Σάββατο 23 Αυγούστου 2008
ΕΚΛΟΓΕΣ ΓΙΑ ΝΕΟ ΔΣ ΣΤΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΣΤΡΑΤΩΝΙΟΥ
Τον Ιούλιο λήγει η τριετής θητεία του Δ.Σ. του Σ.Π.Σ. Τα τρία αυτά χρόνια που πέρασαν προσπαθήσαμε πολύ προς την κατεύθυνση της αναβάθμισης του πολιτιστικού γίγνεσθαι του τόπου μας. Σαφώς και θα μπορούσαν να γίνουν ακόμη περισσότερα. ΄Ενας από τους πολλούς τρόπους για συνέχιση και νέα δυναμική στο Σύλλογο είναι η ανανέωση της διοικητικής ομάδας και το πέρασμα της σκυτάλης σε νεότερα μέλη.
Καλούνται λοιπόν οι νεολαίοι για δυναμική συμμετοχή στις υποψηφιότητες για το νέο ΔΣ.
Οι εκλογές λοιπόν που θα γίνουν τον Ιούλιο, ας είναι η αφορμή που καθένας από τα μέλη του Σ.Π.Σ. θα πρέπει να αναλογισθεί τις προσωπικές του ευθύνες όσον αφορά την συμμετοχή του στο ψηφοδέλτιο για το Δ.Σ. και την προσωπική ψήφο που δίνει δύναμη και αναγνώριση στον Σύλλογο.
Ιδιαίτερα προσκαλούμε όλα τα μέλη που έχουν την διάθεση προσφοράς σε κοινωνικά και πολιτιστικά θέματα να πλαισιώσουν ένα δυναμικό ψηφοδέλτιο του Σ.Π.Σ. για να προχωρήσουμε ακόμη περισσότερο και τα επόμενα χρόνια τον πολιτισμό στο Στρατώνι.
Η ΝΕΙΚΟΠΤΕΛΕΜΑ θα σας κρατεί ενήμερους για ημερομηνίες διεξαγωγής και όλα τα σχετικά, ωστόσο εσείς αρχίστε την...προετοιμασία!!
Καλούνται λοιπόν οι νεολαίοι για δυναμική συμμετοχή στις υποψηφιότητες για το νέο ΔΣ.
Οι εκλογές λοιπόν που θα γίνουν τον Ιούλιο, ας είναι η αφορμή που καθένας από τα μέλη του Σ.Π.Σ. θα πρέπει να αναλογισθεί τις προσωπικές του ευθύνες όσον αφορά την συμμετοχή του στο ψηφοδέλτιο για το Δ.Σ. και την προσωπική ψήφο που δίνει δύναμη και αναγνώριση στον Σύλλογο.
Ιδιαίτερα προσκαλούμε όλα τα μέλη που έχουν την διάθεση προσφοράς σε κοινωνικά και πολιτιστικά θέματα να πλαισιώσουν ένα δυναμικό ψηφοδέλτιο του Σ.Π.Σ. για να προχωρήσουμε ακόμη περισσότερο και τα επόμενα χρόνια τον πολιτισμό στο Στρατώνι.
Η ΝΕΙΚΟΠΤΕΛΕΜΑ θα σας κρατεί ενήμερους για ημερομηνίες διεξαγωγής και όλα τα σχετικά, ωστόσο εσείς αρχίστε την...προετοιμασία!!
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ
Με χαρά ανακοινώνουμε την πρωτοβουλία πολιτών του Στρατωνίου για την δημιουργία Θεματικού πάρκου την περίοδο των Χριστουγέννων στο Στρατώνι. Την αιγίδα την πρωτοβουλίας έχει αναλάβει ο ΣΠΣ ενώ όλοι οι πολίτες, οι Σύλλογοι και οι φορείς του Στρατωνίου έχουν αγκαλιάσει την πρωτοβουλία. Ήδη το Τοπικό Συμβούλιο έχει εγκρίνει την χρήση του πάρκου στην παραλία για το σκοπό αυτό.
Ο σκοπός του εγχειρήματος είναι η δημιουργία ζεστής και γιορταστικής Χριστουγεννιάτικης ατμόσφαιρας για παιδιά και μεγάλους μέσα από δραστηριότητες , μουσική και διασκέδαση στο πνεύμα εκείνων των ημερών.
Έχει ήδη πραγματοποιηθεί μία πρώτη γενική συνάντηση όπου ο εθελοντισμός μεγαλούργησε με την συμμετοχή δεκάδων πολιτών και έχει δημιουργηθεί μια πενταμελής συντονιστική ομάδα που θα δρομολογήσει την προετοιμασία.
Οι χορηγίες για αυτό το εγχείρημα είναι ευπρόσδεκτες και ευελπιστούμε σε αυτές καθώς και η συμμετοχή σε εθελοντική εργασία είναι ακόμη σε εξέλιξη.
Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να απευθύνεστε στο 6972321051
Ο σκοπός του εγχειρήματος είναι η δημιουργία ζεστής και γιορταστικής Χριστουγεννιάτικης ατμόσφαιρας για παιδιά και μεγάλους μέσα από δραστηριότητες , μουσική και διασκέδαση στο πνεύμα εκείνων των ημερών.
Έχει ήδη πραγματοποιηθεί μία πρώτη γενική συνάντηση όπου ο εθελοντισμός μεγαλούργησε με την συμμετοχή δεκάδων πολιτών και έχει δημιουργηθεί μια πενταμελής συντονιστική ομάδα που θα δρομολογήσει την προετοιμασία.
Οι χορηγίες για αυτό το εγχείρημα είναι ευπρόσδεκτες και ευελπιστούμε σε αυτές καθώς και η συμμετοχή σε εθελοντική εργασία είναι ακόμη σε εξέλιξη.
Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να απευθύνεστε στο 6972321051
«Και με το φως του λύκου επανέρχονται…»
«Το μισό ψωμί έφαγες, σκασμένο, μέχρι να ρθεις…»
Μετά τους μπακάληδες, ας θυμηθούμε και τους αγαπημένους φουρνάρηδες με τους μεγάλους ξυλόφουρνους που μοσχοβολούσαν φρεσκοψημένο ψωμί.
Δύο ήταν οι φούρνοι του παλιού χωριού: του Καραβασίλη και του Ασβεστόπουλου. Κι οι δύο βρίσκονταν στον ανηφορικό δρόμο, που ξεκινά απ’ την αγορά και καταλήγει στο σχολείο.
Ο πρώτος δεν υπάρχει πια, τον γκρέμισαν πριν από λίγα χρόνια. Ο άλλος, του Ασβεστόπουλου, που αργότερα τον δούλεψε και ο Στρούνης, υφίσταται ακόμη. Βρίσκεται δίπλα στο φαρμακείο του Αργύρη Καρρά.
Εδώ ας κάνω μια μικρή αναφορά, μια και το’ φερε ο λόγος, στο παλιό αυτό φαρμακείο.
Μικρή, παρακαλούσα να κρυώσω – μην παραξενεύεστε - για να γευτώ τις ταμπλέτες με τη σοκολατένια γεύση για το λαιμό ή το σιρόπι με γεύση κερασιού. Δυστυχώς, αυτή, τη χαρά είχε συχνά ο αδερφός μου, μιας κι οι αμυγδαλές του δεν ήταν απ’ τις καλύτερες. Έτσι, γευόμουνα κι εγώ στα κρυφά τις μικρές απολαύσεις, αλλά σπάνια με νόμιμη χρήση.
Όταν πήγαινα, λοιπόν, να πάρω τη συνταγή κι ανέβαινα τα σκαλάκια του φαρμακείου, ένιωθα ήδη το ενδιαφέρον μου να κεντρίζεται με την ωραία εικόνα που παρουσίαζε μέσα από τη τζαμαρία. Οι προθήκες του ξύλινες και μέσα μπουκαλάκια, μικρά και μεγάλα, κουτιά και σακουλάκια.
Μια μυρουδιά φαρμακευτική και αρωματική συγχρόνως πλανιόταν στην ατμόσφαιρα. Μέχρι να μου δώσει τα φάρμακα ο κύριος Καρράς, με τη λευκή του στολή, ευγενέστατος και γλυκομίλητος, απολάμβανα τη μυστηριακή ατμόσφαιρα του χώρου, που θύμιζε εργαστήριο επιστήμονα.
Ας ξαναγυρίσουμε όμως στα φουρνάρικα. Εμείς παίρναμε ψωμί απ’ το φούρνο του Καραβασίλη. Τον θυμάμαι σαν τώρα τον κυρ – Μήτσο, ψηλόλιγνο γέροντα, με τη γυναίκα του τη γλυκιά κυρά – Καλλιόπη. Ο φούρνος του ήταν κτισμένος με τον παλιό καλό τρόπο. Κατέβαινες μερικά σκαλάκια, για να φτάσεις σε ένα τεράστιο ξύλινο τραπέζι στα δεξιά, όπου ακουμπούσες το ταψί με το φαγητό που έφερνες. Ο κυρ – Μήτσος στεκόταν, ως συνήθως, μπροστά στο σπηλαιώδες στόμιο του μεγάλου φούρνου, που μέσα φεγγοβολούσε η φωτιά, με το ξυλόφουρνο στο χέρι. Τον ρωτούσες πότε να ρθεις να πάρεις το φαγητό και σου έλεγε. Στα ενδότερα υπήρχε κι άλλο δωμάτιο για το ζύμωμα του ψωμιού. Εκεί δεν πατούσε ξένο πόδι.
Πήγαινα καθημερινά για ψωμί απ’ το στενάκι πίσω απ’ τις παράγκες. Καθυστερούσα στο πίσω μέρος της ταβέρνας του κυρ – Νίκου του Σκουτούρη, για να θαυμάσω τα γιαούρτια της καλόκαρδης κι εργατικής κυρά – Όλγας. Υπήρχε ένα παράθυρο κι από μέσα σκαλίτσα για να κατεβαίνεις στο χώρο.
Πάνω σε ένα μεγάλο τραπέζι η κυρά – Όλγα είχε πηγμένο γιαούρτι μέσα σε μεγάλες πήλινες λεκάνες αλλά και σε μικρότερους κεσέδες. Αγόραζα τον κεσέ και μέχρι να τον πάω στο σπίτι είχα φάει με το δάχτυλο όλο το καϊμάκι. Η μάνα μου, που της άρεσε κι αυτής το καϊμάκι, δεν άντεχε να μην πει:
-Δεν μπορούσες ν’ αφήσεις λίγο και για κανένα άλλο;
Ύστερα με καμιά φιλενάδα πηγαίναμε για ψωμί στο φούρνο. Γυρίζοντας στο σπίτι τρώγαμε πάντα τη γωνία, δεν αντέχαμε. Κάποια αγόρια έτρωγαν το μισό ψωμί και για ευχαριστήριο στο σπίτι έτρωγαν κι ένα μπερντάκι ξύλο.
Και το Πάσχα τι μυρουδιές και τι χρώματα με τις πασχαλοκουλούρες και τα κόκκινα αβγά πάνω τους! Το μεγάλο τραπέζι του φούρνου γέμιζε ομορφιά και αρώματα. Εκεί έβλεπες και την τέχνη της κάθε νοικοκυράς, άλλα τσουρέκια αφράτα και λιμπιστά κι άλλα κατσιασμένα και λιπανάβατα. Άλλη τα έπαιρνε καμαρωτή κι άλλη μάνι – μάνι μην τύχει και δει κανείς το κακοτέχνημα.
Και το μεσημέρι του Μεγάλου Σαββάτου σειρά είχαν τα γεμιστά κατσίκια για να τα πάρουμε την Κυριακή το Πάσχα, μετά τη Δεύτερη Ανάσταση. Κι ύστερα φαγοπότι και ευχές για ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ.
Πάσχα Στρατωνίου, το τερπνόν.
Η Καρβουνοσκαλίτισσα
Μετά τους μπακάληδες, ας θυμηθούμε και τους αγαπημένους φουρνάρηδες με τους μεγάλους ξυλόφουρνους που μοσχοβολούσαν φρεσκοψημένο ψωμί.
Δύο ήταν οι φούρνοι του παλιού χωριού: του Καραβασίλη και του Ασβεστόπουλου. Κι οι δύο βρίσκονταν στον ανηφορικό δρόμο, που ξεκινά απ’ την αγορά και καταλήγει στο σχολείο.
Ο πρώτος δεν υπάρχει πια, τον γκρέμισαν πριν από λίγα χρόνια. Ο άλλος, του Ασβεστόπουλου, που αργότερα τον δούλεψε και ο Στρούνης, υφίσταται ακόμη. Βρίσκεται δίπλα στο φαρμακείο του Αργύρη Καρρά.
Εδώ ας κάνω μια μικρή αναφορά, μια και το’ φερε ο λόγος, στο παλιό αυτό φαρμακείο.
Μικρή, παρακαλούσα να κρυώσω – μην παραξενεύεστε - για να γευτώ τις ταμπλέτες με τη σοκολατένια γεύση για το λαιμό ή το σιρόπι με γεύση κερασιού. Δυστυχώς, αυτή, τη χαρά είχε συχνά ο αδερφός μου, μιας κι οι αμυγδαλές του δεν ήταν απ’ τις καλύτερες. Έτσι, γευόμουνα κι εγώ στα κρυφά τις μικρές απολαύσεις, αλλά σπάνια με νόμιμη χρήση.
Όταν πήγαινα, λοιπόν, να πάρω τη συνταγή κι ανέβαινα τα σκαλάκια του φαρμακείου, ένιωθα ήδη το ενδιαφέρον μου να κεντρίζεται με την ωραία εικόνα που παρουσίαζε μέσα από τη τζαμαρία. Οι προθήκες του ξύλινες και μέσα μπουκαλάκια, μικρά και μεγάλα, κουτιά και σακουλάκια.
Μια μυρουδιά φαρμακευτική και αρωματική συγχρόνως πλανιόταν στην ατμόσφαιρα. Μέχρι να μου δώσει τα φάρμακα ο κύριος Καρράς, με τη λευκή του στολή, ευγενέστατος και γλυκομίλητος, απολάμβανα τη μυστηριακή ατμόσφαιρα του χώρου, που θύμιζε εργαστήριο επιστήμονα.
Ας ξαναγυρίσουμε όμως στα φουρνάρικα. Εμείς παίρναμε ψωμί απ’ το φούρνο του Καραβασίλη. Τον θυμάμαι σαν τώρα τον κυρ – Μήτσο, ψηλόλιγνο γέροντα, με τη γυναίκα του τη γλυκιά κυρά – Καλλιόπη. Ο φούρνος του ήταν κτισμένος με τον παλιό καλό τρόπο. Κατέβαινες μερικά σκαλάκια, για να φτάσεις σε ένα τεράστιο ξύλινο τραπέζι στα δεξιά, όπου ακουμπούσες το ταψί με το φαγητό που έφερνες. Ο κυρ – Μήτσος στεκόταν, ως συνήθως, μπροστά στο σπηλαιώδες στόμιο του μεγάλου φούρνου, που μέσα φεγγοβολούσε η φωτιά, με το ξυλόφουρνο στο χέρι. Τον ρωτούσες πότε να ρθεις να πάρεις το φαγητό και σου έλεγε. Στα ενδότερα υπήρχε κι άλλο δωμάτιο για το ζύμωμα του ψωμιού. Εκεί δεν πατούσε ξένο πόδι.
Πήγαινα καθημερινά για ψωμί απ’ το στενάκι πίσω απ’ τις παράγκες. Καθυστερούσα στο πίσω μέρος της ταβέρνας του κυρ – Νίκου του Σκουτούρη, για να θαυμάσω τα γιαούρτια της καλόκαρδης κι εργατικής κυρά – Όλγας. Υπήρχε ένα παράθυρο κι από μέσα σκαλίτσα για να κατεβαίνεις στο χώρο.
Πάνω σε ένα μεγάλο τραπέζι η κυρά – Όλγα είχε πηγμένο γιαούρτι μέσα σε μεγάλες πήλινες λεκάνες αλλά και σε μικρότερους κεσέδες. Αγόραζα τον κεσέ και μέχρι να τον πάω στο σπίτι είχα φάει με το δάχτυλο όλο το καϊμάκι. Η μάνα μου, που της άρεσε κι αυτής το καϊμάκι, δεν άντεχε να μην πει:
-Δεν μπορούσες ν’ αφήσεις λίγο και για κανένα άλλο;
Ύστερα με καμιά φιλενάδα πηγαίναμε για ψωμί στο φούρνο. Γυρίζοντας στο σπίτι τρώγαμε πάντα τη γωνία, δεν αντέχαμε. Κάποια αγόρια έτρωγαν το μισό ψωμί και για ευχαριστήριο στο σπίτι έτρωγαν κι ένα μπερντάκι ξύλο.
Και το Πάσχα τι μυρουδιές και τι χρώματα με τις πασχαλοκουλούρες και τα κόκκινα αβγά πάνω τους! Το μεγάλο τραπέζι του φούρνου γέμιζε ομορφιά και αρώματα. Εκεί έβλεπες και την τέχνη της κάθε νοικοκυράς, άλλα τσουρέκια αφράτα και λιμπιστά κι άλλα κατσιασμένα και λιπανάβατα. Άλλη τα έπαιρνε καμαρωτή κι άλλη μάνι – μάνι μην τύχει και δει κανείς το κακοτέχνημα.
Και το μεσημέρι του Μεγάλου Σαββάτου σειρά είχαν τα γεμιστά κατσίκια για να τα πάρουμε την Κυριακή το Πάσχα, μετά τη Δεύτερη Ανάσταση. Κι ύστερα φαγοπότι και ευχές για ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ.
Πάσχα Στρατωνίου, το τερπνόν.
Η Καρβουνοσκαλίτισσα
Απάντηση από το ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΝΕΩΝ, ΔΗΜΟΥ ΣΤΑΓΕΙΡΩΝ- ΑΚΑΝΘΟΥ
Το παρακάτω άρθρο αποτελεί απάντηση στο άρθρο που δημοσιεύτηκε στη συγκεκριμένη εφημερίδα με τίτλο «Το ΣΥ.Ν η το ΠΛΗΝ στο δήμο μας» με υπογραφή του μαθητού του Λυκείου Βασίλη Καραπιπέρη. Ως εκπρόσωποι του Δημοτικού Συμβουλίου Νέων οφείλουμε ν’ απαντήσουμε εφ’ όσον αναφέρεται σ’ αυτό το θεσμό.
Δε θ’ αναφερθούμε στο τι είναι το ΔΗ.ΣΥ.Ν, οι σκοποί και το όραμα του στο παρόν άρθρο, θα σταθούμε όμως σ’ όλα εκείνα τα σημεία τα οποία είναι άκυρα, αφήνουν κενά, θίγουν θεσμούς, ανθρώπους κι ενέργειες χωρίς στοιχεία κι αποδείξεις.
Πρώτα απ’ όλα, όταν αφορά την ενημέρωση των νέων των άλλων κοινοτήτων, φυσικά κι υπάρχουν πολλοί νέοι, ωστόσο ευθύνη για την ενημέρωσή τους είχαν αποκλειστικά τα Τοπικά Συμβούλια τους, τα οποία έλαβαν με φάξ τις σχετικές με τις εκλογές του ΔΗ.ΣΥ.Ν ενημερώσεις από το Δήμο στις 20/2/08.
Επίσης, αξίζει να σημειωθεί ότι τα Στάγειρα κι η Στρατονίκη ενημερώθηκαν αλλά δε θέλησαν να ασχοληθούν με το συγκεκριμένο θέμα, εκείνη την περίοδο, γιατί ήταν απορροφημένοι με την προετοιμασία του καρναβαλιού τους. Οπότε η σωστή διατύπωση είναι ότι κάποιοι δεν ενδιαφέρθηκαν και κάποιοι άλλοι δεν ενημερώθηκαν από εκείνους που όφειλαν να το κάνουν.
Σχετικά με την απορία, που διατυπώνεται, για το «τι κοινό μπορεί να έχει, να ζητήσει ή να συζητήσει ένας 15 χρονος μ’ έναν 28 χρόνο», πρόκειται για ένα έμμεσο κι ανίσχυρο επιχείρημα καθώς οι πρωτοβουλίες τις οποίες το ΔΗ.ΣΥ.Ν έχει σκοπό να λάβει κι δραστηριότητες τις οποίες θα προσπαθήσει να προωθήσει μέσω του Δημοτικού Συμβουλίου κι όχι μόνο, αφορούν άμεσα όλους τους νέους από 15 χρονών μέχρι κι 28, ίσως και παραπάνω, κι επομένως δεν υιοθετούμε την άποψη ότι υπάρχει χάσμα ανάμεσά τους.
Στη συνέχεια, γίνεται αναφορά σε συζητήσεις μεταξύ μαθητών του Λυκείου μετά την ενημέρωσή τους για τη σύσταση και δημιουργία του ΔΗ.ΣΥ.Ν, οι οποίοι φέρονται προκατειλημμένοι κι αρνητικοί μιλώντας για «ανωτέρους που κατευθύνουν». Δε γνωρίζουμε αν και σε ποιο βαθμό ισχύουν αυτές οι συζητήσεις, ωστόσο αυτό που έχει σημασία είναι ότι οι απόψεις αυτές αν και θίγουν πρόσωπα και καταστάσεις δε στηρίζονται σε πραγματικά γεγονότα, πρόκειται για εντελώς ανυπόστατες θέσεις.
Όσον αφορά το σημείο «εκμεταλλευόμενοι τα τοπικά συμβούλια νέων και τα τοπικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε κάποιοι προσπάθησαν να εισχωρήσουν όσο περισσότερο μπορούσαν στο θέμα αυτό», όσοι ήταν οι αναγνώστες τόσες διαφορετικές απόψεις ειπώθηκαν για το τι μπορεί να σημαίνει κι αυτό ακριβώς το γεγονός αποδεικνύει το πόσο αόριστο, γενικό και κενό νοήματος είναι.
Επιπλέον, οι νύξεις οι οποίες αφορούν τις επεμβάσεις των κομματικών παρατάξεων, επίσης δεν έχουν κανένα πραγματικό έρεισμα, σχολιάζονται αλλά δε δικαιολογούνται και δεν υποστηρίζονται με στοιχεία.
Παρά τις αοριστίες, τις γενικεύσεις και την επίθεση (προς ποιους τελικά;) που στερείται τεκμηρίων κι αποδείξεων, το ΔΗ.ΣΥ.Ν προσκαλεί και το μαθητή Βασίλη Καραπιπέρη κι όσους υιοθετούν τις προαναφερθείσες θέσεις στις ανοιχτές για όλους συναντήσεις των δημοτικών συμβουλίων των νέων, προκειμένου πρώτ’ απ’ όλα να ενημερωθούν για το τι είναι το ΔΗ.ΣΥ.Ν, ποια η δομή, η λειτουργία και το υποστηρικτικά του προγράμματα κι έπειτα να εκφράσουν ελεύθερα οποιαδήποτε άποψη. Οφείλουν, όμως, να ενημερωθούν για να είναι δίκαιοι κι απέναντι στον εαυτό τους αλλά κι απέναντι σε όσους επέλεξαν να συμμετάσχουν σ’ αυτή τη νέα προσπάθεια που λαμβάνει χώρα στο δήμο μας. Οι μηδενιστικές θέσεις κι ο αρνητισμός σε συνδυασμό με την άγνοια αποτελούν κακό σύμβουλο για όλους μας.
Σκοπός μας, η συνεργασία κι όχι η σύγκρουση.
ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ
ΝΕΩΝ, ΔΗΜΟΥ ΣΤΑΓΕΙΡΩΝ- ΑΚΑΝΘΟΥ
Δε θ’ αναφερθούμε στο τι είναι το ΔΗ.ΣΥ.Ν, οι σκοποί και το όραμα του στο παρόν άρθρο, θα σταθούμε όμως σ’ όλα εκείνα τα σημεία τα οποία είναι άκυρα, αφήνουν κενά, θίγουν θεσμούς, ανθρώπους κι ενέργειες χωρίς στοιχεία κι αποδείξεις.
Πρώτα απ’ όλα, όταν αφορά την ενημέρωση των νέων των άλλων κοινοτήτων, φυσικά κι υπάρχουν πολλοί νέοι, ωστόσο ευθύνη για την ενημέρωσή τους είχαν αποκλειστικά τα Τοπικά Συμβούλια τους, τα οποία έλαβαν με φάξ τις σχετικές με τις εκλογές του ΔΗ.ΣΥ.Ν ενημερώσεις από το Δήμο στις 20/2/08.
Επίσης, αξίζει να σημειωθεί ότι τα Στάγειρα κι η Στρατονίκη ενημερώθηκαν αλλά δε θέλησαν να ασχοληθούν με το συγκεκριμένο θέμα, εκείνη την περίοδο, γιατί ήταν απορροφημένοι με την προετοιμασία του καρναβαλιού τους. Οπότε η σωστή διατύπωση είναι ότι κάποιοι δεν ενδιαφέρθηκαν και κάποιοι άλλοι δεν ενημερώθηκαν από εκείνους που όφειλαν να το κάνουν.
Σχετικά με την απορία, που διατυπώνεται, για το «τι κοινό μπορεί να έχει, να ζητήσει ή να συζητήσει ένας 15 χρονος μ’ έναν 28 χρόνο», πρόκειται για ένα έμμεσο κι ανίσχυρο επιχείρημα καθώς οι πρωτοβουλίες τις οποίες το ΔΗ.ΣΥ.Ν έχει σκοπό να λάβει κι δραστηριότητες τις οποίες θα προσπαθήσει να προωθήσει μέσω του Δημοτικού Συμβουλίου κι όχι μόνο, αφορούν άμεσα όλους τους νέους από 15 χρονών μέχρι κι 28, ίσως και παραπάνω, κι επομένως δεν υιοθετούμε την άποψη ότι υπάρχει χάσμα ανάμεσά τους.
Στη συνέχεια, γίνεται αναφορά σε συζητήσεις μεταξύ μαθητών του Λυκείου μετά την ενημέρωσή τους για τη σύσταση και δημιουργία του ΔΗ.ΣΥ.Ν, οι οποίοι φέρονται προκατειλημμένοι κι αρνητικοί μιλώντας για «ανωτέρους που κατευθύνουν». Δε γνωρίζουμε αν και σε ποιο βαθμό ισχύουν αυτές οι συζητήσεις, ωστόσο αυτό που έχει σημασία είναι ότι οι απόψεις αυτές αν και θίγουν πρόσωπα και καταστάσεις δε στηρίζονται σε πραγματικά γεγονότα, πρόκειται για εντελώς ανυπόστατες θέσεις.
Όσον αφορά το σημείο «εκμεταλλευόμενοι τα τοπικά συμβούλια νέων και τα τοπικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε κάποιοι προσπάθησαν να εισχωρήσουν όσο περισσότερο μπορούσαν στο θέμα αυτό», όσοι ήταν οι αναγνώστες τόσες διαφορετικές απόψεις ειπώθηκαν για το τι μπορεί να σημαίνει κι αυτό ακριβώς το γεγονός αποδεικνύει το πόσο αόριστο, γενικό και κενό νοήματος είναι.
Επιπλέον, οι νύξεις οι οποίες αφορούν τις επεμβάσεις των κομματικών παρατάξεων, επίσης δεν έχουν κανένα πραγματικό έρεισμα, σχολιάζονται αλλά δε δικαιολογούνται και δεν υποστηρίζονται με στοιχεία.
Παρά τις αοριστίες, τις γενικεύσεις και την επίθεση (προς ποιους τελικά;) που στερείται τεκμηρίων κι αποδείξεων, το ΔΗ.ΣΥ.Ν προσκαλεί και το μαθητή Βασίλη Καραπιπέρη κι όσους υιοθετούν τις προαναφερθείσες θέσεις στις ανοιχτές για όλους συναντήσεις των δημοτικών συμβουλίων των νέων, προκειμένου πρώτ’ απ’ όλα να ενημερωθούν για το τι είναι το ΔΗ.ΣΥ.Ν, ποια η δομή, η λειτουργία και το υποστηρικτικά του προγράμματα κι έπειτα να εκφράσουν ελεύθερα οποιαδήποτε άποψη. Οφείλουν, όμως, να ενημερωθούν για να είναι δίκαιοι κι απέναντι στον εαυτό τους αλλά κι απέναντι σε όσους επέλεξαν να συμμετάσχουν σ’ αυτή τη νέα προσπάθεια που λαμβάνει χώρα στο δήμο μας. Οι μηδενιστικές θέσεις κι ο αρνητισμός σε συνδυασμό με την άγνοια αποτελούν κακό σύμβουλο για όλους μας.
Σκοπός μας, η συνεργασία κι όχι η σύγκρουση.
ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ
ΝΕΩΝ, ΔΗΜΟΥ ΣΤΑΓΕΙΡΩΝ- ΑΚΑΝΘΟΥ
Δυο επιστολές της Χορωδίας της Δερύνειας – Κύπρου για τις χορωδιακές συναντήσεις στον Δήμο Σταγείρων-Ακάνθου, στις 23, 24 και 25 Μαρτίου
Δερύνεια28.03.08
Αγαπητοί φίλοι,
Επικοινωνώ σήμερα μαζί σας για να εκφράσω τα ειλικρινή μας συναισθήματα για τη φιλοξενία που τύχαμε στην πατρίδα σας.
Ήταν πράγματι μια φιλοξενία καρδιάς γεμάτη αγνότητα και αγάπη. Η προσπάθεια όλων σας να μας ευχαριστήσετε ήταν πασιφανής.
Πολλές στιγμές μας προκάλεσαν ιδιαίτερη συγκίνηση όπως η υποδοχή στo Στρατώνι με τα άπλετα χαμόγελα και γεμάτους τους δίσκους στα χέρια, η ξενάγηση στα Αρχαία Στάγιρα με τα μύδια και τη τσικουδιά ψηλά στο λόφο, το τραγουδιστό καλωσόρισμα στην Ιερισσό « Ήρθε στον Άθω το νησί της Αφροδίτης», η διασκέδαση σ΄ όλες τις κοινότητες με τα παραδοσιακά φαγητά, τα βουρκωμένα μάτια την ώρα του αποχωρισμού και οι ανοικτές αγκάλες ολωνών σας.
Πραγματικά η συλλογικότητα με την οποία εργαστήκατε ήταν παραδειγματική. Νιώσαμε να μας αγκαλιάζουν σε κάθε μας στιγμή όλοι, από τους διοικητικούς μέχρι και το τελευταίο μέλος της χορωδίας σας.
Ελπίζοντας ότι η φιλία μας θα συνεχιστεί, σας ευχαριστούμε από καρδιάς. Κι εσείς να ξέρετε πως εδώ στη Δερύνεια θα σας περιμένουν φίλοι όποτε θελήσετε/μπορέσετε να επισκεφτείτε το νησί μας υπό όποιες περιστάσεις.
Πολλούς χαιρετισμούς από όλους μας σε όλους σας.
Πολλά φιλιά
Παναγιώτα Παρασκευά
Υ.Γ. Παρακαλώ όπως κοινοποιηθεί προς όλους τους εμπλεκόμενους στη φιλοξενία μας (όλες τις τοπικές αρχές).
Επιστολή στον Μαέστρο της Χορωδίας του Δήμου από τον Τ. Πρωτόπαπα
Αγαπητέ Σταύρο,
Θα ήθελα να σου εκφράσω τη χαρά που νιώσαμε και την αγάπη που εισπράξαμε κατά το τριήμερο μας στο Δήμο Σταγίρων-Ακάνθου.
Θέλω να μεταφέρεις σε όλα τα μέλη της χορωδίας του δήμου τα συναισθήματα που βίωσα κατά τη διάρκεια της φιλοξενίας σας. Τα ίδια συναισθήματα συμμερίζονται και τα υπόλοιπα μέλη της Δημοτικής Χορωδίας Δερύνειας.
Πρώτα πρέπει να πω πως παίρνετε 10 με τόνο στη φιλοξενία και υποδοχή.
Μας έχετε σκλαβώσει με τη φροντίδα, την έγνοια και την προσοχή που μας προσφέρατε. Όλα ήταν τέλεια και άψογα οργανωμένα: το ξενοδοχείο ήταν καταπληκτικό, οι εκδρομές ήταν μοναδικές και οι συναυλίες στις 3 κοινότητες αξέχαστες. Μάλλον θα είχατε και κάποια συμφωνία με το Θεό αφού και ο καιρός ήταν καταπληκτικός!!! (ήλιος, βροχή, χαλάζι κλπ.)
Δεν θα ξεχάσω τα απίθανα φαγητά που ετοίμασαν τα μέλη της χορωδίας, δεν θα ξεχάσω το βραδινό γλέντι και το ξέφρενο χορό που κάναμε μαζί. Πάνω απ’ όλα μας προσφέρατε αληθινή αγάπη. Ήταν τόσο φανερή που ξεχείλιζε κάθε φορά που μας μιλούσατε, κάθε φορά που μας προσφέρατε ένα απλό χαμόγελο και κάθε φορά που μας χαρίζατε ένα άγγιγμα ή ένα συγκαταβατικό χτύπημα στην πλάτη.
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για όλα όσα κάνατε. Νιώσαμε αυτό που ακουγόταν κάθε φορά στους χαιρετισμούς «είμαστε αδέλφια» αλλά, όχι με λόγια παρά με πράξεις!
Πολύ θα ήθελα να μεταβιβάσεις αυτά τα λόγια στους χορωδούς. Να ξέρεις ότι θα έχετε όλοι πάντα μια θέση στην καρδιά μας.
Εύχομαι καλή αντάμωση!
Τάσος
Αγαπητοί φίλοι,
Επικοινωνώ σήμερα μαζί σας για να εκφράσω τα ειλικρινή μας συναισθήματα για τη φιλοξενία που τύχαμε στην πατρίδα σας.
Ήταν πράγματι μια φιλοξενία καρδιάς γεμάτη αγνότητα και αγάπη. Η προσπάθεια όλων σας να μας ευχαριστήσετε ήταν πασιφανής.
Πολλές στιγμές μας προκάλεσαν ιδιαίτερη συγκίνηση όπως η υποδοχή στo Στρατώνι με τα άπλετα χαμόγελα και γεμάτους τους δίσκους στα χέρια, η ξενάγηση στα Αρχαία Στάγιρα με τα μύδια και τη τσικουδιά ψηλά στο λόφο, το τραγουδιστό καλωσόρισμα στην Ιερισσό « Ήρθε στον Άθω το νησί της Αφροδίτης», η διασκέδαση σ΄ όλες τις κοινότητες με τα παραδοσιακά φαγητά, τα βουρκωμένα μάτια την ώρα του αποχωρισμού και οι ανοικτές αγκάλες ολωνών σας.
Πραγματικά η συλλογικότητα με την οποία εργαστήκατε ήταν παραδειγματική. Νιώσαμε να μας αγκαλιάζουν σε κάθε μας στιγμή όλοι, από τους διοικητικούς μέχρι και το τελευταίο μέλος της χορωδίας σας.
Ελπίζοντας ότι η φιλία μας θα συνεχιστεί, σας ευχαριστούμε από καρδιάς. Κι εσείς να ξέρετε πως εδώ στη Δερύνεια θα σας περιμένουν φίλοι όποτε θελήσετε/μπορέσετε να επισκεφτείτε το νησί μας υπό όποιες περιστάσεις.
Πολλούς χαιρετισμούς από όλους μας σε όλους σας.
Πολλά φιλιά
Παναγιώτα Παρασκευά
Υ.Γ. Παρακαλώ όπως κοινοποιηθεί προς όλους τους εμπλεκόμενους στη φιλοξενία μας (όλες τις τοπικές αρχές).
Επιστολή στον Μαέστρο της Χορωδίας του Δήμου από τον Τ. Πρωτόπαπα
Αγαπητέ Σταύρο,
Θα ήθελα να σου εκφράσω τη χαρά που νιώσαμε και την αγάπη που εισπράξαμε κατά το τριήμερο μας στο Δήμο Σταγίρων-Ακάνθου.
Θέλω να μεταφέρεις σε όλα τα μέλη της χορωδίας του δήμου τα συναισθήματα που βίωσα κατά τη διάρκεια της φιλοξενίας σας. Τα ίδια συναισθήματα συμμερίζονται και τα υπόλοιπα μέλη της Δημοτικής Χορωδίας Δερύνειας.
Πρώτα πρέπει να πω πως παίρνετε 10 με τόνο στη φιλοξενία και υποδοχή.
Μας έχετε σκλαβώσει με τη φροντίδα, την έγνοια και την προσοχή που μας προσφέρατε. Όλα ήταν τέλεια και άψογα οργανωμένα: το ξενοδοχείο ήταν καταπληκτικό, οι εκδρομές ήταν μοναδικές και οι συναυλίες στις 3 κοινότητες αξέχαστες. Μάλλον θα είχατε και κάποια συμφωνία με το Θεό αφού και ο καιρός ήταν καταπληκτικός!!! (ήλιος, βροχή, χαλάζι κλπ.)
Δεν θα ξεχάσω τα απίθανα φαγητά που ετοίμασαν τα μέλη της χορωδίας, δεν θα ξεχάσω το βραδινό γλέντι και το ξέφρενο χορό που κάναμε μαζί. Πάνω απ’ όλα μας προσφέρατε αληθινή αγάπη. Ήταν τόσο φανερή που ξεχείλιζε κάθε φορά που μας μιλούσατε, κάθε φορά που μας προσφέρατε ένα απλό χαμόγελο και κάθε φορά που μας χαρίζατε ένα άγγιγμα ή ένα συγκαταβατικό χτύπημα στην πλάτη.
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για όλα όσα κάνατε. Νιώσαμε αυτό που ακουγόταν κάθε φορά στους χαιρετισμούς «είμαστε αδέλφια» αλλά, όχι με λόγια παρά με πράξεις!
Πολύ θα ήθελα να μεταβιβάσεις αυτά τα λόγια στους χορωδούς. Να ξέρεις ότι θα έχετε όλοι πάντα μια θέση στην καρδιά μας.
Εύχομαι καλή αντάμωση!
Τάσος
ΜΥΓΔΟΝΙΑ
Λίγο μετά την Παλαιόχωρα και καθώς ανεβαίνουμε τους λόφους προς τον Άγιο Πρόδρομο ένα μοναδικό θέαμα απλώνεται μπροστά μας.
Τα μάτια μας περιπλανιόνται σ’ έναν τεράστιο κάμπο μέχρι στα όρια του, όπου βρίσκονται θρονιασμένες οι λίμνες της Κορώνειας και Βόλβης, σε μικρή απόσταση από την πόλη της Θεσσαλονίκης, μόλις 12 και 39 km αντίστοιχα.
Οι δυο αυτές λίμνες βρίσκονται σ’ ένα επίμηκες τεκτονικό βύθισμα, διαχωρίζοντας τη χερσόνησο της Χαλκιδικής από τον κορμό της Μακεδονίας Ανάμεσα στις δύο λίμνες υπάρχει ένα στενό κομμάτι γης το οποίο συνεχώς μεγαλώνει με την πάροδο του χρόνου. Οι λίμνες συνδέονται μεταξύ τους με μια τάφρο, ενώ η Βόλβη συνδέεται με το Στρυμονικό κόλπο μέσω του Ρήχιου ποταμού. Γύρω τους είναι οι ορεινοί όγκοι της Βόλβης, του Βερτίσκου, των Κερδυλλίων, του Χορτιάτη, του Χολομώντα και του δικού μας Στρατωνικού.
Ένας υγροβιότοπος διεθνούς σημασίας, εκεί που άλλοτε, χιλιάδες χρόνια πριν, δέσποζε η ενιαία λίμνη της Μυγδονίας, η οποία καταλάμβανε όλο τον κάμπο που αντικρίζουμε σήμερα.
Η σημερινή γεωμορφολογία του χώρου διαμορφώθηκε πριν από 1,8 εκατομμύρια έτη, (κατώτερο Πλειστόκαινο), όταν ρήγματα στην προμυγδονική λεκάνη προκάλεσαν την βύθισή της. Κατ’ αυτόν τον τρόπο διακόπηκε η επικοινωνία της με την θάλασσα και δημιουργήθηκε μια μεγάλη λίμνη, που δεν διατηρήθηκε για πολύ. Διαβρωτικές και τεκτονικές διεργασίες στην κοιλάδα της Ρεντίνας, διοχετεύσαν τα νερά της στον Στρυμονικό κόλπο.
Τα θερμά ιαματικά νερά της περιοχής μαρτυρούν ότι οι ίδιες τεκτονικές διεργασίες λειτουργούν μέχρι σήμερα, οι οποίες αν συνεχίσουν, θα είναι η αιτία για την μετατροπή της Χαλκιδικής μας σε νησί, μετά από μερικές χιλιάδες χρόνια βεβαία, για να μην ελπίζουμε μάταια.
Όσος υδάτινος όγκος παρέμεινε, περιορίστηκε στα βαθύτερα σημεία της λεκάνης, σχηματίζοντας τις δύο μικρότερες λίμνες που βλέπουμε σήμερα. Η εύφορη περιοχή των λιμνών, υπήρξε κίνητρο και παράγοντας ανάπτυξης οργανωμένης κοινωνικής ζωής από τους προϊστορικούς ακόμα χρόνους.
Γύρω από τις λίμνες έχουν ανακαλυφθεί μια σειρά οικισμοί της Νεολιθικής Εποχής, της Εποχής του Χαλκού και του Σιδήρου. Στα ιστορικά χρόνια, η ανάπτυξη των οδών διακίνησης ανθρώπων και αγαθών, οι οποίες περνούσαν από την περιοχή ενώνοντας μέσω των στενών της Ρεντίνας τη Θεσσαλονίκη με την Ανατολική Μακεδονία και τη Θράκη, οδήγησαν στην ανάπτυξη σημαντικών οικισμών, όπως η Απολλωνία. Η Ρωμαϊκή Εγνατία οδός ακολουθούσε περίπου τη χάραξη της σημερινής εθνικής οδού και μία από τις στάσεις της σώζεται ακόμα στη Ν. Απολλωνία.
Η Απολλωνία ήταν σπουδαίο εμπορικό κέντρο της αρχαιότητας και υποχρεωτικός σταθμός για τους ταξιδιώτες και τα καραβάνια. Εκεί σταμάτησε και δίδαξε ο Απόστολος Παύλος, το 50μΧ, προερχόμενος από τους Φιλίππους. Το τοπωνύμιο Μυγδονία, ανάγεται από τους αρχαίους Έλληνες και διατηρήθηκε μέχρι σήμερα. Δήλωνε δε μια πολύ ευρύτερη περιοχή που εκτείνονταν από τον Αξιό ως το Στρυμόνα και χαρακτηρίζονταν από την ευφορία του εδάφους της.
Στην περιοχή αυτή κατοικούσαν οι Μύγδονες, θρακικό φύλο, που κατακτήθηκε από τους Μακεδόνες την περίοδο που ακολούθησε τη βασιλεία του Αμύντα.
Στη Ρεντίνα, στις όχθες του Ρήχιου ποταμού ο Αριστοτέλης έκτισε μια από τις φιλοσοφικές του σχολές, ενώ στην ίδια πάλι περιοχή της Ρεντίνας φέρεται να έχει σκοτωθεί και ταφεί ο μεγάλος τραγικός Ευριπίδης. Στους Βυζαντινούς χρόνους άρχισε και η αξιοποίηση των ιαματικών πηγών της Απολλωνίας και του Λαγκαδά.
Η Κορώνεια στη δεκαετία του 50 ήταν μια από τις πιο παραγωγικές λίμνες της χώρας σε ό,τι αφορά τα αλιεύματα. Έκτοτε συνεχώς συρρικνώνεται. Από 46.000 στρέμματα και μέσο βάθος 5 μέτρα στη δεκαετία του 70, σήμερα έχει φτάσει τα 10.000 στρέμματα και μέσο βάθος 0,6 μέτρα. Το καλοκαίρι του 2002 η λίμνη εμφανίστηκε σχεδόν εντελώς αποξηραμένη
Η Βόλβη βρίσκεται 39 χιλιόμετρα ανατολικά της Θεσσαλονίκης, σε υπερθαλάσσιο ύψος 37 μέτρα, έχει δε μέγιστο Βάθος 18-20 μέτρα και έκταση 65000 στρέμματα περίπου.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον όσον αφορά τα είδη της ιχθυοπανίδας, παρουσιάζουν η λιπαριά, η γελάρτζα και το λακόψαρο, που είναι ενδημικά της Βόλβης, δηλαδή, δεν ζουν πουθενά αλλού στον κόσμο. Φυσικά, υπάρχουν και άλλα κοινότερα είδη όπως το γριβάδι ή κυπρίνος, το πιο σημαντικό από οικονομικής άποψης είδος του γλυκού νερού, η πέρκα, το λεστί, η τούρνα, η πεταλούδα, το χέλι, του οποίου ο πληθυσμός μειώνεται καθώς η επικοινωνία του Ρήχιου ποταμού με τη λίμνη Βόλβη έχει διακοπεί εξαιτίας της πτώσης της στάθμης του νερού της λίμνης, το κουνοπόψαρο, που είναι Αμερικάνικο είδος και εισήχθη στη χώρα μας για να συμβάλει στη βιολογική καταπολέμηση των κουνουπιών, καθώς τρέφεται με τις προνύμφες των εντόμων αυτών. Κατά αυτόν τον τρόπο, συντελεί στον περιορισμό τους, χωρίς τη χρήση επικίνδυνων χημικών ουσιών.
Σήμερα στη νότια όχθη της Βόλβης, βρίσκεται ένα από τα τελευταία εναπομείναντα παραλίμνια δάση τη Ευρώπης: το παραλίμνιο Δάσος της Απολλωνίας - το Βασίλειο των γκρίζων ερωδιών- (Εικόνα 2) το οποίο έχει τεράστια οικολογική αξία, αφού είναι η μοναδική περιοχή στην Ελλάδα που φιλοξενεί μεικτές αποικίες γκρίζων ερωδιών και λευκοπελαργών. Επιπλέον, εδώ απαντάται ο μοναδικός συνδυασμός σκλήθρου και λεύκας.
Χρήστος. Δημ. Ζαγοράκης - Γεωλόγος Α.Π.Θ
Τα μάτια μας περιπλανιόνται σ’ έναν τεράστιο κάμπο μέχρι στα όρια του, όπου βρίσκονται θρονιασμένες οι λίμνες της Κορώνειας και Βόλβης, σε μικρή απόσταση από την πόλη της Θεσσαλονίκης, μόλις 12 και 39 km αντίστοιχα.
Οι δυο αυτές λίμνες βρίσκονται σ’ ένα επίμηκες τεκτονικό βύθισμα, διαχωρίζοντας τη χερσόνησο της Χαλκιδικής από τον κορμό της Μακεδονίας Ανάμεσα στις δύο λίμνες υπάρχει ένα στενό κομμάτι γης το οποίο συνεχώς μεγαλώνει με την πάροδο του χρόνου. Οι λίμνες συνδέονται μεταξύ τους με μια τάφρο, ενώ η Βόλβη συνδέεται με το Στρυμονικό κόλπο μέσω του Ρήχιου ποταμού. Γύρω τους είναι οι ορεινοί όγκοι της Βόλβης, του Βερτίσκου, των Κερδυλλίων, του Χορτιάτη, του Χολομώντα και του δικού μας Στρατωνικού.
Ένας υγροβιότοπος διεθνούς σημασίας, εκεί που άλλοτε, χιλιάδες χρόνια πριν, δέσποζε η ενιαία λίμνη της Μυγδονίας, η οποία καταλάμβανε όλο τον κάμπο που αντικρίζουμε σήμερα.
Η σημερινή γεωμορφολογία του χώρου διαμορφώθηκε πριν από 1,8 εκατομμύρια έτη, (κατώτερο Πλειστόκαινο), όταν ρήγματα στην προμυγδονική λεκάνη προκάλεσαν την βύθισή της. Κατ’ αυτόν τον τρόπο διακόπηκε η επικοινωνία της με την θάλασσα και δημιουργήθηκε μια μεγάλη λίμνη, που δεν διατηρήθηκε για πολύ. Διαβρωτικές και τεκτονικές διεργασίες στην κοιλάδα της Ρεντίνας, διοχετεύσαν τα νερά της στον Στρυμονικό κόλπο.
Τα θερμά ιαματικά νερά της περιοχής μαρτυρούν ότι οι ίδιες τεκτονικές διεργασίες λειτουργούν μέχρι σήμερα, οι οποίες αν συνεχίσουν, θα είναι η αιτία για την μετατροπή της Χαλκιδικής μας σε νησί, μετά από μερικές χιλιάδες χρόνια βεβαία, για να μην ελπίζουμε μάταια.
Όσος υδάτινος όγκος παρέμεινε, περιορίστηκε στα βαθύτερα σημεία της λεκάνης, σχηματίζοντας τις δύο μικρότερες λίμνες που βλέπουμε σήμερα. Η εύφορη περιοχή των λιμνών, υπήρξε κίνητρο και παράγοντας ανάπτυξης οργανωμένης κοινωνικής ζωής από τους προϊστορικούς ακόμα χρόνους.
Γύρω από τις λίμνες έχουν ανακαλυφθεί μια σειρά οικισμοί της Νεολιθικής Εποχής, της Εποχής του Χαλκού και του Σιδήρου. Στα ιστορικά χρόνια, η ανάπτυξη των οδών διακίνησης ανθρώπων και αγαθών, οι οποίες περνούσαν από την περιοχή ενώνοντας μέσω των στενών της Ρεντίνας τη Θεσσαλονίκη με την Ανατολική Μακεδονία και τη Θράκη, οδήγησαν στην ανάπτυξη σημαντικών οικισμών, όπως η Απολλωνία. Η Ρωμαϊκή Εγνατία οδός ακολουθούσε περίπου τη χάραξη της σημερινής εθνικής οδού και μία από τις στάσεις της σώζεται ακόμα στη Ν. Απολλωνία.
Η Απολλωνία ήταν σπουδαίο εμπορικό κέντρο της αρχαιότητας και υποχρεωτικός σταθμός για τους ταξιδιώτες και τα καραβάνια. Εκεί σταμάτησε και δίδαξε ο Απόστολος Παύλος, το 50μΧ, προερχόμενος από τους Φιλίππους. Το τοπωνύμιο Μυγδονία, ανάγεται από τους αρχαίους Έλληνες και διατηρήθηκε μέχρι σήμερα. Δήλωνε δε μια πολύ ευρύτερη περιοχή που εκτείνονταν από τον Αξιό ως το Στρυμόνα και χαρακτηρίζονταν από την ευφορία του εδάφους της.
Στην περιοχή αυτή κατοικούσαν οι Μύγδονες, θρακικό φύλο, που κατακτήθηκε από τους Μακεδόνες την περίοδο που ακολούθησε τη βασιλεία του Αμύντα.
Στη Ρεντίνα, στις όχθες του Ρήχιου ποταμού ο Αριστοτέλης έκτισε μια από τις φιλοσοφικές του σχολές, ενώ στην ίδια πάλι περιοχή της Ρεντίνας φέρεται να έχει σκοτωθεί και ταφεί ο μεγάλος τραγικός Ευριπίδης. Στους Βυζαντινούς χρόνους άρχισε και η αξιοποίηση των ιαματικών πηγών της Απολλωνίας και του Λαγκαδά.
Η Κορώνεια στη δεκαετία του 50 ήταν μια από τις πιο παραγωγικές λίμνες της χώρας σε ό,τι αφορά τα αλιεύματα. Έκτοτε συνεχώς συρρικνώνεται. Από 46.000 στρέμματα και μέσο βάθος 5 μέτρα στη δεκαετία του 70, σήμερα έχει φτάσει τα 10.000 στρέμματα και μέσο βάθος 0,6 μέτρα. Το καλοκαίρι του 2002 η λίμνη εμφανίστηκε σχεδόν εντελώς αποξηραμένη
Η Βόλβη βρίσκεται 39 χιλιόμετρα ανατολικά της Θεσσαλονίκης, σε υπερθαλάσσιο ύψος 37 μέτρα, έχει δε μέγιστο Βάθος 18-20 μέτρα και έκταση 65000 στρέμματα περίπου.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον όσον αφορά τα είδη της ιχθυοπανίδας, παρουσιάζουν η λιπαριά, η γελάρτζα και το λακόψαρο, που είναι ενδημικά της Βόλβης, δηλαδή, δεν ζουν πουθενά αλλού στον κόσμο. Φυσικά, υπάρχουν και άλλα κοινότερα είδη όπως το γριβάδι ή κυπρίνος, το πιο σημαντικό από οικονομικής άποψης είδος του γλυκού νερού, η πέρκα, το λεστί, η τούρνα, η πεταλούδα, το χέλι, του οποίου ο πληθυσμός μειώνεται καθώς η επικοινωνία του Ρήχιου ποταμού με τη λίμνη Βόλβη έχει διακοπεί εξαιτίας της πτώσης της στάθμης του νερού της λίμνης, το κουνοπόψαρο, που είναι Αμερικάνικο είδος και εισήχθη στη χώρα μας για να συμβάλει στη βιολογική καταπολέμηση των κουνουπιών, καθώς τρέφεται με τις προνύμφες των εντόμων αυτών. Κατά αυτόν τον τρόπο, συντελεί στον περιορισμό τους, χωρίς τη χρήση επικίνδυνων χημικών ουσιών.
Σήμερα στη νότια όχθη της Βόλβης, βρίσκεται ένα από τα τελευταία εναπομείναντα παραλίμνια δάση τη Ευρώπης: το παραλίμνιο Δάσος της Απολλωνίας - το Βασίλειο των γκρίζων ερωδιών- (Εικόνα 2) το οποίο έχει τεράστια οικολογική αξία, αφού είναι η μοναδική περιοχή στην Ελλάδα που φιλοξενεί μεικτές αποικίες γκρίζων ερωδιών και λευκοπελαργών. Επιπλέον, εδώ απαντάται ο μοναδικός συνδυασμός σκλήθρου και λεύκας.
Χρήστος. Δημ. Ζαγοράκης - Γεωλόγος Α.Π.Θ
Ποιητική γωνιά
Στη Μαρία
Προχθές στον Επιτάφιο που ακολουθούσα,
σε είδα που μου έγνεψες
μέσα από ένα μικρό κόκκινο γαρύφαλλο,
μπηγμένο σε μια του άκρη.
(Αγνώστου)
Στη Σοφία
Την Κυριακή περνώντας πλάι σου
το συνειδητοποίησα
και μια μικρή βόμβα ναπάλμ
έσκασε μέσα μου
πως γρήγορα περνά ο καιρός,
ακόμη και χωρίς εσένα.
Και τότε έκλαψα πικρά.
(Αγνώστου)
Μηνύματα της Αναστάσεως Χριστού
Ψαλμούς με στίχους χαρμονής
οι άνθρωποι δοξάζουν,
τον Αναστάντα Ιησού,
Χριστός Ανέστη ψάλλουν.
Στο μνήμα του Κυρίου τους
οι Μυροφόρες φθάνουν
και από τον Άγγελο, χαράς,
το μήνυμα λαμβάνουν.
Χριστός μας Αναστήθηκε
και χαίρεται η πλάση
στους Αποστόλους η είδηση,
γοργά πρέπει να φθάσει.
Στην Παναγιά το μήνυμα
το’ φέραν Μυροφόρες
κι Αυτή με δάκρυα χαράς
ευχές είπε σε όλες.
Οι άνθρωποι τα μίση τους
θα πρέπει να ξεχάσουν
και του Χριστού μας τη Λαμπρή
με αγάπη να γιορτάσουν.
Στης γης τους κοσμοκράτορες
το μήνυμα να φθάσει
και της Λαμπρής το άγιο Φως,
το νου τους να επηρεάσει.
Και για Ειρήνη πια στη γη
μόνο, να συζητάνε
και ο Αναστάντας Ιησούς
πάντα κοντά τους θα’ ναι.
Πάσχα 2002
Γιάννης Π. Μαρίνος
Το παρακάτω ποίημα έχουν γράψει οι μαθητές της Γ’ και Δ’ τάξης του Δημοτικού Σχολείου Στρατωνίου , τάξη της κας Χριστίνας Καρακιτσάκη και είναι το αποτέλεσμα συλλογικής τους εργασίας.
Συγχαρητήρια σε όλους για το αποτέλεσμα.
Ο ΠΟΛΕΜΟΣ
Πόλεμος είναι καταστροφή,
είναι το στόμα χωρίς ψωμί
μας κυριεύουν σκοτωμοί
παντού υπάρχουνε νεκροί.
Ο θάνατος, η βία,
το μίσος, η κακία
γεμίζουν την καρδιά μας
και καταστρέφουν τα όνειρά μας.
Σπίτια ερημωμένα
χωριά ερειπωμένα
σχολεία κατεστραμμένα
εργοστάσια κλεισμένα.
Παντού υπάρχει ταραχή
ζούμε μια άσχημη ζωή
στρατιώτες, στρατηγοί
κυριεύουνε τη γη.
Ας κάνουμε όλοι μια ευχή
να έχει ειρήνη όλη η γη
τέρμα πια η καταστροφή
να ζήσουμε μια όμορφη ζωή
Προχθές στον Επιτάφιο που ακολουθούσα,
σε είδα που μου έγνεψες
μέσα από ένα μικρό κόκκινο γαρύφαλλο,
μπηγμένο σε μια του άκρη.
(Αγνώστου)
Στη Σοφία
Την Κυριακή περνώντας πλάι σου
το συνειδητοποίησα
και μια μικρή βόμβα ναπάλμ
έσκασε μέσα μου
πως γρήγορα περνά ο καιρός,
ακόμη και χωρίς εσένα.
Και τότε έκλαψα πικρά.
(Αγνώστου)
Μηνύματα της Αναστάσεως Χριστού
Ψαλμούς με στίχους χαρμονής
οι άνθρωποι δοξάζουν,
τον Αναστάντα Ιησού,
Χριστός Ανέστη ψάλλουν.
Στο μνήμα του Κυρίου τους
οι Μυροφόρες φθάνουν
και από τον Άγγελο, χαράς,
το μήνυμα λαμβάνουν.
Χριστός μας Αναστήθηκε
και χαίρεται η πλάση
στους Αποστόλους η είδηση,
γοργά πρέπει να φθάσει.
Στην Παναγιά το μήνυμα
το’ φέραν Μυροφόρες
κι Αυτή με δάκρυα χαράς
ευχές είπε σε όλες.
Οι άνθρωποι τα μίση τους
θα πρέπει να ξεχάσουν
και του Χριστού μας τη Λαμπρή
με αγάπη να γιορτάσουν.
Στης γης τους κοσμοκράτορες
το μήνυμα να φθάσει
και της Λαμπρής το άγιο Φως,
το νου τους να επηρεάσει.
Και για Ειρήνη πια στη γη
μόνο, να συζητάνε
και ο Αναστάντας Ιησούς
πάντα κοντά τους θα’ ναι.
Πάσχα 2002
Γιάννης Π. Μαρίνος
Το παρακάτω ποίημα έχουν γράψει οι μαθητές της Γ’ και Δ’ τάξης του Δημοτικού Σχολείου Στρατωνίου , τάξη της κας Χριστίνας Καρακιτσάκη και είναι το αποτέλεσμα συλλογικής τους εργασίας.
Συγχαρητήρια σε όλους για το αποτέλεσμα.
Ο ΠΟΛΕΜΟΣ
Πόλεμος είναι καταστροφή,
είναι το στόμα χωρίς ψωμί
μας κυριεύουν σκοτωμοί
παντού υπάρχουνε νεκροί.
Ο θάνατος, η βία,
το μίσος, η κακία
γεμίζουν την καρδιά μας
και καταστρέφουν τα όνειρά μας.
Σπίτια ερημωμένα
χωριά ερειπωμένα
σχολεία κατεστραμμένα
εργοστάσια κλεισμένα.
Παντού υπάρχει ταραχή
ζούμε μια άσχημη ζωή
στρατιώτες, στρατηγοί
κυριεύουνε τη γη.
Ας κάνουμε όλοι μια ευχή
να έχει ειρήνη όλη η γη
τέρμα πια η καταστροφή
να ζήσουμε μια όμορφη ζωή
Η Αχαριστία
Βρισκόμαστε σε μία εποχή, όπου δυστυχώς η Ελλάδα έχει εμπλακεί σε μία κατάσταση εμφυλίου πολέμου, άγρια και σκληρή. Ας είναι… καλά ο συμμαχικός παράγων.
Όμως δεν πρόκειται να αναφερθώ λεπτομερώς σ’ αυτό το θλιβερό κεφάλαιο και τα αίτια που προκάλεσαν αυτή τη σύρραξη, απλώς γράφω επιγραμματικά…δύο λόγια, αφού μέσα σ’ αυτό το «σκηνικό», εξελίχθηκε η παρακάτω μικρή ιστορία.
Στρατός ανεβοκατέβαινε σ’ όλο το οδικό δίκτυο, που οδηγούσε στις «εκκαθαριστικές» επιχειρήσεις Γράμμου- Βίτσι, άλλοι με στρατιωτικά οχήματα και άλλοι πεζοπορώντας, είτε απλοί πολίτες ήταν αυτοί, είτε με στρατιωτικές στολές.
Είχα προσληφθεί ως οδηγός σε μία εταιρία χερσαίων μεταφορών και πήρα εντολή, από το γραφείο κίνησης, να μεταβώ στο κλιμάκιο Βέροιας, όπου θα είχα στο εξής ως αφετηρία, για περιφερειακή μεταφορά εμπορευμάτων πάσης φύσεως και σε όλη την Ελληνική επικράτεια.
Ξεκίνησα με άδειο το όχημα, παίρνοντας μαζί μου την κυρά – Σμαρώ, τη γυναίκα μου, το παιδί μας μικρό, η Πόπη τριάμισι χρόνων, (η Μαριάνθη… δεν είχε γεννηθεί ακόμη, ήταν στην κοιλιά της μάνας της), το είχαμε αφήσει στην πεθερά μου γιατί θα μας δυσκόλευε στις μετακινήσεις μας, μαζί με τα απαραίτητα εφόδια ειδών ρουχισμού, μεταξύ των άλλων, ένα ζευγάρι παπούτσια δικά μου, ένα κοστούμι ολοκαίνουργιο, που μόλις προ ολίγων ημερών το είχα ράψει, δύο πουκάμισα και εσώρουχα. Η γυναίκα μου πήρε κι εκείνη τα φουστάνια της, τα παπούτσια της, τα εσώρουχά της και, δέκα έξι χρυσές λίρες. Με αυτές γινόταν εκείνη την εποχή οι συναλλαγές, επειδή ο πληθωρισμός ευρίσκετο σε διαρκή … καλπασμό.
Όλα αυτά τα εφόδια, μαζί και τις λίρες, τοποθετημένα μέσα σε μια μεγάλη βαλίτσα, την έβαλα πίσω στην άδεια καρότσα, επειδή μπροστά στο «κουβούκλιο» δεν χωρούσε για να έχω εύκολο οδήγημα.
Είχα διανύσει όλη τη διαδρομή, από Θεσσαλονίκη έως την Αλεξάνδρεια, (παλαιό όνομα Γιδά) και προχώρησα φτάνοντας έξω από το Μακροχώρι, όταν ξαφνικά… πετάχτηκαν τρεις φαντάροι και μου έκαναν νόημα να σταματήσω!
Σταμάτησα νομίζοντας ότι θα μου γίνει κάποιος έλεγχος, επειδή είχε καθιερωθεί ο στρατιωτικός νόμος για λόγους… ασφαλείας. Η κυρά – Σμαρώ σαν να φοβήθηκε κάπως! Την καθησύχασα.
-Καλημέρα παιδιά! Συμβαίνει τίποτα; Ρωτάω απορημένος!
-Όχι βρε αδερφέ! Απαντά ο ένας.
-Δηλαδή;
-Θα θέλαμε να μας πάρεις μέχρι τη Βέροια. Μήπως μπορείς; Εκεί δεν πας;
-Ναι, εκεί πάω. Και βέβαια μπορώ. Γιατί όχι. Μήπως στην πλάτη μου θα σας κουβαλήσω; Ορίστε, ανεβείτε.
Και ανέβηκαν πίσω στην καρότσα, που είχα και τη βαλίτσα με τα ρούχα μας.
Ξεκίνησα για να τελειώσω την υπόλοιπη διαδρομή μου, που ήταν όπως ανέφερα πιο πάνω, το τέρμα της η Βέροια. Περίμενα κάποιο… χτύπημα στο κουβούκλιο, πριν τερματίσω το ταξίδι, σαν σύνθημα, για να τους κατεβάσω εκεί που ήθελαν αυτοί. Όμως κτύπημα δεν άκουσα! Πιθανόν, σκέφτηκα, ότι θα κατέβαιναν μαζί μας, εκεί που θα τερματίζαμε κι εμείς. Όταν όμως σταμάτησα το αμάξι, εκείόπου τερμάτισα, πηγαίνω πίσω στην καρότσα,
για να δω αν βρισκόταν ακόμη εκεί οι επιβαίνοντες έτσι για να ακούσω έστω ένα τυπικό «ευχαριστώ».
Όμως, με εξέπληξε το γεγονός, όταν διαπίστωσα ότι είχαν κατέβει κάπου, πριν φτάσω στο τέρμα της διαδρομής, επωφελούμενοι προφανώς απ’ τη μείωση της ταχύτητας του οχήματος στο κέντρο της πόλης. Εξεπλάγην δε ακόμη περισσότερο, όταν άνοιξα την πόρτα της καρότσας για να πάρω τη βαλίτσα μας, και είδα με απορία, δυστυχώς, να είναι ανοιχτή και τα ρούχα μας πεταμένα εδώ κι εκεί, στο πάτωμα. Συνειδητοποίησα τι είχε συμβεί! Κλοπή!!! Δεν το περίμενα. Τώρα έπρεπε να κοιτάξω τι έλειπε από μέσα. Γιατί σίγουρα πλέον έλειπαν πράγματα, από το θέαμα που έβλεπα μπροστά μου.
Με την πρώτη ματιά που έριξα, διαπίστωσα ότι είχαν κλαπεί: το καινούργιο μου κοστούμι, τα δύο πουκάμισα και τα παπούτσια μου. Με την δεύτερη: τα παπούτσια της γυναίκας μου, τα δύο καινούργια της φουστάνια και οι δεκάξι χρυσές λίρες.
Τρόμαξε η γυναίκα μου, τρόμαξα κι εγώ! Σαν να με χτύπησε κεραυνός κατακούτελα!
-Παναγία μου! είπε η κυρά – Σμαρώ. Τι είν’ αυτό που πάθαμε!
-Τι είν’ αυτό που πάθαμε! Επανέλαβα κι εγώ.
-Μας έκλεψαν!!!
Εμένα τι με ήθελες! Κρύος ιδρώτας με περιέλουσε. Δεν περίμενα τέτοια απρόσμενη εξέλιξη, τέτοια αχαριστία. Συμφορά!! Η απογοήτευση… κατρακυλούσε πάνω – κάτω, από την κορφή ως τα νύχια των ποδιών μου. Και να σκεφτεί κανείς, ότι μαζεύαμε με κόπο και οικονομία, τα πρώτα μας… καζάντια και τον πρώτο μας ρουχισμό σαν μία αρχή ώστε να δημιουργήσουμε στέρεες οικονομικές βάσεις για τη μελλοντική οικογενειακή πορεία μας, ύστερα από την απελευθέρωση απ’ τη Γερμανική κατοχή.
Μετά; Άστα να πάνε! Είχα εμπλακεί σ’ έναν αγώνα δρόμου ώστε να προλάβω ίσως πριν εξαφανιστούν τελείως οι αχρείοι αυτοί φαντάροι κόμπρες κατακάθια, απομεινάρια των κατοχικών ταγμάτων ασφαλείας και να συλληφθούν. Έτρεξα παντού. Έψαξα παντού. Πήγα σε Αστυνομίες, σε στρατονομίες, κίνησα… γη και ουρανό, αλλά αποτέλεσμα μηδέν. Είχαν εξαφανιστεί.
Τα ρούχα μας και οι δεκάξι χρυσές λίρες, είχαν χαθεί. Τα σούφρωσαν οι ασυνείδητοι αυτοί άνθρωποι, μην υπολογίζοντας, το λίγο εκείνο καλό, που τους πρόσφερα, για να απαλλαγούν από την κουραστική τους πεζοπορία.
Μέσα απ’ αυτό το πάθημα, αν και θα ήθελα πάρα πολύ να βοηθήσω κάποιους ταλαίπωρους συνανθρώπους μου, που ξέμεναν στους δρόμους τότε, υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι δεν θα ξαναπάρω επιβάτη από το δρόμο, όσο κι αν είχε ανάγκη. Έπαθα και έμαθα, από μια άτυχη συγκυρία. Όμως δεν κράτησα την υπόσχεση μου αργότερα. Ήταν μια απόφαση της … στιγμής, πάνω στην ταραχή μου.
Πέρασαν πολλά χρόνια. Το περιστατικό «ξεχάστηκε». Δηλαδή τι… ξεχάστηκε! Δεν ξεχάστηκε! Ζωντανή απόδειξη ότι σήμερα το γράφω σαν … ύμνο στην αχαριστία μερικών «ανθρώπων».
Ιωσήφ Εμμ. Φραντζεσκάκης
Όμως δεν πρόκειται να αναφερθώ λεπτομερώς σ’ αυτό το θλιβερό κεφάλαιο και τα αίτια που προκάλεσαν αυτή τη σύρραξη, απλώς γράφω επιγραμματικά…δύο λόγια, αφού μέσα σ’ αυτό το «σκηνικό», εξελίχθηκε η παρακάτω μικρή ιστορία.
Στρατός ανεβοκατέβαινε σ’ όλο το οδικό δίκτυο, που οδηγούσε στις «εκκαθαριστικές» επιχειρήσεις Γράμμου- Βίτσι, άλλοι με στρατιωτικά οχήματα και άλλοι πεζοπορώντας, είτε απλοί πολίτες ήταν αυτοί, είτε με στρατιωτικές στολές.
Είχα προσληφθεί ως οδηγός σε μία εταιρία χερσαίων μεταφορών και πήρα εντολή, από το γραφείο κίνησης, να μεταβώ στο κλιμάκιο Βέροιας, όπου θα είχα στο εξής ως αφετηρία, για περιφερειακή μεταφορά εμπορευμάτων πάσης φύσεως και σε όλη την Ελληνική επικράτεια.
Ξεκίνησα με άδειο το όχημα, παίρνοντας μαζί μου την κυρά – Σμαρώ, τη γυναίκα μου, το παιδί μας μικρό, η Πόπη τριάμισι χρόνων, (η Μαριάνθη… δεν είχε γεννηθεί ακόμη, ήταν στην κοιλιά της μάνας της), το είχαμε αφήσει στην πεθερά μου γιατί θα μας δυσκόλευε στις μετακινήσεις μας, μαζί με τα απαραίτητα εφόδια ειδών ρουχισμού, μεταξύ των άλλων, ένα ζευγάρι παπούτσια δικά μου, ένα κοστούμι ολοκαίνουργιο, που μόλις προ ολίγων ημερών το είχα ράψει, δύο πουκάμισα και εσώρουχα. Η γυναίκα μου πήρε κι εκείνη τα φουστάνια της, τα παπούτσια της, τα εσώρουχά της και, δέκα έξι χρυσές λίρες. Με αυτές γινόταν εκείνη την εποχή οι συναλλαγές, επειδή ο πληθωρισμός ευρίσκετο σε διαρκή … καλπασμό.
Όλα αυτά τα εφόδια, μαζί και τις λίρες, τοποθετημένα μέσα σε μια μεγάλη βαλίτσα, την έβαλα πίσω στην άδεια καρότσα, επειδή μπροστά στο «κουβούκλιο» δεν χωρούσε για να έχω εύκολο οδήγημα.
Είχα διανύσει όλη τη διαδρομή, από Θεσσαλονίκη έως την Αλεξάνδρεια, (παλαιό όνομα Γιδά) και προχώρησα φτάνοντας έξω από το Μακροχώρι, όταν ξαφνικά… πετάχτηκαν τρεις φαντάροι και μου έκαναν νόημα να σταματήσω!
Σταμάτησα νομίζοντας ότι θα μου γίνει κάποιος έλεγχος, επειδή είχε καθιερωθεί ο στρατιωτικός νόμος για λόγους… ασφαλείας. Η κυρά – Σμαρώ σαν να φοβήθηκε κάπως! Την καθησύχασα.
-Καλημέρα παιδιά! Συμβαίνει τίποτα; Ρωτάω απορημένος!
-Όχι βρε αδερφέ! Απαντά ο ένας.
-Δηλαδή;
-Θα θέλαμε να μας πάρεις μέχρι τη Βέροια. Μήπως μπορείς; Εκεί δεν πας;
-Ναι, εκεί πάω. Και βέβαια μπορώ. Γιατί όχι. Μήπως στην πλάτη μου θα σας κουβαλήσω; Ορίστε, ανεβείτε.
Και ανέβηκαν πίσω στην καρότσα, που είχα και τη βαλίτσα με τα ρούχα μας.
Ξεκίνησα για να τελειώσω την υπόλοιπη διαδρομή μου, που ήταν όπως ανέφερα πιο πάνω, το τέρμα της η Βέροια. Περίμενα κάποιο… χτύπημα στο κουβούκλιο, πριν τερματίσω το ταξίδι, σαν σύνθημα, για να τους κατεβάσω εκεί που ήθελαν αυτοί. Όμως κτύπημα δεν άκουσα! Πιθανόν, σκέφτηκα, ότι θα κατέβαιναν μαζί μας, εκεί που θα τερματίζαμε κι εμείς. Όταν όμως σταμάτησα το αμάξι, εκείόπου τερμάτισα, πηγαίνω πίσω στην καρότσα,
για να δω αν βρισκόταν ακόμη εκεί οι επιβαίνοντες έτσι για να ακούσω έστω ένα τυπικό «ευχαριστώ».
Όμως, με εξέπληξε το γεγονός, όταν διαπίστωσα ότι είχαν κατέβει κάπου, πριν φτάσω στο τέρμα της διαδρομής, επωφελούμενοι προφανώς απ’ τη μείωση της ταχύτητας του οχήματος στο κέντρο της πόλης. Εξεπλάγην δε ακόμη περισσότερο, όταν άνοιξα την πόρτα της καρότσας για να πάρω τη βαλίτσα μας, και είδα με απορία, δυστυχώς, να είναι ανοιχτή και τα ρούχα μας πεταμένα εδώ κι εκεί, στο πάτωμα. Συνειδητοποίησα τι είχε συμβεί! Κλοπή!!! Δεν το περίμενα. Τώρα έπρεπε να κοιτάξω τι έλειπε από μέσα. Γιατί σίγουρα πλέον έλειπαν πράγματα, από το θέαμα που έβλεπα μπροστά μου.
Με την πρώτη ματιά που έριξα, διαπίστωσα ότι είχαν κλαπεί: το καινούργιο μου κοστούμι, τα δύο πουκάμισα και τα παπούτσια μου. Με την δεύτερη: τα παπούτσια της γυναίκας μου, τα δύο καινούργια της φουστάνια και οι δεκάξι χρυσές λίρες.
Τρόμαξε η γυναίκα μου, τρόμαξα κι εγώ! Σαν να με χτύπησε κεραυνός κατακούτελα!
-Παναγία μου! είπε η κυρά – Σμαρώ. Τι είν’ αυτό που πάθαμε!
-Τι είν’ αυτό που πάθαμε! Επανέλαβα κι εγώ.
-Μας έκλεψαν!!!
Εμένα τι με ήθελες! Κρύος ιδρώτας με περιέλουσε. Δεν περίμενα τέτοια απρόσμενη εξέλιξη, τέτοια αχαριστία. Συμφορά!! Η απογοήτευση… κατρακυλούσε πάνω – κάτω, από την κορφή ως τα νύχια των ποδιών μου. Και να σκεφτεί κανείς, ότι μαζεύαμε με κόπο και οικονομία, τα πρώτα μας… καζάντια και τον πρώτο μας ρουχισμό σαν μία αρχή ώστε να δημιουργήσουμε στέρεες οικονομικές βάσεις για τη μελλοντική οικογενειακή πορεία μας, ύστερα από την απελευθέρωση απ’ τη Γερμανική κατοχή.
Μετά; Άστα να πάνε! Είχα εμπλακεί σ’ έναν αγώνα δρόμου ώστε να προλάβω ίσως πριν εξαφανιστούν τελείως οι αχρείοι αυτοί φαντάροι κόμπρες κατακάθια, απομεινάρια των κατοχικών ταγμάτων ασφαλείας και να συλληφθούν. Έτρεξα παντού. Έψαξα παντού. Πήγα σε Αστυνομίες, σε στρατονομίες, κίνησα… γη και ουρανό, αλλά αποτέλεσμα μηδέν. Είχαν εξαφανιστεί.
Τα ρούχα μας και οι δεκάξι χρυσές λίρες, είχαν χαθεί. Τα σούφρωσαν οι ασυνείδητοι αυτοί άνθρωποι, μην υπολογίζοντας, το λίγο εκείνο καλό, που τους πρόσφερα, για να απαλλαγούν από την κουραστική τους πεζοπορία.
Μέσα απ’ αυτό το πάθημα, αν και θα ήθελα πάρα πολύ να βοηθήσω κάποιους ταλαίπωρους συνανθρώπους μου, που ξέμεναν στους δρόμους τότε, υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι δεν θα ξαναπάρω επιβάτη από το δρόμο, όσο κι αν είχε ανάγκη. Έπαθα και έμαθα, από μια άτυχη συγκυρία. Όμως δεν κράτησα την υπόσχεση μου αργότερα. Ήταν μια απόφαση της … στιγμής, πάνω στην ταραχή μου.
Πέρασαν πολλά χρόνια. Το περιστατικό «ξεχάστηκε». Δηλαδή τι… ξεχάστηκε! Δεν ξεχάστηκε! Ζωντανή απόδειξη ότι σήμερα το γράφω σαν … ύμνο στην αχαριστία μερικών «ανθρώπων».
Ιωσήφ Εμμ. Φραντζεσκάκης
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΤΡΑΤΩΝΙ
Χρυσούλα Παντελή - Κολοκοτρώνη
Η Χρυσούλα γεννήθηκε στο Στρατώνι το 1952. Είναι παντρεμένη με τον δημοσιογράφο Άγγελο Κολοκοτρώνη και έχει δύο Θυγατέρες. Την Πωλίνα , δημοσιογράφο του Αντένα και την Δέσποινα πτυχιούχο της Ιατρικής Σχολής, Λάρισας Σήμερα ζει στη Θεσσαλονίκη
Από πολύ νεαρή ηλικία ασχολήθηκε επίμονα με την ζωγραφική και μάλιστα με την ελαιογραφία μιας και το ταλέντο της ήταν εμφανές.
Αργότερα τελείωσε τις σπουδές της στη διακόσμηση .
Δασκάλα της υπήρξε η διακεκριμένη στην Ελλάδα και στο εξωτερικό επίσης Στρατωνίσια ζωγράφος Νίνα Χάντερ. Κοντά στη Νίνα, η Χρυσούλα σπούδασε την τόλμη στα ζωηρά χρώματα αλλά και στη μορφή.
Αργότερα στη δική της σταδιοδρομία η σύνθεση, η φωτεινότητα και η παλέτα στα έργα της έδωσαν το δικό της προσωπικό στυλ.
Τα έργα της είναι κυρίως λάδια σε μουσαμά με χρήση σπάτουλας. Τα χρώματα παίζουν πάντα κυρίαρχο ρόλο με την έντασή τους ενώ όπου επιλέγεται σκοτεινό φόντο , είναι για να τονίσει την χρωματική έκρηξη του θέματος του έργου
Παράλληλα με την ελαιογραφία , έχει διδαχθεί ακουαρέλα και παστέλ καθώς και την τεχνική της αγιογραφίας και του ψηφιδωτού
Αλέκος Τσανανάς
Η Χρυσούλα γεννήθηκε στο Στρατώνι το 1952. Είναι παντρεμένη με τον δημοσιογράφο Άγγελο Κολοκοτρώνη και έχει δύο Θυγατέρες. Την Πωλίνα , δημοσιογράφο του Αντένα και την Δέσποινα πτυχιούχο της Ιατρικής Σχολής, Λάρισας Σήμερα ζει στη Θεσσαλονίκη
Από πολύ νεαρή ηλικία ασχολήθηκε επίμονα με την ζωγραφική και μάλιστα με την ελαιογραφία μιας και το ταλέντο της ήταν εμφανές.Αργότερα τελείωσε τις σπουδές της στη διακόσμηση .
Δασκάλα της υπήρξε η διακεκριμένη στην Ελλάδα και στο εξωτερικό επίσης Στρατωνίσια ζωγράφος Νίνα Χάντερ. Κοντά στη Νίνα, η Χρυσούλα σπούδασε την τόλμη στα ζωηρά χρώματα αλλά και στη μορφή.
Αργότερα στη δική της σταδιοδρομία η σύνθεση, η φωτεινότητα και η παλέτα στα έργα της έδωσαν το δικό της προσωπικό στυλ.
Τα έργα της είναι κυρίως λάδια σε μουσαμά με χρήση σπάτουλας. Τα χρώματα παίζουν πάντα κυρίαρχο ρόλο με την έντασή τους ενώ όπου επιλέγεται σκοτεινό φόντο , είναι για να τονίσει την χρωματική έκρηξη του θέματος του έργου
Παράλληλα με την ελαιογραφία , έχει διδαχθεί ακουαρέλα και παστέλ καθώς και την τεχνική της αγιογραφίας και του ψηφιδωτού
Με τα έργα της έχει λάβει μέρος σε δεκάδες ομαδικές και ατομικές εκθέσεις πανελλαδικά και έχει βραβευτεί επανειλημμένα .
Για την μακρά της παρουσία στα εικαστικά δρώμενα των Σερρών έχει βραβευτεί από την Νομαρχία Σερρών .
Έχει επίσης βραβευτεί για το συνολικό της πνευματικό έργο από το Σύλλογο Ελλήνων Λογοτεχνών και άλλους φορείς.
Η Χρυσούλα είναι μέλος του Συλλόγου Επαγγελματιών Ζωγράφων Θεσσαλονίκης εδώ και χρόνια .
Έργα της κοσμούν ιδιωτικές συλλογές , διάφορες δημόσιες και άλλες υπηρεσίες.Σημαντική είναι η συμμετοχή της σε εθελοντική προσφορά έργων της για την διαμόρφωση και διακόσμηση αιθουσών του νοσοκομείου ΑΧΕΠΑ στην Θεσσαλονίκη, ενώ έργα της και μάλιστα από τις πρώτες της δημιουργίες είχαν κοσμήσει την πρώην οικία Μποδοσάκη στο Στρατώνι.
Η Χρυσούλα σήμερα , ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη όπου συμμετέχει σε εκθέσεις ζωγραφικής της πόλης .
Για την μακρά της παρουσία στα εικαστικά δρώμενα των Σερρών έχει βραβευτεί από την Νομαρχία Σερρών .
Έχει επίσης βραβευτεί για το συνολικό της πνευματικό έργο από το Σύλλογο Ελλήνων Λογοτεχνών και άλλους φορείς.
Η Χρυσούλα είναι μέλος του Συλλόγου Επαγγελματιών Ζωγράφων Θεσσαλονίκης εδώ και χρόνια .
Έργα της κοσμούν ιδιωτικές συλλογές , διάφορες δημόσιες και άλλες υπηρεσίες.Σημαντική είναι η συμμετοχή της σε εθελοντική προσφορά έργων της για την διαμόρφωση και διακόσμηση αιθουσών του νοσοκομείου ΑΧΕΠΑ στην Θεσσαλονίκη, ενώ έργα της και μάλιστα από τις πρώτες της δημιουργίες είχαν κοσμήσει την πρώην οικία Μποδοσάκη στο Στρατώνι.
Η Χρυσούλα σήμερα , ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη όπου συμμετέχει σε εκθέσεις ζωγραφικής της πόλης .
Αλέκος Τσανανάς
Γιάννης Στυλιανίδης, ο ποιητής
3o από 3
Τελειώνουμε την περιδιάβασή μας στο ποιητικό έργο του Γιάννη Στυλιανίδη με λίγους στίχους από το ποίημά του «Μικρές παραινέσεις», τους οποίους απευθύνει στη νέα γενιά:
Μικρές παραινέσεις
Απόσπασμα
Νέοι και νέες του σχολειού
μη στρέφετε τα μάτια αλλού
ως που να δείτε πίσω μπρός
πάει ο καιρός!...
Χρόνο δεν έχετε μπροστά, μη χάνετ’ ευκαιρία
διαβάζετε και κάμνετε πράξη τη θεωρία.
Ο δρόμος ανηφορικός, πορεία πονεμένη…
αλλά στου λόφου την κορφή το γέρας σας προσμένει.
Τίποτε τ’ ακατόρθωτο σ’ όσους καλά ασκούνται!
Όλα του κόσμου τ’ αγαθά με κόπους αποκτιούνται.
Να είστε πάντα πρόθυμο, υπάκουοι, εργατικοί,
τίμιοι, φιλαληθείς, πράοι και λογικοί.
Να σέβεστε ειλικρινά αρχές, γονείς, δασκάλους,
όλους τους συνανθρώπους σας κι ο ένας σας τους άλλους.
Όταν κανείς δεν σέβεται τον ίδιο εαυτό του
έπειτα πως θα σεβαστεί και τον αντικρινό του;
Γίνετε το παράδειγμα και η χρυσή ελπίδα
για τους γονείς, για όλους μας, για τη φτωχή πατρίδα!
Αυτή ήταν μία μικρή επιλογή από το ποιητικό έργο του. Το σύνολο δείχνει ένα μυαλό δυνατό και προοδευτικό, μια δυνατή πένα, που επί δεκαετίες κατέγραφε με ποιητικό τρόπο προβλήματα και καταστάσεις του τόπου μας, δημοσιευμένες στην εφημερίδα «Ο Κόσμος των Μεταλλείων», την έκδοση της οποίας υποστήριξε με όλες του τις δυνάμεις.
Για του λόγου το αληθές:
«Στον Κόσμο των Μεταλλείων».
Την έκδοση σου χαιρετώ
και σε καλωσορίζω
κι’ άνευ πολλών σχολίων
επαίνους σου χαρίζω.
Σου εύχομαι ολόψυχα
να σταδιοδρομήσεις
και τις ψυχές και τις καρδιές
όλων να κατακτήσεις.
Η έκδοση σου ήτανε
έγκαιρος και αναγκαία
κι’ απ’ όλους χαιρετίσθηκε
σαν σκέψη και ιδέα.
Έχεις πολλές ατέλειες
βεβαίως και ελλείψεις
που με το χρόνο φυσικά
θα τις υπερκαλύψεις.
Να γίνεις περιοδικό
με δράσι και ζωντάνια
και ν’ αμιλλάται η κάθε μια
την άλλη σου καμπάνια
Να αντηχείς τις γνώμες μας,
τους πόθους, τις χαρές μας,
αλλά να συμμερίζεσαι
και τις καταδρομές μας
Τράβα γοργά το δρόμο σου
κι’ εμείς σ’ ακολουθούμε
το φλάμπουρο που σήκωσες
ψηλά ας το κρατούμε
Έτσι λοιπόν σε θέλουμε,
«Κόσμε των Μεταλλείων»
γόνιμο περιοδικό
έργων και μεγαλείων.
Της Δ. Στυλιανίδου- Φιλολόγου
Τελειώνουμε την περιδιάβασή μας στο ποιητικό έργο του Γιάννη Στυλιανίδη με λίγους στίχους από το ποίημά του «Μικρές παραινέσεις», τους οποίους απευθύνει στη νέα γενιά:
Μικρές παραινέσεις
Απόσπασμα
Νέοι και νέες του σχολειού
μη στρέφετε τα μάτια αλλού
ως που να δείτε πίσω μπρός
πάει ο καιρός!...
Χρόνο δεν έχετε μπροστά, μη χάνετ’ ευκαιρία
διαβάζετε και κάμνετε πράξη τη θεωρία.
Ο δρόμος ανηφορικός, πορεία πονεμένη…
αλλά στου λόφου την κορφή το γέρας σας προσμένει.
Τίποτε τ’ ακατόρθωτο σ’ όσους καλά ασκούνται!
Όλα του κόσμου τ’ αγαθά με κόπους αποκτιούνται.
Να είστε πάντα πρόθυμο, υπάκουοι, εργατικοί,
τίμιοι, φιλαληθείς, πράοι και λογικοί.
Να σέβεστε ειλικρινά αρχές, γονείς, δασκάλους,
όλους τους συνανθρώπους σας κι ο ένας σας τους άλλους.
Όταν κανείς δεν σέβεται τον ίδιο εαυτό του
έπειτα πως θα σεβαστεί και τον αντικρινό του;
Γίνετε το παράδειγμα και η χρυσή ελπίδα
για τους γονείς, για όλους μας, για τη φτωχή πατρίδα!
Αυτή ήταν μία μικρή επιλογή από το ποιητικό έργο του. Το σύνολο δείχνει ένα μυαλό δυνατό και προοδευτικό, μια δυνατή πένα, που επί δεκαετίες κατέγραφε με ποιητικό τρόπο προβλήματα και καταστάσεις του τόπου μας, δημοσιευμένες στην εφημερίδα «Ο Κόσμος των Μεταλλείων», την έκδοση της οποίας υποστήριξε με όλες του τις δυνάμεις.
Για του λόγου το αληθές:
«Στον Κόσμο των Μεταλλείων».
Την έκδοση σου χαιρετώ
και σε καλωσορίζω
κι’ άνευ πολλών σχολίων
επαίνους σου χαρίζω.
Σου εύχομαι ολόψυχα
να σταδιοδρομήσεις
και τις ψυχές και τις καρδιές
όλων να κατακτήσεις.
Η έκδοση σου ήτανε
έγκαιρος και αναγκαία
κι’ απ’ όλους χαιρετίσθηκε
σαν σκέψη και ιδέα.
Έχεις πολλές ατέλειες
βεβαίως και ελλείψεις
που με το χρόνο φυσικά
θα τις υπερκαλύψεις.
Να γίνεις περιοδικό
με δράσι και ζωντάνια
και ν’ αμιλλάται η κάθε μια
την άλλη σου καμπάνια
Να αντηχείς τις γνώμες μας,
τους πόθους, τις χαρές μας,
αλλά να συμμερίζεσαι
και τις καταδρομές μας
Τράβα γοργά το δρόμο σου
κι’ εμείς σ’ ακολουθούμε
το φλάμπουρο που σήκωσες
ψηλά ας το κρατούμε
Έτσι λοιπόν σε θέλουμε,
«Κόσμε των Μεταλλείων»
γόνιμο περιοδικό
έργων και μεγαλείων.
Της Δ. Στυλιανίδου- Φιλολόγου
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΙΚΡΟΥΣ ΜΑΣ ΦΙΛΟΥΣ
Η Παραμυθομαζώχτρα
Ο Χάρης και το μαγεμένο άλογο
Μια φορά κι έναν καιρό σ’ ένα μέρος μακρινό ζούσε μία οικογένεια με τρία παλικάρια. Ζούσαν φτωχικά με όσα τους έδινε ένα χωραφάκι με καλαμπόκι και λαχανικά. Την εποχή που θα μάζευαν τα καλαμπόκια είδαν τη νύχτα στο χωράφι τους ένα άγριο άσπρο άλογο να τα τρώει, να τρέχει πάνω κάτω φρουμάζοντας κι ύστερα να φεύγει καλπάζοντας.
Ο πατέρας θύμωσε πολύ κι έβαλε το βράδυ το μεγάλο του γιο να πάρει το τουφέκι και να το σκοτώσει.
Αλλά το παιδί κοιμήθηκε, όσο περίμενε, και το άλογο εμφανίστηκε και πάλι κι έκανε ζημιά.
Ο πατέρας τότε έστειλε το δεύτερο γιο του:
-Πρόσεξε, η σειρά σου να το σκοτώσεις, του είπε. Πήγε το παλικάρι, περίμενε, περίμενε, αλλά το άλογο δεν ερχόταν, οπότε αποκοιμήθηκε κι αυτό. Την ώρα εκείνη εμφανίστηκε το άγριο άλογο, τσαλαπάτησε, έφαγε, έκανε ζημιά και έφυγε…
Το τρίτο παλικάρι, ο Χάρης, πήγε κι είπε στον πατέρα του:
-Πατέρα, είμαι μικρότερος, αλλά θα πάω να το βρω και να το σκοτώσω. Δώσε μου το ντουφέκι.
Πήγε ο Χάρης στο χωράφι και βλέποντας μια μηλιά φορτωμένη μήλα, ανέβηκε στο δέντρο και περίμενε…
Και πράγματι, μέσα στην ασημένια νύχτα φάνηκε πάλι το πανέμορφο άγριο άλογο, σα νάρθε από το πουθενά, χλιμίντρισε, έφαγε απ’ τα μήλα που ήταν πεσμένα κάτω από το δέντρο κι ύστερα έτριψε την πλάτη του στον κορμό του.
Το δέντρο σείστηκε κι ο Χάρης βρήκε την ευκαιρία και γλίστρησε απαλά στη ράχη του ζώου, το καβαλίκεψε και το έπιασε απ’ τη χαίτη. Ποιος είδε το Θεό και δεν τον φοβήθηκε… Το άλογο αγρίεψε και σηκώθηκε στα δυο του πόδια. Τα ρουθούνια του έβγαζαν καπνούς και τα μάτια του πετούσαν σπίθες!
Ο Χάρης του μιλούσε γλυκά στ’ αυτί και το άλογο άρχισε να καλπάζει σαν αστραπή μακριά απ’ το χωριό και το χωράφι με τα καλαμπόκια… Κάποτε κουράστηκε, ηρέμησε και σταμάτησε κοντά σε μια μεγάλη πολιτεία. Εκεί χώρισαν, κατέβηκε ο Χάρης και το άλογο μίλησε με το δικό του τρόπο:
-Πάρε τρεις τρίχες απ’ τη ράχη μου. Δεν με σκότωσες, γι’ αυτό, όταν με χρειαστείς, να κάψεις μία τρίχα μου.
Ο Χάρης τις πήρε και πήγε να ζητήσει δουλειά σ’ ένα κήπο απέναντι απ’ το παλάτι του βασιλιά. Εκεί δούλευε σκληρά όλη τη μέρα. Ένα βράδυ πεθύμησε να δει το φίλο του, το άγριο άλογο, κι έκαψε την πρώτη τρίχα. Εκείνο ήρθε, το καβαλίκεψε κι απ’ τη χαρά τους έκαναν γυαλιά – καρφιά.
Ο επιστάτης μαστίγωσε το πρωί το νεαρό κι αν δεν έβγαινε στο παράθυρο η βασιλοπούλα, δεν θα σταματούσε.
Μετά από καιρό ο Χάρης έκαψε τη δεύτερη τρίχα. Ήρθε το άλογο, πάλι τα ίδια. Το πρωί νέο μαστίγωμα. Τότε η βασιλοπούλα δεν άντεξε:
-Πατέρα, αυτόν το νέο θέλω να παντρευτώ. Τον μαστιγώνουν γιατί έχει φιλία με ένα άγριο άλογο και δεν το σκοτώνει για τις ζημιές που κάνει.
Ο βασιλιάς θύμωσε. Παίρνει την κόρη του, την όμορφη Μαριάνθη και πηγαίνει στην αυλή του άρχοντα, που είχε τον κήπο.
-Τώρα θα του δείξω αυτού του νεαρού, είπε στην κόρη του.
Τότε ο Χάρης έκαψε κρυφά την τρίτη τρίχα! Στη στιγμή εμφανίστηκε το πανέμορφο άτι. Το καβαλίκεψε ο Χάρης κι αυτό στάθηκε στα δυο του πόδια και χλιμίντρισε. Τα μάτια του έβγαζαν σπίθες, τα ρουθούνια του καπνούς!
Ο βασιλιάς τάχασε κι έκανε δυο βήματα πίσω. Και το άλογο με τις μυστικές του δυνάμεις έδωσε στο βασιλιά να καταλάβει πως ο Χάρης θα είχε για πάντα τη μαγική προστασία του κι αφού αγάπησε τη γλυκιά και πονετική Μαριάνθη και τον αγάπησε κι αυτή, έπρεπε να συγκατανεύσει για την ένωσή τους.
Έτσι κι έγινε. Και ζούσαν και βασίλευαν κι όποτε περνούσα, με φίλευαν…
κατά κόσμον Ραλλιώ Στυλιανίδου - Μπαδέμα
Ο Χάρης και το μαγεμένο άλογο
Μια φορά κι έναν καιρό σ’ ένα μέρος μακρινό ζούσε μία οικογένεια με τρία παλικάρια. Ζούσαν φτωχικά με όσα τους έδινε ένα χωραφάκι με καλαμπόκι και λαχανικά. Την εποχή που θα μάζευαν τα καλαμπόκια είδαν τη νύχτα στο χωράφι τους ένα άγριο άσπρο άλογο να τα τρώει, να τρέχει πάνω κάτω φρουμάζοντας κι ύστερα να φεύγει καλπάζοντας.
Ο πατέρας θύμωσε πολύ κι έβαλε το βράδυ το μεγάλο του γιο να πάρει το τουφέκι και να το σκοτώσει.
Αλλά το παιδί κοιμήθηκε, όσο περίμενε, και το άλογο εμφανίστηκε και πάλι κι έκανε ζημιά.
Ο πατέρας τότε έστειλε το δεύτερο γιο του:
-Πρόσεξε, η σειρά σου να το σκοτώσεις, του είπε. Πήγε το παλικάρι, περίμενε, περίμενε, αλλά το άλογο δεν ερχόταν, οπότε αποκοιμήθηκε κι αυτό. Την ώρα εκείνη εμφανίστηκε το άγριο άλογο, τσαλαπάτησε, έφαγε, έκανε ζημιά και έφυγε…
Το τρίτο παλικάρι, ο Χάρης, πήγε κι είπε στον πατέρα του:
-Πατέρα, είμαι μικρότερος, αλλά θα πάω να το βρω και να το σκοτώσω. Δώσε μου το ντουφέκι.
Πήγε ο Χάρης στο χωράφι και βλέποντας μια μηλιά φορτωμένη μήλα, ανέβηκε στο δέντρο και περίμενε…
Και πράγματι, μέσα στην ασημένια νύχτα φάνηκε πάλι το πανέμορφο άγριο άλογο, σα νάρθε από το πουθενά, χλιμίντρισε, έφαγε απ’ τα μήλα που ήταν πεσμένα κάτω από το δέντρο κι ύστερα έτριψε την πλάτη του στον κορμό του.
Το δέντρο σείστηκε κι ο Χάρης βρήκε την ευκαιρία και γλίστρησε απαλά στη ράχη του ζώου, το καβαλίκεψε και το έπιασε απ’ τη χαίτη. Ποιος είδε το Θεό και δεν τον φοβήθηκε… Το άλογο αγρίεψε και σηκώθηκε στα δυο του πόδια. Τα ρουθούνια του έβγαζαν καπνούς και τα μάτια του πετούσαν σπίθες!
Ο Χάρης του μιλούσε γλυκά στ’ αυτί και το άλογο άρχισε να καλπάζει σαν αστραπή μακριά απ’ το χωριό και το χωράφι με τα καλαμπόκια… Κάποτε κουράστηκε, ηρέμησε και σταμάτησε κοντά σε μια μεγάλη πολιτεία. Εκεί χώρισαν, κατέβηκε ο Χάρης και το άλογο μίλησε με το δικό του τρόπο:
-Πάρε τρεις τρίχες απ’ τη ράχη μου. Δεν με σκότωσες, γι’ αυτό, όταν με χρειαστείς, να κάψεις μία τρίχα μου.
Ο Χάρης τις πήρε και πήγε να ζητήσει δουλειά σ’ ένα κήπο απέναντι απ’ το παλάτι του βασιλιά. Εκεί δούλευε σκληρά όλη τη μέρα. Ένα βράδυ πεθύμησε να δει το φίλο του, το άγριο άλογο, κι έκαψε την πρώτη τρίχα. Εκείνο ήρθε, το καβαλίκεψε κι απ’ τη χαρά τους έκαναν γυαλιά – καρφιά.
Ο επιστάτης μαστίγωσε το πρωί το νεαρό κι αν δεν έβγαινε στο παράθυρο η βασιλοπούλα, δεν θα σταματούσε.
Μετά από καιρό ο Χάρης έκαψε τη δεύτερη τρίχα. Ήρθε το άλογο, πάλι τα ίδια. Το πρωί νέο μαστίγωμα. Τότε η βασιλοπούλα δεν άντεξε:
-Πατέρα, αυτόν το νέο θέλω να παντρευτώ. Τον μαστιγώνουν γιατί έχει φιλία με ένα άγριο άλογο και δεν το σκοτώνει για τις ζημιές που κάνει.
Ο βασιλιάς θύμωσε. Παίρνει την κόρη του, την όμορφη Μαριάνθη και πηγαίνει στην αυλή του άρχοντα, που είχε τον κήπο.
-Τώρα θα του δείξω αυτού του νεαρού, είπε στην κόρη του.
Τότε ο Χάρης έκαψε κρυφά την τρίτη τρίχα! Στη στιγμή εμφανίστηκε το πανέμορφο άτι. Το καβαλίκεψε ο Χάρης κι αυτό στάθηκε στα δυο του πόδια και χλιμίντρισε. Τα μάτια του έβγαζαν σπίθες, τα ρουθούνια του καπνούς!
Ο βασιλιάς τάχασε κι έκανε δυο βήματα πίσω. Και το άλογο με τις μυστικές του δυνάμεις έδωσε στο βασιλιά να καταλάβει πως ο Χάρης θα είχε για πάντα τη μαγική προστασία του κι αφού αγάπησε τη γλυκιά και πονετική Μαριάνθη και τον αγάπησε κι αυτή, έπρεπε να συγκατανεύσει για την ένωσή τους.
Έτσι κι έγινε. Και ζούσαν και βασίλευαν κι όποτε περνούσα, με φίλευαν…
κατά κόσμον Ραλλιώ Στυλιανίδου - Μπαδέμα
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ, ΜΕΤΑΛΛΕΙΩΝ ΜΠΑΛΙΑΣ – ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ
Υπάρχει κοινή ιστορία των μεταλλείων της Μπάλιας με αυτά του Στρατωνίου και του Λαυρίου μέχρι τα μέσα του 1890 . Πολλών οι παππούδες δούλεψαν και χτίσαν τις οικογένειές τους σ’εκείνο τον τόπο. Στη τέχνη που έμαθαν και ασκούσανε εκεί, ίσως να οφείλεται και η αποκατάστασή τους στο Στρατώνι στις εδώ μεταλλευτικές δραστηριότητες και γιατί όχι και η επιβίωσή τους μετά την Μικρασιατική καταστροφή.Αυτά και πολλά άλλα θα ακουστούν στο
ΜΠΑΛΙΩΤΙΚΟ ΑΝΤΑΜΩΜΑ Το Σάββατο 7 Ιουνίου 2008 . Εισηγητές θα είναι οι κκ.Φαίδων Παπαθεοδώρου και Κυριάκος Χατζηκυριακίδης Θα ακολουθήσει συνεστίαση γι’αυτό παρακαλούμε να δηλώσετε τη συμμετοχή σας στο τηλέφωνο 6974100647 ( Γ. Σακαλής – Πρόεδρος Συλλόγου Πολιτισμού Στρατωνίου)
Οι παρακάτω φωτογραφίες είναι ό,τι έχει απομείνει από το τότε μεταλλείο όταν εγκαταλείφθηκε περίπου το 1935 και
Η έκπληξη
Θα ήταν τέλη Απριλίου με αρχές Μαΐου, απ’ όσο θυμάμαι, όταν αποφασίσαμε από βραδύς την Παρασκευή, να φύγουμε για το εξοχικό μας, που είναι στον Μπαξέ, όλοι μαζί οικογενειακώς. Ο Τάκης ο γαμπρός μου, η Μαριάνθη η κόρη μας, η γυναίκα μου η κυρά-Σμαρώ, και εγώ. Τα εγγόνια μας ο Δήμος και ο Ιωσήφ είναι ζήτημα αν θα ερχότανε μαζί μας, διότι είχαν … άλλες ασχολίες. Αυτές τις διήμερες εκδρομές τις συνηθίζαμε κάθε Σαββατοκύριακο όταν μπαίναμε στην Άνοιξη, μέχρι βέβαια να εγκατασταθούμε μονίμως για το καλοκαίρι.
Ξυπνήσαμε το Σάββατο πολύ πρωί, όλο χαρά και καλή διάθεση, ετοιμάσαμε όλα τα σχετικά εφόδια, από τρόφιμα και άλλα σχετικά, για τις ανάγκες αυτής της εξόδου, και ξεκινήσαμε με τα δύο αυτοκίνητα που διαθέταμε, για το χωριό.
Με ευχάριστη τη διαδρομή, εκτός ολίγων παρατράγουδων, λόγω μαζικής εξόδου όλων των Θεσσαλονικέων, με γέλιο, με τραγούδι, και χαριτολογώντας, φτάσαμε στο εξοχικό μας. Παρόλο ότι είμαστε εφοδιασμένοι με τα απαραίτητα είδη διατροφής (καλού-κακού), υπολογίζαμε και στην επιτυχία του ψαρέματος. Γιατί είχαμε και αυτόν τον προορισμό.
Εφοδιασμένοι λοιπόν με τα απαραίτητα εργαλεία, ως ερασιτέχνες ψαράδες, εγώ προσωπικά είχα στη διάθεσή μου γι’ αυτόν τον σκοπό, μία βάρκα πλαστική πέντε μέτρων, μία εξωλέμβια μηχανή είκοσι θαλασσίων ίππων και το απαραίτητο τρέιλερ, όπου τοποθετούσα τη βάρκα επάνω σ’ αυτό και όλο αυτό το συγκρότημα το συνέδεα σε ένα άγκιστρο (κοτσαδόρο) που είχα βάλει στο αμάξι. Δηλαδή καθ’ όλα οργανωμένος.Όλο το Σάββατο το περάσαμε, αρχίζοντας από το πρωί με τους σχετικούς καφέδες, τους φραπέδες και το ψιλοφάι.
Το μεσημέρι με τα σαλατικά και τις «πανσέτες» που τις έψησε στην ψησταριά ο Τάκης ο γαμπρός μου, που είναι μάστορας σ’ αυτά, διαλαλώντας έτσι για «πλακίτσα» εις «επήκοον» όλων των παρευρισκομένων:
-Ε! ρε πώ-πώ τι έχω σήμερα!
Το βραδάκι πάλι παρέα όλοι μαζί, είχαμε καλέσει εν τω μεταξύ και τους συγγενείς γείτονές μας (που μας χώριζε ένας συρμάτινος φράχτης) να πιούμε ένα … ουζάκι κατά το κοινώς λεγόμενο. Ο μπατζανάκης μου ο Δημητρός με τη γυναίκα του την Άννα και το γιό τους το Γιώργο, με τη γυναίκα του τη Μενεξούδα. Εκείνο όμως δεν ήταν ουζάκι αλλά το … μεγάλο φαγοπότι. Τρώγοντας και πίνοντας αρχίσαμε να μιλάμε, φέρνοντας τη συζήτηση γύρω από το αυριανό κυριακάτικο ψάρεμα.
-Εγώ λέει η κυρά-Σμαρώ, να μην πάτε, γιατί ο καιρός δεν είναι τόσο σταθερός
-Ναι, λέει και η Μαριάνθη , η κόρη μας. Μην πηγαίνετε καλέ μπαμπά, γιατί θα έρθετε με άδεια χέρια. Δεν θα κάνετε τίποτα.
-Εγώ λέω να πάω, είπα, έτσι για να ικανοποιήσω το μεράκι μου, κι ας μην φέρουμε τίποτα.
-Θα’ρθω κι εγώ μαζί σου θείο πετάχτηκε ο ανεψιός μου ο Γιώργος,
-Εντάξει, ανεψιέ θα πάμε. Κι άσε αυτές να φέρουν τις αντιρρήσεις τους. Πολύ πρωί λοιπόν και πριν ακόμη καλά-καλά ξημερώσει, ο θεός την ημέρα, ξυπνάμε, ντυνόμαστε κατάλληλα, ετοιμάζουμε τη βάρκα, τις πετονιές, την άγκυρα, τα σχοινιά, το νερό και το πρωινό«κολατσιό», κοτσάρουμε τη βάρκα με το τρέιλερ στον κοτσαδάρο του αμαξιού μου και βάλαμε πλώρη για τη θάλασσα. Ρίξαμε τη βάρκα στο νερό, βάζω εμπρός τη μηχανή, φουλάρω τα γκάζια, ξεκινώντας ολοταχώς με μουγκρητό αρμενίσαμε για το πέλαγος, ξέροντας περίπου, που είναιτα περάσματα των ψαριών, από σκουμπριά κυρίως και σαυρίδια σ’ εκείνη τη θαλάσσια περιοχή.
Εδώ να κάμω μια γνωστοποίηση, για το είδος της πετονιάς που χρησιμοποιούμε. Σ’ αυτό το είδος ψαρέματος στον «αφρό», υπάρχει μια ειδική πετονιά, πολυάγκιστρη, που λέγεται τσαπαρί. Αποτελείται από πλαστική κλωστή, μήκος εκατό μέτρων, που στην άκρη καταλήγει σε δώδεκα αγκίστρια με φτερά, στο κάθε αγκίστρι, από γλάρο συνήθως, δεμένα με κόκκινη κλωστή, όπου στο τέλος καταλήγει σε ένα μεγάλο βαρίδιο.
Έτσι, μ’ αυτόν τον τρόπο, ξεγελάμε τα ψάρια (που αν ήταν έξυπνα, δεν θα τρώγαμε ούτε λέπι) νομίζοντας ότι είναι κάτι που τρώγεται, που ορμούν σαν τρελά και «τρώνε» το δόλωμα.
Ρίξαμε ο καθένας το δικό του τσαπαρί και με έντεχνο τρόπο, πάνω-κάτω, αρχίζοντας από τον αφρό, μέχρι τον πάτο, δουλεύαμε τα εργαλεία και όπου μας πήγαιναν τα ρεύματα της θάλασσας. Στην αρχή 4 ή 5 λεπτά περίπου της ώρας, δεν… τσιμπούσε. Όταν ξαφνικά αισθάνομαι να ταράζει το χέρι μου ένα «γκάπ» και σταμάτησε το τσαπαρί μου, σχεδόν πάνω στον αφρό. Τι είχε συμβεί; Να! Πέρασε ένα κοπάδι σκουμπριά, ορμήσανε σαν λυσσασμένα πάνω στα ψευτοδολώματα και πιάστηκαν. Και τα 12 αγκίστρια γέμισαν ψάρια. Την ίδια σχεδόν στιγμή, ο Γιώργος «γέμιζε» το δικό του. Τα σηκώσαμε με πολύ κόπο, γιατί ήταν βαριά τα …άτιμα. Ξαγκιστρώσαμε, τα βάλαμε στον κουβά και ξαναρίξαμε για δεύτερη και τρίτη φορά. Ξαναγέμισαν.
Ρίχνοντας κατ’ επανάληψη κι άλλες φορές (το κοπάδι ήταν κάτω από τη βάρκα και δεν έφευγε, γιατί βρήκε… καλή τροφή), είχαμε γεμίσει δύο μεγάλους κουβάδες με μεγάλα σκουμπριά! Ζήτημα να ψαρέψαμε μισή ώρα, αλλά σταθήκαμε πολύ τυχεροί. Ήταν ρίξε-βγάλε.
Να μην τα πολυλογώ, αφού κάναμε την … καλή μας, βάζω μπρος τη μηχανή και φουλ ολοταχώς για τη στεριάΠλησιάζαμε προς την ακτή, σε. αρκετή… οπτική εμβέλεια, ώστε να μπορούμε να διακρίνουμε πρόσωπα και πράγματα, αρμενίζαμε παράλληλα με την αιγιαλίτιδα ζώνη.
Φτάσαμε στη στεριά. Βγάζουμε τη βάρκα έξω, κοτσάρουμε το τρέιλερ με τη βάρκα στον κοτσαδόρο του αμαξιού και ξεκινήσαμε όλο ικανοποίηση για το απροσδόκητο γεγονός, στο σπίτι. Ήταν δεν ήταν εννέα η ώρα το πρωί.
Τα… παιδιά είχαν ξυπνήσει εν τω μεταξύ και πίνανε αρειμανίως τα καφεδάκια τους. Τα παράτησαν και έτρεξαν να μας υποδεχθούν όλο περιέργεια, με ένα μειδίαμα κάπως ειρωνικό, γιατί ήξεραν συνήθως, όταν γυρνάμε από τη θάλασσα τέτοια ώρα, δεν βγάζουμε ούτε λέπι. Και ερχόμαστε πολλές φορές με άδεια χέρια.
-Λοιπόν τι κάνατε; Είπε κάπως κοροϊδευτικά η κυρά-Σμαρώ, που έτρεξε πρώτη να μας υποδεχθεί. Φέρατε ψάρια;
-Α μπα, τίποτε, είπε ο Γιώργος απαθέστατα.
-Δηλαδή τι; Έκανε η Μαριάνθη που έτρεξε ακολουθώντας τη μαμά της.
-Όταν λέω τίποτα, τίποτα! Επανέλαβε ο Γιώργος με έμφαση.
-Αμ δεν σας τα είπα εγώ; Αλλά εσείς δεν μας ακούσατε. Τσάμπα ταλαιπωρηθήκατε, ξαναείπε η κυρά – Σμαρώ.
Ο Γιώργος εν τω μεταξύ, άρχισε να κατεβάζει τα πράγματα από την βάρκα και μαζί μ’ όλα αυτά και δύο κουβάδες σκεπασμένους με πετσέτες, αφήνοντας τους μπροστά στην αυλόπορτα του κήπου.
-Τι είν’ αυτά; Έκανε απορημένη η κυρά-Σμαρώ. Για να δω; Και μόλις ξεσκεπάζει τους δύο κουβάδες, έμεινε άγαλμα με το στόμα ανοιχτό. Δεν πίστευε στα μάτια της, απ’ αυτό που έβλεπε. Δύο κουβάδες γεμάτους με μεγάλα σκουμπριά!
-Ρε θηρία, πως τα καταφέρατε έτσι; Και η ώρα είναι ακόμη εννέα. Εγώ νόμιζα για να έλθετε τόσο νωρίς, ότι θα ερχόσασταν άπραγοι.
Βεβαίως, το τι επακολούθησε, περιττό να σας περιγράψω! Όπως καταλαβαίνετε βέβαια, αντί άλλου φαγητού που είχαν προετοιμάσει οι γυναίκες για σιγουριά, φάγαμε τα φρέσκα ψάρια εκείνη την Κυριακή, ψητά, όπως ξέρει να τα ψήνει ο γαμπρός μου ο Τάκης.
Ιωσήφ Εμμ. Φραντζεσκάκης
Ξυπνήσαμε το Σάββατο πολύ πρωί, όλο χαρά και καλή διάθεση, ετοιμάσαμε όλα τα σχετικά εφόδια, από τρόφιμα και άλλα σχετικά, για τις ανάγκες αυτής της εξόδου, και ξεκινήσαμε με τα δύο αυτοκίνητα που διαθέταμε, για το χωριό.
Με ευχάριστη τη διαδρομή, εκτός ολίγων παρατράγουδων, λόγω μαζικής εξόδου όλων των Θεσσαλονικέων, με γέλιο, με τραγούδι, και χαριτολογώντας, φτάσαμε στο εξοχικό μας. Παρόλο ότι είμαστε εφοδιασμένοι με τα απαραίτητα είδη διατροφής (καλού-κακού), υπολογίζαμε και στην επιτυχία του ψαρέματος. Γιατί είχαμε και αυτόν τον προορισμό.
Εφοδιασμένοι λοιπόν με τα απαραίτητα εργαλεία, ως ερασιτέχνες ψαράδες, εγώ προσωπικά είχα στη διάθεσή μου γι’ αυτόν τον σκοπό, μία βάρκα πλαστική πέντε μέτρων, μία εξωλέμβια μηχανή είκοσι θαλασσίων ίππων και το απαραίτητο τρέιλερ, όπου τοποθετούσα τη βάρκα επάνω σ’ αυτό και όλο αυτό το συγκρότημα το συνέδεα σε ένα άγκιστρο (κοτσαδόρο) που είχα βάλει στο αμάξι. Δηλαδή καθ’ όλα οργανωμένος.Όλο το Σάββατο το περάσαμε, αρχίζοντας από το πρωί με τους σχετικούς καφέδες, τους φραπέδες και το ψιλοφάι.
Το μεσημέρι με τα σαλατικά και τις «πανσέτες» που τις έψησε στην ψησταριά ο Τάκης ο γαμπρός μου, που είναι μάστορας σ’ αυτά, διαλαλώντας έτσι για «πλακίτσα» εις «επήκοον» όλων των παρευρισκομένων:
-Ε! ρε πώ-πώ τι έχω σήμερα!
Το βραδάκι πάλι παρέα όλοι μαζί, είχαμε καλέσει εν τω μεταξύ και τους συγγενείς γείτονές μας (που μας χώριζε ένας συρμάτινος φράχτης) να πιούμε ένα … ουζάκι κατά το κοινώς λεγόμενο. Ο μπατζανάκης μου ο Δημητρός με τη γυναίκα του την Άννα και το γιό τους το Γιώργο, με τη γυναίκα του τη Μενεξούδα. Εκείνο όμως δεν ήταν ουζάκι αλλά το … μεγάλο φαγοπότι. Τρώγοντας και πίνοντας αρχίσαμε να μιλάμε, φέρνοντας τη συζήτηση γύρω από το αυριανό κυριακάτικο ψάρεμα.
-Εγώ λέει η κυρά-Σμαρώ, να μην πάτε, γιατί ο καιρός δεν είναι τόσο σταθερός
-Ναι, λέει και η Μαριάνθη , η κόρη μας. Μην πηγαίνετε καλέ μπαμπά, γιατί θα έρθετε με άδεια χέρια. Δεν θα κάνετε τίποτα.
-Εγώ λέω να πάω, είπα, έτσι για να ικανοποιήσω το μεράκι μου, κι ας μην φέρουμε τίποτα.
-Θα’ρθω κι εγώ μαζί σου θείο πετάχτηκε ο ανεψιός μου ο Γιώργος,
-Εντάξει, ανεψιέ θα πάμε. Κι άσε αυτές να φέρουν τις αντιρρήσεις τους. Πολύ πρωί λοιπόν και πριν ακόμη καλά-καλά ξημερώσει, ο θεός την ημέρα, ξυπνάμε, ντυνόμαστε κατάλληλα, ετοιμάζουμε τη βάρκα, τις πετονιές, την άγκυρα, τα σχοινιά, το νερό και το πρωινό«κολατσιό», κοτσάρουμε τη βάρκα με το τρέιλερ στον κοτσαδάρο του αμαξιού μου και βάλαμε πλώρη για τη θάλασσα. Ρίξαμε τη βάρκα στο νερό, βάζω εμπρός τη μηχανή, φουλάρω τα γκάζια, ξεκινώντας ολοταχώς με μουγκρητό αρμενίσαμε για το πέλαγος, ξέροντας περίπου, που είναιτα περάσματα των ψαριών, από σκουμπριά κυρίως και σαυρίδια σ’ εκείνη τη θαλάσσια περιοχή.
Εδώ να κάμω μια γνωστοποίηση, για το είδος της πετονιάς που χρησιμοποιούμε. Σ’ αυτό το είδος ψαρέματος στον «αφρό», υπάρχει μια ειδική πετονιά, πολυάγκιστρη, που λέγεται τσαπαρί. Αποτελείται από πλαστική κλωστή, μήκος εκατό μέτρων, που στην άκρη καταλήγει σε δώδεκα αγκίστρια με φτερά, στο κάθε αγκίστρι, από γλάρο συνήθως, δεμένα με κόκκινη κλωστή, όπου στο τέλος καταλήγει σε ένα μεγάλο βαρίδιο.
Έτσι, μ’ αυτόν τον τρόπο, ξεγελάμε τα ψάρια (που αν ήταν έξυπνα, δεν θα τρώγαμε ούτε λέπι) νομίζοντας ότι είναι κάτι που τρώγεται, που ορμούν σαν τρελά και «τρώνε» το δόλωμα.
Ρίξαμε ο καθένας το δικό του τσαπαρί και με έντεχνο τρόπο, πάνω-κάτω, αρχίζοντας από τον αφρό, μέχρι τον πάτο, δουλεύαμε τα εργαλεία και όπου μας πήγαιναν τα ρεύματα της θάλασσας. Στην αρχή 4 ή 5 λεπτά περίπου της ώρας, δεν… τσιμπούσε. Όταν ξαφνικά αισθάνομαι να ταράζει το χέρι μου ένα «γκάπ» και σταμάτησε το τσαπαρί μου, σχεδόν πάνω στον αφρό. Τι είχε συμβεί; Να! Πέρασε ένα κοπάδι σκουμπριά, ορμήσανε σαν λυσσασμένα πάνω στα ψευτοδολώματα και πιάστηκαν. Και τα 12 αγκίστρια γέμισαν ψάρια. Την ίδια σχεδόν στιγμή, ο Γιώργος «γέμιζε» το δικό του. Τα σηκώσαμε με πολύ κόπο, γιατί ήταν βαριά τα …άτιμα. Ξαγκιστρώσαμε, τα βάλαμε στον κουβά και ξαναρίξαμε για δεύτερη και τρίτη φορά. Ξαναγέμισαν.
Ρίχνοντας κατ’ επανάληψη κι άλλες φορές (το κοπάδι ήταν κάτω από τη βάρκα και δεν έφευγε, γιατί βρήκε… καλή τροφή), είχαμε γεμίσει δύο μεγάλους κουβάδες με μεγάλα σκουμπριά! Ζήτημα να ψαρέψαμε μισή ώρα, αλλά σταθήκαμε πολύ τυχεροί. Ήταν ρίξε-βγάλε.
Να μην τα πολυλογώ, αφού κάναμε την … καλή μας, βάζω μπρος τη μηχανή και φουλ ολοταχώς για τη στεριάΠλησιάζαμε προς την ακτή, σε. αρκετή… οπτική εμβέλεια, ώστε να μπορούμε να διακρίνουμε πρόσωπα και πράγματα, αρμενίζαμε παράλληλα με την αιγιαλίτιδα ζώνη.
Φτάσαμε στη στεριά. Βγάζουμε τη βάρκα έξω, κοτσάρουμε το τρέιλερ με τη βάρκα στον κοτσαδόρο του αμαξιού και ξεκινήσαμε όλο ικανοποίηση για το απροσδόκητο γεγονός, στο σπίτι. Ήταν δεν ήταν εννέα η ώρα το πρωί.
Τα… παιδιά είχαν ξυπνήσει εν τω μεταξύ και πίνανε αρειμανίως τα καφεδάκια τους. Τα παράτησαν και έτρεξαν να μας υποδεχθούν όλο περιέργεια, με ένα μειδίαμα κάπως ειρωνικό, γιατί ήξεραν συνήθως, όταν γυρνάμε από τη θάλασσα τέτοια ώρα, δεν βγάζουμε ούτε λέπι. Και ερχόμαστε πολλές φορές με άδεια χέρια.
-Λοιπόν τι κάνατε; Είπε κάπως κοροϊδευτικά η κυρά-Σμαρώ, που έτρεξε πρώτη να μας υποδεχθεί. Φέρατε ψάρια;
-Α μπα, τίποτε, είπε ο Γιώργος απαθέστατα.
-Δηλαδή τι; Έκανε η Μαριάνθη που έτρεξε ακολουθώντας τη μαμά της.
-Όταν λέω τίποτα, τίποτα! Επανέλαβε ο Γιώργος με έμφαση.
-Αμ δεν σας τα είπα εγώ; Αλλά εσείς δεν μας ακούσατε. Τσάμπα ταλαιπωρηθήκατε, ξαναείπε η κυρά – Σμαρώ.
Ο Γιώργος εν τω μεταξύ, άρχισε να κατεβάζει τα πράγματα από την βάρκα και μαζί μ’ όλα αυτά και δύο κουβάδες σκεπασμένους με πετσέτες, αφήνοντας τους μπροστά στην αυλόπορτα του κήπου.
-Τι είν’ αυτά; Έκανε απορημένη η κυρά-Σμαρώ. Για να δω; Και μόλις ξεσκεπάζει τους δύο κουβάδες, έμεινε άγαλμα με το στόμα ανοιχτό. Δεν πίστευε στα μάτια της, απ’ αυτό που έβλεπε. Δύο κουβάδες γεμάτους με μεγάλα σκουμπριά!
-Ρε θηρία, πως τα καταφέρατε έτσι; Και η ώρα είναι ακόμη εννέα. Εγώ νόμιζα για να έλθετε τόσο νωρίς, ότι θα ερχόσασταν άπραγοι.
Βεβαίως, το τι επακολούθησε, περιττό να σας περιγράψω! Όπως καταλαβαίνετε βέβαια, αντί άλλου φαγητού που είχαν προετοιμάσει οι γυναίκες για σιγουριά, φάγαμε τα φρέσκα ψάρια εκείνη την Κυριακή, ψητά, όπως ξέρει να τα ψήνει ο γαμπρός μου ο Τάκης.
Ιωσήφ Εμμ. Φραντζεσκάκης
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)