάστης όλου του κόσμου
Ραλλιώ Στυλιανίδου - Μπαδέμα
η εύνοιά Του, η πατρική.
Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2008
ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΓΩΝΙΑ
Τα Πανηγύρια του Χωριού
Καλός ο μήνας Αύγουστος
γεμάτος εκδηλώσεις
κάποιοι του Πολιτισμού
προσέχουν τις ενώσεις
Προσπάθεια τους και καημός
τους χωριανούς να σμίξουν
να το γλεντήσουν, να χαρούν
τα χέρια τους να σφίξουν
Ακούραστοι και με χαρά
τις εκδηλώσεις στήνουν
και οι τουρίστες που θα ρθούν
τους φίλους τους συστήνουν
Θα ξαναρθούμε θα το δεις
μας έχετε σκλαβώσει
θα φέρουμε κι’ ένα γνωστό
το κέφι σας να νιώσει.
Θα ξαναρθούμε σίγουρα
και θάναι πιο ωραία
τα πανηγύρια του χωριού
τρανεύουν την παρέα.
Εγώ ένας ταξιδευτής
της σκέψης με αγωνία
ψηφίζω μόνος μου πως ναι
όλοι οι συλλόγοι του χωριού
μας διώχνουν την ΑΝΙΑ
Κάποιος αγνός Πολιτιστής
είχε βαθειά ιδέα
βερμούτ στους IDOLS
κέρασε και ήταν και ΝΕΜΕΑ
Ω χωριανοί μου σεβαστοί
τουρίστες κι επισκέπτες
πάλι να ξαναρθείται
και του Συλλόγου τα παιδιά
κάτι θα βρούν να ευχαριστηθείτε.
Κουτενίσιος
Καλός ο μήνας Αύγουστος
γεμάτος εκδηλώσεις
κάποιοι του Πολιτισμού
προσέχουν τις ενώσεις
Προσπάθεια τους και καημός
τους χωριανούς να σμίξουν
να το γλεντήσουν, να χαρούν
τα χέρια τους να σφίξουν
Ακούραστοι και με χαρά
τις εκδηλώσεις στήνουν
και οι τουρίστες που θα ρθούν
τους φίλους τους συστήνουν
Θα ξαναρθούμε θα το δεις
μας έχετε σκλαβώσει
θα φέρουμε κι’ ένα γνωστό
το κέφι σας να νιώσει.
Θα ξαναρθούμε σίγουρα
και θάναι πιο ωραία
τα πανηγύρια του χωριού
τρανεύουν την παρέα.
Εγώ ένας ταξιδευτής
της σκέψης με αγωνία
ψηφίζω μόνος μου πως ναι
όλοι οι συλλόγοι του χωριού
μας διώχνουν την ΑΝΙΑ
Κάποιος αγνός Πολιτιστής
είχε βαθειά ιδέα
βερμούτ στους IDOLS
κέρασε και ήταν και ΝΕΜΕΑ
Ω χωριανοί μου σεβαστοί
τουρίστες κι επισκέπτες
πάλι να ξαναρθείται
και του Συλλόγου τα παιδιά
κάτι θα βρούν να ευχαριστηθείτε.
Κουτενίσιος
Ήλιος δεν περνά
Πήρα της στράτες τα στενά
του κόσμου τα σοκάκια
εκεί που ήλιος δεν περνά
κι είναι παγωνιά τα βράδια.
Εκεί που το χαμόγελο
στα χείλι δεν ανθίζει
μόνο η πίκρα κι ο καημός
στα στήθη πλημμυρίζει.
Εκεί που τρέχουν τα παιδιά
ξυπόλυτα στο δρόμο
εκεί που χάνεται η χαρά
και πλημμυρίζει πόνος.
Χρήστος Κωνσταντινίδης
ΨΗΦΙΔΩΤΟ
ΨΗΦΙΔΩΤΟ
Το Νέο εργαστήριο του Συλλόγου Πολιτισμού Στρατωνίου
Τα μαθήματα αρχίζουν το
2ο δεκαπενθήμερο Σεπτεμβρίου
ΔΗΛΩΣΤΕ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΩΡΑ
στα 6977923051 (Ντεράκη )
6970831632 (Ανδριώτη)
Το Νέο εργαστήριο του Συλλόγου Πολιτισμού Στρατωνίου
Τα μαθήματα αρχίζουν το
2ο δεκαπενθήμερο Σεπτεμβρίου
ΔΗΛΩΣΤΕ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΩΡΑ
στα 6977923051 (Ντεράκη )
6970831632 (Ανδριώτη)
CD-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ
Gypsy Punk είναι ο μουσικός όρος που περιγράφει ένα υβριδικό μουσικό στυλ, που συνδυάζει παραδοσιακά μουσικά τσιγγάνικα ακούσματα με ήχους της punk rock.
Ο όρος επινοήθηκε από το μουσικό Eugene Hutz, όταν περιέγραφε το ύφος του συγκροτήματός του Gogol Bordello, στην εφημερίδα The Village Voice της Νέας Υόρκης.
Οι Gogol Bordello είναι ένα μουσικό συγκρότημα με πολυεθνική σύνθεση. Ιδρύθηκε το 1999 και έχουν καθιερωθεί τόσο για το μουσικό τους ύφος όσο και για τις εκκεντρικές εμφανίσεις τους επί σκηνής.
SUPER TARANTA είναι ο τίτλος του τελευταίου τους μουσικού άλμπουμ, με μεγαλύτερη έμφαση στην τσιγγάνικη μουσική. Αν δε γνωρίζετε το συγκρότημα, το άλμπουμ αυτό είναι η καλύτερη αφορμή για να τους μάθετε και να σας κερδίσουν.
Ο όρος επινοήθηκε από το μουσικό Eugene Hutz, όταν περιέγραφε το ύφος του συγκροτήματός του Gogol Bordello, στην εφημερίδα The Village Voice της Νέας Υόρκης.
Οι Gogol Bordello είναι ένα μουσικό συγκρότημα με πολυεθνική σύνθεση. Ιδρύθηκε το 1999 και έχουν καθιερωθεί τόσο για το μουσικό τους ύφος όσο και για τις εκκεντρικές εμφανίσεις τους επί σκηνής.
SUPER TARANTA είναι ο τίτλος του τελευταίου τους μουσικού άλμπουμ, με μεγαλύτερη έμφαση στην τσιγγάνικη μουσική. Αν δε γνωρίζετε το συγκρότημα, το άλμπουμ αυτό είναι η καλύτερη αφορμή για να τους μάθετε και να σας κερδίσουν.
ΚΑΛΕΣ ΠΡΟΒΛΕΨΕΙΣ … από τους Miron και Gnomon
Ο Miron και ο Gnomon είναι αδέρφια από άλλον πατέρα κι από άλλη μητέρα.
Γεννημένοι την ίδια μέρα και ώρα αλλά σε διαφορετικά σημεία του σύμπαντος, μεγάλωσαν ο μεν Miron σε μια νομαδική φυλή της Αιγύπτου, ο δε Gnomon σε αστική οικογένεια της Δαμασκού. Πήραν και οι δύο πανεπηστημιακή μόρφωση εις Παρισίους και εργάσθηκαν τα πρώτα 60 χρόνια της ζωής τους στην ίδια χρηματηστηριακή εταιρεία στο Λονδίνο. Μετά την συνταξιοδότησή τους αποσύρθηκαν στην Ισλανδία όπου και μυήθηκαν στο χώρο των ξωτικών. Από εκεί, εκτελώντας αποστολή, βρέθηκαν στη Μεσοποταμία όπου ό ένας στην όχθη του Τίγρη κι ο άλλος στην όχθη του Ευφράτη για τα επόμενα 100 χρόνια μελετούσαν τα αστέρια. Έπειτα από τις δικές τους παρατηρήσεις προέκειψε το 13ο ζώδιο του Οφιούχου. Συναντήθηκαν ξανά σαν καλεσμένοι σε πάνελ της κας Τατιάνας ( με θέμα της εκπομπής: "Αστρολογία τότε και τώρα") και από τότε ζουν κι εργάζονται στην χώρα μας, ιδρύοντας το Κέντρο Αστρολογικών Ερευνών και Συναφών Επαγγελμάτων .
Τελευταία δε, εγκαταστάθηκαν στο Στρατώνι μιας και θεωρούν οτι από εδώ μπορούν να παρατηρούν καλύτερα τις κινήσεις των άστρων καθώς και άλλων φαινομένων, πράγμα που κάνει ασφαλέστερες τις προβλέψεις τους. Πελάτες τους είναι πολλές και διάσημες προσωπικότητες παγκοσμίως Άνθρωποι του θεάματος αλλά κυρίως πολιτικοί και αρχηγοί κρατών. Σε λίστα αναμονής βρίσκονται ο Ομπάμα, ο Κωστάκης, ο Βύρων, ο Πούτιν, η Μαντόνα, ενώ εδώ και χρόνια τους ψάχνει για να τον αναλλάβουν ο πατέρας Μπους (έτσι εξηγείται η επίσκεψή του στο χωριό μας πέρισυ το καλοκαίρι). Όπως καταλαβαίνουμε όλοι, είναι μεγάλη η τιμή που μας γίνεται να συνεργαστούν μαζί μας. Θα πρέπει να ενημερώσουμε τους αναγνώστες οτι τόσο ο Miron όσο και ο Gnomon δεν γνωρίζουν πρόσωπα και καταστάσεις του χωριού, οπότε οι προβλέψεις τους δεν έχουν παρασκηνιακές διαδρομές.
Άλλωστε οι MiroGnomon-nio απλά μεταφράζουν τον λόγο των άστρων. ΚΑΛΕΣ ΠΡΟΒΛΕΨΕΙΣ λοιπόν!
Γεννημένοι την ίδια μέρα και ώρα αλλά σε διαφορετικά σημεία του σύμπαντος, μεγάλωσαν ο μεν Miron σε μια νομαδική φυλή της Αιγύπτου, ο δε Gnomon σε αστική οικογένεια της Δαμασκού. Πήραν και οι δύο πανεπηστημιακή μόρφωση εις Παρισίους και εργάσθηκαν τα πρώτα 60 χρόνια της ζωής τους στην ίδια χρηματηστηριακή εταιρεία στο Λονδίνο. Μετά την συνταξιοδότησή τους αποσύρθηκαν στην Ισλανδία όπου και μυήθηκαν στο χώρο των ξωτικών. Από εκεί, εκτελώντας αποστολή, βρέθηκαν στη Μεσοποταμία όπου ό ένας στην όχθη του Τίγρη κι ο άλλος στην όχθη του Ευφράτη για τα επόμενα 100 χρόνια μελετούσαν τα αστέρια. Έπειτα από τις δικές τους παρατηρήσεις προέκειψε το 13ο ζώδιο του Οφιούχου. Συναντήθηκαν ξανά σαν καλεσμένοι σε πάνελ της κας Τατιάνας ( με θέμα της εκπομπής: "Αστρολογία τότε και τώρα") και από τότε ζουν κι εργάζονται στην χώρα μας, ιδρύοντας το Κέντρο Αστρολογικών Ερευνών και Συναφών Επαγγελμάτων .
Τελευταία δε, εγκαταστάθηκαν στο Στρατώνι μιας και θεωρούν οτι από εδώ μπορούν να παρατηρούν καλύτερα τις κινήσεις των άστρων καθώς και άλλων φαινομένων, πράγμα που κάνει ασφαλέστερες τις προβλέψεις τους. Πελάτες τους είναι πολλές και διάσημες προσωπικότητες παγκοσμίως Άνθρωποι του θεάματος αλλά κυρίως πολιτικοί και αρχηγοί κρατών. Σε λίστα αναμονής βρίσκονται ο Ομπάμα, ο Κωστάκης, ο Βύρων, ο Πούτιν, η Μαντόνα, ενώ εδώ και χρόνια τους ψάχνει για να τον αναλλάβουν ο πατέρας Μπους (έτσι εξηγείται η επίσκεψή του στο χωριό μας πέρισυ το καλοκαίρι). Όπως καταλαβαίνουμε όλοι, είναι μεγάλη η τιμή που μας γίνεται να συνεργαστούν μαζί μας. Θα πρέπει να ενημερώσουμε τους αναγνώστες οτι τόσο ο Miron όσο και ο Gnomon δεν γνωρίζουν πρόσωπα και καταστάσεις του χωριού, οπότε οι προβλέψεις τους δεν έχουν παρασκηνιακές διαδρομές.
Άλλωστε οι MiroGnomon-nio απλά μεταφράζουν τον λόγο των άστρων. ΚΑΛΕΣ ΠΡΟΒΛΕΨΕΙΣ λοιπόν!
ΤΑ ΖΩΔΙΑ ΤΟΥ ΜΗΝΑ ΑΠΟ ΤΟ MIRO-GNOMO-NIO
ΚΡΙΟΣ
Είστε συντηρητικοί άνθρωποι… Χρησιμοποιείτε Windows γιατί φοβάστε να βάλετε Linux… Όμως είναι αναπόφευκτο… Η Νέα Σελήνη θα σας βρει έτοιμους για όλα. Παλιοί καταναγκασμοί και όρια μπαίνουν στο «χρονοντούλαπο της ιστορίας» της καρδιά σας. Βρίσκεστε κοντά σε νέες προκλήσεις, έτοιμοι για το πιο μεγάλο άλμα. «Κάντε το επιτέλους» Μας κουράσατε και κινδυνεύετε να «καείτε στο ζέσταμα».
Συμβουλή: Προσοχή στη γειτόνισσα. Προτεινόμενος χώρος για συνευρέσεις οι Άγιοι Θεόδωροι – Προφήτης Ηλίας.
ΤΑΥΡΟΣ
Η ζωή σας κύκλους κάνει… Φτάνει! Φτάνει! Φτάνει! ΦΤΑΝΕΙ! Ωριμάστε επιτέλους! Απογαλακτιστείτε και συμφιλιωθείτε με την ουσία σας. Πιάστε τη ζωή από τα κέρατα! (Ο καθένας άλλωστε απ’ ότι έχει … πιάνεται). Για τους γεννημένους το δεύτερο δεκαήμερο, προτείνεται η αγορά ενός κατοικίδιου, όπως χάμστερ, ιγκουάνα, ταραντούλας, ακόμα και μαϊμούς (bingo ζεις… εσύ τους οδηγείς).
Συμβουλή: Το περπάτημα στην παραλία δεν είναι για εσάς… Αφήστε χώρο στα υπόλοιπα 11+1 Ζώδια… Αυτά ΞΕΡΟΥΝ!!!
ΔΥΔΙΜΟΙ
Επειδή έχετε καβάτζα τον άλλο σας εαυτό, δε σημαίνει ότι μπορείτε να αλωνίζετε για πάντα ατιμωρητί! Ποιος σας είπε πως υπάρχουν τα δίδυμα φεγγάρια? Υπάρχει μόνο η Θεία Δίκη, αφού η Δίκη της Δευτέρας έχει «κοπεί» από το ΕΣΡ. Προσοχή λοιπόν στις κακοτοπιές και αποφύγετε … πονηρές συναντήσεις κυρίως τις μονές ημέρες.
Συμβουλή: Προχωρήστε άφοβα τα επενδυτικά σας πλάνα… Να θυμάστε ότι οικόπεδα πωλούνται Δυτικά του Όρους των Ελαιών, αν και η συμφωνία για την αγορά τους είναι πλέον πραγματικός Γολγοθάς.
ΚΑΡΚΙΝΟΣ
Έχετε μεγάλη κατανόηση για τα προβλήματα των άλλων. Αυτό σάς κάνει τέλεια κορόιδα. Πρέπει να ανασυνταχθείτε… Ότι ξέρατε, το ξέρατε λάθος! Φτου κι απ’ την αρχή λοιπόν. Μην τρομάζετε, μιας και ο χειμώνας που έρχεται ενδείκνυται για ενδοσκοπήσεις και περιπάτους… Προτεινόμενη διαδρομή: Τρίγωνο – Αερογέφυρα – Καθρέφτης – Τρίγωνο (όσες φορές χρειαστεί μέχρι να βγάλετε άκρη).
Συμβουλή: Ρίξτε το και λίγο έξω βρε αδέλφια… Φτάνει πια η τηλεόραση και οι εκπομπές στον ΣΚΑΪ για τους βροντόσαυρους… Έχουνε βρει βροντόσαυρο εδώ σε ανασκαφές? Ε?
ΤΟΞΟΤΗΣ
Αχ εσείς! Βαλθήκατε να ανακατέψετε τον κόσμο όλο. Σύμφωνοι! Δεν είστε κακών προθέσεων, όμως η ζημιά γίνεται είτε έτσι, είτε αλλιώς. Ώρες – ώρες είστε εκνευριστικά χαρούμενοι και όλοι θέλουν να σας σπάσουν στο ξύλο (κι ο Παττακός ήταν Τοξότης τρομάρα του). Οι άνδρες του ζωδίου να το πάρετε χαμπάρι… Δεν είστε ΟΙ ΓΟΗΔΕΣ. Ο Αλαίν Ντελόν ήταν Σκορπιός…
Συμβουλή: Χορέψτε… τραγουδήστε… αλλά με μέτρο. Διοχετεύστε την ενέργειά σας και σε άλλα πράγματα όπως SUDOKU, σκάκι, ή για τους πιο προχωρημένους… ασπροκέντι.
ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ
Η επόμενη Πανσέληνος θα φέρει νέες ανακατατάξεις, που σε πρώτη φάση θα σας τρομάξουν. Δεν είναι λόγος αυτός να πάρετε τα βουνά::: Χαλαρώστε και απολαύστε το. Γίνετε σοφότεροι και ετοιμαστείτε για το χειμώνα που’ρχεται. Αν πάλι δε γίνεται να αποφύγετε τα βουνά, προτείνουμε το ΣΩΓΑΜΠΡΟ στον Χολωμόντα, με κοψίδια και πολύ πολύ κρασί. Αν σας πέφτει μακριά, εναλλακτικά προτείνουμε βόλτα στο Κιόσκι 3 φορές την ημέρα..
ΛΕΩΝ
Είναι φανερό ότι θέλετε να είστε «Ο» αρχηγός. Βέβαια αυτό το νομίζετε μόνο εσείς… Έχετε υπολογίσει πόσοι λέοντες υπάρχουν στον πλανήτη; Συνέλθετε λοιπόν και … ή οργανωθείτε ή αποφασίστε να ξεκινήσετε νέα καριέρα σαν απλός σκαπανέας… Αν είστε γυναίκα Λέων θυμηθείτε την Τζάκι Ωνάση, τη Μαντόνα, την Πριγκίπισσα Μαργαρίτα, την Πριγκίπισσα Άννα, τη Λούση Μπολ… δεν έχετε καμία σχέση με αυτές…
Συμβουλή: Πάψτε να λέτε στα παιδιά και στα εγγόνια σας ότι το λιοντάρι είναι ο βασιλιάς των ζώων… Ακόμα και αυτά έχουν πάρει χαμπάρι ότι το ’74 έγινε δημοψήφισμα
Συμβουλή: Επισκεφτείτε τη Βιβλιοθήκη του ΣΠΣ και δανειστείτε τα «Ματωμένα Χώματα» της Διδούς Σωτηρίου.
ΠΑΡΘΕΝΟΣ
…
…
ΚΑΛΑ ΝΑ ΠΑΘΕΤΕ!!!…
…
…
…
ΖΥΓΟΣ
Τάχαμ δήθεν είστε ο ορισμός της ισορροπίας στον ζωδιακό κύκλο. Η σύνοδος όμως του Άρη με τον Κρόνο, μαρτυρά ότι «κλέβετε στο ζύγι». Δεν είναι σωστό και το ξέρετε. Δε θα σας μιλήσουμε για παλαντζάρισμα και μόνο από τη μια μεριά της πλάστιγγας. Ξέρουμε ότι μεροληπτείτε… Οι γυναίκες του ζωδίου, θα πρέπει να διακόψετε τη δίαιτα με τα 7 σουβλάκια το μεσημέρι και τις δύο οικογενειακές πίτσες το βράδυ. Η ζυγαριά σας δε δείχνει πάνω από το 120!!!
Συμβουλή: Για όλα τα παραπάνω εξιλεωθείτε με 100 πατερημά και τα ξαναλέμε…
ΣΚΟΡΠΙΟΣ
Πάτε καλά; Δε βλέπετε ότι η Αφροδίτη «τα πήρε» με το Δία; Ότι ο Ερμής γυρίζει πλάτη στον Πλούτωνα; Ότι ο Κρόνος βρόντηξε και φρούμαξε; Ότι ο Ποσειδώνας ετοιμάζεται; Κι εσείς… αντί να βρείτε τρόπο να cool-άρετε λιγάκι, είστε με τα νεύρα κάγκελο στους ρυθμούς της Fata Morgana!!! Και τι περιμένετε από δύο φτωχούς αστρολόγους; Lexotanil by Vaso ή by Olga!
Συμβουλή: Αρχίστε τη ντόπα σύντομα ώστε να συμμετέχετε στη δημιουργία του Χριστουγεννιάτικου χωριού. Η WADA δεν ξέρει κατά που πέφτει το Στρατώνι.
ΥΔΡΟΧΟΟΣ
Ο Ποσειδώνας μετά τις 25 φορτσάρει. Νερά, νερά, νερά παντού. Ο κόσμος θα πνίγεται κι εσείς με μπανιερό, καπελάκι, γυαλιά ηλίου και ψάθα, θα μας σπάτε τα νεύρα λέγοντας ότι «το καλοκαίρι το ’χουμε μέσα μας». ΟΚ Κάτι παραπάνω θα ξέρετε εσείς… Πάντως καλού κακού Άννα και Γιάννη εσείς μη χαλαρώνετε. Ετοιμάστε αναχώματα με άμμο Γαλλικού, Αξιού, Λουδία ή Αλιάκμονα.
Συμβουλή: Ασχοληθείτε με το Frisbee. Όταν θα γίνει Ολυμπιακό άθλημα, θα είστε ήδη προπονημένοι και δε θα κινδυνεύετε από τα anti-doping control.
ΙΧΘΕΙΣ
Είστε τρυφερούληδες και ευαισθητούληδες, αλλά μην το παρακάνετε. Μεγαλώσατε πια! Η «Οικογένεια Γουόλτονς» και τι «Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι», δεν μπορεί να είναι οι αγαπημένες σας σειρές… Α! και οι «Γοργόνες» ήταν σήριαλ… όχι ντοκιμαντέρ!!! Επίσης λυπούμαστε που το μαθαίνετε από εμάς αλλά το «Στρουμφοχωριό» ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!!! Κατανοούμε το σοκ σας μετά από όλα αυτά. Για αυτό θα σας αφήσουμε ένα μήνα για να συνέλθετε, πριν προχωρήσουμε σε προβλέψεις που σας αφορούν.
Συμβουλή: Υπομονή μέχρι το επόμενο τεύχος
ΟΦΙΟΥΧΟΣ
ΜΑΥΡΟ ΦΙΔΙ ΠΟΥ ΣΑΣ ΕΦΑΓΕ………..
Είστε συντηρητικοί άνθρωποι… Χρησιμοποιείτε Windows γιατί φοβάστε να βάλετε Linux… Όμως είναι αναπόφευκτο… Η Νέα Σελήνη θα σας βρει έτοιμους για όλα. Παλιοί καταναγκασμοί και όρια μπαίνουν στο «χρονοντούλαπο της ιστορίας» της καρδιά σας. Βρίσκεστε κοντά σε νέες προκλήσεις, έτοιμοι για το πιο μεγάλο άλμα. «Κάντε το επιτέλους» Μας κουράσατε και κινδυνεύετε να «καείτε στο ζέσταμα».
Συμβουλή: Προσοχή στη γειτόνισσα. Προτεινόμενος χώρος για συνευρέσεις οι Άγιοι Θεόδωροι – Προφήτης Ηλίας.
ΤΑΥΡΟΣ
Η ζωή σας κύκλους κάνει… Φτάνει! Φτάνει! Φτάνει! ΦΤΑΝΕΙ! Ωριμάστε επιτέλους! Απογαλακτιστείτε και συμφιλιωθείτε με την ουσία σας. Πιάστε τη ζωή από τα κέρατα! (Ο καθένας άλλωστε απ’ ότι έχει … πιάνεται). Για τους γεννημένους το δεύτερο δεκαήμερο, προτείνεται η αγορά ενός κατοικίδιου, όπως χάμστερ, ιγκουάνα, ταραντούλας, ακόμα και μαϊμούς (bingo ζεις… εσύ τους οδηγείς).
Συμβουλή: Το περπάτημα στην παραλία δεν είναι για εσάς… Αφήστε χώρο στα υπόλοιπα 11+1 Ζώδια… Αυτά ΞΕΡΟΥΝ!!!
ΔΥΔΙΜΟΙ
Επειδή έχετε καβάτζα τον άλλο σας εαυτό, δε σημαίνει ότι μπορείτε να αλωνίζετε για πάντα ατιμωρητί! Ποιος σας είπε πως υπάρχουν τα δίδυμα φεγγάρια? Υπάρχει μόνο η Θεία Δίκη, αφού η Δίκη της Δευτέρας έχει «κοπεί» από το ΕΣΡ. Προσοχή λοιπόν στις κακοτοπιές και αποφύγετε … πονηρές συναντήσεις κυρίως τις μονές ημέρες.
Συμβουλή: Προχωρήστε άφοβα τα επενδυτικά σας πλάνα… Να θυμάστε ότι οικόπεδα πωλούνται Δυτικά του Όρους των Ελαιών, αν και η συμφωνία για την αγορά τους είναι πλέον πραγματικός Γολγοθάς.
ΚΑΡΚΙΝΟΣ
Έχετε μεγάλη κατανόηση για τα προβλήματα των άλλων. Αυτό σάς κάνει τέλεια κορόιδα. Πρέπει να ανασυνταχθείτε… Ότι ξέρατε, το ξέρατε λάθος! Φτου κι απ’ την αρχή λοιπόν. Μην τρομάζετε, μιας και ο χειμώνας που έρχεται ενδείκνυται για ενδοσκοπήσεις και περιπάτους… Προτεινόμενη διαδρομή: Τρίγωνο – Αερογέφυρα – Καθρέφτης – Τρίγωνο (όσες φορές χρειαστεί μέχρι να βγάλετε άκρη).
Συμβουλή: Ρίξτε το και λίγο έξω βρε αδέλφια… Φτάνει πια η τηλεόραση και οι εκπομπές στον ΣΚΑΪ για τους βροντόσαυρους… Έχουνε βρει βροντόσαυρο εδώ σε ανασκαφές? Ε?
ΤΟΞΟΤΗΣ
Αχ εσείς! Βαλθήκατε να ανακατέψετε τον κόσμο όλο. Σύμφωνοι! Δεν είστε κακών προθέσεων, όμως η ζημιά γίνεται είτε έτσι, είτε αλλιώς. Ώρες – ώρες είστε εκνευριστικά χαρούμενοι και όλοι θέλουν να σας σπάσουν στο ξύλο (κι ο Παττακός ήταν Τοξότης τρομάρα του). Οι άνδρες του ζωδίου να το πάρετε χαμπάρι… Δεν είστε ΟΙ ΓΟΗΔΕΣ. Ο Αλαίν Ντελόν ήταν Σκορπιός…
Συμβουλή: Χορέψτε… τραγουδήστε… αλλά με μέτρο. Διοχετεύστε την ενέργειά σας και σε άλλα πράγματα όπως SUDOKU, σκάκι, ή για τους πιο προχωρημένους… ασπροκέντι.
ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ
Η επόμενη Πανσέληνος θα φέρει νέες ανακατατάξεις, που σε πρώτη φάση θα σας τρομάξουν. Δεν είναι λόγος αυτός να πάρετε τα βουνά::: Χαλαρώστε και απολαύστε το. Γίνετε σοφότεροι και ετοιμαστείτε για το χειμώνα που’ρχεται. Αν πάλι δε γίνεται να αποφύγετε τα βουνά, προτείνουμε το ΣΩΓΑΜΠΡΟ στον Χολωμόντα, με κοψίδια και πολύ πολύ κρασί. Αν σας πέφτει μακριά, εναλλακτικά προτείνουμε βόλτα στο Κιόσκι 3 φορές την ημέρα..
ΛΕΩΝ
Είναι φανερό ότι θέλετε να είστε «Ο» αρχηγός. Βέβαια αυτό το νομίζετε μόνο εσείς… Έχετε υπολογίσει πόσοι λέοντες υπάρχουν στον πλανήτη; Συνέλθετε λοιπόν και … ή οργανωθείτε ή αποφασίστε να ξεκινήσετε νέα καριέρα σαν απλός σκαπανέας… Αν είστε γυναίκα Λέων θυμηθείτε την Τζάκι Ωνάση, τη Μαντόνα, την Πριγκίπισσα Μαργαρίτα, την Πριγκίπισσα Άννα, τη Λούση Μπολ… δεν έχετε καμία σχέση με αυτές…
Συμβουλή: Πάψτε να λέτε στα παιδιά και στα εγγόνια σας ότι το λιοντάρι είναι ο βασιλιάς των ζώων… Ακόμα και αυτά έχουν πάρει χαμπάρι ότι το ’74 έγινε δημοψήφισμα
Συμβουλή: Επισκεφτείτε τη Βιβλιοθήκη του ΣΠΣ και δανειστείτε τα «Ματωμένα Χώματα» της Διδούς Σωτηρίου.
ΠΑΡΘΕΝΟΣ
…
…
ΚΑΛΑ ΝΑ ΠΑΘΕΤΕ!!!…
…
…
…
ΖΥΓΟΣ
Τάχαμ δήθεν είστε ο ορισμός της ισορροπίας στον ζωδιακό κύκλο. Η σύνοδος όμως του Άρη με τον Κρόνο, μαρτυρά ότι «κλέβετε στο ζύγι». Δεν είναι σωστό και το ξέρετε. Δε θα σας μιλήσουμε για παλαντζάρισμα και μόνο από τη μια μεριά της πλάστιγγας. Ξέρουμε ότι μεροληπτείτε… Οι γυναίκες του ζωδίου, θα πρέπει να διακόψετε τη δίαιτα με τα 7 σουβλάκια το μεσημέρι και τις δύο οικογενειακές πίτσες το βράδυ. Η ζυγαριά σας δε δείχνει πάνω από το 120!!!
Συμβουλή: Για όλα τα παραπάνω εξιλεωθείτε με 100 πατερημά και τα ξαναλέμε…
ΣΚΟΡΠΙΟΣ
Πάτε καλά; Δε βλέπετε ότι η Αφροδίτη «τα πήρε» με το Δία; Ότι ο Ερμής γυρίζει πλάτη στον Πλούτωνα; Ότι ο Κρόνος βρόντηξε και φρούμαξε; Ότι ο Ποσειδώνας ετοιμάζεται; Κι εσείς… αντί να βρείτε τρόπο να cool-άρετε λιγάκι, είστε με τα νεύρα κάγκελο στους ρυθμούς της Fata Morgana!!! Και τι περιμένετε από δύο φτωχούς αστρολόγους; Lexotanil by Vaso ή by Olga!
Συμβουλή: Αρχίστε τη ντόπα σύντομα ώστε να συμμετέχετε στη δημιουργία του Χριστουγεννιάτικου χωριού. Η WADA δεν ξέρει κατά που πέφτει το Στρατώνι.
ΥΔΡΟΧΟΟΣ
Ο Ποσειδώνας μετά τις 25 φορτσάρει. Νερά, νερά, νερά παντού. Ο κόσμος θα πνίγεται κι εσείς με μπανιερό, καπελάκι, γυαλιά ηλίου και ψάθα, θα μας σπάτε τα νεύρα λέγοντας ότι «το καλοκαίρι το ’χουμε μέσα μας». ΟΚ Κάτι παραπάνω θα ξέρετε εσείς… Πάντως καλού κακού Άννα και Γιάννη εσείς μη χαλαρώνετε. Ετοιμάστε αναχώματα με άμμο Γαλλικού, Αξιού, Λουδία ή Αλιάκμονα.
Συμβουλή: Ασχοληθείτε με το Frisbee. Όταν θα γίνει Ολυμπιακό άθλημα, θα είστε ήδη προπονημένοι και δε θα κινδυνεύετε από τα anti-doping control.
ΙΧΘΕΙΣ
Είστε τρυφερούληδες και ευαισθητούληδες, αλλά μην το παρακάνετε. Μεγαλώσατε πια! Η «Οικογένεια Γουόλτονς» και τι «Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι», δεν μπορεί να είναι οι αγαπημένες σας σειρές… Α! και οι «Γοργόνες» ήταν σήριαλ… όχι ντοκιμαντέρ!!! Επίσης λυπούμαστε που το μαθαίνετε από εμάς αλλά το «Στρουμφοχωριό» ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!!! Κατανοούμε το σοκ σας μετά από όλα αυτά. Για αυτό θα σας αφήσουμε ένα μήνα για να συνέλθετε, πριν προχωρήσουμε σε προβλέψεις που σας αφορούν.
Συμβουλή: Υπομονή μέχρι το επόμενο τεύχος
ΟΦΙΟΥΧΟΣ
ΜΑΥΡΟ ΦΙΔΙ ΠΟΥ ΣΑΣ ΕΦΑΓΕ………..
Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2008
ΑΙΜΟΔΟΣΙΑ ΙΟΥΛΙΟΥ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΩΝΙ …νέο ραντεβού τον Δεκέμβρη
Η προγραμματισμένη αιμοδοσία έγινε τελικά με επιτυχία το Σάββατο 12-7-08 στον παραλιακό δρόμο έξω από το κτίριο του Ο.Α.Ε.Δ.
Η προσέλευση των εθελοντών αιμοδοτών ήταν ικανοποιητική και τελικά προσέφεραν αίμα 32 άτομα. Την ικανοποιητική αυτή προσπάθεια του συνόλου των αιμοδοτών σφράγισε και η προσφορά του :
Νομαρχιακού Σύμβουλου Λαμπράκη Γεώργιου,
Δημοτικού Σύμβουλου Κατσαβαβάκη Κωνσταντίνου,
Δημοτικού Σύμβουλου Μαυρουδή Αθανάσιου,
Πρόεδρου του Τοπικού Συμβουλίου Ζαγοράκη Νικόλαου, και του
Τοπικού Σύμβουλου Καρρά Αργύριου.
Εκ μέρους του Συλλόγου Πολιτισμού Στρατωνίου. απευθύνουμε θερμά συγχαρητήρια προς όλους τους συμμετέχοντας για την ευγενική και ανθρωπιστική αυτή προσφορά τους προς το κοινωνικό σύνολο του Δ.Δ. Στρατωνίου.
Η προσέλευση των εθελοντών αιμοδοτών ήταν ικανοποιητική και τελικά προσέφεραν αίμα 32 άτομα. Την ικανοποιητική αυτή προσπάθεια του συνόλου των αιμοδοτών σφράγισε και η προσφορά του :
Νομαρχιακού Σύμβουλου Λαμπράκη Γεώργιου,
Δημοτικού Σύμβουλου Κατσαβαβάκη Κωνσταντίνου,
Δημοτικού Σύμβουλου Μαυρουδή Αθανάσιου,
Πρόεδρου του Τοπικού Συμβουλίου Ζαγοράκη Νικόλαου, και του
Τοπικού Σύμβουλου Καρρά Αργύριου.
Εκ μέρους του Συλλόγου Πολιτισμού Στρατωνίου. απευθύνουμε θερμά συγχαρητήρια προς όλους τους συμμετέχοντας για την ευγενική και ανθρωπιστική αυτή προσφορά τους προς το κοινωνικό σύνολο του Δ.Δ. Στρατωνίου.
«Και με το φως του λύκου επανέρχονται…»
«Σήμερα ο ελληνικός κινηματογράφος παρουσιάζει…»
Το καλοκαίρι και ο θερινός κινηματογράφος ήταν δύο όψεις του ίδιου νομίσματος για το χωριό, πριν κάποιες δεκαετίες, που η αντικοινωνική τηλεόραση δεν είχε χτυπήσει την πόρτα μας. Με πόση λαχτάρα περιμέναμε να ζεστάνει ο καιρός για ν’ αρχίσει να λειτουργεί ο εκάστοτε θερινός κινηματογράφος! Γιατί ο χειμερινός ήταν βέβαια η αίθουσα της παλιάς Λέσχης.
Αμυδρά μόνο θυμούμαι τον πρώτο θερινό κινηματογράφο μπροστά στην Αγορά. Λίγα παλούκια κι ένα τσουβάλι οριοθετούσαν το χώρο πάνω στην αμμουδιά. Οι καρέκλες των θεατών βούλιαζαν στο ασταθές έδαφος κι η μαρίδα του χωριού έσκαβε λαγούμια στην άμμο για να καταφέρει να εισχωρήσει άνευ εισιτηρίου στην ευρύχωρη αίθουσα της παραλίας…
Πριν την έναρξη της ταινίας υπήρχε και αρμόδιος που περιπολούσε γύρω απ’ το τσουβάλι και απέτρεπε την παράνομη αυτή διείσδυση, αλλά μόλις έσβηναν τα φώτα, γινόταν το «έλα να δεις». Οι προσπάθειες των μικρών γίνονταν σπασμωδικές και τελικά δικαιώνονταν.
Κάποιες φορές έρχονταν και θεατρικά μπουλούκια και έδιναν παραστάσεις «υψηλής ποιότητας». Αυτά έστηναν αυτοσχέδιες χρωματιστές σκηνές δίπλα στην παλιά Λέσχη, κάτι σαν τις τέντες των τσίρκων. Οι γυναίκες απέφευγαν να παρακολουθούν τους γεμάτους ερωτικούς υπαινιγμούς διαλόγους και τις ημίγυμνες εμφανίσεις των θεατρίνων, γιατί έπρεπε να ερυθριούν συχνά ή να κάνουν πως δεν έβλεπαν τα δρώμενα επί σκηνής, πίσω από τα μισάνοιχτα δάχτυλα του χεριού τους. Εποχή είχε αφήσει η άφιξη του θιάσου Ζαννίνο με τη μικρή κόρη του Σόφη να τραγουδά το «Φέρτε μου ένα μαντολίνο», με στίχους βέβαια παραλλαγμένους και γεμάτους υπαινιγμούς. Το κοινό – αντρικό κυρίως – μετά την παράσταση κατέληγε να μπεκροπίνει στα καφενεία της Πιάτσας πνίγοντας το νταλγκά του στο πιοτό.
Οι γλυκές όμως αναμνήσεις έρχονται με το θερινό κινηματογράφο του Βρασταμινού, πάνω απ’ το Τσαΐρι. Με τι αγωνία περιμέναμε, θυμάμαι, την αναγγελία της ταινίας! Τι ταινία θα έπαιζε άραγε; Ελληνική κωμωδία ή μελό; Στην κωμωδία ποια θα έπαιζε; Η Βουγιουκλάκη ή η Καρέζη; Οι θεατές χωρίζονταν σε Βουγιουκλακικούς και Καρεζικούς. Εγώ ανήκα στους δεύτερους.
Ένα παιδί γυρνούσε το απόγευμα με ένα πλακάτ με τον τίτλο και τις φωτογραφίες της ταινίας, με αντίτιμο το «ελευθέρας», διαλαλώντας συγχρόνως την πραμάτεια:
-Σήμερον ο ελληνικός κινηματογράφος παρουσιάζει την εξαιρετική ταινία:
«Ξεριζωμένη γενιά», με …
με το παιδί του λαού, Νίκο Ξανθόπουλο. Μην τη χάσει κανείς.
Τι κλάμα έπεφτε στις ταινίες του Ξανθόπουλου και της Μάρθας Βούρτση, αλήθεια! Τα άσπρα μαντήλια έβγαιναν απ’ τις τσάντες και οι γυναίκες πλάνταζαν από τη στενοχώρια για την άδικη κοινωνία.
Η πρώτη σειρά των καθισμάτων ήταν για τις αρχές: τον αστυνόμο, τον πρόεδρο και τους ιθύνοντες της εταιρείας. Πίσω ακολουθούσε ο λαός και μπροστά καθιστή στο χώμα η μαρίδα, που συχνά χειροκροτούσε και ζητωκραύγαζε. Πάνω απ’ την οθόνη καταύγαζε το ολόγιομο φεγγάρι, θεατής αιώνιος των ανθρωπίνων πραγμάτων. Τα φουσκωτά χτενίσματα, το φαράχ, οι ψηλοί κότσοι και η μπανάνα, ήταν στοιχεία οπτικής παρενόχλησης:
-Τι θα γίνει, κυρά μου; Τη μπανάνα σου θα βλέπουμε ή την ταινία; Πήγαινε, κάτσε στην άκρη.
Αλλά και τι ομαδικό γέλιο στις κωμωδίες και τα μιούζικαλ του Δανιαλίδη! Οι ειδικοί λένε: «Τίποτε δεν μας ενώνει περισσότερο από μια κοινή καλλιτεχνική συγκίνηση». Ακόμη έχω κι εγώ την αφίσα του Πουλόπουλου, που κατάφερα κρυφά να σχίσω από τα διαφημιστικά πλακάτ. Οι φίλες μου κρατούσαν τσίλιες, όσο την έκοβα…
Αυτής της γενικής ευθυμίας επωφελoύνταν κάποιοι νεαροί για να ικανοποιήσουν τις άγουρες σεξουαλικές του ορέξεις αγγίζοντας «κατά λάθος» ένα πόδι ή και μπράτσο κι αν γίνονταν αντιληπτοί να μουρμουρίσουν:
-Με συγχωρείτε, σας πέρασα για την αδερφή μου!
Και φεύγοντας κριτική, συζήτηση και αναπαράσταση των κυριότερων σκηνών, όπως το περίφημο:
-Κατίνα, σαλαμάκι.
Κλείνω, αφήνοντας τον Κηλαηδόνη να κάνει τον επίλογο:
«Είναι κάτι νύχτες με φεγγάρι
μες τα θερινά, τα σινεμά.
Νύχτες που περνούν, που δε θα ξαναρθούν
μ’ αγιόκλημα και γιασεμιά…»
Η Καρβουνοσκαλίτισσα
Το καλοκαίρι και ο θερινός κινηματογράφος ήταν δύο όψεις του ίδιου νομίσματος για το χωριό, πριν κάποιες δεκαετίες, που η αντικοινωνική τηλεόραση δεν είχε χτυπήσει την πόρτα μας. Με πόση λαχτάρα περιμέναμε να ζεστάνει ο καιρός για ν’ αρχίσει να λειτουργεί ο εκάστοτε θερινός κινηματογράφος! Γιατί ο χειμερινός ήταν βέβαια η αίθουσα της παλιάς Λέσχης.
Αμυδρά μόνο θυμούμαι τον πρώτο θερινό κινηματογράφο μπροστά στην Αγορά. Λίγα παλούκια κι ένα τσουβάλι οριοθετούσαν το χώρο πάνω στην αμμουδιά. Οι καρέκλες των θεατών βούλιαζαν στο ασταθές έδαφος κι η μαρίδα του χωριού έσκαβε λαγούμια στην άμμο για να καταφέρει να εισχωρήσει άνευ εισιτηρίου στην ευρύχωρη αίθουσα της παραλίας…
Πριν την έναρξη της ταινίας υπήρχε και αρμόδιος που περιπολούσε γύρω απ’ το τσουβάλι και απέτρεπε την παράνομη αυτή διείσδυση, αλλά μόλις έσβηναν τα φώτα, γινόταν το «έλα να δεις». Οι προσπάθειες των μικρών γίνονταν σπασμωδικές και τελικά δικαιώνονταν.
Κάποιες φορές έρχονταν και θεατρικά μπουλούκια και έδιναν παραστάσεις «υψηλής ποιότητας». Αυτά έστηναν αυτοσχέδιες χρωματιστές σκηνές δίπλα στην παλιά Λέσχη, κάτι σαν τις τέντες των τσίρκων. Οι γυναίκες απέφευγαν να παρακολουθούν τους γεμάτους ερωτικούς υπαινιγμούς διαλόγους και τις ημίγυμνες εμφανίσεις των θεατρίνων, γιατί έπρεπε να ερυθριούν συχνά ή να κάνουν πως δεν έβλεπαν τα δρώμενα επί σκηνής, πίσω από τα μισάνοιχτα δάχτυλα του χεριού τους. Εποχή είχε αφήσει η άφιξη του θιάσου Ζαννίνο με τη μικρή κόρη του Σόφη να τραγουδά το «Φέρτε μου ένα μαντολίνο», με στίχους βέβαια παραλλαγμένους και γεμάτους υπαινιγμούς. Το κοινό – αντρικό κυρίως – μετά την παράσταση κατέληγε να μπεκροπίνει στα καφενεία της Πιάτσας πνίγοντας το νταλγκά του στο πιοτό.
Οι γλυκές όμως αναμνήσεις έρχονται με το θερινό κινηματογράφο του Βρασταμινού, πάνω απ’ το Τσαΐρι. Με τι αγωνία περιμέναμε, θυμάμαι, την αναγγελία της ταινίας! Τι ταινία θα έπαιζε άραγε; Ελληνική κωμωδία ή μελό; Στην κωμωδία ποια θα έπαιζε; Η Βουγιουκλάκη ή η Καρέζη; Οι θεατές χωρίζονταν σε Βουγιουκλακικούς και Καρεζικούς. Εγώ ανήκα στους δεύτερους.
Ένα παιδί γυρνούσε το απόγευμα με ένα πλακάτ με τον τίτλο και τις φωτογραφίες της ταινίας, με αντίτιμο το «ελευθέρας», διαλαλώντας συγχρόνως την πραμάτεια:
-Σήμερον ο ελληνικός κινηματογράφος παρουσιάζει την εξαιρετική ταινία:
«Ξεριζωμένη γενιά», με …
με το παιδί του λαού, Νίκο Ξανθόπουλο. Μην τη χάσει κανείς.
Τι κλάμα έπεφτε στις ταινίες του Ξανθόπουλου και της Μάρθας Βούρτση, αλήθεια! Τα άσπρα μαντήλια έβγαιναν απ’ τις τσάντες και οι γυναίκες πλάνταζαν από τη στενοχώρια για την άδικη κοινωνία.
Η πρώτη σειρά των καθισμάτων ήταν για τις αρχές: τον αστυνόμο, τον πρόεδρο και τους ιθύνοντες της εταιρείας. Πίσω ακολουθούσε ο λαός και μπροστά καθιστή στο χώμα η μαρίδα, που συχνά χειροκροτούσε και ζητωκραύγαζε. Πάνω απ’ την οθόνη καταύγαζε το ολόγιομο φεγγάρι, θεατής αιώνιος των ανθρωπίνων πραγμάτων. Τα φουσκωτά χτενίσματα, το φαράχ, οι ψηλοί κότσοι και η μπανάνα, ήταν στοιχεία οπτικής παρενόχλησης:
-Τι θα γίνει, κυρά μου; Τη μπανάνα σου θα βλέπουμε ή την ταινία; Πήγαινε, κάτσε στην άκρη.
Αλλά και τι ομαδικό γέλιο στις κωμωδίες και τα μιούζικαλ του Δανιαλίδη! Οι ειδικοί λένε: «Τίποτε δεν μας ενώνει περισσότερο από μια κοινή καλλιτεχνική συγκίνηση». Ακόμη έχω κι εγώ την αφίσα του Πουλόπουλου, που κατάφερα κρυφά να σχίσω από τα διαφημιστικά πλακάτ. Οι φίλες μου κρατούσαν τσίλιες, όσο την έκοβα…
Αυτής της γενικής ευθυμίας επωφελoύνταν κάποιοι νεαροί για να ικανοποιήσουν τις άγουρες σεξουαλικές του ορέξεις αγγίζοντας «κατά λάθος» ένα πόδι ή και μπράτσο κι αν γίνονταν αντιληπτοί να μουρμουρίσουν:
-Με συγχωρείτε, σας πέρασα για την αδερφή μου!
Και φεύγοντας κριτική, συζήτηση και αναπαράσταση των κυριότερων σκηνών, όπως το περίφημο:
-Κατίνα, σαλαμάκι.
Κλείνω, αφήνοντας τον Κηλαηδόνη να κάνει τον επίλογο:
«Είναι κάτι νύχτες με φεγγάρι
μες τα θερινά, τα σινεμά.
Νύχτες που περνούν, που δε θα ξαναρθούν
μ’ αγιόκλημα και γιασεμιά…»
Η Καρβουνοσκαλίτισσα
Ο πύργος του Προσφορίου στην Ουρανούπολη
Το πρώτο που αντικρίζει ο επισκέπτης, καθώς πλησιάζει από μακριά προς την Ουρανούπολη, είναι ο γραφικός πύργος του Προσφορίου, δίπλα στο κύμα. Κτισμένος σε καίριο σημείο εποπτεύει τον περιβάλλοντα χώρο, τα αθωνίτικα βουνά, τη θάλασσα και τα νησάκια απέναντι.Ο πύργος ανήκε ήδη από το 1018 μ.Χ. στο μετόχι της Ιεράς Μονής Βατοπεδίου, που λεγόταν Προσφόριον. Στην ανατολική πλευρά και κολλητά στον πύργο βρίσκεται ο μπαρμπακάς, δηλαδή ο οχυρός του περίβολος που ανήκει στην εποχή της πρώιμης Τουρκοκρατίας. Στη βορειοδυτική του πλευρά είναι ο αρσανάς του πύργου, που χτίστηκε στο 1865. Εκεί υπήρχε και αποβάθρα, η οποία καταστράφηκε. Στον ημιυπόγειο χώρο του αρσανά φυλασσόταν η λέμβος του μετοχίου, ενώ στο ημιανώγειο υπήρχαν αποθήκες. Ο επάνω όροφος κατοικούνταν.
Ο πύργος υπήρχε ήδη από το 1344, αλλά μάλλον ήταν παλαιότερος. Εδώ φιλοξενήθηκε το Μάιο του 1379 ο «Δεσπότης» της Θεσσαλονίκης, Ιωάννης Παλαιολόγος. Υπέστη σοβαρές ζημιές από το σεισμό του 1585 και επισκευάστηκε. Πιθανόν να πυρπολήθηκε το 1821 μετά την κατάπνιξη της επανάστασης στη Χαλκιδική, αλλά το 1858 άρχισαν εκτεταμένες επισκευαστικές εργασίες, που έδωσαν στον πύργο τη σημερινή του μορφή. Σήμερα έχει αποκατασταθεί πλήρως από τη 10η εφορία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων και λειτουργεί ως μουσείο.
Το κάτω μέρος του πύργου ανήκει στη βυζαντινή περίοδο και συγκεκριμένα στον 11ο – 12ο αιώνα. Οι δύο τελευταίοι όροφοι χρονολογούνται στη περίοδο της Τουρκοκρατίας. Υπήρχε και ένας ακόμη όροφος, που καταστράφηκε.
Το ξύλινο εσωτερικό του πύργου και η στέγη του κατασκευάστηκαν στο 19ο αιώνα. Υπήρχαν και άλλα κτίρια – αποθήκες, αχυρώνες, ελαιουργείο, πηγάδια – αλλά σήμερα σώζεται μόνο το χαλκαδιό και το κολληγάδικο, που βρίσκεται λίγο μακρύτερα.
Το 1924, μετά την ανταλλαγή των πληθυσμών, στους χώρους του μετοχίου Προσφόρι εγκαταστάθηκαν πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία και ίδρυσαν την Ουρανούπολη. Συν τω χρόνω οικοδομήθηκαν κατοικίες και με μεγάλες δυσκολίες έγινε η ένταξή τους στον τόπο.
Την ίδια εποχή έρχεται το ζεύγος Loch – Joice και Sydney – αγγλικής και αυστραλιανής καταγωγής, ως μέλη ανθρωπιστικών οργανώσεων για να παράσχουν βοήθεια στους πρόσφυγες του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου. Εγκαταστάθηκαν στον πύργο και πρόσφεραν ουσιαστική βοήθεια στους πρόσφυγες της Μικράς Ασίας και αργότερα στους σεισμοπαθείς του μεγάλου σεισμού του 1932.
Για περισσότερα από 50 χρόνια (ο Sydney πέθανε το 1954 και η Joice το 1982), πρόσφεραν μεγάλο κοινωνικό έργο στους κατοίκους της Ουρανούπολης. Έγραψαν βιβλία και περιποιήθηκαν τον πύργο. Η Joice Loch αναβίωσε στους χώρους του πύργου την κατασκευή χειροποίητων χαλιών και εξασφάλισε έτσι κάποιους πόρους στις νεαρές γυναίκες του χωριού .
Σήμερα στους ορόφους του πύργου εκτίθενται πολλά ευρήματα της αρχαιότητας από τον Άθωνα, την Ιερισσό, τη Βαρβάρα, τη Μεγάλη Παναγία, το Παλαιοχώρι και τα Σιδηροκαύσια.
Σημαντικά εκθέματα του μουσείου αποτελούν τα δύο χάλκινα κράνη κορινθιακού τύπου του 6ου π.Χ. αιώνα, που βρέθηκαν στον Άθω, καθώς και πολλά κοσμήματα που βρέθηκαν στην αρχαία Άκανθο, το Παλαιόκαστρο και τη Μεγάλη Παναγία.
Επίσης εκτίθενται σημαντικά ευρήματα της Μονής Ζυγού, που βρίσκεται στα σύνορα του Αγίου Όρους. Ανάμεσα τους το μολυβδόβουλο του «ταπεινού Αθανασίου» του Αθωνίτη (τέλος 10ου μ.Χ. αιώνα), γυάλινο κανδήλι και περίτεχνο εφυαλωμένο πινάκιο.
Σημαντική είναι η επιγραφή από τη Βαρβάρα και το Νέπωσι, έργα της Χριστιανικής περιόδου.
Απαραίτητη είναι, επομένως, η επίσκεψη στο χώρο του μαγευτικού αυτού πύργου. Κάθε του παράθυρο και κάθε του μπαλκόνι προσφέρει στον επισκέπτη μία εξαιρετική άποψη του περιβάλλοντα χώρου, όπου κυριαρχεί το γαλάζιο της θάλασσας και το πράσινο του βουνού.
Απαραίτητη είναι, επομένως, η επίσκεψη στο χώρο του μαγευτικού αυτού πύργου. Κάθε του παράθυρο και κάθε του μπαλκόνι προσφέρει στον επισκέπτη μία εξαιρετική άποψη του περιβάλλοντα χώρου, όπου κυριαρχεί το γαλάζιο της θάλασσας και το πράσινο του βουνού.
Δ. Στυλιανίδου-Φιλόλογος
Γεύση αληθινής ζωής
Μία εικόνα από τα παλιά και μια εμπειρία ανεπανάληπτη ήταν αυτή που ζήσαμε στον Αη – Νικόλα του βουνού στις 19 Ιουλίου, ημέρα της εορτής του Αγίου Σεραφείμ, του Σάρωφ. Τη μέρα αυτή γιόρταζε η μία από τις αδελφές που πρόσφατα ήρθαν για να υπηρετήσουν τον Αη – Νικόλα.
Ήμασταν με τον άντρα μου ανάμεσα σ’ αυτούς που παραβρέθηκαν στη λειτουργία, που με τόσο εκφραστικό και γνήσιο τρόπο έκανε ο πατήρ Ευστράτιος, ο ιερέας της Στρατονίκης.
Εκεί, μέσα στα άγρια δέντρα και την πρωινή δροσιά του βουνού, που έμπαινε από τα ανοιχτά παράθυρα της εκκλησίας, αλλιώς ακούγονταν οι ευχές:
-Άνω σχώμεν τας καρδίας και – Ίλεως, ίλεως γενού υμίν, Δέσποτα.
Ο πατήρ Ευστράτιος με τα χέρια ψηλά δέονταν, όπως η χάρις Του έλθει και στις δικές μας ψυχές, που επιμένουμε να ζούμε με απόλυτη προσκόλληση στα υλικά αγαθά, χωρίς να φροντίζουμε το ίδιο και για τις ανάγκες της ψυχής μας. Αν δίναμε μεγαλύτερη σημασία στο πιο σημαντικό κομμάτι της ύπαρξής μας, θα δημιουργούσαμε καλύτερη κοινωνία και θα πραγματώναμε το νόημα του όρου άνθρωπος – άνω θρώσκω- και θα ενδιαφερόμαστε γι’ αυτά που μας ολοκληρώνουν πνευματικά και δίνουν νόημα στην ύπαρξή μας.
Το δροσερό καλοκαιριάτικο πρωινό, ο ήχος της μικρής καμπάνας στη χαράδρα, το τιτίβισμα των πουλιών, η λάμψη του ήλιου που ανάτελλε και η καταπράσινη ομορφιά του δάσους, έδεναν τη λειτουργία που συντελούνταν στο εκκλησάκι με τη διαρκή λειτουργία της Φύσης, που το περιβάλλει.
Ο ιερέας «πήρε αέρα» και άρχισε τη λειτουργία και οι λίγοι, άνθρωποι που ήρθαν, φαίνονταν να συλλειτουργούν κι αυτοί, ενώ οι δύο αδελφές έψαλλαν τους ύμνους με τις κοριτσίστικες φωνές τους. Κι η εικόνα αυτή μου έφερε στο νου ένα από τα ομορφότερα διηγήματα του Σκιαθίτη «κοσμοκαλόγερου», του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, «Στο Χριστό, στο Κάστρο». Όσοι ήταν εκεί, ήταν επειδή το ήθελαν και το ένιωθαν. Δύο μικρά παιδάκια έπαιζαν έξω κι ένα κουτάβι με τα μικρά γαβγίσματα έδινε κι αυτό τη συμμετοχή του στη λειτουργία όλων των όντων της Φύσης: των ανθρώπων, των ζώων και των φυτών.
Και μετά τη λειτουργία καφές και δροσερό νερό κάτω απ’ τη δροσερή καρυδιά της αυλής κι ακόμα περισσότερο η προσφορά της Τράπεζας της Αγάπης, όπως εκείνης των πρώτων Χριστιανών. Αυτή ήταν η προσφορά της Μαρίας Σαρρή από τη Στρατονίκη, που μας τάϊσε παστίτσιο δύο ειδών: με κιμά και με τόνο. Το δεύτερο με κέρδισε.
Και πάνω στο τραπέζι οι ιστορίες για τον τόπο και τα θαύματα του Αγίου. Δίπλα μου ο Χρίστος Σλούκας μου έλεγε:
-Εγώ εδώ βοσκούσα τα παλιά χρόνια γίδια. Ερχόμουνα τακτικά στον παππού Νικόλα κι αργότερα στον παππού Παντελή. Μια βραδιά που με φιλοξενούσε ο παππούς Νικόλας στο δωμάτιο κάτω- θάταν 9 με 10 το βράδυ – ακούμε βήματα έντονα μέσα στην εκκλησία. Αγριεύτηκα.
-Ποιος είναι μέσα στην εκκλησία. Αγριεύτηκα.
-Ο παππούς είναι, μη φοβάσαι, μου λέει.
- Ποιος παππούς;
-Ο Αη –Νικόλας, ποιος άλλος; Τον ακούω πολλές φορές που περπατάει μέσα τη νύχτα.
Αργότερα ξαναλέει:
-Κάποτε, μου αρρώστησαν τα ζώα. Κάθε πρωί έβρισκα ψόφια. Έρχομαι κι εγώ στην εκκλησία, ανάβω το καντήλι και λέω στον Άγιο:
-Άγιε μου, ή ψόφα τα όλα η κάντα καλά, να ξέρω τι να κάνω. Την άλλη μέρα το πρωί δεν βρήκα κανένα ψόφιο. Αυτός είναι ο άγιος.
Η κυρία Φωτεινή Κατράνη μας αφηγείται:
-Η μητέρα μου στην Κατοχή ήταν στην Κασσάνδρα, σε ένα παράλιο χωριό. Ξαφνικά πιάνει μπουρίνι και σηκώνεται μεγάλη φουρτούνα. Ένα παλικαράκι ψάρευε με τη βάρκα και δεν πρόλαβε να βγει. Ήταν ο γιός μιας γυναίκας φτωχιάς και χήρας. Η βάρκα του σαν καρυδότσουφλο μια ανέβαινε, μια κατέβαινε. Η μητέρα μου την έβλεπε από την ακτή και πιάστηκε η ψυχή της. Δεν ήξερε τι να κάνει, να το βοηθήσει. Ξαφνικά, πάει στο μικρό εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου, που ήταν στην ακτή, παίρνει το καντήλι με το λάδι και όπως ήταν, το πετάει στη θάλασσα. Σε λίγη ώρα η θάλασσα έσπασε, έγινε λάδι. Βγήκε έξω και το παιδί κι’ απορούσε τι έγινε και σώθηκε…
Φύγαμε αναβαπτισμένοι από τον Άγιο, όπως ακριβώς στα παιδικά μας χρόνια. Μεγάλη ανάταση μας χαρίζεις, Άγιε Νικόλα του βουνού, μεγάλη η Χάρη Σου.
Δ. Στυλιανίδου - Φιλόλογος
Ήμασταν με τον άντρα μου ανάμεσα σ’ αυτούς που παραβρέθηκαν στη λειτουργία, που με τόσο εκφραστικό και γνήσιο τρόπο έκανε ο πατήρ Ευστράτιος, ο ιερέας της Στρατονίκης.
Εκεί, μέσα στα άγρια δέντρα και την πρωινή δροσιά του βουνού, που έμπαινε από τα ανοιχτά παράθυρα της εκκλησίας, αλλιώς ακούγονταν οι ευχές:
-Άνω σχώμεν τας καρδίας και – Ίλεως, ίλεως γενού υμίν, Δέσποτα.
Ο πατήρ Ευστράτιος με τα χέρια ψηλά δέονταν, όπως η χάρις Του έλθει και στις δικές μας ψυχές, που επιμένουμε να ζούμε με απόλυτη προσκόλληση στα υλικά αγαθά, χωρίς να φροντίζουμε το ίδιο και για τις ανάγκες της ψυχής μας. Αν δίναμε μεγαλύτερη σημασία στο πιο σημαντικό κομμάτι της ύπαρξής μας, θα δημιουργούσαμε καλύτερη κοινωνία και θα πραγματώναμε το νόημα του όρου άνθρωπος – άνω θρώσκω- και θα ενδιαφερόμαστε γι’ αυτά που μας ολοκληρώνουν πνευματικά και δίνουν νόημα στην ύπαρξή μας.
Το δροσερό καλοκαιριάτικο πρωινό, ο ήχος της μικρής καμπάνας στη χαράδρα, το τιτίβισμα των πουλιών, η λάμψη του ήλιου που ανάτελλε και η καταπράσινη ομορφιά του δάσους, έδεναν τη λειτουργία που συντελούνταν στο εκκλησάκι με τη διαρκή λειτουργία της Φύσης, που το περιβάλλει.
Ο ιερέας «πήρε αέρα» και άρχισε τη λειτουργία και οι λίγοι, άνθρωποι που ήρθαν, φαίνονταν να συλλειτουργούν κι αυτοί, ενώ οι δύο αδελφές έψαλλαν τους ύμνους με τις κοριτσίστικες φωνές τους. Κι η εικόνα αυτή μου έφερε στο νου ένα από τα ομορφότερα διηγήματα του Σκιαθίτη «κοσμοκαλόγερου», του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, «Στο Χριστό, στο Κάστρο». Όσοι ήταν εκεί, ήταν επειδή το ήθελαν και το ένιωθαν. Δύο μικρά παιδάκια έπαιζαν έξω κι ένα κουτάβι με τα μικρά γαβγίσματα έδινε κι αυτό τη συμμετοχή του στη λειτουργία όλων των όντων της Φύσης: των ανθρώπων, των ζώων και των φυτών.
Και μετά τη λειτουργία καφές και δροσερό νερό κάτω απ’ τη δροσερή καρυδιά της αυλής κι ακόμα περισσότερο η προσφορά της Τράπεζας της Αγάπης, όπως εκείνης των πρώτων Χριστιανών. Αυτή ήταν η προσφορά της Μαρίας Σαρρή από τη Στρατονίκη, που μας τάϊσε παστίτσιο δύο ειδών: με κιμά και με τόνο. Το δεύτερο με κέρδισε.
Και πάνω στο τραπέζι οι ιστορίες για τον τόπο και τα θαύματα του Αγίου. Δίπλα μου ο Χρίστος Σλούκας μου έλεγε:
-Εγώ εδώ βοσκούσα τα παλιά χρόνια γίδια. Ερχόμουνα τακτικά στον παππού Νικόλα κι αργότερα στον παππού Παντελή. Μια βραδιά που με φιλοξενούσε ο παππούς Νικόλας στο δωμάτιο κάτω- θάταν 9 με 10 το βράδυ – ακούμε βήματα έντονα μέσα στην εκκλησία. Αγριεύτηκα.
-Ποιος είναι μέσα στην εκκλησία. Αγριεύτηκα.
-Ο παππούς είναι, μη φοβάσαι, μου λέει.
- Ποιος παππούς;
-Ο Αη –Νικόλας, ποιος άλλος; Τον ακούω πολλές φορές που περπατάει μέσα τη νύχτα.
Αργότερα ξαναλέει:
-Κάποτε, μου αρρώστησαν τα ζώα. Κάθε πρωί έβρισκα ψόφια. Έρχομαι κι εγώ στην εκκλησία, ανάβω το καντήλι και λέω στον Άγιο:
-Άγιε μου, ή ψόφα τα όλα η κάντα καλά, να ξέρω τι να κάνω. Την άλλη μέρα το πρωί δεν βρήκα κανένα ψόφιο. Αυτός είναι ο άγιος.
Η κυρία Φωτεινή Κατράνη μας αφηγείται:
-Η μητέρα μου στην Κατοχή ήταν στην Κασσάνδρα, σε ένα παράλιο χωριό. Ξαφνικά πιάνει μπουρίνι και σηκώνεται μεγάλη φουρτούνα. Ένα παλικαράκι ψάρευε με τη βάρκα και δεν πρόλαβε να βγει. Ήταν ο γιός μιας γυναίκας φτωχιάς και χήρας. Η βάρκα του σαν καρυδότσουφλο μια ανέβαινε, μια κατέβαινε. Η μητέρα μου την έβλεπε από την ακτή και πιάστηκε η ψυχή της. Δεν ήξερε τι να κάνει, να το βοηθήσει. Ξαφνικά, πάει στο μικρό εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου, που ήταν στην ακτή, παίρνει το καντήλι με το λάδι και όπως ήταν, το πετάει στη θάλασσα. Σε λίγη ώρα η θάλασσα έσπασε, έγινε λάδι. Βγήκε έξω και το παιδί κι’ απορούσε τι έγινε και σώθηκε…
Φύγαμε αναβαπτισμένοι από τον Άγιο, όπως ακριβώς στα παιδικά μας χρόνια. Μεγάλη ανάταση μας χαρίζεις, Άγιε Νικόλα του βουνού, μεγάλη η Χάρη Σου.
Δ. Στυλιανίδου - Φιλόλογος
ΠΟΣΟ ΑΚΟΜΑ;
Βαρέθηκα να ακούω από τους ανθρώπους, λόγια χωρίς ουσία όπως: Ο τάδε Τάκης κάνει εκείνο, εκείνη η πως την λένε την Άλίκη την ξανθιά πήγε με εκείνον τον καραφλό και πάει λέγοντας. Η κλειστή κοινωνία είναι τόσο χάλια ή απλά σε μια κλειστή κοινωνία δεν υπάρχουν τρόποι να περάσεις την ώρα σου χωρίς απλά να ασχολείσαι με τις ζωές των άλλων; Αυτό το χόμπι μεταφράζεται και ως κοινωνική κριτική ή πιο απλά ως κουτσομπολιό. Δεν λέω, το να εξαλείψεις την κοινωνική κριτική από μια κοινωνία είναι δύσκολο, μάλλον ακατόρθωτο και στην τελική, άκυρο, αφού δεν θα καταφέρεις τίποτα μιας και είναι η ‘’τροφή’’ κάποιων και ένας τρόπος επικοινωνίας. Το κακό με αυτό τον τρόπο επικοινωνίας είναι ότι πάντα, μα πάντα, έχει να ασχοληθεί με τα κακώς κείμενα κάθε κοινωνίας και το μόνο που καταφέρνει είναι να διαστρεβλώνει αλήθειες και να (ανα)παράγει ψέματα. Αυτοί οι άνθρωποι πάσχουν από μια κατωτερότητα και προσπαθούν κάνοντας κακό να ξεχάσουν τα κόμπλεξ τους και τη ρουτίνα που τους περιβάλει τόσο άσχημα. Υπάρχουν επίσης οι καλοθελητές και οι χυδαίοι ψεύτες που μέσα από την κάλυψη-απόκρυψη του αριθμού τους παριστάνουν τους σωτήρες. Είναι να μη δουν κάτι καλό δηλαδή.. Μήπως να το ξανασκεφτούν; Δεν έχουν κουραστεί; Τι κάνει όμως τον άνθρωπο να λειτουργεί έτσι; Είναι το περιβάλλον που ζει; Τα λίγα μέσα που έχει για να ασχοληθεί με κάτι δημιουργικό, η μιζέρια και η βαρεμάρα ή μήπως έχει λύσει όλα τα προβλήματα του και γι'αυτό έχει χρόνο να ασχοληθεί με προβλήματα και πράξεις άλλων; Τα καλά λόγια πλέον δεν υπάρχουν, δεν ξέρω αν ποτέ υπήρξαν κιόλας. Ανταγωνιστικότητα, μίσος και ζήλια έχουν πάρει τη θέση της ελευθερίας, της έκφρασης και των πράξεων. Δηλαδή πριν κάνω οτιδήποτε μήπως πρέπει να ρωτήσω κάποιους πώς το βλέπουν και αν τους αρέσει; Από πότε η χαρά έγινε πολυτέλεια και από πότε πρέπει να δίνω λογαριασμό σε άσχετους; Θα μου πεις μην ασχολείσαι.. αλλά δεν μπορείς γιατί πλέον έχει καταντήσει αηδία η όλη κατάσταση. Ας δούμε λοιπόν την πραγματική πλευρά της ζωής μας γιατί κάποτε όλα θα τελειώσουν και ας αφήσουμε τον καθένα να κάνει ότι γουστάρει με όποιον γουστάρει και με όποιο μέσο γουστάρει χωρίς να τον κρίνουμε. Και όπως λένε και οι Skaribas σε ένα από τα τραγούδια τους: ‘’Με βρώμικα στιχάκια πάντα εκφράζομαι την φαντασία μου δε χάνω γιατί χάνομαι στη σοβαρότητα στις φυλακές ποτέ δεν πιάνομαι και αν νοιώσω ότι μεγαλώνω πάλι μικρός αισθάνομαι. Χωρίς πρόλογο ακούγομαι παιδί λίγο ανώριμο επειδή την πάτησα πολλές φορές έρχομαι να γράψω ποτέ ίσως δεν ξεπεράσω όλα αυτά που γίνανε και θέλω να ξεχάσω. Όταν μιλήσανε τα μάτια μου σταματήσανε τα στόματα, με χρώματα γέμισε ο ουρανός μου και είναι δικός μου, μακάρι να πλημμύριζε με φως κάθε γωνια του κόσμου. Από τον νότο ως τον βορρά και από την ανατολή ως την δύση και όπως λέει και η ρήση μη στενοχωριέσαι για προβλήματα που λύνονται και για αυτά που δεν υπάρχει λύση. ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ Ο ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΛΛΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΙΣΟΙ. Ανησυχίες στη ζωή να υπάρχουν δεν θα πάψουν και έτσι ευελπιστώ ότι τα πράγματα κάποτε θα αλλάξουν’’
ΑΡΒΙΛΑΣ
ΑΡΒΙΛΑΣ
Α ν α κ ο ί ν ω σ η
Κάθε Πέμπτη και ώρα 7η πρωινή τελείται λειτουργία στην εκκλησία του Άγιου Νικολάου, του βουνού, από τον πατέρα Ευστράτιο, ιερέα της Στρατονίκης. Ο ιερέας καλεί όλους τους κατοίκους του χωριού μας και της Στρατονίκης σ’ αυτή την έκφραση αγάπης προς το θαλασσινό Άγιο.
ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ
«Λαϊκοί Μουσικοί Επαγγελματίες Ιερισσιώτες».
Στη κατάμεστη αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου , πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 13 Ιουλίου η παρουσίαση του βιβλίου του Γιάννη Μαρίνου με τίτλο
«Λαϊκοί Μουσικοί Επαγγελματίες Ιερισσιώτες».
Ο Γιάννης Μαρίνος κουβαλώντας τη σοφία των χρόνων του αλλά και το ρεαλισμό ότι η λαϊκή παράδοση φθίνει με γοργότερους ρυθμούς από παλαιότερα, καταφέρνει σε αυτό το βιβλίο να αποκρυσταλλώσει μέσω των λαϊκών οργανοπαιχτών και την εξέλιξη της παραδοσιακής μουσικής στην περιοχή μας.
Αν μη τι άλλο, όσοι θέλουν κάποτε να ανατρέξουν σε αυτό το κομμάτι της μουσικής ιστορίας της περιοχής θα έχουν μια άριστη πηγή πληροφορίας.
Το βιβλίο «Λαϊκοί Μουσικοί Επαγγελματίες Ιερισσιώτες» είναι ένα καλαίσθητο πόνημα , γραμμένο με μεράκι και νοσταλγία. Στις 83 του σελίδες ο αναγνώστης βρίσκει πλούσιο φωτογραφικό υλικό από 33 φωτογραφίες, με ιδιαίτερη αξία αυτών που παρουσιάζουν τους Ιερισσιώτες οργανοπαίχτες.
Στην εισαγωγή του ο συγγραφέας αναλύει τους λόγους που τον οδήγησαν στο να γράψει αυτό το βιβλίο, αλλά ταυτόχρονα μεταφέρει στον αναγνώστη τη συναισθηματική του φόρτιση ( Την ίδια ζήσαμε στην παρουσίαση του βιβλίου του) καθώς και την αγωνία του για μια παράδοση που φθίνει συνεχιστών.
Στο πρώτο και δεύτερο κεφάλαιο ο συγγραφέας κάνει μια σύντομη αναφορά στην εξέλιξη της ελληνικής μουσική στην αρχαιότητα και στο Βυζάντιο και την προέκτασή της στη Δημοτική μουσική, όπως την ξέρουμε σήμερα.
Στο τρίτο κεφάλαιο παρουσιάζει την εξέλιξη των μουσικών οργάνων που χρησιμοποιούνται από λαϊκούς οργανοπαίχτες .
«Λαϊκοί Μουσικοί Επαγγελματίες Ιερισσιώτες».
Ο Γιάννης Μαρίνος κουβαλώντας τη σοφία των χρόνων του αλλά και το ρεαλισμό ότι η λαϊκή παράδοση φθίνει με γοργότερους ρυθμούς από παλαιότερα, καταφέρνει σε αυτό το βιβλίο να αποκρυσταλλώσει μέσω των λαϊκών οργανοπαιχτών και την εξέλιξη της παραδοσιακής μουσικής στην περιοχή μας.
Αν μη τι άλλο, όσοι θέλουν κάποτε να ανατρέξουν σε αυτό το κομμάτι της μουσικής ιστορίας της περιοχής θα έχουν μια άριστη πηγή πληροφορίας.
Το βιβλίο «Λαϊκοί Μουσικοί Επαγγελματίες Ιερισσιώτες» είναι ένα καλαίσθητο πόνημα , γραμμένο με μεράκι και νοσταλγία. Στις 83 του σελίδες ο αναγνώστης βρίσκει πλούσιο φωτογραφικό υλικό από 33 φωτογραφίες, με ιδιαίτερη αξία αυτών που παρουσιάζουν τους Ιερισσιώτες οργανοπαίχτες.
Στην εισαγωγή του ο συγγραφέας αναλύει τους λόγους που τον οδήγησαν στο να γράψει αυτό το βιβλίο, αλλά ταυτόχρονα μεταφέρει στον αναγνώστη τη συναισθηματική του φόρτιση ( Την ίδια ζήσαμε στην παρουσίαση του βιβλίου του) καθώς και την αγωνία του για μια παράδοση που φθίνει συνεχιστών.
Στο πρώτο και δεύτερο κεφάλαιο ο συγγραφέας κάνει μια σύντομη αναφορά στην εξέλιξη της ελληνικής μουσική στην αρχαιότητα και στο Βυζάντιο και την προέκτασή της στη Δημοτική μουσική, όπως την ξέρουμε σήμερα.
Στο τρίτο κεφάλαιο παρουσιάζει την εξέλιξη των μουσικών οργάνων που χρησιμοποιούνται από λαϊκούς οργανοπαίχτες .
Στο τέταρτο και τελευταίο κεφάλαιο και το μεγαλύτερο σε όγκο τόσο από πλευράς πληροφορίας όσο και από πλευράς φωτογραφικών ντοκουμέντων ο συγγραφέας παρουσιάζει το σύντομο μουσικό βιογραφικό υλικό του κάθε μουσικού στην Ιερισσό από τις αρχές του περασμένου αιώνα ως σήμερα.
Το βιβλίο εκδόθηκε από την Ιστορική και Λαογραφική Εταιρεία Χαλκιδικής (ΙΛΕΧ) και η σημασία του βιβλίου αυτού τονίστηκε από τη μεγάλη συμμετοχή φίλων και συναδέλφων του συγγραφέα, αλλά και βιβλιόφιλων του Δήμου.
Το βιβλίο εκδόθηκε από την Ιστορική και Λαογραφική Εταιρεία Χαλκιδικής (ΙΛΕΧ) και η σημασία του βιβλίου αυτού τονίστηκε από τη μεγάλη συμμετοχή φίλων και συναδέλφων του συγγραφέα, αλλά και βιβλιόφιλων του Δήμου.
…ΦΩΤΟ ΜΗΝΥΜΑΤΑ !!!!
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΕΛΛΗΝΑ ΖΩΓΡΑΦΟΥ
Γιάννης Κουτσούρης
Ο Γιάννης γεννήθηκε το 1944 στην Αλίαρτο Βοιωτίας. Σπούδασε στην σχολή ΑΤΙ με δασκάλους τους Τάσσο, Αστεριάδη, Δεκουλάκο, Γεωργιάδη και Λυδάκη, ενώ παράλληλα για 3 χρόνια υπήρξε μαθητής και βοηθός του Σπύρου Βασιλείου. Υπήρξε γελοιογράφος, εικονογράφος παιδικών βιβλίων ενώ για 30 χρόνια ήταν δημιουργός ταινιών κινουμένων σχεδίων. Από το 2000 και έπειτα ασχολείται μόνο με την ζωγραφική και την γλυπτικήΗ κινηματογραφική καριέρα του Γιάννη πέρασε και στις διαφημίσεις της ασπρόμαυρης τότε TV (1974). Πολλοί θα θυμάστε τον «Τσοκολάτα καρνέισον» με τη Λόλα στο τραίνο, τον «Πι Μι με τη δραχμή» την «UHU στικ παντοκολητής» ,την «Σερενάτα» κ.α. Το όνειρο του όμως ήταν πάντα να ασχοληθεί στη σύνταξη με την ζωγραφική και μόνο, πράγμα που το κατάφερε, και η πείρα τόσων χρόνων έδωσε ένα χείμαρρο από έργα εξαιρετικής ποιότητας.
Ο Γιάννης ζωγραφίζει δείχνοντας προτίμηση σε μια «μεταφυσική» αντίληψη της πραγματικότητας. Μέσα σε ένα χώρο, στον οποίο κυριαρχούν τα ζεστά χρώματα του δειλινού, φυτρώνει ένα μοναχικό δέντρο κατάμεστο από καρπούς ή ένα λουλούδι γεμάτο ζωντάνια χρωμάτων, ενώ απορρίμματα αποσυντίθενται στο έδαφος ή στην παρακείμενη θάλασσα. Τα απορρίμματα βέβαια δεν αποτελούν μια κριτική αντιμετώπιση της μόλυνσης του περιβάλλοντος, αλλά την ανάδειξη της γραφικότητας που παρουσιάζει η φθορά.
Η ζωντάνια όμως και η δύναμη των χρωμάτων στα δέντρα και τα φυτά κυριαρχεί σαν να είναι η πρώτη μέρα της Δημιουργίας. Ο Γιάννης Κουτσούρης ζωγραφίζει παραστατικά την καθαρά ελληνική βίωση του κόσμου. Οι σουρεαλιστικές αναφορές κάνουν τα έργα του ονειρικά και καθηλώνουν τον θεατή.
Α. Τσανανάς
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΙΚΡΟΥΣ ΜΑΣ ΦΙΛΟΥΣ Η Παραμυθομαζώχτρα
H ιστορία του τζίτζικα
Ο λαός μας με μύθους εξηγούσε την αιτία που κάθε ζώο ή πουλί ή φυσικό φαινόμενο, έχει κάποιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, που το προσδιορίζει. Αυτοί οι μύθοι έχουν αιτιολογικό χαρακτήρα. Τέτοιος είναι και ο μύθος που ακολουθεί και αναφέρεται στο θορυβώδη τζίτζικα του καλοκαιριού, που όλες τις άλλες εποχές είναι εξαφανισμένος. Εμείς γνωρίζουμε σήμερα πως ο τζίτζικας με τον τρόπο αυτό καλεί το ταίρι του. Στα χωριά, όμως, τα παλιά χρόνια έδιναν οι παππούδες και οι γιαγιάδες τις δικές τους εξηγήσεις.
Το σημερινό, λοιπόν, παραμύθι μας αρχίζει.
Μια φορά κι ένα καιρό, στα παλιά χρόνια, ζούσε σ’ ένα χωριουδάκι ένα αντρόγυνο. Όπως όλοι, έτσι κι αυτοί, μόνο που ο άντρας ήταν τεμπέλης κι η γυναίκα δουλευταρού. Όλο το χωριό είχε να λέει για την εργατικότητα της γυναίκας και την τεμπελιά του άντρα της.
Κάθε πρωί που έπιναν τον καφέ τους, του έλεγε:
-Δεν βλέπεις, καλέ μου, πώς δουλεύουν όλοι και φροντίζουν τα σπίτια τους; Εσύ γιατί κάθεσαι ολημερίς; Είδες κανένα τεμπέλη να κάνει προκοπή;
Μα εκείνος δεν έκανε τον κόπο ούτε ν’ απαντήσει.
Τι να κάνει η γυναίκα, σηκώνεται και πάει στο βασιλιά, στη μεγάλη πόλη και ζητάει ακρόαση.
-Αφέντη βασιλιά, έχω ένα άντρα πολύ σοφό, τετράσοφο! Τι θέλεις και δεν ξέρει. Κουβεντιάζει με τα ζώα, ακόμα και με το φεγγάρι και τον ήλιο! Είναι και προφήτης, προβλέπει τα μελλούμενα!!
Ένας τέτοιος άνθρωπος μου χρειάζεται, είπε ο βασιλιάς και έστειλε ανθρώπους να τον φέρουν στο παλάτι. Τον βρήκαν ξαπλωμένο σ’ ένα σκιερό μέρος, γιατί έκανε ζέστη. Κοιτούσε τα φυλλώματα και τραγουδούσε ένα δικό του σκοπό.
-Σε θέλει, του είπανε, ο βασιλιάς. Διαταγή!
-Μπα, και ποιος του μίλησε για μένα; Καλά είμαι εδώ. Βαριέμαι ακόμη και να σηκωθώ, τους είπε.
Τότε οι άνθρωποι του βασιλιά τον σήκωσαν με το ζόρι. Τίναξαν από πάνω του τη σκόνη και τον έβαλαν σ’ ένα άλογο και τον πήγαν στο βασιλιά.
Ο βασιλιάς τον συμπάθησε και τον κράτησε κοντά του. Τόσοι και τόσοι γύρω του, αλλά εκείνος ρωτούσε μόνο τον τεμπέλη για όλα τα σοβαρά θέματα του κράτους κι εκείνος απαντούσε με ένα ναι ή όχι. Καλοπερνούσε, μα πάλι δεν του άρεσε. Θυμόταν το χωριό, τις δροσιές και τα ποτάμια κι όταν άρχισαν οι μεγάλες ζέστες στεναχωρήθηκε και παρακάλεσε το Θεό:
-Κάνε με, Θεούλη μου, ένα τόσο δα μικρό πλασματάκι με φτερά, να πετάξω, να σκαλώσω σ’ ένα δεντράκι και να μην κουνιέμαι καθόλου. Κι εγώ για να σε ευχαριστήσω θα τραγουδάω συνέχεια τα μεσημέρια και το χειμώνα πάλι, θα χωθώ κάπου και θα περιμένω να ξανάρθει η ζέστη να βγω. Τότε θα είμαι το πιο ευτυχισμένο πλάσμα και θα σε δοξάζω!
Κι ο Θεός χαμήλωσε το βλέμμα του συμπονετικά σ’ αυτόν το συμπαθητικό τεμπελάκο και του έκανε τη χάρη.
-Θα γίνεις τζίτζικας, του είπε. Αφού κανένας δεν μπόρεσε να σ’ αλλάξει, θα σε μεταμορφώσω σε ένα μικρό έντομο, που χωρίς αυτό, καλοκαίρι δε θα λογιάζεται.
Έτσι, έζησε από τότε ευτυχής σαν τζίτζικας και εμείς το ίδιο και κάθε καλοκαίρι μας νανουρίζει τα ζεστά μεσημέρια.
Ραλλιώ Στυλιανίδου - Μπαδέμα
Ο λαός μας με μύθους εξηγούσε την αιτία που κάθε ζώο ή πουλί ή φυσικό φαινόμενο, έχει κάποιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, που το προσδιορίζει. Αυτοί οι μύθοι έχουν αιτιολογικό χαρακτήρα. Τέτοιος είναι και ο μύθος που ακολουθεί και αναφέρεται στο θορυβώδη τζίτζικα του καλοκαιριού, που όλες τις άλλες εποχές είναι εξαφανισμένος. Εμείς γνωρίζουμε σήμερα πως ο τζίτζικας με τον τρόπο αυτό καλεί το ταίρι του. Στα χωριά, όμως, τα παλιά χρόνια έδιναν οι παππούδες και οι γιαγιάδες τις δικές τους εξηγήσεις.
Το σημερινό, λοιπόν, παραμύθι μας αρχίζει.
Μια φορά κι ένα καιρό, στα παλιά χρόνια, ζούσε σ’ ένα χωριουδάκι ένα αντρόγυνο. Όπως όλοι, έτσι κι αυτοί, μόνο που ο άντρας ήταν τεμπέλης κι η γυναίκα δουλευταρού. Όλο το χωριό είχε να λέει για την εργατικότητα της γυναίκας και την τεμπελιά του άντρα της.
Κάθε πρωί που έπιναν τον καφέ τους, του έλεγε:
-Δεν βλέπεις, καλέ μου, πώς δουλεύουν όλοι και φροντίζουν τα σπίτια τους; Εσύ γιατί κάθεσαι ολημερίς; Είδες κανένα τεμπέλη να κάνει προκοπή;
Μα εκείνος δεν έκανε τον κόπο ούτε ν’ απαντήσει.
Τι να κάνει η γυναίκα, σηκώνεται και πάει στο βασιλιά, στη μεγάλη πόλη και ζητάει ακρόαση.
-Αφέντη βασιλιά, έχω ένα άντρα πολύ σοφό, τετράσοφο! Τι θέλεις και δεν ξέρει. Κουβεντιάζει με τα ζώα, ακόμα και με το φεγγάρι και τον ήλιο! Είναι και προφήτης, προβλέπει τα μελλούμενα!!
Ένας τέτοιος άνθρωπος μου χρειάζεται, είπε ο βασιλιάς και έστειλε ανθρώπους να τον φέρουν στο παλάτι. Τον βρήκαν ξαπλωμένο σ’ ένα σκιερό μέρος, γιατί έκανε ζέστη. Κοιτούσε τα φυλλώματα και τραγουδούσε ένα δικό του σκοπό.
-Σε θέλει, του είπανε, ο βασιλιάς. Διαταγή!
-Μπα, και ποιος του μίλησε για μένα; Καλά είμαι εδώ. Βαριέμαι ακόμη και να σηκωθώ, τους είπε.
Τότε οι άνθρωποι του βασιλιά τον σήκωσαν με το ζόρι. Τίναξαν από πάνω του τη σκόνη και τον έβαλαν σ’ ένα άλογο και τον πήγαν στο βασιλιά.
Ο βασιλιάς τον συμπάθησε και τον κράτησε κοντά του. Τόσοι και τόσοι γύρω του, αλλά εκείνος ρωτούσε μόνο τον τεμπέλη για όλα τα σοβαρά θέματα του κράτους κι εκείνος απαντούσε με ένα ναι ή όχι. Καλοπερνούσε, μα πάλι δεν του άρεσε. Θυμόταν το χωριό, τις δροσιές και τα ποτάμια κι όταν άρχισαν οι μεγάλες ζέστες στεναχωρήθηκε και παρακάλεσε το Θεό:
-Κάνε με, Θεούλη μου, ένα τόσο δα μικρό πλασματάκι με φτερά, να πετάξω, να σκαλώσω σ’ ένα δεντράκι και να μην κουνιέμαι καθόλου. Κι εγώ για να σε ευχαριστήσω θα τραγουδάω συνέχεια τα μεσημέρια και το χειμώνα πάλι, θα χωθώ κάπου και θα περιμένω να ξανάρθει η ζέστη να βγω. Τότε θα είμαι το πιο ευτυχισμένο πλάσμα και θα σε δοξάζω!
Κι ο Θεός χαμήλωσε το βλέμμα του συμπονετικά σ’ αυτόν το συμπαθητικό τεμπελάκο και του έκανε τη χάρη.
-Θα γίνεις τζίτζικας, του είπε. Αφού κανένας δεν μπόρεσε να σ’ αλλάξει, θα σε μεταμορφώσω σε ένα μικρό έντομο, που χωρίς αυτό, καλοκαίρι δε θα λογιάζεται.
Έτσι, έζησε από τότε ευτυχής σαν τζίτζικας και εμείς το ίδιο και κάθε καλοκαίρι μας νανουρίζει τα ζεστά μεσημέρια.
Ραλλιώ Στυλιανίδου - Μπαδέμα
ΜΑΝΤΕΜΟΧΩΡΙΤΕΣ ΤΗΣ ΞΑΝΘΗΣ
Σε λίγους από μας είναι γνωστή η σχέση του Στρατωνίου με την Ξάνθη. Τις πληροφορίες μας έστειλε ο αγαπητός φίλος Φαίδων Παπαθεοδώρου ( 1 ο Μπαλιώτικο αντάμωμα Χαλκιδικής) από δημοσίευση της Χρύσας Μελκίδη , αρχιτέκτονος μηχανικού, σχετικά με τη μελέτη της «Τα μουσουλμανικά μνημεία της Ξάνθης».
Με την κατάπνιξη της επανάστασης στη Χαλκιδική και την επαγγελματική αποδιοργάνωση της περιοχής με τα αντίποινα που ακολούθησαν, μια ομάδα από διακόσιες οικογένειες από την περιοχή του Στρατωνίου, κατευθύνθηκαν προς το Σταυρό και το Στρυμόνα και συνέχισαν ανατολικότερα , φτάνοντας στην Ξάνθη.
Εκεί, οι ντόπιοι, με το αληθινό επιχείρημα ότι υπήρχε ανάγκη εργατικών χεριών για την παραγωγή και επεξεργασία του καπνού, ήρθαν σε διαπραγμάτευση με τους Τούρκους. Κατόρθωσαν να τους πείσουν να δοθεί άδεια εγκατάστασης των προσφύγων στην πόλη , όπως και έγινε.
Απόγονοι εκείνων των Μαντεμοχωριτών ήταν πολλές οικογένειες στην πόλη όπως αυτή των Σουταίων, Μελισσάδων, Λαδάδων κ.α.
Το γεγονός της εγκατάστασης των οικογενειών από την περιοχή του Στρατωνίου, συμπίπτει με την οικονομική ανάπτυξη της περιοχής λόγω της επεξεργασίαςκαι του εμπορίου καπνού, αλλά και την πολεοδομική ανάπτυξη της Ξάνθης του 19ου. Λόγω του μεγάλου αριθμού αυτής της ομάδας προσφύγων, τους ορίζεται περιοχή εγκατάστασης ανάμεσα στην Άνω και Κάτω Χαράδρα δίπλα στην Παλιά Πόλη.
Με την κατάπνιξη της επανάστασης στη Χαλκιδική και την επαγγελματική αποδιοργάνωση της περιοχής με τα αντίποινα που ακολούθησαν, μια ομάδα από διακόσιες οικογένειες από την περιοχή του Στρατωνίου, κατευθύνθηκαν προς το Σταυρό και το Στρυμόνα και συνέχισαν ανατολικότερα , φτάνοντας στην Ξάνθη.
Εκεί, οι ντόπιοι, με το αληθινό επιχείρημα ότι υπήρχε ανάγκη εργατικών χεριών για την παραγωγή και επεξεργασία του καπνού, ήρθαν σε διαπραγμάτευση με τους Τούρκους. Κατόρθωσαν να τους πείσουν να δοθεί άδεια εγκατάστασης των προσφύγων στην πόλη , όπως και έγινε.
Απόγονοι εκείνων των Μαντεμοχωριτών ήταν πολλές οικογένειες στην πόλη όπως αυτή των Σουταίων, Μελισσάδων, Λαδάδων κ.α.
Το γεγονός της εγκατάστασης των οικογενειών από την περιοχή του Στρατωνίου, συμπίπτει με την οικονομική ανάπτυξη της περιοχής λόγω της επεξεργασίαςκαι του εμπορίου καπνού, αλλά και την πολεοδομική ανάπτυξη της Ξάνθης του 19ου. Λόγω του μεγάλου αριθμού αυτής της ομάδας προσφύγων, τους ορίζεται περιοχή εγκατάστασης ανάμεσα στην Άνω και Κάτω Χαράδρα δίπλα στην Παλιά Πόλη.
Α. Τσανανάς
ΑΣΚΑΡΔΑΜΥΚΤΙ … ΜΕ ΤΟΛΜΗ ΚΑΙ ΦΡΕΣΚΑΔΑ
Χαιρόμαστε ιδιαίτερα για την κυκλοφορία του τρίτου φύλλου της Μαθητικής Εφημερίδας «ΑΣΚΑΡΔΑΜΥΚΤΙ». Πρόκειται για την προσπάθεια μιας παρέας μαθητών της Β’ Τάξης (Τμήμα Β1) του Ενιαίου Λυκείου Ιερισσού, που ως ιδέα, ξεκίνησε μετά από μια συζήτηση που είχαν δύο από τους συντελεστές της εφημερίδας, ο Βασίλης Καραπιπέρης και η Φιλιώ Ζαγοράκη με την καθηγήτριά τους και Διευθύντρια του Γυμνασίου Στρατωνίου, κα Χαμαϊδού Ευαγγελία.
Συγχαρητήρια για την ιδέα που δεν έμεινε στη συζήτηση, αλλά υλοποιήθηκε άμεσα και κυρίως για το υλικό που φιλοξενεί η εφημερίδα. Άρθρα μαθητών, με τόλμη και φρεσκάδα… Προβληματισμοί νέων ανθρώπων, που ετοιμάζονται να «ταξιδέψουν» σε λίγο καιρό και να «ανοίξουν» τα δικά τους «πανιά»…
Παιδιά, με μεγάλη μας ευχαρίστηση και με την άδειά σας, θα θέλαμε να αναδημοσιεύσουμε κάποιο από τα άρθρα σας στο επόμενο τεύχος.
Καλή συνέχεια!
Συγχαρητήρια για την ιδέα που δεν έμεινε στη συζήτηση, αλλά υλοποιήθηκε άμεσα και κυρίως για το υλικό που φιλοξενεί η εφημερίδα. Άρθρα μαθητών, με τόλμη και φρεσκάδα… Προβληματισμοί νέων ανθρώπων, που ετοιμάζονται να «ταξιδέψουν» σε λίγο καιρό και να «ανοίξουν» τα δικά τους «πανιά»…
Παιδιά, με μεγάλη μας ευχαρίστηση και με την άδειά σας, θα θέλαμε να αναδημοσιεύσουμε κάποιο από τα άρθρα σας στο επόμενο τεύχος.
Καλή συνέχεια!
Ποιητική γωνιά
Οι του καλοκαιριού
Έφτασε πάλι ο καύσωνας
κι η πλαζ θα ξεφαντώσει
και τα ημίγυμνα κορμιά
στον ήλιο θα απλώσει.
Κάποιοι δεινοί κολυμβητές
ύπτια θα ξαπλώσουν
στην ξενοιασιά της θάλασσας
το είναι τους θα δώσουν.
Άλλοι φοράνε το γυαλί
σκουρόχρωμο στο βάθος
και βλέπουνε λοξά – λοξά
τα ημίγυμνα με πάθος.
Κάποια καμάκια όψιμα
τα νύχια τους τροχίζουν
μα θα τους μείνει ο καημός
μπικίνια δεν θα φάνε.
Ονειροπόλοι εραστές
στα κύματα βουτάνε
και στον αφρό της θάλασσας
γοργόνες κυνηγάνε.
Κάποιος βαρκάρης του γιαλού
τη βάρκα του βολεύει
λαχτάρα το έχει ένα ημίγυμνο
μ’ αυτόν να ταξιδεύει
Εις τον αφρό της θάλασσας
μπικίνια αρμενίζουν
και κάποιοι λύκοι στη στεριά
τα δόντια ακονίζουν.
Ο καύσωνας μας έφτασε
εμπρός βήμα ταχύ
για να τον ξεπεράσουμε
πάμε στην εξοχή.
Ο Κουτενίσιος
Έφτασε πάλι ο καύσωνας
κι η πλαζ θα ξεφαντώσει
και τα ημίγυμνα κορμιά
στον ήλιο θα απλώσει.
Κάποιοι δεινοί κολυμβητές
ύπτια θα ξαπλώσουν
στην ξενοιασιά της θάλασσας
το είναι τους θα δώσουν.
Άλλοι φοράνε το γυαλί
σκουρόχρωμο στο βάθος
και βλέπουνε λοξά – λοξά
τα ημίγυμνα με πάθος.
Κάποια καμάκια όψιμα
τα νύχια τους τροχίζουν
μα θα τους μείνει ο καημός
μπικίνια δεν θα φάνε.
Ονειροπόλοι εραστές
στα κύματα βουτάνε
και στον αφρό της θάλασσας
γοργόνες κυνηγάνε.
Κάποιος βαρκάρης του γιαλού
τη βάρκα του βολεύει
λαχτάρα το έχει ένα ημίγυμνο
μ’ αυτόν να ταξιδεύει
Εις τον αφρό της θάλασσας
μπικίνια αρμενίζουν
και κάποιοι λύκοι στη στεριά
τα δόντια ακονίζουν.
Ο καύσωνας μας έφτασε
εμπρός βήμα ταχύ
για να τον ξεπεράσουμε
πάμε στην εξοχή.
Ο Κουτενίσιος
Από τον ΣΥΜΠΕΘΕΡΟ…
( Sympetheros …strikes BACK !!!! )
Εν Παρισίοις
τη 18η Ιουλίου 1463
Αγαπητέ Συμπέθερε,
Έχω αγανακτήσει πια με τον αυτοκράτορα και την αυλή του…. τόσο που σκέφτομαι να απαρνηθώ τον τίτλο ευγένειας και να αποσυρθώ στο αγρόκτημά μου στο Νότο. Μου φαίνεται πως τζάμπα του κόλλησαν το παρατσούκλι «ο συνετός»[1]. Έτσι είναι οι συνετοί συμπέθερε; Το δέχομαι ότι είναι Αυτοκράτορας, αλλά δεν δέχομαι με τίποτε να κυκλοφορεί στην Αυλή και να απειλεί όλη την ώρα θεούς και δαίμονες… Και όχι τίποτε άλλο… η επίσημη καφετζού του παλατιού, μου είπε πως για να δούμε άσπρη μέρα θα πρέπει να περάσουν 326 χρόνια2…
Μα καλά! Δουλειά δεν έχει ο αθεόφοβος; Οι Άγγλοι και οι Ισπανοί κοντεύουν να μας πάρουν όλη τη χώρα κι αυτός ασχολείται με το τι θα πει ο τάδε κόμης, με το πώς κινείται η δείνα μαρκησία και με το αν προσβάλλουν ή όχι την οχτάχρονη μεγαλειότατη3.
Εδώ η Ισαβέλλα της Ισπανίας έχει μυστικές συναντήσεις με κάποιον Χριστόφορο από τη Γένοβα σχετικά με νέους δρόμους για τις Ινδίες4, οι Οθωμανοί κοντεύουν να μπουν στη Βιέννη και ο Ιωάννης της Πορτογαλίας σκοπεύει να ανοίξει πολυεθνική τουριστική επιχείρηση με κάποιον Βάσκο Ντα Γκάμα5. Κι ο δικός μας ασχολείται εδώ και μέρες με τον πίνακα του Νικολά του Πουσσέν … και όχι τόσο με το θέμα και την ουσία του έργου… αλλά με την κορνίζα… δε θέλει, λέει, ξύλο από αγριοκερασιά γιατί … άκουσον άκουσον…. Είναι αλλεργικός στα αγριοκέρασα. Τρελός γιατρός τον εξέτασε μου φαίνεται. Το τι άκουσε ο καημένος ο Νικολά δε λέγεται… Ως και ότι θα τον εξορίσει στην Κορσική6 του είπε... και ότι αν δεν ήταν αυτός ακόμα θα άσπριζε σπίτια στο χωριό του Αστερίξ…
Αχ Συμπέθερε… ξεχνάει ο Αυτοκράτορας… ξεχνάει και δεν το παραδέχεται… Όταν στη στέψη του ανακράζαμε όλοι «DIGNE»7 γιατί ελπίζαμε σε αυτόν, γιατί νομίσαμε πως θα διώξει τους Άγγλους και τους Ισπανούς… πόσο άδικο είχαμε…
Ξεχνάνε οι Αυτοκράτορες, Συμπέθερε, ξεχνάνε… και όταν τους παίρνουν χαμπάρι τότε τους φταίει ο γάιδαρος που έφαγε στραβά το κλίμα…
[1] Πρόκειται για τον Λουδοβίκο ΙΑ’ της Γαλλίας… που τρωγόταν με τα ρούχα του όλη την ώρα
2 Το 1789 έγινε η Γαλλική Επανάσταση … και επιτέλους ο λαός άρχισε να γεύεται κι αυτός το παντεσπάνι
(1789-1463=326 χρόνια)
3 Η δεύτερη σύζυγος του Αυτοκράτορος (τρομάρα του) ήταν μόλις 8 ετών… Τότε οι Βρυξέλλες ήταν χωριό και δεν
υπήρχε Ευρωπαϊκό Δίκαιο περί «αποπλάνησης ανηλίκων»
4 Με το Χριστόφορο Κολόμβο αποδείχθηκε, μια και της είχε τελειώσει το πιπέρι και έψαχνε τρόπο να της το φέρουν πιο
γρήγορα από την Καλκούτα … άσχετα με το αν τελικά της έφερε πούρα Αβάνας…
5 Αυτοί οι Βάσκοι συμπέθερε … μια ζωή να χώνονται παντού… τι χούι κι αυτό
6 Η Κορσική συμπέθερε δεν ήταν τότε κοσμοπολίτικο θέρετρο… αντίθετα αποτέλεσε για αιώνες φέρετρο εξόριστων
Γάλλων ευγενών
7 DIGNE = Άξιος συμπέθερε… για να μην το παλεύεις
Εν Παρισίοις
τη 18η Ιουλίου 1463
Αγαπητέ Συμπέθερε,
Έχω αγανακτήσει πια με τον αυτοκράτορα και την αυλή του…. τόσο που σκέφτομαι να απαρνηθώ τον τίτλο ευγένειας και να αποσυρθώ στο αγρόκτημά μου στο Νότο. Μου φαίνεται πως τζάμπα του κόλλησαν το παρατσούκλι «ο συνετός»[1]. Έτσι είναι οι συνετοί συμπέθερε; Το δέχομαι ότι είναι Αυτοκράτορας, αλλά δεν δέχομαι με τίποτε να κυκλοφορεί στην Αυλή και να απειλεί όλη την ώρα θεούς και δαίμονες… Και όχι τίποτε άλλο… η επίσημη καφετζού του παλατιού, μου είπε πως για να δούμε άσπρη μέρα θα πρέπει να περάσουν 326 χρόνια2…
Μα καλά! Δουλειά δεν έχει ο αθεόφοβος; Οι Άγγλοι και οι Ισπανοί κοντεύουν να μας πάρουν όλη τη χώρα κι αυτός ασχολείται με το τι θα πει ο τάδε κόμης, με το πώς κινείται η δείνα μαρκησία και με το αν προσβάλλουν ή όχι την οχτάχρονη μεγαλειότατη3.
Εδώ η Ισαβέλλα της Ισπανίας έχει μυστικές συναντήσεις με κάποιον Χριστόφορο από τη Γένοβα σχετικά με νέους δρόμους για τις Ινδίες4, οι Οθωμανοί κοντεύουν να μπουν στη Βιέννη και ο Ιωάννης της Πορτογαλίας σκοπεύει να ανοίξει πολυεθνική τουριστική επιχείρηση με κάποιον Βάσκο Ντα Γκάμα5. Κι ο δικός μας ασχολείται εδώ και μέρες με τον πίνακα του Νικολά του Πουσσέν … και όχι τόσο με το θέμα και την ουσία του έργου… αλλά με την κορνίζα… δε θέλει, λέει, ξύλο από αγριοκερασιά γιατί … άκουσον άκουσον…. Είναι αλλεργικός στα αγριοκέρασα. Τρελός γιατρός τον εξέτασε μου φαίνεται. Το τι άκουσε ο καημένος ο Νικολά δε λέγεται… Ως και ότι θα τον εξορίσει στην Κορσική6 του είπε... και ότι αν δεν ήταν αυτός ακόμα θα άσπριζε σπίτια στο χωριό του Αστερίξ…
Αχ Συμπέθερε… ξεχνάει ο Αυτοκράτορας… ξεχνάει και δεν το παραδέχεται… Όταν στη στέψη του ανακράζαμε όλοι «DIGNE»7 γιατί ελπίζαμε σε αυτόν, γιατί νομίσαμε πως θα διώξει τους Άγγλους και τους Ισπανούς… πόσο άδικο είχαμε…
Ξεχνάνε οι Αυτοκράτορες, Συμπέθερε, ξεχνάνε… και όταν τους παίρνουν χαμπάρι τότε τους φταίει ο γάιδαρος που έφαγε στραβά το κλίμα…
[1] Πρόκειται για τον Λουδοβίκο ΙΑ’ της Γαλλίας… που τρωγόταν με τα ρούχα του όλη την ώρα
2 Το 1789 έγινε η Γαλλική Επανάσταση … και επιτέλους ο λαός άρχισε να γεύεται κι αυτός το παντεσπάνι
(1789-1463=326 χρόνια)
3 Η δεύτερη σύζυγος του Αυτοκράτορος (τρομάρα του) ήταν μόλις 8 ετών… Τότε οι Βρυξέλλες ήταν χωριό και δεν
υπήρχε Ευρωπαϊκό Δίκαιο περί «αποπλάνησης ανηλίκων»
4 Με το Χριστόφορο Κολόμβο αποδείχθηκε, μια και της είχε τελειώσει το πιπέρι και έψαχνε τρόπο να της το φέρουν πιο
γρήγορα από την Καλκούτα … άσχετα με το αν τελικά της έφερε πούρα Αβάνας…
5 Αυτοί οι Βάσκοι συμπέθερε … μια ζωή να χώνονται παντού… τι χούι κι αυτό
6 Η Κορσική συμπέθερε δεν ήταν τότε κοσμοπολίτικο θέρετρο… αντίθετα αποτέλεσε για αιώνες φέρετρο εξόριστων
Γάλλων ευγενών
7 DIGNE = Άξιος συμπέθερε… για να μην το παλεύεις
CD-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ
GULAG ORKESTAR, είναι το πρώτο άλμπουμ του συγκροτήματος Beirut Band. H ηχογράφηση έγινε το 2005 στο Νέο Μεξικό. Η λέξη Gulag αφορά στον όρο που χρησιμοποιείται αμετάφραστος στις δυτικές γλώσσες (μεταξύ των οποίων και στην ελληνική) για τα «στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας» στην πρώην Ε.Σ.Σ.Δ.
Η μουσική των Beirut Band, συνδυάζει μουσικά στοιχεία της Ανατολικής Ευρώπης και φολκλορικά των Βαλκανίων. Τα κύρια όργανα που χρησιμοποιούνται είναι η τρομπέτα και το ουκουλέλε (κιθάρα της Χαβάη), ενώ η φωνή του Zach Condon (αρχηγού του γκρουπ) σε κάποια από τα κομμάτια ταξιδεύει τον ακροατή μελωδικά.
Η μουσική των Beirut Band, συνδυάζει μουσικά στοιχεία της Ανατολικής Ευρώπης και φολκλορικά των Βαλκανίων. Τα κύρια όργανα που χρησιμοποιούνται είναι η τρομπέτα και το ουκουλέλε (κιθάρα της Χαβάη), ενώ η φωνή του Zach Condon (αρχηγού του γκρουπ) σε κάποια από τα κομμάτια ταξιδεύει τον ακροατή μελωδικά.
ΝΕΟ ΔΣ ΣΤΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΣΤΡΑΤΩΝΙΟΥ
Με τη μεγαλύτερη συμμετοχή υποψηφίων από ποτέ (14) πραγματοποιήθηκαν στις 22 Ιουνίου οι εκλογές για νέο επταμελές ΔΣ του Συλλόγου Πολιτισμού.
Υποψήφιοι με αλφαβητική σειρά και αριθμούς ψήφων ήταν οι:
Αλή Χότζα Ισμέτ (70), Ανδριώτη Ελένη (61), Γαλατάς Μανώλης(65), Γαλιούρη Αγγελική (39), Γαρδικιώτου Στεφανία (25), Γκαδρή Πώλα (71), Δρεπανιώτης Σταύρος (20), Καρράς Αργύρης (33), Κατσαβαβάκη Λέλα (109), Κεχαγιάς Λεύτερης ( 59), Ντεράκη Τόνια (62), Σακαλής Γιώργος (89), Στράντζαλης Γιάννης (86), Τσανανάς Αλέξανδρος (75).
Για την εξελεγκτική επιτροπή συμμετείχαν και έλαβαν οι:
Γκαδρή Θάλια (76), Θεοχαρίδου Στέλλα (64), Μάστορα Βενετία (77).
Οι πλειοψηφίσαντες 7 συγκάλεσαν ΔΣ όπου με μυστική ψηφοφορία προέκυψε το νέο ΔΣ του ΣΠΣ για την ερχόμενη 3ετία :
Πρόεδρος, Τσανανάς Αλέκος ωστόσο για την περίοδο Ιούλιος – Δεκέμβριος 2008 Πρόεδρος θα διατελέσει η Κατσαβαβάκη Λέλα.
Αντιπρόεδρος, Γαλατάς Μανώλης
Γραμματέας, Σακαλής Γιώργος
Ταμίας , Αλή Χότζα Ισμέτ
Μέλος ΔΣ , Γκαδρή Πώλα
Μέλος ΔΣ, Στράντζαλης Γιάννης.
Για την εξελεγκτική επιτροπή εξελέγησαν οι Μάστορα Βενετία και Γκαδρή Θάλεια.
Στην πρώτη συνάντηση του ΔΣ αποφασίστηκε να ζητηθεί η συμμετοχή στα ΔΣ και των επομένων δύο αναπληρωματικών μελών των Ντεράκη Τόνιας και Ανδριώτου Ελένης , οι οποίες και το αποδέχτηκαν. Καλό και παραγωγικό έργο στο νέο ΔΣ λοιπόν.
Υποψήφιοι με αλφαβητική σειρά και αριθμούς ψήφων ήταν οι:
Αλή Χότζα Ισμέτ (70), Ανδριώτη Ελένη (61), Γαλατάς Μανώλης(65), Γαλιούρη Αγγελική (39), Γαρδικιώτου Στεφανία (25), Γκαδρή Πώλα (71), Δρεπανιώτης Σταύρος (20), Καρράς Αργύρης (33), Κατσαβαβάκη Λέλα (109), Κεχαγιάς Λεύτερης ( 59), Ντεράκη Τόνια (62), Σακαλής Γιώργος (89), Στράντζαλης Γιάννης (86), Τσανανάς Αλέξανδρος (75).
Για την εξελεγκτική επιτροπή συμμετείχαν και έλαβαν οι:
Γκαδρή Θάλια (76), Θεοχαρίδου Στέλλα (64), Μάστορα Βενετία (77).
Οι πλειοψηφίσαντες 7 συγκάλεσαν ΔΣ όπου με μυστική ψηφοφορία προέκυψε το νέο ΔΣ του ΣΠΣ για την ερχόμενη 3ετία :
Πρόεδρος, Τσανανάς Αλέκος ωστόσο για την περίοδο Ιούλιος – Δεκέμβριος 2008 Πρόεδρος θα διατελέσει η Κατσαβαβάκη Λέλα.
Αντιπρόεδρος, Γαλατάς Μανώλης
Γραμματέας, Σακαλής Γιώργος
Ταμίας , Αλή Χότζα Ισμέτ
Μέλος ΔΣ , Γκαδρή Πώλα
Μέλος ΔΣ, Στράντζαλης Γιάννης.
Για την εξελεγκτική επιτροπή εξελέγησαν οι Μάστορα Βενετία και Γκαδρή Θάλεια.
Στην πρώτη συνάντηση του ΔΣ αποφασίστηκε να ζητηθεί η συμμετοχή στα ΔΣ και των επομένων δύο αναπληρωματικών μελών των Ντεράκη Τόνιας και Ανδριώτου Ελένης , οι οποίες και το αποδέχτηκαν. Καλό και παραγωγικό έργο στο νέο ΔΣ λοιπόν.
Μπαλιώτικο Αντάμωμα - Μπαλιώτικη Ανάσταση
Τα μπουρίνια γύριζαν όλη μέρα τριγύρω μας. Κεραυνοί ακούγονταν πότε από την ενδοχώρα, πότε από τα ανατολικά. Κι εγώ κοιτάζοντας προς τον Αη – Νικόλα μουρμούριζα:«Ας μην βρέξει ποτέ το σύννεφον
κι ο άνεμος σκληρός, ας μην σκορπίσει,
το χώμα το μακάριον, που σας σκεπάζει»
Δεν την ήθελα τη βροχή αυτή τη μέρα. Ήθελα οι άνθρωποι που ήρθαν από την Αθήνα, την Ξάνθη, τη Βουλγαρία, τη Θεσσαλονίκη, τη Λάρισα, να χαρούν τον ήλιο, να μην βαρύνει και ο καιρός την ήδη έντονη συγκινησιακή τους διάθεση.Το προηγούμενο βράδυ, όταν ξάπλωσα, σκέφτηκα: -Αν μπορούσαν να ξέρουν ο πατέρας μου, η γιαγιά Ραλλού, η Δημητρία, η Σωτηρία, ο Χριστόδουλος, ο Περικλής, ο Γιάννης, η Ελισάβετ και η Βιολέτα, που πέθαναν στην εφηβεία, κορίτσια σαν λουλούδια, από τις κακουχίες πως αυτή τη μέρα για πρώτη φορά θα αναβιώναμε εμείς οι νεότεροι τις μνήμες του τόπου τους, του πολιτισμού τους, της μεγάλης μεταλλευτικής παράδοσης, του ευρωπαϊκού κοσμοπολίτικου χαρακτήρα τους, σίγουρα θα ήθελαν να σηκωθούν και να είναι μαζί μας, για να αναστήσουν με τις μαρτυρίες τους κι αυτοί την αλησμόνητη πατρίδα τους.
Μόλις το σκέφτηκα αυτό, έχασα τον ύπνο μου. Κι η συνάντηση έγινε και ήρθαν αυτοί που συναισθάνθηκαν τη σημασία αυτού του ανταμώματος. Για τους άλλους, που προτίμησαν στη ραστώνη των αναπαυτικών (?) καναπέδων τους να βυθιστούν για μια ακόμη φορά στην υποκουλτούρα της τηλεοπτικής αποχαύνωσης, άξιος ο μισθός τους. Αυτοί έχασαν.
Οι εκλεκτοί που ήρθαν όμως, έζησαν, πιστεύω μια ανεπανάληπτη εμπειρία. Ανεπανάληπτη σε ωραία συναισθήματα και σε πνευματική ανάταση.
Η εκδήλωση ξεκίνησε με τον Αλέξανδρο Τσανανά, που έδωσε το στίγμα της όλης διοργάνωσης.
Στη συνέχεια πήρα το λόγο και έκανα μία γενική εισαγωγή στο θέμα βασισμένη αφενός στα βιώματα της μικρασιατικής οικογένειας του πατέρα μου και αφετέρου στους Έλληνες λογοτέχνες, που κατάγονταν από τις αλησμόνητες πατρίδες.
Αναφέρθηκα στη Διδώ Σωτηρίου (Ματωμένα χώματα, Οι νεκροί περιμένουν), τη Μαρία Ιορδανίδου (Λωξάντρα, Του κύκλου τα γυρίσματα), στον Ηλία Βενέζη (Αιολική Γη, Το Νούμερο 3…., Γαλήνη) και στο Φώτη Κόντογλου (Τα μπουγάζια τ’ Αιβαλιού, Αϊβαλί, πατρίδα μου). Επίσης και στο μεγάλο μας ποιητή Γιώργο Σεφέρη από τη Σμύρνη, που όλο το ποιητικό του έργο διατρέχει η απώλεια της πρώτης κοιτίδας. Τέλος στο Μανόλη Ανδρόνικο, το δάσκαλό μου στην κλασική αρχαιολογία, που έφερε στο φως τους βασιλικούς τάφους της Βεργίνας. Η καταγωγή του ήταν από την Προύσα, κοντά στη Μπάλια.
Αναφέρθηκα στη Διδώ Σωτηρίου (Ματωμένα χώματα, Οι νεκροί περιμένουν), τη Μαρία Ιορδανίδου (Λωξάντρα, Του κύκλου τα γυρίσματα), στον Ηλία Βενέζη (Αιολική Γη, Το Νούμερο 3…., Γαλήνη) και στο Φώτη Κόντογλου (Τα μπουγάζια τ’ Αιβαλιού, Αϊβαλί, πατρίδα μου). Επίσης και στο μεγάλο μας ποιητή Γιώργο Σεφέρη από τη Σμύρνη, που όλο το ποιητικό του έργο διατρέχει η απώλεια της πρώτης κοιτίδας. Τέλος στο Μανόλη Ανδρόνικο, το δάσκαλό μου στην κλασική αρχαιολογία, που έφερε στο φως τους βασιλικούς τάφους της Βεργίνας. Η καταγωγή του ήταν από την Προύσα, κοντά στη Μπάλια.
Άλλωστε η Μπάλια υπαγόταν στο βιλαέτι της Προύσας. Αναφερόμενη στις μνήμες της οικογένειάς μου θυμήθηκα εικόνες και φράσεις, που πότε - πότε ξέφευγαν απ’ τα χείλη τους. Γιατί δεν άντεχαν να μιλούν για πολύ για τη χαμένη τους πατρίδα και την τραγική φυγή τους στις 23 Αυγούστου 1922. Η θεία μου Δημητρία, μου έλεγε:
-Στην αυλή του σπιτιού μας είχαμε ένα ψηλό δέντρο. Ήταν κατακόκκινο, κορμός και φύλλα. Δεν ξανάδα ποτέ τέτοιο δέντρο. Ένα δέντρο κόκκινο υποκαθιστούσε στη μνήμη της όλη την έννοια της πατρίδας της.
Ο θείος μου Γιάννης άλλοτε θα έλεγε:
-Οι κοπέλες δεν έτρεχαν μόνο για να γλυτώσουν απ’ το θάνατο. Έτρεχαν πρωτίστως για ν’ αποφύγουν την ατίμωση. Δεκατρία κορίτσια έπεσαν σ’ ένα πηγάδι στα Αλάτσατα. Στο Γκιουλ- Μπαξέ 4 κορίτσια αυτοκτόνησαν για να μην πέσουν στα χέρια των Τσέτηδων.
Τέλος κατέληξα στην απόδοση ευθυνών για τη μεγάλη αυτή τραγωδία, κατά την οποία από την έναρξη της εκστρατείας μέχρι τη φυγή θυσιάστηκαν 1.500.000 Έλληνες που κατοικούσαν εκεί από τα αρχαία ακόμη χρόνια.
Στη συνέχεια το λόγο πήρε ο Κυριάκος Χατζηκυριακίδης, διδάκτορας Ιστορίας του Α.Π.Θ., που αναφέρθηκε στη διείσδυση των Ευρωπαίων στις μεταλλευτικές δραστηριότητες στην Οθωμανική αυτοκρατορία από το 1861 – 1923.
Ειδικότερα αναφέρθηκε στο θέμα που μας ενδιέφερε, δηλαδή στη μεταλλουργία της Μπάλιας και στις ξένες εταιρείες, που σε συνεργασία με ελληνικά κεφάλαια, εκμεταλλεύτηκαν τα ορυχεία της περιοχής. Αργότερα έρχεται το ενδιαφέρον της γερμανικής εταιρείας ΚΜΑ, την οποία ιδιαίτερα ενδιέφερε ο μόλυβδος, γιατί οι ανάγκες της Γερμανίας σε μόλυβδο ήταν αυξημένες, λόγω του Α! παγκοσμίου πολέμου. Η Γερμανική κυβέρνηση είχε ανάγκη από 6.000 τόνους μολύβδου μηνιαίως. Οι Γερμανοί ανέλαβαν επίσημα την επιχείρηση της Μπάλιας στις 8 Φεβρουαρίου 1917. Υπήρξε βέβαια και πρόβλημα μόλυνσης της περιοχής. Η παρακμή της επιχείρησης ήταν έκδηλη από τους πρώτους μήνες του 1918.
Τέλος πήρε το λόγο ο άνθρωπος που ήρθε από την Αθήνα να ταράξει τα λιμνάζοντα ύδατα, η ψυχή αυτής της συνάντησης ο Φαίδων Παπαθεοδώρου, χωροτάκτης, πολεοδόμος. Η καταγωγή του πατέρα του ήταν από τη Μπάλια και από τη στιγμή που θέλησε να την επισκεφθεί, άρχισε μία ενδελεχή έρευνα, η οποία απέδωσε μεγάλους καρπούς. Έχει συγκεντρώσει άφθονο υλικό, τόσο για την ιστορία της Μπάλιας, όσο και για τα μεταλλεία της, που ήταν αντικείμενο εκμετάλλευσης ήδη από τα αρχαία χρόνια.
Για την εκδήλωση έφερε άριστο φωτογραφικό υλικό, εξαιρετικούς χάρτες, βιβλία, καθώς και παλιές μετοχές, του μεταλλείου, οι οποίες έγιναν ανάρπαστες.
Ο Φαίδων αναφέρθηκε στη θέση της Μπάλιας και τη σημασία της από τα αρχαία χρόνια. Μίλησε για το υψηλό επίπεδο του πολιτισμού της. Ήδη από το 1901 υπήρχε μονάδα παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος, τηλέφωνο και τηλέγραφος. Το τένις ήταν δημοφιλές άθλημα. Στο δημοτικό σχολείο της εκτός των άλλων μαθημάτων διδάσκονταν Αρχαία Ελληνικά και Γαλλικά.
Στη συνέχεια αναφέρθηκε στη φυγή των κατοίκων της και την εξόντωσή τους στο δρόμο για τη θάλασσα από τους άτακτους Τσέτες και τη σφαγή όσων έμειναν στη θέση Τσακαλάρ. 650 άνθρωποι σφάχτηκαν στο Τσακαλάρ, ανάμεσα τους και ο Υποδιευθυντής της εταιρείας Λάζαρος Χαλεπλής. Χιλιάδες όμως εξοντώθηκαν και στο δρόμο για τον Αδραμυττινό κόλπο.
Εξαιρετικά συγκινητική ήταν η αφήγηση του Λευτέρη Τσεσμετζή, που ήρθε γι’ αυτό το σκοπό από την Ξάνθη. Δακρυσμένος είπε τα λιγοστά του λόγια:
-Η οικογένεια του παππού μου είχε 9 παιδιά. Κατάφεραν με χίλια βάσανα να φτάσουν στη θάλασσα. Μια βάρκα πήγαινε κόσμο στο βαπόρι. Μέσα ήταν κάποιοι συγγενείς και τους έδωσαν το μικρότερο τους αγόρι. «Πάρτε το κι εμείς θα ρθούμε μετά να το πάρουμε». Αυτό το παιδί ήταν ο πατέρας μου. Η υπόλοιπη οικογένεια που έμεινε στην ακτή, γονείς και 8 παιδιά, αγνοείται.
Η συγκινησιακή φόρτιση όλων ήταν μεγάλη, αλλά τα εξαιρετικά εδέσματα που με μεγάλη φροντίδα έκαναν οι κυρίες της χορωδίας του συλλόγου και τα ποτά, γλυκάνανε την ατμόσφαιρα.
Όλοι χαλάρωσαν, μίλησαν, είδαν τα εξαιρετικού ενδιαφέροντος εκθέματα και εξέφρασαν την επιθυμία να ξανανταμώσουμε και πάλι του χρόνου.
Αργά το βράδυ έβρεξε. Άκουγα τη βροχή κι η φλογισμένη μου καρδιά δροσιζόταν, επιτέλους.
Δ. Στυλιανίδου - Φιλόλογος
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)