Πέμπτη 24 Απριλίου 2008
«Και με το φως του λύκου επανέρχονται…»
«Γράφτα στο τεφτέρι, μπάρμπα…»
Η μάνα μου είπε να μου δώσεις μισό κιλό φακές και μια ρέγκα. Και να τα γράψεις στο τεφτέρι…
Πόσες φορές τη μέρα δεν τρέχαμε στον μπακάλη της γειτονιάς! Και όχι μόνο για να ψωνίσουμε τη μάνα μας και τις γειτόνισσες, αλλά κυρίως τις ανήμπορες γιαγιάδες που τα γηρατειά τις είχαν καθηλώσει στο σπίτι για ν’ ακούσουμε τις ευχές τους, γιατί το μπαξίσι στα παιδικά μας χρόνια δεν υπήρχε. Όλα προσφέρονταν αφιλοκερδώς, με την καρδιά.
Και δεν είχαν ανάγκη τα λιγνά μας ποδαράκια συνηθισμένα, όπως ήταν, στο τρέξιμο απ’ το πρωί ως το βράδυ. Γεμάτα πληγές τα γόνατα και πύον από τα κουτρουβαλιάσματά μας πάνω στις μυτερές κοτρώνες των χωματόδρομων του χωριού. Αντίθετα με σήμερα, σπάνια έβλεπες μεγάλο να ψωνίζει, αυτή ήταν δουλειά των παιδιών.
Τότε κανένας δεν πλήρωνε τοις μετρητοίς, όλα κι όλα. Κάθε οικογένεια είχε το τεφτέρι της. Ένα μικρό χρωματιστό βιβλιαράκι όπου ευσυνείδητα (?) ο μπακάλης κατέγραφε τα αγορασμένα. Τη μέρα της πληρωμής με το χαριτωμένο αυτό τεφτεράκι ανά χείρας πηγαίναμε να πληρώσουμε τα χρωστούμενα.
Στην οικογένεια μας το καθήκον αυτό μου ανήκε αποκλειστικά, αν και μικρότερη, μιας κι’ η μάνα μου ποτέ δεν ψώνιζε ούτε έβγαινε στην Πιάτσα λόγω χηρείας, ενώ τα μεγαλύτερα δίδυμα αδέρφια μου ήταν μόνιμα εξαφανισμένα στα αιώνια παιχνίδια τους. Ως εκ τούτου έπρεπε να συνδυάζω το τερπνόν μετά του ωφελίμου, το παιχνίδι δηλαδή με το ψώνισμα. Ή μάλλον έμαθα να θεωρώ το ψώνισμα, παιχνίδι. Ίσως γι’ αυτό μου έμεινε σαν κουσούρι μια αγοραστική προδιάθεση ες αεί.
Έτσι, λοιπόν, εμείς το τεφτέρι μας, όπως και πολλοί άλλοι, το είχαμε στο μπακάλικο του Μυγδάλη, που σήμερα δεν υφίσταται. Το θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια, γιατί καθώς ψώνιζα, κοιτούσα και κατέγραφα τα πάντα γύρω μου. Ήταν πλάι στο μικρό στενό που βγάζει στην Πιάτσα και ακριβώς απέναντι του ήταν το μπακάλικο του Τσανακά.
Ανέβαινες τρία σκαλιά για να βρεθείς στο σκοτεινό εσωτερικό του, με μια ακόμη πιο σκοτεινή αποθήκη στο βάθος. Τι δεν υπήρχε εκεί μέσα! Από βελόνες μέχρι χοντρά σχοινιά, κουβάδες μεταλλικοί και σκούπες χορταρένιες. Για ψυγείο ούτε λόγος, τα τρόφιμα όλα… αέρος. Μια ζυγαριά με βαρίδια δέσποζε στον πάγκο. Είχε πάντα ένα μπακαλόπαιδο να ζυγίζει και να δίνει, ενώ ο ίδιος ήταν μόνιμα καθισμένος σ’ ένα τραπεζάκι αριστερά, πλάι στο παράθυρο, με τα γυαλιά χαλαρά στα μάτια, πίσω από ένα τεράστιο κατάστιχο, όπου μας είχε όλους μπακαλικώς φακελωμένους… Σάλιωνε το δάχτυλο και γύριζε χράτς – χρούτς τα τεράστια φύλλα για να βρει το όνομα του χρεώστη. Τη μέρα της πληρωμής μου έδινε λεφτά η μάνα μου να πληρώσω και του ζητούσα να κάνει τη σούμα. Καθόμουνα, μάλιστα, από πάνω του και πρόσθετα κι εγώ και καμιά φορά τον διόρθωνα στη μέτρηση. Αυτό τον έκανε να λέει στη μάνα μου:
-Αμάν, βρε Κατίνα, πολύ καλή η μικρή σου στην αριθμητική! Μόλις του έδινα τα λεφτά, με κερνούσε μια σοκολάτα. Η χαρά μου δε λεγόταν. Την έτρωγα όσο πιο αργά γινόταν, για να την απολαύσω περισσότερο, μιας κι ήταν κέρασμα.
Αλλά και στους άλλους μπακάληδες πηγαίναμε. Για μαλλιά πλεξίματος στον Τσανακά, για εταμίνες και φόδρες στο Θωμά, για υφάσματα στο Μαδένα.
Το μαγαζί αυτό ήταν το πιο ενδιαφέρον, με τα τόπια στη σειρά. Πόσο μου άρεσε ν’ ακούω τις νοικοκυρές να σχολιάζουν κάθε ύφασμα και να βάζουν το Μαδένα να κατεβάζει ακόμη και το τελευταίο ψηλά για να διαλέξουν. Μετά τα παζάρια στην τιμή και τέλος το μέτρημα και το κόψιμο του υφάσματος με την καθιερωμένη ευχή «Με γεια».
Τώρα, πάνε και τα τεφτέρια. Τοις μετρητοίς και όχι επί πιστώσει. Και τα μπακαλοκαλάθια γεμάτα, όχι τρεις κι ο κούκος. Πάνε οι ρέγκες και οι λακέρδες και τα τουρσιά.
Σήμερα, λάϊτ αλλαντικά, λάϊτ αναψυκτικά, λάϊτ άνθρωποι…
Η Καρβουνοσκαλίτισσα
Η μάνα μου είπε να μου δώσεις μισό κιλό φακές και μια ρέγκα. Και να τα γράψεις στο τεφτέρι…
Πόσες φορές τη μέρα δεν τρέχαμε στον μπακάλη της γειτονιάς! Και όχι μόνο για να ψωνίσουμε τη μάνα μας και τις γειτόνισσες, αλλά κυρίως τις ανήμπορες γιαγιάδες που τα γηρατειά τις είχαν καθηλώσει στο σπίτι για ν’ ακούσουμε τις ευχές τους, γιατί το μπαξίσι στα παιδικά μας χρόνια δεν υπήρχε. Όλα προσφέρονταν αφιλοκερδώς, με την καρδιά.
Και δεν είχαν ανάγκη τα λιγνά μας ποδαράκια συνηθισμένα, όπως ήταν, στο τρέξιμο απ’ το πρωί ως το βράδυ. Γεμάτα πληγές τα γόνατα και πύον από τα κουτρουβαλιάσματά μας πάνω στις μυτερές κοτρώνες των χωματόδρομων του χωριού. Αντίθετα με σήμερα, σπάνια έβλεπες μεγάλο να ψωνίζει, αυτή ήταν δουλειά των παιδιών.
Τότε κανένας δεν πλήρωνε τοις μετρητοίς, όλα κι όλα. Κάθε οικογένεια είχε το τεφτέρι της. Ένα μικρό χρωματιστό βιβλιαράκι όπου ευσυνείδητα (?) ο μπακάλης κατέγραφε τα αγορασμένα. Τη μέρα της πληρωμής με το χαριτωμένο αυτό τεφτεράκι ανά χείρας πηγαίναμε να πληρώσουμε τα χρωστούμενα.
Στην οικογένεια μας το καθήκον αυτό μου ανήκε αποκλειστικά, αν και μικρότερη, μιας κι’ η μάνα μου ποτέ δεν ψώνιζε ούτε έβγαινε στην Πιάτσα λόγω χηρείας, ενώ τα μεγαλύτερα δίδυμα αδέρφια μου ήταν μόνιμα εξαφανισμένα στα αιώνια παιχνίδια τους. Ως εκ τούτου έπρεπε να συνδυάζω το τερπνόν μετά του ωφελίμου, το παιχνίδι δηλαδή με το ψώνισμα. Ή μάλλον έμαθα να θεωρώ το ψώνισμα, παιχνίδι. Ίσως γι’ αυτό μου έμεινε σαν κουσούρι μια αγοραστική προδιάθεση ες αεί.
Έτσι, λοιπόν, εμείς το τεφτέρι μας, όπως και πολλοί άλλοι, το είχαμε στο μπακάλικο του Μυγδάλη, που σήμερα δεν υφίσταται. Το θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια, γιατί καθώς ψώνιζα, κοιτούσα και κατέγραφα τα πάντα γύρω μου. Ήταν πλάι στο μικρό στενό που βγάζει στην Πιάτσα και ακριβώς απέναντι του ήταν το μπακάλικο του Τσανακά.
Ανέβαινες τρία σκαλιά για να βρεθείς στο σκοτεινό εσωτερικό του, με μια ακόμη πιο σκοτεινή αποθήκη στο βάθος. Τι δεν υπήρχε εκεί μέσα! Από βελόνες μέχρι χοντρά σχοινιά, κουβάδες μεταλλικοί και σκούπες χορταρένιες. Για ψυγείο ούτε λόγος, τα τρόφιμα όλα… αέρος. Μια ζυγαριά με βαρίδια δέσποζε στον πάγκο. Είχε πάντα ένα μπακαλόπαιδο να ζυγίζει και να δίνει, ενώ ο ίδιος ήταν μόνιμα καθισμένος σ’ ένα τραπεζάκι αριστερά, πλάι στο παράθυρο, με τα γυαλιά χαλαρά στα μάτια, πίσω από ένα τεράστιο κατάστιχο, όπου μας είχε όλους μπακαλικώς φακελωμένους… Σάλιωνε το δάχτυλο και γύριζε χράτς – χρούτς τα τεράστια φύλλα για να βρει το όνομα του χρεώστη. Τη μέρα της πληρωμής μου έδινε λεφτά η μάνα μου να πληρώσω και του ζητούσα να κάνει τη σούμα. Καθόμουνα, μάλιστα, από πάνω του και πρόσθετα κι εγώ και καμιά φορά τον διόρθωνα στη μέτρηση. Αυτό τον έκανε να λέει στη μάνα μου:
-Αμάν, βρε Κατίνα, πολύ καλή η μικρή σου στην αριθμητική! Μόλις του έδινα τα λεφτά, με κερνούσε μια σοκολάτα. Η χαρά μου δε λεγόταν. Την έτρωγα όσο πιο αργά γινόταν, για να την απολαύσω περισσότερο, μιας κι ήταν κέρασμα.
Αλλά και στους άλλους μπακάληδες πηγαίναμε. Για μαλλιά πλεξίματος στον Τσανακά, για εταμίνες και φόδρες στο Θωμά, για υφάσματα στο Μαδένα.
Το μαγαζί αυτό ήταν το πιο ενδιαφέρον, με τα τόπια στη σειρά. Πόσο μου άρεσε ν’ ακούω τις νοικοκυρές να σχολιάζουν κάθε ύφασμα και να βάζουν το Μαδένα να κατεβάζει ακόμη και το τελευταίο ψηλά για να διαλέξουν. Μετά τα παζάρια στην τιμή και τέλος το μέτρημα και το κόψιμο του υφάσματος με την καθιερωμένη ευχή «Με γεια».
Τώρα, πάνε και τα τεφτέρια. Τοις μετρητοίς και όχι επί πιστώσει. Και τα μπακαλοκαλάθια γεμάτα, όχι τρεις κι ο κούκος. Πάνε οι ρέγκες και οι λακέρδες και τα τουρσιά.
Σήμερα, λάϊτ αλλαντικά, λάϊτ αναψυκτικά, λάϊτ άνθρωποι…
Η Καρβουνοσκαλίτισσα
ΧΟΡΩΔΙΑΚΕΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΩΝΙ ΤΗΝ ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΕΡΙΣΣΟ
Με μεγάλη χαρά και υψηλή αίσθηση φιλοξενίας τα μέλη της Χορωδίας του Συλλόγου Πολιτισμού Στρατωνίου προετοίμασαν την άφιξη της Χορωδίας της Δερύνειας Κύπρου.
Η παρουσία της Χορωδίας της Δερύνειας εντάσσονταν στο 3ήμερο Χορωδιακών Συναντήσεων που Διοργάνωσε η Δημοτική Επιχείρηση του Δήμου στις 23,24 και 25 Μαρτίου στο Στρατώνι, την Ολυμπιάδα και την Ιερισσό αντίστοιχα.Ειδικά για τη Χορωδία της Δερύνειας η παρούσα συνάντηση ήταν και η ανταπόδωση της θερμότατης ΦΙΛΟΞΕΝΙΑΣ που η Δημοτική Χορωδία του Δήμου μας, δέχτηκε πέρυσι στην Κύπρο όταν συμμετείχε εκεί σε ανάλογη χορωδιακή εκδήλωση.
Το Χορωδιακό 3ήμερο άνοιξε στο Στρατώνι στις 23 Μαρτίου. Τη χορωδία προϋπάντησαν στο αεροδρόμιο «Μακεδονία» της Θεσσαλονίκης το ζεύγος Κατσαβαβάκη ως εκπρόσωποι του Δήμου και του ΔΣ του Συλλογου Πολιτισμού Στρατωνίου. Στη διαδρομή για το Στρατώνι οι χορωδοί στάθμευσαν στο άλσος Αριστοτέλη στα Στάγειρα ενώ φτάνοντας στο Στρατώνι πραγματοποίησαν επίσκεχη στις εγκαταστάσεις της Ελληνικός Χρυσός ΑΕ , εντυπωσιασμένοι από το είδος, της πολυπλοκότητα και την οικονομική σημασία των εγκαταστάσεων για την περιοχή. Η Διοίκηση της εταιρείας πρόσφερε αναμνηστικό δείγμα μεταλλεύματος στους χορωδούς τους οποίους κατόπιν δεξιώθηκαν στο κτίριο του ΟΑΕΔ ο Σύλλογος και κυρίως από τα μέλη της χορωδίας Η μαγειρική τέχνη των κυριών της χορωδίας, αλλά και η παρουσίαση των εδεσμάτων ήταν μνημειώδης ( έτσι γίνεται όταν κυριαρχεί το μεράκι) και ήταν ότι χρειαζόταν για τους κουρασμένους καλεσμένους μας. Ο Σύλλογος πρόσφερε σε κάθε χορωδό από ένα βιβλίο της Δ. Στυλιανίδου « Η δέσποινα του Στρατονιού» και οι χορωδοί μετά το γεύμα μεταφέρθηκαν στο ξενοδοχείο τους για ξεκούραση και προετοιμασία για τη βραδινή παρουσίαση.Η εδήλωση άρχισε στις 20:00 και αξίζει να τονιστεί ότι η αίθουσα ήταν κατάμεστη και το κοινό τίμησε με την παρουσία του την εκδήλωση και τους χορωδούς
Την βραδινή εκδήλωση άνοιξε η ΠΑΙΔΙΚΗ-ΝΕΑΝΙΚΗ ΧΟΡΩΔΙΑ « ΜΕΛΙΣΣΑΝΘΗ» του ΔΗΜΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ με τραγούδια ξένων συνθετών αλλά και Μ. Θεοδωράκη, Μ. Χατζιδάκι , Μ. Λοίζου και Σ. Κουγιουμτζή. Ομολογουμένως μια καταπληκτική και δροσερή παρουσία.
Την χορωδία διηύθυνε η κα Ελένη Θεοδωρίδου ενώ στο πιάνο ήταν ο κ. Κώστας ΠαντελίδηςΣτη συνέχεια η ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΧΟΡΩΔΙΑ ΤΗΣ ΔΕΡΥΝΕΙΑΣ ΚΥΠΡΟΥ παρουσίασε τραγούδια των Λεωνίδα Μαλένη, Γιώργου Σεφέρη, Άνθους Λυκαύγη, Οδυσσέα Ελύτη σε μουσική Κώστα Μόντη, Γιάννη Παπαδόπουλου, Γιώργου
Κοτσώνη, Γιάννη Μαρκόπουλου, Μίκη Θεοδωράκη, Μάριου Τόκα και Κώστα Κακογιάννη τη Διεύθυνση της χορωδίας είχε ο Τάσος Πρωτοπαπάς ενώ στο πιάνο ήταν ο Κώστας Κάτζης
Η ποιότητα του ήχου της χορωδίας καθώς και το περιεχόμενο των τραγουδιών συγκίνησαν το ακροατήριο που το εξέφρασε με θερμά χειροκροτήματα.
Ακολούθησαν οι καθιερωμένες ανταλλαγές αναμνηστικών μεταξύ των χορωδιών.Την βραδιά έκλεισε η ΜΙΚΤΗ ΠΟΛΥΦΩΝΙΚΗ ΧΟΡΩΔΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΣΤΑΓΕΙΡΩΝ-ΑΚΑΝΘΟΥ με έργα Θεοδωράκη, Χατζιδάκη και
Τόκα . Τηνδιεύθυνση είχε ο κ. Σ. Καραμάνης ενώ στο πιάνο ήταν η κ.Ψωμαδέλλη ΈφηΜετά την εκδήλωση, τις χορωδίες δεξιώθηκε ο Σύλλογος Πολιτισμού Στρατωνίου στη Λέσχη όπου το κλίμα ήταν ιδιαίτερα θερμό και η διασκέδαση κράτησε ως τις πρωινές ώρες.Οι Χορωδιακές συναντήσεις συνεχίστηκαν στις 24 Μαρτίου στην Ολυμπιάδα και στις 25 Μαρτίου στην Ιερισσό
Η παρουσία της Χορωδίας της Δερύνειας εντάσσονταν στο 3ήμερο Χορωδιακών Συναντήσεων που Διοργάνωσε η Δημοτική Επιχείρηση του Δήμου στις 23,24 και 25 Μαρτίου στο Στρατώνι, την Ολυμπιάδα και την Ιερισσό αντίστοιχα.Ειδικά για τη Χορωδία της Δερύνειας η παρούσα συνάντηση ήταν και η ανταπόδωση της θερμότατης ΦΙΛΟΞΕΝΙΑΣ που η Δημοτική Χορωδία του Δήμου μας, δέχτηκε πέρυσι στην Κύπρο όταν συμμετείχε εκεί σε ανάλογη χορωδιακή εκδήλωση.
Το Χορωδιακό 3ήμερο άνοιξε στο Στρατώνι στις 23 Μαρτίου. Τη χορωδία προϋπάντησαν στο αεροδρόμιο «Μακεδονία» της Θεσσαλονίκης το ζεύγος Κατσαβαβάκη ως εκπρόσωποι του Δήμου και του ΔΣ του Συλλογου Πολιτισμού Στρατωνίου. Στη διαδρομή για το Στρατώνι οι χορωδοί στάθμευσαν στο άλσος Αριστοτέλη στα Στάγειρα ενώ φτάνοντας στο Στρατώνι πραγματοποίησαν επίσκεχη στις εγκαταστάσεις της Ελληνικός Χρυσός ΑΕ , εντυπωσιασμένοι από το είδος, της πολυπλοκότητα και την οικονομική σημασία των εγκαταστάσεων για την περιοχή. Η Διοίκηση της εταιρείας πρόσφερε αναμνηστικό δείγμα μεταλλεύματος στους χορωδούς τους οποίους κατόπιν δεξιώθηκαν στο κτίριο του ΟΑΕΔ ο Σύλλογος και κυρίως από τα μέλη της χορωδίας Η μαγειρική τέχνη των κυριών της χορωδίας, αλλά και η παρουσίαση των εδεσμάτων ήταν μνημειώδης ( έτσι γίνεται όταν κυριαρχεί το μεράκι) και ήταν ότι χρειαζόταν για τους κουρασμένους καλεσμένους μας. Ο Σύλλογος πρόσφερε σε κάθε χορωδό από ένα βιβλίο της Δ. Στυλιανίδου « Η δέσποινα του Στρατονιού» και οι χορωδοί μετά το γεύμα μεταφέρθηκαν στο ξενοδοχείο τους για ξεκούραση και προετοιμασία για τη βραδινή παρουσίαση.Η εδήλωση άρχισε στις 20:00 και αξίζει να τονιστεί ότι η αίθουσα ήταν κατάμεστη και το κοινό τίμησε με την παρουσία του την εκδήλωση και τους χορωδούς
Την βραδινή εκδήλωση άνοιξε η ΠΑΙΔΙΚΗ-ΝΕΑΝΙΚΗ ΧΟΡΩΔΙΑ « ΜΕΛΙΣΣΑΝΘΗ» του ΔΗΜΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ με τραγούδια ξένων συνθετών αλλά και Μ. Θεοδωράκη, Μ. Χατζιδάκι , Μ. Λοίζου και Σ. Κουγιουμτζή. Ομολογουμένως μια καταπληκτική και δροσερή παρουσία.Την χορωδία διηύθυνε η κα Ελένη Θεοδωρίδου ενώ στο πιάνο ήταν ο κ. Κώστας ΠαντελίδηςΣτη συνέχεια η ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΧΟΡΩΔΙΑ ΤΗΣ ΔΕΡΥΝΕΙΑΣ ΚΥΠΡΟΥ παρουσίασε τραγούδια των Λεωνίδα Μαλένη, Γιώργου Σεφέρη, Άνθους Λυκαύγη, Οδυσσέα Ελύτη σε μουσική Κώστα Μόντη, Γιάννη Παπαδόπουλου, Γιώργου
Κοτσώνη, Γιάννη Μαρκόπουλου, Μίκη Θεοδωράκη, Μάριου Τόκα και Κώστα Κακογιάννη τη Διεύθυνση της χορωδίας είχε ο Τάσος Πρωτοπαπάς ενώ στο πιάνο ήταν ο Κώστας ΚάτζηςΗ ποιότητα του ήχου της χορωδίας καθώς και το περιεχόμενο των τραγουδιών συγκίνησαν το ακροατήριο που το εξέφρασε με θερμά χειροκροτήματα.
Ακολούθησαν οι καθιερωμένες ανταλλαγές αναμνηστικών μεταξύ των χορωδιών.Την βραδιά έκλεισε η ΜΙΚΤΗ ΠΟΛΥΦΩΝΙΚΗ ΧΟΡΩΔΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΣΤΑΓΕΙΡΩΝ-ΑΚΑΝΘΟΥ με έργα Θεοδωράκη, Χατζιδάκη και
Τόκα . Τηνδιεύθυνση είχε ο κ. Σ. Καραμάνης ενώ στο πιάνο ήταν η κ.Ψωμαδέλλη ΈφηΜετά την εκδήλωση, τις χορωδίες δεξιώθηκε ο Σύλλογος Πολιτισμού Στρατωνίου στη Λέσχη όπου το κλίμα ήταν ιδιαίτερα θερμό και η διασκέδαση κράτησε ως τις πρωινές ώρες.Οι Χορωδιακές συναντήσεις συνεχίστηκαν στις 24 Μαρτίου στην Ολυμπιάδα και στις 25 Μαρτίου στην Ιερισσό Α. Τσανανάς
ΔΙΑΔΗΜΟΤΙΚΟ ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ ΣΤΡΑΤΩΝΙΟΥ 2008
Φέτος, όπως κάθε χρόνο και εδώ και πολλά χρόνια, το Καρναβάλι Στρατωνίου έδωσε το ραντεβού του για την Κυριακή της Αποκριάς 9/2/2008.
Πέρυσι, το καρναβάλι του Στρατωνίου απέκτησε Διαδημοτική εμβέλεια διαδίδοντας τη φήμη που του αξίζει τόσο εντός του Δήμου όσο και στην ευρύτερη περιοχή προσελκύοντας κόσμο και εκτός Χαλκιδικής.
Φέτος, το (2ο ως Διαδημοτικό) Καρναβάλι του Στρατωνίου ήταν κατά πολύ καλύτερο από το περσινό.
Πέρυσι, το καρναβάλι του Στρατωνίου απέκτησε Διαδημοτική εμβέλεια διαδίδοντας τη φήμη που του αξίζει τόσο εντός του Δήμου όσο και στην ευρύτερη περιοχή προσελκύοντας κόσμο και εκτός Χαλκιδικής.
Φέτος, το (2ο ως Διαδημοτικό) Καρναβάλι του Στρατωνίου ήταν κατά πολύ καλύτερο από το περσινό.
Η συμμετοχή της νεολαίας αλλά και όλου του κόσμου ήταν πάρα πολύ μεγάλη, παρά το μπουρίνι πριν τη παρέλαση.
Το καρναβάλι ξεκίνησε από την μικρή πλατεία των Εργατικών Κατοικιών, κοντά στη είσοδο του χωρίου, με αποτέλεσμα όποιος διερχόμενος οδηγός ερχόταν στο χωρίο να σταματά για να δει και να απολαύσει τη μοναδική αυτή παρέλαση καρναβαλιστών.
Η προετοιμασία για όλο αυτό το υπερθέαμα άρχισε 2 με 3 μήνες πριν έτσι ώστε να προλάβουν όλοι να προετοιμαστούν και να έχουν τα τόσο καταπληκτικά αποτελέσματα τόσο στα άρματα, όσο και τις ενδυμασίες. Οι περισσότερες από αυτές ράβονται από τις γυναίκες του Στρατωνίου, οι οποίες είναι υπεύθυνες για την ενδυμασία των καρναβαλιστών.
Από νωρίς το πρωί οι ψησταριές είχαν ανάψει για τα καλά και τα πρώτα σουβλάκια είχαν ήδη ετοιμαστεί. Οι καρναβαλιστές μέχρι και την τελευταία στιγμή ετοιμάζονταν για τη μεγάλη παρέλαση, διορθώνοντας και την ελάχιστη ατέλεια που μπορεί να υπήρχε στη στολή τους. Ο χώρος που τα άρματα με τα πληρώματά τους θα περνούσαν, ήταν έτοιμος και οι καρναβαλιστές άρχισαν σιγά σιγά να μαζεύονται στα άρματά τους για να ξεκινήσει η παρέλαση.
Το καρναβάλι ξεκίνησε από την μικρή πλατεία των Εργατικών Κατοικιών, κοντά στη είσοδο του χωρίου, με αποτέλεσμα όποιος διερχόμενος οδηγός ερχόταν στο χωρίο να σταματά για να δει και να απολαύσει τη μοναδική αυτή παρέλαση καρναβαλιστών.
Η προετοιμασία για όλο αυτό το υπερθέαμα άρχισε 2 με 3 μήνες πριν έτσι ώστε να προλάβουν όλοι να προετοιμαστούν και να έχουν τα τόσο καταπληκτικά αποτελέσματα τόσο στα άρματα, όσο και τις ενδυμασίες. Οι περισσότερες από αυτές ράβονται από τις γυναίκες του Στρατωνίου, οι οποίες είναι υπεύθυνες για την ενδυμασία των καρναβαλιστών.
Από νωρίς το πρωί οι ψησταριές είχαν ανάψει για τα καλά και τα πρώτα σουβλάκια είχαν ήδη ετοιμαστεί. Οι καρναβαλιστές μέχρι και την τελευταία στιγμή ετοιμάζονταν για τη μεγάλη παρέλαση, διορθώνοντας και την ελάχιστη ατέλεια που μπορεί να υπήρχε στη στολή τους. Ο χώρος που τα άρματα με τα πληρώματά τους θα περνούσαν, ήταν έτοιμος και οι καρναβαλιστές άρχισαν σιγά σιγά να μαζεύονται στα άρματά τους για να ξεκινήσει η παρέλαση.
Περίπου στις 14:05 τα άρματα ξεκίνησαν από τη μικρή πλατεία των Εργατικών Κατοικιών κοντά στην είσοδο του χωριού κατηφορίζοντας προς το χώρο των εκδηλώσεων όπου ο κόσμος είχε μαζευτεί.
Τα κορίτσια του θ-emo bar φρόντιζαν να ανάψει το κέφι μοιράζοντας άφθονο κρασί στους καρναβαλιστές και στον κόσμο. Η μεγάλη παρέλαση είχε ήδη αρχίσει και τα πρώτα άρματα είχαν φτάσει μπροστά στη σχολή του ΟΑΕΔ.
Τα κορίτσια του θ-emo bar φρόντιζαν να ανάψει το κέφι μοιράζοντας άφθονο κρασί στους καρναβαλιστές και στον κόσμο. Η μεγάλη παρέλαση είχε ήδη αρχίσει και τα πρώτα άρματα είχαν φτάσει μπροστά στη σχολή του ΟΑΕΔ.
Η παρουσίαση άρχισε και πρώτοι παρέλασαν οι μικροί καρναβαλιστές. Το νηπιαγωγείο ήταν ντυμένο βασιλιάδες και βασίλισσες και το δημοτικό τα παιδιά των λουλουδιών αποσπώντας το μεγαλύτερο χειροκρότημα από τον κόσμο.
Το πρώτο άρμα ήταν εμπνευσμένο από την επικαιρότητα, Ζαχόπουλος – Τσέκου, προκαλώντας γέλιο στον κόσμο.Το δεύτερο άρμα είχε τον τίτλο «Αλ Τσαντίρι Τσούζ» εμπνευσμένο από την γνωστή τηλεοπτική σειρά με ένα μοναδικό πλήρωμα, σατιρίζοντας την επικαιρότητα. Το καρναβάλι του Στρατωνίου δεν θα μπορούσε να μην έχει στο άρμα του Αλ Τσαντίρι Τσούζ τον Θέμο με το Μάκη, την κυρία “ΣΤΑΥΡΩΣΤΕ ΜΕ-ΣΤΑΥΡΩΣΤΕ ΜΕ” Έφη Σαρρή, την Ρούλα με τον Φραν, τον Ζαχόπουλο με την Τσέκου, την Ποπάρα, την Τζούλια Αλεξανδράτου, την Λουκά, τον Πασχάλη με το εξώγαμο, την Άντζελα Δημητρίου, τον Ευαγγελόπουλο, το Γαλάτη που έσερνε τη Μύκονο με το Super Paradise, το Μακάκα και φυσικά το Λάκη Λαζόπουλο.
Το τρίτο άρμα ήταν η “Χαβάη” με τις Χαβανέζες και τους τουρίστες όπου πριν καλά καλά παρουσιαστούν άρχισαν και χόρευαν σε ρυθμούς Χαβάης.
Το τέταρτο άρμα ήταν οι τρελό-επιστήμονες όπου ότι πείραμα κι αν κάνανε δεν τους πετύχαινε, προσπαθώντας ξανά και ξανά.
Στο πέμπτο άρμα είχε μαζευτεί όλη η τρελο-νεολαία του Στρατωνίου παρουσιάζοντας το “JE T'AIME” με τα μεγάλα ταλέντα της Αννίτας Πάνια.Σχεδόν όλο το team της Αννίτας ήταν στο καρναβάλι, με παρουσιάστρια την Αννίτα. Η Τσίλα, η Μαλάμο, ο Βεδουράς, οι Τσειγκανέιρος Γκρέκος, ο Κάτμαν, ο Βας-Βας, ο Φιμέ, η γυναίκα ποδοσφαιρίστρια και η Ελισάβετ τραγούδησαν όλοι τα τραγούδια τους διασκεδάζοντας τον κόσμο. Φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει και ο άντρας της Αννίτας, ο Καρβέλας με το νεογέννητο μωρό τους που ξεσηκώθηκε και πήρε το μικρόφωνο τραγουδώντας όλα τα τραγούδια του πατέρα του. Όλοι μαζί άρχισαν να χορεύουν ασταμάτητα ανάβοντας πυρσούς και καπνογόνα, πυροδοτώντας ταυτόχρονα και την ατμόσφαιρα καρναβαλιού.
Το έκτο άρμα είχε πιστεύω τον καλύτερο τίτλο άρματος πανελλαδικός μην πούμε παγκοσμίως. Το άρμα “Ρίο ντε Ζωνιανέιρο” είχε ήδη φτάσει και ήταν έτοιμο να μπει στον χώρο των εκδηλώσεων. Πρώτα άρχισε να φαίνεται ο Ψηλορείτης με τους Τσιγαριλύκους και από πίσω οι Κρητικοί «πίνοντας μπάφο και παίζοντας pro» ‘όπως έλεγε και η σχετική μουσική υπόκρουση ήταν έτοιμοι να κατεβούν και να αρχίσει ο τρελός χορός που δεν θα είχε σταματημό.Πίσω από τους Κρητικούς δεν θα μπορούσαν να έλειπαν οι Βραζιλιάνες του “Ρίο ντε Ζωνιανέιρο” που χόρευαν ασταμάτητα σε όλη την παρέλαση. Αυτό το άρμα όμως ήταν αστείο όχι μόνο από το θέμα αλλά το γεγονός ότι οι Κρητικοί ήταν οι γυναίκες και οι Βραζιλιάνες οι άντρες.
Το έβδομο “άρμα” είχε φτάσει έξω από τον χώρο των εκδηλώσεων και περίμενε να κατεβάσει τους “πανύψηλους” παίχτες του Βυζαϊκού και του Κακαλαϊκού για να αναμετρηθούν σε έναν 10λεπτο αγώνα μπάσκετ. Τα μεγαλύτερα ονόματα του παγκόσμιου μπάσκετ είχαν πάρει μεταγραφή και είχαν έρθει στο καρναβάλι του Στρατωνίου για να αναμετρηθούν στις μπασκετικές ικανότητες τους. Τελικά νικήτρια αναδείχθηκε η ομάδα του Κακαλαϊκού.
Τον τελευταίο καιρό όλα τα κανάλια ασχολούνται με τον κομιστή και τον «Θέμο». Όλοι αναρωτιόντουσαν αν το πήγε αυτός το περίφημο DVD, εμείς όμως επειδή μας είχε κουράσει όλο αυτό το “πρώτο” θέμα και επειδή είχαμε καταλάβει ποιος το πήγε το DVD αποφασίσαμε να τον κάψουμε και να ησυχάσει το κεφάλι μας.
Μετά το κάψιμο του «κομιστή»- καρνάβαλου ακολούθησε στον χώρο των εκδηλώσεων γλέντι με παραδοσιακή μουσική. Οι πιο πολλοί όμως προτίμησαν τα μπαράκια και τις ταβέρνες όπου γινόταν ένας πανικός πριν ακόμα τελειώσει το καρναβάλι και εκεί συνεχίστηκε το γλέντι μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες.Για την ιστορία, το καρναβάλι στο Στρατώνι έχει τη μοναδική διαφορά από άλλα καρναβάλια , στο ότι δεν είναι απλά μια παρέλαση καρναβαλιστών και αρμάτων , αλλά καταλήγει σε μία πρόζα του δρόμου όπου το κάθε άρμα παρουσιάζει ένα σύντομο σατυρικό θεατρικού τύπου.
Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε όλους όσους ήρθαν και παρακολούθησαν και φέτος το 2ο Διαδημοτικό Καρναβάλι Στρατωνίου 2008 και να τους πούμε ότι τους περιμένουμε και του χρόνου με πιο πολλά άρματα και με τη συμμετοχή τους να δώσουν το δικό τους στίγμα στο καρναβάλι, ανεβάζοντας ακόμη περισσότερο τον “πυρετό” του καρναβαλιού. Επίσης να ευχαριστήσουμε όλους τους χορηγούς και τους συλλόγους που υποστήριξαν και φέτος το καρναβάλι.
Το πρώτο άρμα ήταν εμπνευσμένο από την επικαιρότητα, Ζαχόπουλος – Τσέκου, προκαλώντας γέλιο στον κόσμο.Το δεύτερο άρμα είχε τον τίτλο «Αλ Τσαντίρι Τσούζ» εμπνευσμένο από την γνωστή τηλεοπτική σειρά με ένα μοναδικό πλήρωμα, σατιρίζοντας την επικαιρότητα. Το καρναβάλι του Στρατωνίου δεν θα μπορούσε να μην έχει στο άρμα του Αλ Τσαντίρι Τσούζ τον Θέμο με το Μάκη, την κυρία “ΣΤΑΥΡΩΣΤΕ ΜΕ-ΣΤΑΥΡΩΣΤΕ ΜΕ” Έφη Σαρρή, την Ρούλα με τον Φραν, τον Ζαχόπουλο με την Τσέκου, την Ποπάρα, την Τζούλια Αλεξανδράτου, την Λουκά, τον Πασχάλη με το εξώγαμο, την Άντζελα Δημητρίου, τον Ευαγγελόπουλο, το Γαλάτη που έσερνε τη Μύκονο με το Super Paradise, το Μακάκα και φυσικά το Λάκη Λαζόπουλο.
Το τρίτο άρμα ήταν η “Χαβάη” με τις Χαβανέζες και τους τουρίστες όπου πριν καλά καλά παρουσιαστούν άρχισαν και χόρευαν σε ρυθμούς Χαβάης.
Το τέταρτο άρμα ήταν οι τρελό-επιστήμονες όπου ότι πείραμα κι αν κάνανε δεν τους πετύχαινε, προσπαθώντας ξανά και ξανά.
Στο πέμπτο άρμα είχε μαζευτεί όλη η τρελο-νεολαία του Στρατωνίου παρουσιάζοντας το “JE T'AIME” με τα μεγάλα ταλέντα της Αννίτας Πάνια.Σχεδόν όλο το team της Αννίτας ήταν στο καρναβάλι, με παρουσιάστρια την Αννίτα. Η Τσίλα, η Μαλάμο, ο Βεδουράς, οι Τσειγκανέιρος Γκρέκος, ο Κάτμαν, ο Βας-Βας, ο Φιμέ, η γυναίκα ποδοσφαιρίστρια και η Ελισάβετ τραγούδησαν όλοι τα τραγούδια τους διασκεδάζοντας τον κόσμο. Φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει και ο άντρας της Αννίτας, ο Καρβέλας με το νεογέννητο μωρό τους που ξεσηκώθηκε και πήρε το μικρόφωνο τραγουδώντας όλα τα τραγούδια του πατέρα του. Όλοι μαζί άρχισαν να χορεύουν ασταμάτητα ανάβοντας πυρσούς και καπνογόνα, πυροδοτώντας ταυτόχρονα και την ατμόσφαιρα καρναβαλιού.Το έκτο άρμα είχε πιστεύω τον καλύτερο τίτλο άρματος πανελλαδικός μην πούμε παγκοσμίως. Το άρμα “Ρίο ντε Ζωνιανέιρο” είχε ήδη φτάσει και ήταν έτοιμο να μπει στον χώρο των εκδηλώσεων. Πρώτα άρχισε να φαίνεται ο Ψηλορείτης με τους Τσιγαριλύκους και από πίσω οι Κρητικοί «πίνοντας μπάφο και παίζοντας pro» ‘όπως έλεγε και η σχετική μουσική υπόκρουση ήταν έτοιμοι να κατεβούν και να αρχίσει ο τρελός χορός που δεν θα είχε σταματημό.Πίσω από τους Κρητικούς δεν θα μπορούσαν να έλειπαν οι Βραζιλιάνες του “Ρίο ντε Ζωνιανέιρο” που χόρευαν ασταμάτητα σε όλη την παρέλαση. Αυτό το άρμα όμως ήταν αστείο όχι μόνο από το θέμα αλλά το γεγονός ότι οι Κρητικοί ήταν οι γυναίκες και οι Βραζιλιάνες οι άντρες.
Το έβδομο “άρμα” είχε φτάσει έξω από τον χώρο των εκδηλώσεων και περίμενε να κατεβάσει τους “πανύψηλους” παίχτες του Βυζαϊκού και του Κακαλαϊκού για να αναμετρηθούν σε έναν 10λεπτο αγώνα μπάσκετ. Τα μεγαλύτερα ονόματα του παγκόσμιου μπάσκετ είχαν πάρει μεταγραφή και είχαν έρθει στο καρναβάλι του Στρατωνίου για να αναμετρηθούν στις μπασκετικές ικανότητες τους. Τελικά νικήτρια αναδείχθηκε η ομάδα του Κακαλαϊκού.
Τον τελευταίο καιρό όλα τα κανάλια ασχολούνται με τον κομιστή και τον «Θέμο». Όλοι αναρωτιόντουσαν αν το πήγε αυτός το περίφημο DVD, εμείς όμως επειδή μας είχε κουράσει όλο αυτό το “πρώτο” θέμα και επειδή είχαμε καταλάβει ποιος το πήγε το DVD αποφασίσαμε να τον κάψουμε και να ησυχάσει το κεφάλι μας.
Μετά το κάψιμο του «κομιστή»- καρνάβαλου ακολούθησε στον χώρο των εκδηλώσεων γλέντι με παραδοσιακή μουσική. Οι πιο πολλοί όμως προτίμησαν τα μπαράκια και τις ταβέρνες όπου γινόταν ένας πανικός πριν ακόμα τελειώσει το καρναβάλι και εκεί συνεχίστηκε το γλέντι μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες.Για την ιστορία, το καρναβάλι στο Στρατώνι έχει τη μοναδική διαφορά από άλλα καρναβάλια , στο ότι δεν είναι απλά μια παρέλαση καρναβαλιστών και αρμάτων , αλλά καταλήγει σε μία πρόζα του δρόμου όπου το κάθε άρμα παρουσιάζει ένα σύντομο σατυρικό θεατρικού τύπου.
Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε όλους όσους ήρθαν και παρακολούθησαν και φέτος το 2ο Διαδημοτικό Καρναβάλι Στρατωνίου 2008 και να τους πούμε ότι τους περιμένουμε και του χρόνου με πιο πολλά άρματα και με τη συμμετοχή τους να δώσουν το δικό τους στίγμα στο καρναβάλι, ανεβάζοντας ακόμη περισσότερο τον “πυρετό” του καρναβαλιού. Επίσης να ευχαριστήσουμε όλους τους χορηγούς και τους συλλόγους που υποστήριξαν και φέτος το καρναβάλι.
Τάσος Προδρόμου
TO ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ ΣΤΗ ΣΤΡΑΤΟΝΙΚΗ
Με πολύ κέφι και έντονη αίσθηση καυστικού χιούμορ πραγματοποιήθηκε το Καρναβάλι στη Στρατονίκη το Σάββατο 8 Μαρτίου. Καρναβαλιστές σε θεματικές ομάδες που σατίριζαν την πρόσφατη επικαιρότητα παρουσίασαν δρώμενα στην κεντρική πλατεία της Στρατονίκης. Την εκδήλωση πλαισίωσαν χορευτικά, ενώ ο κόσμος διασκέδασε χορεύοντας έως αργά το απόγευμα.
Συμβούλιο Νέων
Τον Ιούνιο του 2007 ψηφίστηκε από την κυβέρνηση νόμος για τη σύσταση Συμβουλίων Νέων ανά Δήμο, με στόχο την ενεργοποίηση της πολιτικής δράσης της νεολαίας, σε τοπικό πλέον επίπεδο. Με σχετική ανακοίνωση της προέδρου του Δημ. Συμβουλίου του Δήμου μας, κας Χατζηλίδου Όλγας, κλήθηκαν οι νέοι από 16 εως 28 ετών να συμμετάσχουν ως μέλη στο Δημ. Συμβ. Νέων, ώστε να ενισχύσουν έτσι το ρόλο και το λόγο τους στα κοινά του τόπου. 
Στο σύνολο των Δημ. Διαμερισμάτων οι αιτήσεις μελών έφτασαν τις 180, εκ των οποίων οι 71 συμπληρώθηκαν από τη νεολαία Στρατωνίου. Μετά τη συμπλήρωση των αιτήσεων στο Στρατώνι, πραγματοποιήθηκε μια πρώτη συνάντηση των εγγεγραμμένων μελών, το Σάββατο 22 Μαρτίου και ώρα 13οο στο χώρο της κοινότητας. 25 περίπου μέλη έδωσαν το παρόν και συμμετείχαν στη συζήτηση, η οποία επικεντρώθηκε κυρίως σε θέματα διαδικαστικά, σχετικά με την επιλογή των υποψηφίων εκπροσώπων για το συμβούλιο εν όψει των επερχομένων εκλογών στις 30 Μαρτίου. 
Υποψηφιότητα έθεσαν οι:Γκαδρής Νικηφόρος, Γίτσα Χριστίνα, Σουλτάνης Κώστας, Μήλιου Πασχαλιά, Κατσαβαβάκης Γιώργος, Κεχαγιάς Λευτέρης, Προδρόμου Τάσος, Θεοδωρακόπουλος Γιάννης. Τα αποτελέσματα των εκλογών, ανέδειξαν από το Στρατώνι τους παρακάτω υποψήφιους
Γκαδρής Νικηφόρος, Γίτσα Χριστίνα και Μήλιου Πασχαλιά ενώ από την Ιερισσό οι Ρίζος Γ. και Ευθυμίου Παντελής .
Κ. Γίτσα
Ποιητική γωνιά !
25η Μαρτίου
Μαρτίου εικοσιπέντε,
χαρούμενη διπλή γιορτή,
θρησκευτική και εθνική,
που τις γιορτάζουμε μαζί.
Σαν σήμερα εφάνη
στην Παναγιά μπροστά
Άγγελος Κυρίου απ’ το Θεό
το μήνυμα να φέρει
στην Κόρη, την αγνή,
πως θα γεννήσει το Χριστό,
το Σωτήρα, τον τρανό,
και τα γίνει η πλατυτέρα
κι όλου του κόσμου η Μητέρα.
Η Παναγιά ταράχτηκε
σαν τ’ άκουσε αυτά
κι ο Άγγελος της λέει:
«Μαρία, μη φοβού,
ο Κύριος μετά Σου»
Κι η πατρίδα μας γιορτάζει
τη γλυκιά της Λευτεριά.
Έσπασε πια τα δεσμά
που την είχανε δεμένη
τόσα χρόνια στη σκλαβιά.
Ευαγγελία Χρυσομάλλη.
Η Άνοιξη
Μας ήρθε πάλι η άνοιξη
συνώνυμη της νιότης,
του έρωτα, των λουλουδιών,
χαίρεται η ανθρωπότης.
Χοροί μελωδικών πουλιών
τον ερχομό της ψάλλουν
με κελαηδίσματα χαράς
τον Πλάστη τους δοξάζουν.
Μέσα στης νύχτας τη σιγή
ακούγεται το αηδόνι
και συμμετέχουν στη γιορτή,
ο Κούκος με τον Γκιώνη.
Η γη καινούργιο φόρεμα,
πολύχρωμο, έχει βάλει
κι ο ήλιος ήρθε λαμπερός
τη γη μας να ζεστάνει.
Οι άνθρωποι στην εξοχή,
πάνε να τη ζητήσουν
και με στεφάνια λουλουδιών
να την προϋπαντήσουν.
Μάης 2002
Γιάννης Π. Μαρίνος
Ποθητός Διάλογος
Μ’ ένα κοράκι θέλησα
διάλογο ν’ ανοίξω
και μου είπε πως τις σκέψεις μου
στο Κόσσοβο να ρίξω.
Μ’ έχει εμένα άδικα
η φύση τιμωρήσει
θα έπρεπε τον άνθρωπο
πρώτα να χει μαυρίσει.
Εγώ κοράκι άδικο
ποτέ μου δεν σκοτώνω
κι ούτε ποτέ τα νύχια μου
για βίτσιο δεν ματώνω.
Στου Κόσσοβου τα ερείπια
από ψηλά περνούσα
κι αυτά που είδαν τα μάτια μου
βαθιά μου απορούσα
Μου λέει ο γέρο κόρακας
δεν πρέπει να απορείς
κι αυτόν που λένε άνθρωπο
κράξτον αν μπορείς.
Εγώ την μόνη ασχήμια μου
στο χρώμα μου την έχω
σε ανθρώπινη όμως απονιά
εγώ δεν συμμετέχω.
Εχθές ψηλά στον ουρανό
κάτι πουλιά πετούσαν
πολλά αυγά ρίχνανε
που σπίτια γκρεμούσαν.
Λίγο κοντά σας ζύγωσα
είδα μέσα ανθρώπους
και τα αυγά που πέταγαν
κάνανε μεγάλους κρότους.
Με τρόμο προσπάθησα
να φτάσω στη φωλιά μου
μα τα αυγά σκοτώσανε
και τα μικρά πουλιά μου.
Άνθρωπε για το χρώμα μου
ποτέ να μη γελάσεις
γιατί ψυχή μου είναι λευκή
και δεν μπορείς να μοιάσεις.
Τελειώνοντας τον λόγο μας
του είπα να κινήσει
και μια ευχή για ομόνοια
στον κόσμο να σκορπίσει.
Κουτενίσιος
Μαρτίου εικοσιπέντε,
χαρούμενη διπλή γιορτή,
θρησκευτική και εθνική,
που τις γιορτάζουμε μαζί.
Σαν σήμερα εφάνη
στην Παναγιά μπροστά
Άγγελος Κυρίου απ’ το Θεό
το μήνυμα να φέρει
στην Κόρη, την αγνή,
πως θα γεννήσει το Χριστό,
το Σωτήρα, τον τρανό,
και τα γίνει η πλατυτέρα
κι όλου του κόσμου η Μητέρα.
Η Παναγιά ταράχτηκε
σαν τ’ άκουσε αυτά
κι ο Άγγελος της λέει:
«Μαρία, μη φοβού,
ο Κύριος μετά Σου»
Κι η πατρίδα μας γιορτάζει
τη γλυκιά της Λευτεριά.
Έσπασε πια τα δεσμά
που την είχανε δεμένη
τόσα χρόνια στη σκλαβιά.
Ευαγγελία Χρυσομάλλη.
Η Άνοιξη
Μας ήρθε πάλι η άνοιξη
συνώνυμη της νιότης,
του έρωτα, των λουλουδιών,
χαίρεται η ανθρωπότης.
Χοροί μελωδικών πουλιών
τον ερχομό της ψάλλουν
με κελαηδίσματα χαράς
τον Πλάστη τους δοξάζουν.
Μέσα στης νύχτας τη σιγή
ακούγεται το αηδόνι
και συμμετέχουν στη γιορτή,
ο Κούκος με τον Γκιώνη.
Η γη καινούργιο φόρεμα,
πολύχρωμο, έχει βάλει
κι ο ήλιος ήρθε λαμπερός
τη γη μας να ζεστάνει.
Οι άνθρωποι στην εξοχή,
πάνε να τη ζητήσουν
και με στεφάνια λουλουδιών
να την προϋπαντήσουν.
Μάης 2002
Γιάννης Π. Μαρίνος
Ποθητός Διάλογος
Μ’ ένα κοράκι θέλησα
διάλογο ν’ ανοίξω
και μου είπε πως τις σκέψεις μου
στο Κόσσοβο να ρίξω.
Μ’ έχει εμένα άδικα
η φύση τιμωρήσει
θα έπρεπε τον άνθρωπο
πρώτα να χει μαυρίσει.
Εγώ κοράκι άδικο
ποτέ μου δεν σκοτώνω
κι ούτε ποτέ τα νύχια μου
για βίτσιο δεν ματώνω.
Στου Κόσσοβου τα ερείπια
από ψηλά περνούσα
κι αυτά που είδαν τα μάτια μου
βαθιά μου απορούσα
Μου λέει ο γέρο κόρακας
δεν πρέπει να απορείς
κι αυτόν που λένε άνθρωπο
κράξτον αν μπορείς.
Εγώ την μόνη ασχήμια μου
στο χρώμα μου την έχω
σε ανθρώπινη όμως απονιά
εγώ δεν συμμετέχω.
Εχθές ψηλά στον ουρανό
κάτι πουλιά πετούσαν
πολλά αυγά ρίχνανε
που σπίτια γκρεμούσαν.
Λίγο κοντά σας ζύγωσα
είδα μέσα ανθρώπους
και τα αυγά που πέταγαν
κάνανε μεγάλους κρότους.
Με τρόμο προσπάθησα
να φτάσω στη φωλιά μου
μα τα αυγά σκοτώσανε
και τα μικρά πουλιά μου.
Άνθρωπε για το χρώμα μου
ποτέ να μη γελάσεις
γιατί ψυχή μου είναι λευκή
και δεν μπορείς να μοιάσεις.
Τελειώνοντας τον λόγο μας
του είπα να κινήσει
και μια ευχή για ομόνοια
στον κόσμο να σκορπίσει.
Κουτενίσιος
ΜΠΑΛΙΩΤΙΚΟ ΑΝΤΑΜΩΜΑ
Το Σάββατο 7 Ιουνίου 2008 θα πραγματοποιηθεί στο Στρατώνι το Μπαλιώτικο αντάμωμα, που από καιρό έχουμε συζητήσει σε παλαιότερο φύλλο.
Εισηγητές θα είναι οι κκ.Φαίδων Παπαθεοδώρου και Κυριάκος Χατζηκυριακίδης
Για τη συμμετοχή σας τηλεφώνηστε στο 6974100647 ( Γ. Σακαλής – Πρόεδρος Συλλόγου Πολιτισμού Στρατωνίου)
Εισηγητές θα είναι οι κκ.Φαίδων Παπαθεοδώρου και Κυριάκος Χατζηκυριακίδης
Για τη συμμετοχή σας τηλεφώνηστε στο 6974100647 ( Γ. Σακαλής – Πρόεδρος Συλλόγου Πολιτισμού Στρατωνίου)
Επίσκεψη αφροσύνης
Ο Τάκης ο γαμπρός μου είναι ερασιτέχνης ψαράς και όπως όλος ο κόσμος σήμερα, διαθέτει και αυτός για την εξυπηρέτησή του, ένα επιβατικό Ι.Χ. Έχει και μία βάρκα ερασιτεχνική που ψαρεύει. Για το σκοπό αυτό έχει και τρέιλερ. Όταν πρόκειται να πάει για ψάρεμα, καλεί το φίλο του τον Κώστα, τοποθετούν τη βάρκα επάνω στο τρέιλερ, «κοτσάρουν» το τρέιλερ στον «κοτσαδόρο» του αυτοκινήτου και ξεκινάνε πρωί- πρωί από το εξοχικό μας στο Μπαξέ για τη θάλασσα. Όταν τελειώσει το ψάρεμα, γυρίζουν κατάκοποι και ηλιοκαμένοι, αργά το μεταμεσήμερο, με τη σοδειά της ημέρας.
Η γυναίκα μου η κυρά – Σμαρώ ετοιμάζει τότε τους καθιερωμένους καφέδες και πίνοντας αρχίζουν την ψιλοκουβέντα… εφ’ όλης της ύλης.
Ο εν λόγω φίλος λοιπόν, είναι οικογενειάρχης – καλό αυτό – με γυναίκα και δύο παιδιά. Ένα αγόρι, ένα κορίτσι και μία … πεθερά. Παίρνει αυτός το λόγο και ξεκινά η συζήτηση. Αρχίζει και σταματημό δεν έχει. Μας παίρνει όλους… μονότερμα. Καμμία «πάσα» στους υπόλοιπους συνομιλητές. Απ’ εδώ τα φέρνει, από κει τα φέρνει και όλο του το ενδιαφέρον περιστρέφεται γύρω από τη γυναίκα του. Είναι το μοναδικό μας θέμα. Μας εντυπωσιάζει αραδιάζοντας της χίλια – δυο προσόντα και μείς όλο περιέργεια τον ακούμε με … θαυμασμό. Η Τάνια έτσι, η Τάνια αλλιώς (σ’ αυτό το όνομα ακούει η συμβία του), η Τάνια η χρυσοχέρα, η Τάνια η ατσίδα, η Τάνια η Τάνια, η Τάνια.
Ε! είπα και γω από μέσα μου. «Αυτή η κυρία θα πρέπει να είναι κάποια σπουδαία. Όμορφη και με χαρακτήρα!». Πρέπει να την γνωρίσω.
Τάνια όμως άκουγα εδώ και καιρό, αλλά Τάνια δεν έβλεπα. Φωνή είχαμε, εικόνα δεν είχαμε. (Only its musters voice of husband).
Με μία περιέργεια που έφθανε στο αποκορύφωμά της, μία ημέρα των ημερών, είπα στον Κώστα: «Δεν μας φέρνεις ρε συ Κώστα κάποια μέρα να την γνωρίσουμε;». Και την έφερε!!!
Με την Τάνια να συνοδεύεται από τα δυο της παιδιά και την απαραίτητη… βαλίτσα μάνα της, μόνιμο οικογενειακό συμπλήρωμα. Στρογγυλοκάθησαν στις καρέκλες. Ε, λοιπόν. Αν σας πω ότι η μακαρίτισσα η ηθοποιός η Γεωργία Βασιλειάδου ήταν ομορφότερη, θα με πιστέψετε; Από χαρακτήρα, τι να σας πω. Θα τα μάθετε πιο κάτω. Καθίσαμε λοιπόν γύρω στο τραπέζι έξω στη βεράντα και η κυρά – Σμαρώ ως συνήθως ετοίμαζε τους καφέδες και τα άλλα.
Ξέχασα να σας πω ότι του Κώστα του έκανε μεγάλη εντύπωση (γιατί φαίνεται του άρεσαν τα ωραία πράγματα), ο όμορφος περιποιημένος κήπος μου, που τον δημιούργησα με πολύ κόπο και μεράκι, με τα χεράκια μου.
Κάθε λίγο και λιγάκι εκθείαζε στη γυναίκα του τις χάρες του.
-Να δεις Τάνια ο κύριος Ιωσήφ, αυτός είμαι εγώ, τι ωραίο κήπο έχει. Με τα δέντρα του, τα λουλούδια του, τα φυντάνια του, τις γλάστρες του και άλλα πολλά. Σωστός παράδεισος, έλεγε και ξανάλεγε.
Εδώ που τα λέμε, μεταξύ μας, παράδεισος δεν είναι αλλά έχει τις ομορφιές του.
-Τάνια θέλεις να σου δείξω τον κήπο του κυρίου Ιωσήφ; Είπε αυτός στη γυναίκα του.
-Τι είπες; Απάντησε με μεγάλη προθυμία η Τάνια.
-Να μωρέ να σου δείξω τον κήπο. Ξαναείπε ο Κώστας.
-Καλά ντε, ωωω!, απάντησε η Τάνια.
-Έλα απ’ εδώ να δεις μια μεγάλη καρυδιά επανέλαβε ο Κώστας.
-Μμ! Έκανε εκείνη που δεν πρόσεχε τι έλεγε ο άντρας της, γιατί την ίδια στιγμή… έτρωγε τα νύχια της.
-Έλα απ’ εδώ τώρα να δεις με τι συμμετρική διάταξη έχει φυτέψει τις ντοματιές του, αποκρίθηκε ο Κώστας.
Η Τάνια, …αγρόν ηγόραζε.
Η Τάνια εκείνη τη στιγμή, έψαχνε με πολύ προσοχή να βρει έναν αριθμό, στον πρόχειρο τηλεφωνικό κατάλογο που κράταγε στα χέρια της.
-Να ο αριθμός που έψαχνα! Πετάχτηκε εκείνη ξαφνικά!
-Θου! Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου!, μουρμούρισα. Γιατί είχα μια πολύ άσχημη λέξη να χαρακτηρίσω την περίφημη Τάνια.
-Μαμά, λέει το αγόρι επιτακτικά. Θέλω να παίξω μπάσκετ (γιατί είχα και μία μπασκέτα στον κήπο μας), αλλά μπάλα δεν βρίσκω.
Εκεί πρόθυμη η Τάνια επενέβη.
-Καλέ κύριε Ιωσήφ δεν υπάρχει μία μπάλα να παίξει το παιδί;
-Μπάλες είχαμε πολλές, είπα. Αλλά ο εγγονός του μπατζανάκη μου, που είναι λίγο ζωηρούλης, τις μάζεψε όλες και τις κουβάλησε δίπλα στο δικό τους σπίτι.
Τελικά, του βρήκα μία μπάλα και το … παιδί άρχισε να παίζει. Τι μπάσκετ δηλαδή! Αυτός σημάδευε τα λουλούδια μου, λες και τόκανε επίτηδες. Μου έκανε το άτιμο, ένα περιβόλι αγνώριστο.
Εμένα τι με θέλεις! Λες και μπήκε καρφί στην καρδιά μου, αλλά δεν το έδειξα.
Το κορίτσι πάλι; Που ήθελε να κάνει ποδήλατο με το ποδήλατο μου, μέσα στον κήπο;
-Βρε καλό μου, βρε χρυσό μου, είπα. Αυτός ο χώρος είναι τόσο μικρός που δεν μπορείς να κάνεις ποδήλατο εδώ μέσα… Αν θέλεις πάρτο έξω από τον κήπο και καβάλησέ το.
-Όχι, θέλω να κάνω εδώ ποδήλατο είπε πεισματικά το κορίτσι.
Τότε επενέβη ο μπαμπάς και της αστράφτει μία …ευγενική σφαλιάρα. Δεν ξέρω αν είδε μετά τη σφαλιάρα, χρωματιστά αστράκια το κορίτσι.
Άρχισε να κλαίει. Όμως γρήγορα σταμάτησε το κλάμα.
Να σας πω την κακία μου! Πολύ το ευχαριστήθηκα. Βεβαίως, ύστερα απ’ όλα αυτά, μετάνιωσα για την πρόσκληση που τους έκανα και είπα: «αυτά παθαίνει κανείς όταν είναι περίεργος. Ήθελες και τάπαθες».
Ιωσήφ Εμμ. Φραντζεσκάκης
Η γυναίκα μου η κυρά – Σμαρώ ετοιμάζει τότε τους καθιερωμένους καφέδες και πίνοντας αρχίζουν την ψιλοκουβέντα… εφ’ όλης της ύλης.
Ο εν λόγω φίλος λοιπόν, είναι οικογενειάρχης – καλό αυτό – με γυναίκα και δύο παιδιά. Ένα αγόρι, ένα κορίτσι και μία … πεθερά. Παίρνει αυτός το λόγο και ξεκινά η συζήτηση. Αρχίζει και σταματημό δεν έχει. Μας παίρνει όλους… μονότερμα. Καμμία «πάσα» στους υπόλοιπους συνομιλητές. Απ’ εδώ τα φέρνει, από κει τα φέρνει και όλο του το ενδιαφέρον περιστρέφεται γύρω από τη γυναίκα του. Είναι το μοναδικό μας θέμα. Μας εντυπωσιάζει αραδιάζοντας της χίλια – δυο προσόντα και μείς όλο περιέργεια τον ακούμε με … θαυμασμό. Η Τάνια έτσι, η Τάνια αλλιώς (σ’ αυτό το όνομα ακούει η συμβία του), η Τάνια η χρυσοχέρα, η Τάνια η ατσίδα, η Τάνια η Τάνια, η Τάνια.
Ε! είπα και γω από μέσα μου. «Αυτή η κυρία θα πρέπει να είναι κάποια σπουδαία. Όμορφη και με χαρακτήρα!». Πρέπει να την γνωρίσω.
Τάνια όμως άκουγα εδώ και καιρό, αλλά Τάνια δεν έβλεπα. Φωνή είχαμε, εικόνα δεν είχαμε. (Only its musters voice of husband).
Με μία περιέργεια που έφθανε στο αποκορύφωμά της, μία ημέρα των ημερών, είπα στον Κώστα: «Δεν μας φέρνεις ρε συ Κώστα κάποια μέρα να την γνωρίσουμε;». Και την έφερε!!!
Με την Τάνια να συνοδεύεται από τα δυο της παιδιά και την απαραίτητη… βαλίτσα μάνα της, μόνιμο οικογενειακό συμπλήρωμα. Στρογγυλοκάθησαν στις καρέκλες. Ε, λοιπόν. Αν σας πω ότι η μακαρίτισσα η ηθοποιός η Γεωργία Βασιλειάδου ήταν ομορφότερη, θα με πιστέψετε; Από χαρακτήρα, τι να σας πω. Θα τα μάθετε πιο κάτω. Καθίσαμε λοιπόν γύρω στο τραπέζι έξω στη βεράντα και η κυρά – Σμαρώ ως συνήθως ετοίμαζε τους καφέδες και τα άλλα.
Ξέχασα να σας πω ότι του Κώστα του έκανε μεγάλη εντύπωση (γιατί φαίνεται του άρεσαν τα ωραία πράγματα), ο όμορφος περιποιημένος κήπος μου, που τον δημιούργησα με πολύ κόπο και μεράκι, με τα χεράκια μου.
Κάθε λίγο και λιγάκι εκθείαζε στη γυναίκα του τις χάρες του.
-Να δεις Τάνια ο κύριος Ιωσήφ, αυτός είμαι εγώ, τι ωραίο κήπο έχει. Με τα δέντρα του, τα λουλούδια του, τα φυντάνια του, τις γλάστρες του και άλλα πολλά. Σωστός παράδεισος, έλεγε και ξανάλεγε.
Εδώ που τα λέμε, μεταξύ μας, παράδεισος δεν είναι αλλά έχει τις ομορφιές του.
-Τάνια θέλεις να σου δείξω τον κήπο του κυρίου Ιωσήφ; Είπε αυτός στη γυναίκα του.
-Τι είπες; Απάντησε με μεγάλη προθυμία η Τάνια.
-Να μωρέ να σου δείξω τον κήπο. Ξαναείπε ο Κώστας.
-Καλά ντε, ωωω!, απάντησε η Τάνια.
-Έλα απ’ εδώ να δεις μια μεγάλη καρυδιά επανέλαβε ο Κώστας.
-Μμ! Έκανε εκείνη που δεν πρόσεχε τι έλεγε ο άντρας της, γιατί την ίδια στιγμή… έτρωγε τα νύχια της.
-Έλα απ’ εδώ τώρα να δεις με τι συμμετρική διάταξη έχει φυτέψει τις ντοματιές του, αποκρίθηκε ο Κώστας.
Η Τάνια, …αγρόν ηγόραζε.
Η Τάνια εκείνη τη στιγμή, έψαχνε με πολύ προσοχή να βρει έναν αριθμό, στον πρόχειρο τηλεφωνικό κατάλογο που κράταγε στα χέρια της.
-Να ο αριθμός που έψαχνα! Πετάχτηκε εκείνη ξαφνικά!
-Θου! Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου!, μουρμούρισα. Γιατί είχα μια πολύ άσχημη λέξη να χαρακτηρίσω την περίφημη Τάνια.
-Μαμά, λέει το αγόρι επιτακτικά. Θέλω να παίξω μπάσκετ (γιατί είχα και μία μπασκέτα στον κήπο μας), αλλά μπάλα δεν βρίσκω.
Εκεί πρόθυμη η Τάνια επενέβη.
-Καλέ κύριε Ιωσήφ δεν υπάρχει μία μπάλα να παίξει το παιδί;
-Μπάλες είχαμε πολλές, είπα. Αλλά ο εγγονός του μπατζανάκη μου, που είναι λίγο ζωηρούλης, τις μάζεψε όλες και τις κουβάλησε δίπλα στο δικό τους σπίτι.
Τελικά, του βρήκα μία μπάλα και το … παιδί άρχισε να παίζει. Τι μπάσκετ δηλαδή! Αυτός σημάδευε τα λουλούδια μου, λες και τόκανε επίτηδες. Μου έκανε το άτιμο, ένα περιβόλι αγνώριστο.
Εμένα τι με θέλεις! Λες και μπήκε καρφί στην καρδιά μου, αλλά δεν το έδειξα.
Το κορίτσι πάλι; Που ήθελε να κάνει ποδήλατο με το ποδήλατο μου, μέσα στον κήπο;
-Βρε καλό μου, βρε χρυσό μου, είπα. Αυτός ο χώρος είναι τόσο μικρός που δεν μπορείς να κάνεις ποδήλατο εδώ μέσα… Αν θέλεις πάρτο έξω από τον κήπο και καβάλησέ το.
-Όχι, θέλω να κάνω εδώ ποδήλατο είπε πεισματικά το κορίτσι.
Τότε επενέβη ο μπαμπάς και της αστράφτει μία …ευγενική σφαλιάρα. Δεν ξέρω αν είδε μετά τη σφαλιάρα, χρωματιστά αστράκια το κορίτσι.
Άρχισε να κλαίει. Όμως γρήγορα σταμάτησε το κλάμα.
Να σας πω την κακία μου! Πολύ το ευχαριστήθηκα. Βεβαίως, ύστερα απ’ όλα αυτά, μετάνιωσα για την πρόσκληση που τους έκανα και είπα: «αυτά παθαίνει κανείς όταν είναι περίεργος. Ήθελες και τάπαθες».
Ιωσήφ Εμμ. Φραντζεσκάκης
ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ
ΜΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ΜΕ ΕΜΒΕΛΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ
Πραγματοποιήθηκε στις 13 Φεβρουαρίου, στα Χανιά της Κρήτης, η επίσημη παρουσίαση του πρώτου τόμου της ετήσιας έκδοσης του Δήμου Χανίων με τίτλο «Εν Χανίοις».
Ο τόμος του «Εν Χανίοις» αριθμεί 238 σελίδες, στις οποίες αναπτύσσονται 16 εργασίες μελετητών με θέματα Ιστορίας, Λαογραφίας και Λογοτεχνίας, τα οποία αφορούν κυρίως στην περιοχή των Χανιών.
Παρόλα αυτά, για μας τους Χαλκιδικιώτες, ενδιαφέρον παρουσιάζει η εργασία του Κώστα Χιούτη (από το Νεοχώρι Χαλκιδικής), η οποία τιτλοφορείται: «Η δράση του Βασιλείου Αθανασίου στην επαναστατημένη Κρήτη (1828-1830)». Η μελέτη αυτή πραγματεύεται στις σελίδες 69-84 τη συμμετοχή του Χαλκιδικιώτη αγωνιστή Βασίλη Αθανασίου στον αγώνα των Κρητών για την Ανεξαρτησία.
Ο Κ. Χιούτης γράφει - χρησιμοποιώντας αρχειακά τεκμήρια - ότι ο Αθανασίου καταγόταν από τα Ριζά Χαλκιδικής και το 1828, ενώ η Επανάσταση ήταν σε εξέλιξη, εκστράτευσε στην Κρήτη ως αξιωματικός του στρατηγού Χατζημιχάλη Νταλιάνη, για να βοηθήσει την αναζωπύρωση του κρητικού αγώνα εναντίον των Οθωμανών (σελ. 73).
Οι πληροφορίες, τις οποίες καταθέτει ο ερευνητής, είναι πολύτιμες για την επανάσταση στην Κρήτη στην εξεταζόμενη περίοδο και ακτινογραφούν την προσωπικότητα ενός αγωνιστή, τον οποίο εκτιμούσαν ιδιαίτερα οι Κρήτες, αφού ήταν ένας από τους καλύτερους ιππείς, τους οποίους διέθετε ο επαναστατικός στρατός των Ελλήνων. Στην περίφημη μάχη του Φραγκοκάστελλου Σφακίων, όπου ο Χατζημιχάλης σκοτώθηκε μαζί με το μεγαλύτερο τμήμα των ανδρών του, ο Αθανασίου τραυματίστηκε στο κεφάλι και κατάφερε να είναι από τους επιζώντες της μάχης ( σελ. 76).
Η φυγή του Αθανασίου από την Κρήτη στη συνέχεια ήταν πρόσκαιρη, επειδή το Κρητικό Συμβούλιο το 1829 του ανέθεσε την οργάνωση νέου επικουρικού ιππικού σώματος και συνεπώς και την αρχηγία του, για να ενισχυθεί ο αγώνας τους εναντίον των κατακτητών του νησιού. Την περίοδο 1828-1830 η ανάπτυξη του ιππικού στις περιοχές Χανίων, Ρεθύμνου και Ηρακλείου υπό την διοίκηση του Χαλκιδικιώτη αγωνιστή περιόρισε τους Τούρκους στα φρούρια των μεγάλων πόλεων και επέτρεψε στους Κρήτες να θερίζουν ελεύθεροι στη γη τους.
Ο Κ. Χιούτης τεκμηριώνει στο «Εν Χανίοις» τη δράση του ίππαρχου Αθανασίου χρησιμοποιώντας μαρτυρίες Κρητών ιστορικών, αλλά και του ίδιου του Μακρυγιάννη (σελ. 83). Συνάμα, φαίνεται ότι έχει και έγγραφα της εποχής (δημοσιεύει 5 έγγραφα), τα οποία έχει εντοπίσει από τις έρευνές του στα κρατικά αρχεία, στην Αθήνα και στα Χανιά.
Πιστεύεται ότι η γνωστοποίηση της δράσης του αγωνιστή Βασίλη Αθανασίου, η οποία έστω κι αν ξεκίνησε από φορέα της Κρήτης, θα έχει συνέχεια και στο δικό μας χώρο. Δυστυχώς, αυτή η εξελικτική πορεία των αγωνιστών της Επανάστασης του 1821, οι οποίοι κατάγονταν από τη Χαλκιδική, παραμένει για τον τόπο μας ανεξερεύνητη. Η περίπτωση Αθανασίου, αν προωθηθεί σωστά, θα βοηθήσει, ώστε να αναδείξουμε όλους εκείνους, οι οποίοι μετά τις μάχες στην Ιερισσό, στο Εγκρί Μπουτζιάκ και στην Κασσάνδρα, εντάχθηκαν σε άλλα επαναστατικά σώματα και πολέμησαν στην Εύβοια, στην Αράχωβα, στο Μεσολόγγι, στο Σχοινόλακκα και στο Μανιάκι.
Ο τόμος του «Εν Χανίοις» αριθμεί 238 σελίδες, στις οποίες αναπτύσσονται 16 εργασίες μελετητών με θέματα Ιστορίας, Λαογραφίας και Λογοτεχνίας, τα οποία αφορούν κυρίως στην περιοχή των Χανιών.
Παρόλα αυτά, για μας τους Χαλκιδικιώτες, ενδιαφέρον παρουσιάζει η εργασία του Κώστα Χιούτη (από το Νεοχώρι Χαλκιδικής), η οποία τιτλοφορείται: «Η δράση του Βασιλείου Αθανασίου στην επαναστατημένη Κρήτη (1828-1830)». Η μελέτη αυτή πραγματεύεται στις σελίδες 69-84 τη συμμετοχή του Χαλκιδικιώτη αγωνιστή Βασίλη Αθανασίου στον αγώνα των Κρητών για την Ανεξαρτησία.
Ο Κ. Χιούτης γράφει - χρησιμοποιώντας αρχειακά τεκμήρια - ότι ο Αθανασίου καταγόταν από τα Ριζά Χαλκιδικής και το 1828, ενώ η Επανάσταση ήταν σε εξέλιξη, εκστράτευσε στην Κρήτη ως αξιωματικός του στρατηγού Χατζημιχάλη Νταλιάνη, για να βοηθήσει την αναζωπύρωση του κρητικού αγώνα εναντίον των Οθωμανών (σελ. 73).
Οι πληροφορίες, τις οποίες καταθέτει ο ερευνητής, είναι πολύτιμες για την επανάσταση στην Κρήτη στην εξεταζόμενη περίοδο και ακτινογραφούν την προσωπικότητα ενός αγωνιστή, τον οποίο εκτιμούσαν ιδιαίτερα οι Κρήτες, αφού ήταν ένας από τους καλύτερους ιππείς, τους οποίους διέθετε ο επαναστατικός στρατός των Ελλήνων. Στην περίφημη μάχη του Φραγκοκάστελλου Σφακίων, όπου ο Χατζημιχάλης σκοτώθηκε μαζί με το μεγαλύτερο τμήμα των ανδρών του, ο Αθανασίου τραυματίστηκε στο κεφάλι και κατάφερε να είναι από τους επιζώντες της μάχης ( σελ. 76).
Η φυγή του Αθανασίου από την Κρήτη στη συνέχεια ήταν πρόσκαιρη, επειδή το Κρητικό Συμβούλιο το 1829 του ανέθεσε την οργάνωση νέου επικουρικού ιππικού σώματος και συνεπώς και την αρχηγία του, για να ενισχυθεί ο αγώνας τους εναντίον των κατακτητών του νησιού. Την περίοδο 1828-1830 η ανάπτυξη του ιππικού στις περιοχές Χανίων, Ρεθύμνου και Ηρακλείου υπό την διοίκηση του Χαλκιδικιώτη αγωνιστή περιόρισε τους Τούρκους στα φρούρια των μεγάλων πόλεων και επέτρεψε στους Κρήτες να θερίζουν ελεύθεροι στη γη τους.
Ο Κ. Χιούτης τεκμηριώνει στο «Εν Χανίοις» τη δράση του ίππαρχου Αθανασίου χρησιμοποιώντας μαρτυρίες Κρητών ιστορικών, αλλά και του ίδιου του Μακρυγιάννη (σελ. 83). Συνάμα, φαίνεται ότι έχει και έγγραφα της εποχής (δημοσιεύει 5 έγγραφα), τα οποία έχει εντοπίσει από τις έρευνές του στα κρατικά αρχεία, στην Αθήνα και στα Χανιά.
Πιστεύεται ότι η γνωστοποίηση της δράσης του αγωνιστή Βασίλη Αθανασίου, η οποία έστω κι αν ξεκίνησε από φορέα της Κρήτης, θα έχει συνέχεια και στο δικό μας χώρο. Δυστυχώς, αυτή η εξελικτική πορεία των αγωνιστών της Επανάστασης του 1821, οι οποίοι κατάγονταν από τη Χαλκιδική, παραμένει για τον τόπο μας ανεξερεύνητη. Η περίπτωση Αθανασίου, αν προωθηθεί σωστά, θα βοηθήσει, ώστε να αναδείξουμε όλους εκείνους, οι οποίοι μετά τις μάχες στην Ιερισσό, στο Εγκρί Μπουτζιάκ και στην Κασσάνδρα, εντάχθηκαν σε άλλα επαναστατικά σώματα και πολέμησαν στην Εύβοια, στην Αράχωβα, στο Μεσολόγγι, στο Σχοινόλακκα και στο Μανιάκι.
Τετάρτη 23 Απριλίου 2008
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΤΡΑΤΩΝΙ
Αννέτα Παντελή
Η Αννέτα Παντελή είναι απόφοιτος της Σχολής Αγιογραφίας της Ιεράς Μητρόπολης Ιερισσού Αγίου Όρους και Αρδαμερίου στην Αρναία όπου φοίτησε τέσσερα χρόνια υπό τον Πρωτοσύγγελο Πατέρα Χρυσόστομο.
Έκτοτε εργάζεται μόνη της και η δουλειά της συνεχώς εξελίσσεται.
Έκτοτε εργάζεται μόνη της και η δουλειά της συνεχώς εξελίσσεται.
Η τεχνική που διδάχτηκε και ακολουθεί είναι η Αγιορείτικη Μακεδονική με επίπεδα και προοπτικό .
Στα έργα της χρησιμοποιεί τα παραδοσιακά φυσικά υλικά της τεχνικής του Αγίου Όρους και οι επιφάνειες που δουλεύει είναι πάντοτε συμπαγές ξύλο το οποίο σκαλίζει για να σχηματίσει την κόγχη εργασίας .
Στα έργα της χρησιμοποιεί τα παραδοσιακά φυσικά υλικά της τεχνικής του Αγίου Όρους και οι επιφάνειες που δουλεύει είναι πάντοτε συμπαγές ξύλο το οποίο σκαλίζει για να σχηματίσει την κόγχη εργασίας .
Έχει εκθέσει στο 5ο Διαμέρισμα Θες/νίκης το 2003 στα πλαίσια των Δημητρίων και στο Στρατώνι στις πολιτιστικές εκδηλώσεις του Συλλόγου Πολιτισμού Στρατωνίου. 
Έργα της υπάρχουν σε ιδιωτικές συλλογές .
Σήμερα η Αννέτα πέρα από τις σπουδές της στο Ανοιχτό πανεπ[ιστήμιο του πανεπιστημίου «Μακεδονία» στο τμήμα ανθρωπιστικών σπουδών, συνεχίζει να παράγει νέα έργα της που σύντομα θα μπορέσουμε να παρουσιάσουμε
Έργα της υπάρχουν σε ιδιωτικές συλλογές .
Σήμερα η Αννέτα πέρα από τις σπουδές της στο Ανοιχτό πανεπ[ιστήμιο του πανεπιστημίου «Μακεδονία» στο τμήμα ανθρωπιστικών σπουδών, συνεχίζει να παράγει νέα έργα της που σύντομα θα μπορέσουμε να παρουσιάσουμε
Γιάννης Στυλιανίδης, ο ποιητής του «Κόσμου των μεταλλείων»
(Συνέχεια από το προηγούμενο)
Πολλά τα ποιήματα πατριωτικού περιεχομένου, αλλά ξεχωρίζω αυτό που έγραψε για τον ήρωα συνταγματάρχη του ελληνικού στρατού Μαρδοχαίο Φριζή, εβραϊκής καταγωγής, γιατί προξενεί μεγάλη εντύπωση το ότι ήξερε γεγονότα, που σήμερα πολλοί αγνοούν.
Ο Μαρδοχαίος Φριζής – ας κάνουμε μία μικρή μνεία για όσους δεν γνωρίζουν – έπεσε στις 5 Δεκεμβρίου 1940 κοντά στο Καλπάκι από μεγάλη αεροπορική επιδρομή την ώρα, που καβάλα στο άλογο του, έτρεχε αψηφώντας τον κίνδυνο, να συναντήσει τις μαχόμενες δυνάμεις του. Οι στρατιώτες του τον λάτρευαν κι ήταν αυτός που τις εμψύχωνε για τη μάχη. Ήταν ο ελευθερωτής της Λοκρίτσας, του Καλαμά και άλλων περιοχών, που κουρέλιασε την επίλεκτη φασιστική μεραρχία Μαδένα.
Πριν από ένα χρόνο στήθηκε η προτομή του σε πάρκο της ανατολικής Θεσσαλονίκης.
Παραθέτω ένα απόσπασμα του ποιήματος του Γιάννη Στυλιανίδη για το Μαρδοχαίο Φριζή, όταν μαθεύτηκε η φοβερή είδηση του θανάτου του:
Στον ήρωα συνταγματάρχη Μαρδοχαίο Φριζή
(απόσπασμα)
-Τραγούδι έγινε, μπαλάντα ηρωική ο θρυλικός Φριζής
που τη σκόρπισαν οι αγέρηδες στα πέρατα της γης
-Ψηλά από το βάθρο του εις το Καλπάκι τώρα
στέκει φρουρός ακοίμητος και αγναντεύει πάντα
τριγύρω τον ορίζοντα, κι αν παραστεί η ώρα
να γράψει ένα δεύτερο αθάνατο ΣΑΡΑΝΤΑ!
-Αιώνια δόξα και τιμή
σε σένα γιέ του Ισραήλ.
« Φωνή ηκούσθη εν Ραμά
σε κλαίει η Ραχήλ»
-Το έθνος των Ελλήνων
ποτέ δεν λησμονεί
τα άξια παιδιά του:
Φρίζη σ’ ευγνωμονεί!
Σε άλλο του ποίημα ο Γ. Στυλιανίδης δίνει ποιητικά συμβουλές για το κάπνισμα στη νέα γενιά:
ΚΑΠΝΙΣΜΑ
Το θέμα είναι ζωτικό και άμεση λύση χρήζει
κι’ αυτό που μας ανησυχεί και μας προβληματίζει
είναι η νεολαία μας! Που στην πλειοψηφία
καπνίζει δυστυχώς, πολύ, με πάθος, με μανία.
Σε τούτο φταίνε κι οι γονείς με το παράδειγμα τους
π’αντί για να το κόψουν, φουμάρουνε μπροστά τους.
Φταίνε κι όλα τα μέσα, που για το παραδάκι,
διαφημίζουν συνεχώς, το κάθε… τσιγαράκι.
Θα πω δυο λόγια στα παιδιά-σαν φίλος και μη καπνιστής-
κι ας είναι «φωνή βοώντως…» ως λέει ο Βαπτιστής.
-Νιάτα καλά, νιάτα χρυσά, κοπέλες παλικάρια,
γιατί τραβάτε ακάθεκτοι στο θάνατο, στον χάρο,
καπνίζοντας αστόχαστα τ’ ολέθριο τσιγάρο;
Θ’ αφήνατε να έκοβε κάποιος το δάχτυλο σας;
Πως στον καπνό αφήνετε τον εξολοθρεμό σας;
Μαύρισε ο Άδης, μαύρισε και συνεχώς μαυρίζει
από τις μαύρες κόμες σας που ο καπνός θερίζει…
Όλοι και όλες ξέρετε, το κάπνισμα, αλήθεια,
δεν είναι άλλο τίποτε, παρά κακή ΣΥΝΗΘΕΙΑ.
Λοιπόν, αν θέλετ’ όλοι σας υγεία κι’ ευτυχία
σφίξτε τον εαυτούλη σας και ρίξτε στα δοχεία
τσιγάρο, πούρο, ναργιλέ, πίπα, ταμπάκο φίνο,
για πάντα να σωθείτε απ’ το φριχτό καρκίνο.
Το κάπνισμα τον προκαλεί, είναι αποδεδειγμένον
Από πειράματα γιατρών δικών μας μα και ξένων.
Μόνο κανείς σα χάσει την πολύτιμη υγειάαισθάνεται τι έχασε, μα τότε έχε…γειά
Μυαλό προοδευτικό και ανατρεπτικό, αντικομφορμιστικό, με βαθιά εγκυκλοπαιδική μόρφωση, που μόνος καλλιέργησε, μιας και οι δύσκολες συνθήκες της νιότης του εμπόδισαν τις σπουδές, που δικαιωματικά του οφείλονταν. Η ευφυΐα του δεδομένη, η γνώση της ελληνικής γλώσσας αρίστη.
Σε πολλά ποιήματά του δεν διστάζει να καυτηριάσει καταστάσεις κοινωνικές, καθώς και την αποδοχή εθίμων, που καμιά βάση και σχέση δεν έχουν με τη δική μας ορθόδοξη παράδοση.
Πολύ χαρακτηριστικό είναι το ποίημα που ακολουθεί στο οποίο ο Άγιος Βασίλης της Καισαρείας παραπονιέται στους ανθρώπους του 1976 για την άστοχη υιοθεσία ξένων εθίμων και την έλλειψη ανθρωπισμού που διακρίνει την εποχή. Προσέξτε το, αξίζει:
Εύλογα παράπονα
Στη μνήμη των σεβαστών γονέων και αδελφών μου.
Άγιος Βασίλης έρχεται από την Καισαρεία
κι έχει πικρά παράπονα γεμάτη απορία
βαστά εικόνα και χαρτί, χαρτί και καλαμάρι
κι ακούστε τον χριστιανοί, με του Θεού τη χάρη:
-Τέκνα κυρίου αγαπητά, πέστε μου για καλό σας
ποια σχέση έχω με αυτό το βέβηλο έθιμο σας;
Με ντύνετε κάθε χρονιά όπως το καρναβάλι,
παιχνίδια με φορτώνετε στον ώμο ένα τσουβάλι
και μπαίνω την παραμονή στις στέγες και στα τζάκια
ν’ αφήσω στα παιδόπουλα διάφορα δωράκια…
Λες κι’ είμαι καλικάντζαρος, είτε καθαριστής
των καπνοδόχων, ή πλασιέ είτε πραγματευτής.
Αλλά και που δεν βάνετε εμέ και τ’ όνομα μου
για να διαφημίσετε τα είδη σας παιδιά μου
Γίνομαι ο περίγελος μεγάλων και μικρώνε
-συχωρεμένα τα παιδιά- αλλά και των σκυλιώνε…
Έθιμο βάρβαρο, παλιό και δένδρα στολισμένα
με μπιχλιμπίδια χίλια δυό κι’ ανάμεσα εμένα…
Ημεροδείκτες, καρτποστάλ, ευχές και ραβαΐσι
και ποιός θυμάται του φτωχού την πόρτα να χτυπήσει;
Πρόσκαιρες ματαιότητες, πλούτος, χλιδή κραιπάλη,
κι ο ένας τ’ άλλου αδελφού το μάτι πάει να βγάλει.
Δεν ξέρετε τι θέλετε, τι κάνετε, που πάτε,
αφού ελησμονήσατε το «αλλήλους αγαπάτε».
Ποιος επεσκέφθη ασθενή, ξένο, φυλακισμένο,
ποιος έτεινε το χέρι του σ’ εχθρό, σ’ αδικημένο;
Ποιος νοιάστηκε την ορφανή, τον σκλάβο, τον σακάτη
ποιος φίλεψε και κοίμισε παντέρημο διαβάτη;
Ποιος έντυσε γυμνό, φτωχό, χόρτασε πεινασμένο,
ποιος έχυσε δυό δάκρυα για αδελφό χαμένο;
Τοιαύτα έργα έπραττα… ήμαρτον στη ζωή μου!
Προς δόξαν του Υψίστου μας! Και τώρα αδελφοί μου
δισάκι με φορτώνετε να νέμω μποναμάδες.
Υπάρχει άλλος άγιος να έχει το ριζικό μου,
το χάλι το δικό μου;
Με κάνατε δυό παραδιών σε Ανατολή και Δύση!
Και ποιος το μαύρο έθιμο τώρα θα καταλύσει;
Κι’ ότι είναι αθώο και άδολο κανένας μην το νομίσει…
Να σβήσει δύσκολο πολύ κατάλοιπο αιώνων,
αλλά να περιορισθεί στο κόσμιο και μόνον,
και όταν γίνει η αρχή με αγάπη, και φροντίδα,
στο μέλλον θα απαλλαγεί η ευσεβής πατρίδα.
Τον λόγο έχ’ η του Χριστού Αγία εκκλησία,
οι χριστιανοί, οι σύλλογοι κι αυτή η πολιτεία.
Δεν πρέπει τέτοια έθιμα και ήθη να συνεχίζονται
και του θεού οι άγιοι, αλλά και η θρησκεία,
να διακωμοδίζονται
και να λοιδωρίζονται
Αμήν
Ο εν Χριστώ ικέτης και ευχέτης
( συνεχίζεται)
Πολλά τα ποιήματα πατριωτικού περιεχομένου, αλλά ξεχωρίζω αυτό που έγραψε για τον ήρωα συνταγματάρχη του ελληνικού στρατού Μαρδοχαίο Φριζή, εβραϊκής καταγωγής, γιατί προξενεί μεγάλη εντύπωση το ότι ήξερε γεγονότα, που σήμερα πολλοί αγνοούν.
Ο Μαρδοχαίος Φριζής – ας κάνουμε μία μικρή μνεία για όσους δεν γνωρίζουν – έπεσε στις 5 Δεκεμβρίου 1940 κοντά στο Καλπάκι από μεγάλη αεροπορική επιδρομή την ώρα, που καβάλα στο άλογο του, έτρεχε αψηφώντας τον κίνδυνο, να συναντήσει τις μαχόμενες δυνάμεις του. Οι στρατιώτες του τον λάτρευαν κι ήταν αυτός που τις εμψύχωνε για τη μάχη. Ήταν ο ελευθερωτής της Λοκρίτσας, του Καλαμά και άλλων περιοχών, που κουρέλιασε την επίλεκτη φασιστική μεραρχία Μαδένα.
Πριν από ένα χρόνο στήθηκε η προτομή του σε πάρκο της ανατολικής Θεσσαλονίκης.
Παραθέτω ένα απόσπασμα του ποιήματος του Γιάννη Στυλιανίδη για το Μαρδοχαίο Φριζή, όταν μαθεύτηκε η φοβερή είδηση του θανάτου του:
Στον ήρωα συνταγματάρχη Μαρδοχαίο Φριζή
(απόσπασμα)
-Τραγούδι έγινε, μπαλάντα ηρωική ο θρυλικός Φριζής
που τη σκόρπισαν οι αγέρηδες στα πέρατα της γης
-Ψηλά από το βάθρο του εις το Καλπάκι τώρα
στέκει φρουρός ακοίμητος και αγναντεύει πάντα
τριγύρω τον ορίζοντα, κι αν παραστεί η ώρα
να γράψει ένα δεύτερο αθάνατο ΣΑΡΑΝΤΑ!
-Αιώνια δόξα και τιμή
σε σένα γιέ του Ισραήλ.
« Φωνή ηκούσθη εν Ραμά
σε κλαίει η Ραχήλ»
-Το έθνος των Ελλήνων
ποτέ δεν λησμονεί
τα άξια παιδιά του:
Φρίζη σ’ ευγνωμονεί!
Σε άλλο του ποίημα ο Γ. Στυλιανίδης δίνει ποιητικά συμβουλές για το κάπνισμα στη νέα γενιά:
ΚΑΠΝΙΣΜΑ
Το θέμα είναι ζωτικό και άμεση λύση χρήζει
κι’ αυτό που μας ανησυχεί και μας προβληματίζει
είναι η νεολαία μας! Που στην πλειοψηφία
καπνίζει δυστυχώς, πολύ, με πάθος, με μανία.
Σε τούτο φταίνε κι οι γονείς με το παράδειγμα τους
π’αντί για να το κόψουν, φουμάρουνε μπροστά τους.
Φταίνε κι όλα τα μέσα, που για το παραδάκι,
διαφημίζουν συνεχώς, το κάθε… τσιγαράκι.
Θα πω δυο λόγια στα παιδιά-σαν φίλος και μη καπνιστής-
κι ας είναι «φωνή βοώντως…» ως λέει ο Βαπτιστής.
-Νιάτα καλά, νιάτα χρυσά, κοπέλες παλικάρια,
γιατί τραβάτε ακάθεκτοι στο θάνατο, στον χάρο,
καπνίζοντας αστόχαστα τ’ ολέθριο τσιγάρο;
Θ’ αφήνατε να έκοβε κάποιος το δάχτυλο σας;
Πως στον καπνό αφήνετε τον εξολοθρεμό σας;
Μαύρισε ο Άδης, μαύρισε και συνεχώς μαυρίζει
από τις μαύρες κόμες σας που ο καπνός θερίζει…
Όλοι και όλες ξέρετε, το κάπνισμα, αλήθεια,
δεν είναι άλλο τίποτε, παρά κακή ΣΥΝΗΘΕΙΑ.
Λοιπόν, αν θέλετ’ όλοι σας υγεία κι’ ευτυχία
σφίξτε τον εαυτούλη σας και ρίξτε στα δοχεία
τσιγάρο, πούρο, ναργιλέ, πίπα, ταμπάκο φίνο,
για πάντα να σωθείτε απ’ το φριχτό καρκίνο.
Το κάπνισμα τον προκαλεί, είναι αποδεδειγμένον
Από πειράματα γιατρών δικών μας μα και ξένων.
Μόνο κανείς σα χάσει την πολύτιμη υγειάαισθάνεται τι έχασε, μα τότε έχε…γειά
Μυαλό προοδευτικό και ανατρεπτικό, αντικομφορμιστικό, με βαθιά εγκυκλοπαιδική μόρφωση, που μόνος καλλιέργησε, μιας και οι δύσκολες συνθήκες της νιότης του εμπόδισαν τις σπουδές, που δικαιωματικά του οφείλονταν. Η ευφυΐα του δεδομένη, η γνώση της ελληνικής γλώσσας αρίστη.
Σε πολλά ποιήματά του δεν διστάζει να καυτηριάσει καταστάσεις κοινωνικές, καθώς και την αποδοχή εθίμων, που καμιά βάση και σχέση δεν έχουν με τη δική μας ορθόδοξη παράδοση.
Πολύ χαρακτηριστικό είναι το ποίημα που ακολουθεί στο οποίο ο Άγιος Βασίλης της Καισαρείας παραπονιέται στους ανθρώπους του 1976 για την άστοχη υιοθεσία ξένων εθίμων και την έλλειψη ανθρωπισμού που διακρίνει την εποχή. Προσέξτε το, αξίζει:
Εύλογα παράπονα
Στη μνήμη των σεβαστών γονέων και αδελφών μου.
Άγιος Βασίλης έρχεται από την Καισαρεία
κι έχει πικρά παράπονα γεμάτη απορία
βαστά εικόνα και χαρτί, χαρτί και καλαμάρι
κι ακούστε τον χριστιανοί, με του Θεού τη χάρη:
-Τέκνα κυρίου αγαπητά, πέστε μου για καλό σας
ποια σχέση έχω με αυτό το βέβηλο έθιμο σας;
Με ντύνετε κάθε χρονιά όπως το καρναβάλι,
παιχνίδια με φορτώνετε στον ώμο ένα τσουβάλι
και μπαίνω την παραμονή στις στέγες και στα τζάκια
ν’ αφήσω στα παιδόπουλα διάφορα δωράκια…
Λες κι’ είμαι καλικάντζαρος, είτε καθαριστής
των καπνοδόχων, ή πλασιέ είτε πραγματευτής.
Αλλά και που δεν βάνετε εμέ και τ’ όνομα μου
για να διαφημίσετε τα είδη σας παιδιά μου
Γίνομαι ο περίγελος μεγάλων και μικρώνε
-συχωρεμένα τα παιδιά- αλλά και των σκυλιώνε…
Έθιμο βάρβαρο, παλιό και δένδρα στολισμένα
με μπιχλιμπίδια χίλια δυό κι’ ανάμεσα εμένα…
Ημεροδείκτες, καρτποστάλ, ευχές και ραβαΐσι
και ποιός θυμάται του φτωχού την πόρτα να χτυπήσει;
Πρόσκαιρες ματαιότητες, πλούτος, χλιδή κραιπάλη,
κι ο ένας τ’ άλλου αδελφού το μάτι πάει να βγάλει.
Δεν ξέρετε τι θέλετε, τι κάνετε, που πάτε,
αφού ελησμονήσατε το «αλλήλους αγαπάτε».
Ποιος επεσκέφθη ασθενή, ξένο, φυλακισμένο,
ποιος έτεινε το χέρι του σ’ εχθρό, σ’ αδικημένο;
Ποιος νοιάστηκε την ορφανή, τον σκλάβο, τον σακάτη
ποιος φίλεψε και κοίμισε παντέρημο διαβάτη;
Ποιος έντυσε γυμνό, φτωχό, χόρτασε πεινασμένο,
ποιος έχυσε δυό δάκρυα για αδελφό χαμένο;
Τοιαύτα έργα έπραττα… ήμαρτον στη ζωή μου!
Προς δόξαν του Υψίστου μας! Και τώρα αδελφοί μου
δισάκι με φορτώνετε να νέμω μποναμάδες.
Υπάρχει άλλος άγιος να έχει το ριζικό μου,
το χάλι το δικό μου;
Με κάνατε δυό παραδιών σε Ανατολή και Δύση!
Και ποιος το μαύρο έθιμο τώρα θα καταλύσει;
Κι’ ότι είναι αθώο και άδολο κανένας μην το νομίσει…
Να σβήσει δύσκολο πολύ κατάλοιπο αιώνων,
αλλά να περιορισθεί στο κόσμιο και μόνον,
και όταν γίνει η αρχή με αγάπη, και φροντίδα,
στο μέλλον θα απαλλαγεί η ευσεβής πατρίδα.
Τον λόγο έχ’ η του Χριστού Αγία εκκλησία,
οι χριστιανοί, οι σύλλογοι κι αυτή η πολιτεία.
Δεν πρέπει τέτοια έθιμα και ήθη να συνεχίζονται
και του θεού οι άγιοι, αλλά και η θρησκεία,
να διακωμοδίζονται
και να λοιδωρίζονται
Αμήν
Ο εν Χριστώ ικέτης και ευχέτης
( συνεχίζεται)
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΙΚΡΟΥΣ ΜΑΣ ΦΙΛΟΥΣ Η Παραμυθομαζώχτρα
Ο παππούς κι η γιαγιά …στο παζάρι
Μια φορά κι έναν καιρό σ’ ένα απόμερο χωριό ζούσαν ευτυχισμένοι και μονοιασμένοι για πολλά χρόνια ένας παππούς και μια γιαγιά. Μαζί πήγαιναν όλα τα χρόνια στο χωράφι τους, μαζί γύριζαν, παντού και πάντα μαζί και στα καλά και στα άσχημα.
Μια μέρα, εκεί που πήγαιναν στο χωράφι τους βρήκαν στο δρόμο μια λίρα χρυσή, αληθινή!
-Οχοχόχ, λέει ο παππούς. Θα πάμε στο παζάρι, γριούλα μου, και θα πάρουμε ότι σ’ αρέσει.
Φτάσανε μετά από πολύ δρόμο στο μεγάλο παζάρι και κάθισαν να ξεκουραστούν. Όσοι περνούσαν από μπροστά τους τους χαιρετούσαν και τους καμάρωναν έτσι που τους έβλεπαν με τις υφαντές φορεσιές τους, τον παππού με τη σκαλιστή γκλίτσα και το μουστάκι το στριφτό και τη γιαγιά με τη μαντίλα τη μεταξωτή, την ποδιά την υφαντή και το ταγάρι με τη λίρα τη χρυσή μέσα.
Αφού χόρτασαν να χαιρετούν και να κοιτούν όλα τα καλά που υπήρχαν γύρω, πείνασαν και θυμήθηκαν το σκοπό του ερχομού τους.
-Σήκω, γέρο μου, φτάνουν τόσες καλημέρες. Πέρασε η ώρα, να ψωνίσουμε και να φύγουμε, γιατί θα νυχτώσει μέχρι να γυρίσουμε πίσω στο χωριό.
-Πάμε κατά το χασαπιό, καιρό έχουμε να φάμε λίγο κρέας, είπε ο παππούς.
Τράβηξαν κατά το χασαπιό.
-Είναι καλό το κρέας; Ρωτάνε το χασάπη.
-Καλό, καλό σα λουκούμι, απαντάει εκείνος.
Τραβάει παραπέρα ο παππούς τη γιαγιά:
-Αντί να πάρουμε κρέας, δεν παίρνουμε καλύτερα λουκούμια;
-Καλά λες, να πάρουμε λουκούμια, συμφώνησε η γιαγιά.
Πήγαν στο λουκουματζή. Ρώτησαν όμως πρώτα:
-Είναι καλά τα λουκούμια, παλικάρι;
-Καλά, καλά, σα μαστίχα, απάντησε ο λουκουματζής.
-Δεν παίρνουμε μαστίχα καλύτερα; Είπε ο παππούς και τράβηξαν κατά το μαστιχά.
-Είναι καλή η μαστίχα; Τον ρώτησαν.
-Καλή, καλή σα μέλι, λέει ο μαστιχάς.
Τραβάει η γιαγιά παραπέρα τον παππού:
-Ξέρεις τι λέω; Να πάρουμε μέλι καλύτερα.
-Καλά λες, είπε ο παππούς. Το μέλι δεν θέλει μάσημα. Το τρως κι είναι μαλακό και γλυκό.
-Είναι καλό το μέλι; Ρώτησαν το μελισσοκόμο.
-Καλό, καλό, σα ζάχαρη γλυκό, τους είπε ο μελάς.
-Βρε γριά, δεν παίρνουμε καλύτερα ζάχαρη; Λέει ο παππούς.
Η γιαγιά, αν και κουρασμένη, δεν του χάλασε χατίρι και πήγαν στον μπακάλη.
-Είναι καλή η ζάχαρη;
-Καλή, καλή, λέει ο μπακάλης, γλυκιά κι άσπρη σαν το γάλα.
-Καλύτερο το γάλα είπε η γιαγιά. Θα βάλουμε και ψωμί να γίνει παπάρα να μην αλλάξουμε και τα χούγια μας απότομα.
Μια μέρα, εκεί που πήγαιναν στο χωράφι τους βρήκαν στο δρόμο μια λίρα χρυσή, αληθινή!
-Οχοχόχ, λέει ο παππούς. Θα πάμε στο παζάρι, γριούλα μου, και θα πάρουμε ότι σ’ αρέσει.
Φτάσανε μετά από πολύ δρόμο στο μεγάλο παζάρι και κάθισαν να ξεκουραστούν. Όσοι περνούσαν από μπροστά τους τους χαιρετούσαν και τους καμάρωναν έτσι που τους έβλεπαν με τις υφαντές φορεσιές τους, τον παππού με τη σκαλιστή γκλίτσα και το μουστάκι το στριφτό και τη γιαγιά με τη μαντίλα τη μεταξωτή, την ποδιά την υφαντή και το ταγάρι με τη λίρα τη χρυσή μέσα.
Αφού χόρτασαν να χαιρετούν και να κοιτούν όλα τα καλά που υπήρχαν γύρω, πείνασαν και θυμήθηκαν το σκοπό του ερχομού τους.
-Σήκω, γέρο μου, φτάνουν τόσες καλημέρες. Πέρασε η ώρα, να ψωνίσουμε και να φύγουμε, γιατί θα νυχτώσει μέχρι να γυρίσουμε πίσω στο χωριό.
-Πάμε κατά το χασαπιό, καιρό έχουμε να φάμε λίγο κρέας, είπε ο παππούς.
Τράβηξαν κατά το χασαπιό.
-Είναι καλό το κρέας; Ρωτάνε το χασάπη.
-Καλό, καλό σα λουκούμι, απαντάει εκείνος.
Τραβάει παραπέρα ο παππούς τη γιαγιά:
-Αντί να πάρουμε κρέας, δεν παίρνουμε καλύτερα λουκούμια;
-Καλά λες, να πάρουμε λουκούμια, συμφώνησε η γιαγιά.
Πήγαν στο λουκουματζή. Ρώτησαν όμως πρώτα:
-Είναι καλά τα λουκούμια, παλικάρι;
-Καλά, καλά, σα μαστίχα, απάντησε ο λουκουματζής.
-Δεν παίρνουμε μαστίχα καλύτερα; Είπε ο παππούς και τράβηξαν κατά το μαστιχά.
-Είναι καλή η μαστίχα; Τον ρώτησαν.
-Καλή, καλή σα μέλι, λέει ο μαστιχάς.
Τραβάει η γιαγιά παραπέρα τον παππού:
-Ξέρεις τι λέω; Να πάρουμε μέλι καλύτερα.
-Καλά λες, είπε ο παππούς. Το μέλι δεν θέλει μάσημα. Το τρως κι είναι μαλακό και γλυκό.
-Είναι καλό το μέλι; Ρώτησαν το μελισσοκόμο.
-Καλό, καλό, σα ζάχαρη γλυκό, τους είπε ο μελάς.
-Βρε γριά, δεν παίρνουμε καλύτερα ζάχαρη; Λέει ο παππούς.
Η γιαγιά, αν και κουρασμένη, δεν του χάλασε χατίρι και πήγαν στον μπακάλη.
-Είναι καλή η ζάχαρη;
-Καλή, καλή, λέει ο μπακάλης, γλυκιά κι άσπρη σαν το γάλα.
-Καλύτερο το γάλα είπε η γιαγιά. Θα βάλουμε και ψωμί να γίνει παπάρα να μην αλλάξουμε και τα χούγια μας απότομα.
Και τράβηξαν κουρασμένοι, αλλά ευχαριστημένοι για το γαλατά.
-Είναι παχύ το γάλα; Τον ρώτησαν.
-Καλό και παχύ σαν βούτυρο, τον ρώτησαν κι αυτόν.
-Καλύτερο δε γίνεται, είπε ο βλάχος. Καθαρό και κίτρινο σα λάδι.
-Πως δεν το σκεφτήκαμε απ’ την αρχή, είπαν, ταλαιπωρημένοι, αλλά καλοπροαίρετοι και πήραν το δρόμο για το λαδά.
-Είναι καλά το λάδι;
-Καλό, καλό, είπε ο λαδάς, καθαρό σαν το κρασί. Αχ πως το θελε αυτή την ώρα ο παππούς ένα κρασάκι. Είχε μεσημεριάσει πια και τράβηξαν ξεπνοημένοι για την ταβέρνα. Ρωτούν τον ταβερνιάρη:
-Είναι καλό το κρασί;
-Καλό, το καλύτερο απ’ τα αμπέλια μου, δοκιμάστε το.
Το δοκίμασαν κι ήρθε η καρδιά τους στη θέση της. Τους έφερε και μια τηγανιά χοιρινή και λίγο τυρί, κι έκατσαν κι έφαγαν και ξεκουράστηκαν. Κάποια στιγμή κοιτάχτηκαν στα μάτια, κάτι τους παίδευε.
-Κι ήταν ανάγκη, γέρο μου, να περάσουμε όλα αυτά για να καταλάβουμε τι θέλαμε; Άιντε σήκω να φύγουμε , δεν προλαβαίνουμε. Δεν είμαστε εμείς για τα παζάρια. Μόλις είδαμε μια δραχμή παραπάνω, σαστίσαμε. Να πληρώσουμε, να φύγουμε.
Κατάκοποι γύρισαν στο χωριό. Οι άλλοι χωριανοί βλέποντας τους να γυρίζουν σκέφτονταν τι καλά πράγματα έφερναν στο ταγάρι, αλλ’ αυτό ήταν άδειο. Πέσανε ξεθεωμένοι για ύπνο κι από τότε δεν ξαναπήγαν στο παζάρι, περνούσαν καλύτερα στο σπίτι τους. Ότι ήθελαν το παράγγελναν με τους χωριανούς τους.
Κι έτσι περνούσαν καλά, κι εμείς καλύτερα.
-Είναι παχύ το γάλα; Τον ρώτησαν.
-Καλό και παχύ σαν βούτυρο, τον ρώτησαν κι αυτόν.
-Καλύτερο δε γίνεται, είπε ο βλάχος. Καθαρό και κίτρινο σα λάδι.
-Πως δεν το σκεφτήκαμε απ’ την αρχή, είπαν, ταλαιπωρημένοι, αλλά καλοπροαίρετοι και πήραν το δρόμο για το λαδά.
-Είναι καλά το λάδι;
-Καλό, καλό, είπε ο λαδάς, καθαρό σαν το κρασί. Αχ πως το θελε αυτή την ώρα ο παππούς ένα κρασάκι. Είχε μεσημεριάσει πια και τράβηξαν ξεπνοημένοι για την ταβέρνα. Ρωτούν τον ταβερνιάρη:
-Είναι καλό το κρασί;
-Καλό, το καλύτερο απ’ τα αμπέλια μου, δοκιμάστε το.
Το δοκίμασαν κι ήρθε η καρδιά τους στη θέση της. Τους έφερε και μια τηγανιά χοιρινή και λίγο τυρί, κι έκατσαν κι έφαγαν και ξεκουράστηκαν. Κάποια στιγμή κοιτάχτηκαν στα μάτια, κάτι τους παίδευε.
-Κι ήταν ανάγκη, γέρο μου, να περάσουμε όλα αυτά για να καταλάβουμε τι θέλαμε; Άιντε σήκω να φύγουμε , δεν προλαβαίνουμε. Δεν είμαστε εμείς για τα παζάρια. Μόλις είδαμε μια δραχμή παραπάνω, σαστίσαμε. Να πληρώσουμε, να φύγουμε.
Κατάκοποι γύρισαν στο χωριό. Οι άλλοι χωριανοί βλέποντας τους να γυρίζουν σκέφτονταν τι καλά πράγματα έφερναν στο ταγάρι, αλλ’ αυτό ήταν άδειο. Πέσανε ξεθεωμένοι για ύπνο κι από τότε δεν ξαναπήγαν στο παζάρι, περνούσαν καλύτερα στο σπίτι τους. Ότι ήθελαν το παράγγελναν με τους χωριανούς τους.
Κι έτσι περνούσαν καλά, κι εμείς καλύτερα.
Ραλλιώ Στυλιανίδου - Μπαδέμα
Από τον ΣΥΛΛΟΓΟ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΣΤΡΑΤΩΝΙΟΥ
ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΗΝ 2Η ΕΚΘΕΣΗ ΛΑΪΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
Ο Σύλλογος Γυναικών Στρατωνίου συμμετείχε για πρώτη φορά στην 2η έκθεση Λαϊκού πολιτισμού που έγινε στην Αθήνα 29 και 30 Μαρτίου στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας.
Η διοργάνωση της έκθεσης έγινε από το Ευρωπαϊκό δίκτυο ανάπτυξης και το Πανεπιστήμιο Αθηνών και συμμετείχαν 130 σύλλογοι που σαν σκοπό έχουν την ανάδειξη της ιστορικής συνέχειας και της παράδοσης. Ο Συλλογος μας ήταν από τους ελάχιστους που κάλυψε τηνσυμμετοχή του με δικά του έξοδα ( χωρίς την συμβολή Δήμου ή Νομαρχίας ) σε αντίθεση με την συντριπτική πλειοψηφία των συμμετεχόντων.
Κατά τη διάρκεια της έκθεσης προβλήθηκε από το κατάλληλα διαμορφωμένο περίπτερό μας το Στρατώνι με φωτογραφίες και υλικό που μας προσέφεραν με χαρά οι σύλλογοι Πολιτισμού, ΝΑΟΣ ,Αθλοπαιδιών , πολλά μέλη του συλλόγου μας και ιδιοκτήτες εστιατορίων και ξενοδοχείων του χωριού μας.
Τα εγκαίνια της έκθεσης και του περιπτέρου μας έγιναν από τους Νομάρχες Θεσσαλονίκης και Πειραιά κ.κ Ψωμιάδη και Μίχα , ενώ μας τίμησαν με την παρουσία τους οι κ.κ. Πάππας Β. και Σηφουνάκης καθώς και η κα. Αν. Γκερέκου, ενώ μας επισκέφθηκαν κατά την διάρκεια του τριημέρου πάνω από 1.000 άτομα.
Το Σάββατο 29/3/2008 στις 18:00 το χορευτικό τμήμα του Συλλόγου ( που ήρθε στην Αθήνα με δικά του έξοδα ) χόρεψε και τραγούδησε στην κεντρική εκδήλωση στην αίθουσα Μελίνα Μερκούρη χορούς από τη Χαλκιδική γεγονός που συγκίνησε το πολυπληθές ακροατήριο ( άνω των 200 ατόμων ) των Χαλκιδικιωτών συμπατριωτών μας που ζουν στην Αθήνα και μας τίμησαν με την παρουσία τους.
Πραγματικά ήταν μια πολύτιμη εμπειρία προβολής του χωριού και θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε για τη συμπαράστασή τους τον Πρόεδρο του ΔΔ Στρατωνίου κ. Ζαγοράκη, τα μέλη της χορευτικής ομάδας του συλλόγου, όλους τους συλλόγους ,τους επαγγελματίες αλλά και τις φίλες του συλλόγου μας.
Πιστεύουμε ότι αξίζει έστω και χωρίς βοήθεια οικονομική να διαφημίσουμε το χωριό μας και να βγούμε από το ‘καβούκι’ μας , και την εσωστρέφεια στοχεύοντας σε ένα καλύτερο μέλλον που μας αξίζει.
Ο Σύλλογος Γυναικών Στρατωνίου συμμετείχε για πρώτη φορά στην 2η έκθεση Λαϊκού πολιτισμού που έγινε στην Αθήνα 29 και 30 Μαρτίου στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας.
Η διοργάνωση της έκθεσης έγινε από το Ευρωπαϊκό δίκτυο ανάπτυξης και το Πανεπιστήμιο Αθηνών και συμμετείχαν 130 σύλλογοι που σαν σκοπό έχουν την ανάδειξη της ιστορικής συνέχειας και της παράδοσης. Ο Συλλογος μας ήταν από τους ελάχιστους που κάλυψε τηνσυμμετοχή του με δικά του έξοδα ( χωρίς την συμβολή Δήμου ή Νομαρχίας ) σε αντίθεση με την συντριπτική πλειοψηφία των συμμετεχόντων.
Κατά τη διάρκεια της έκθεσης προβλήθηκε από το κατάλληλα διαμορφωμένο περίπτερό μας το Στρατώνι με φωτογραφίες και υλικό που μας προσέφεραν με χαρά οι σύλλογοι Πολιτισμού, ΝΑΟΣ ,Αθλοπαιδιών , πολλά μέλη του συλλόγου μας και ιδιοκτήτες εστιατορίων και ξενοδοχείων του χωριού μας.
Τα εγκαίνια της έκθεσης και του περιπτέρου μας έγιναν από τους Νομάρχες Θεσσαλονίκης και Πειραιά κ.κ Ψωμιάδη και Μίχα , ενώ μας τίμησαν με την παρουσία τους οι κ.κ. Πάππας Β. και Σηφουνάκης καθώς και η κα. Αν. Γκερέκου, ενώ μας επισκέφθηκαν κατά την διάρκεια του τριημέρου πάνω από 1.000 άτομα.
Το Σάββατο 29/3/2008 στις 18:00 το χορευτικό τμήμα του Συλλόγου ( που ήρθε στην Αθήνα με δικά του έξοδα ) χόρεψε και τραγούδησε στην κεντρική εκδήλωση στην αίθουσα Μελίνα Μερκούρη χορούς από τη Χαλκιδική γεγονός που συγκίνησε το πολυπληθές ακροατήριο ( άνω των 200 ατόμων ) των Χαλκιδικιωτών συμπατριωτών μας που ζουν στην Αθήνα και μας τίμησαν με την παρουσία τους.
Πραγματικά ήταν μια πολύτιμη εμπειρία προβολής του χωριού και θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε για τη συμπαράστασή τους τον Πρόεδρο του ΔΔ Στρατωνίου κ. Ζαγοράκη, τα μέλη της χορευτικής ομάδας του συλλόγου, όλους τους συλλόγους ,τους επαγγελματίες αλλά και τις φίλες του συλλόγου μας.
Πιστεύουμε ότι αξίζει έστω και χωρίς βοήθεια οικονομική να διαφημίσουμε το χωριό μας και να βγούμε από το ‘καβούκι’ μας , και την εσωστρέφεια στοχεύοντας σε ένα καλύτερο μέλλον που μας αξίζει.
Από τον ΣΥΛΛΟΓΟ ΑΘΛΟΠΑΙΔΙΩΝ ΣΤΡΑΤΩΝΙΟΥ
Όταν οι άλλοι μιλούν με καλά λόγια για σένα εσύ δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτε άλλο από το να διατηρείς τη φήμη σου και να γίνεσαι ακόμη καλλίτερος. Αυτό συμβαίνει με την καταπληκτική πορεία της ομάδας μπάσκετ του Στρατωνίου .
Ας αφήσουμε όμως τα καλά λόγια να διαβαστούν από την αναδημοσίευση που παραθέτουμε παρακάτω από το περιοδικό ALL STAR BASKET που χαρίζει ολοσέλιδη παρουσίαση της ομάδας μπάσκετ .
Συγχαρητήρια στα παιδιά και καλή επιτυχία στους υπόλοιπους αγώνες.
Ας αφήσουμε όμως τα καλά λόγια να διαβαστούν από την αναδημοσίευση που παραθέτουμε παρακάτω από το περιοδικό ALL STAR BASKET που χαρίζει ολοσέλιδη παρουσίαση της ομάδας μπάσκετ .
Συγχαρητήρια στα παιδιά και καλή επιτυχία στους υπόλοιπους αγώνες.
Τόνια Στεργίου
Ο Άη – Νικόλας του βουνού
«Ορφανών προστάτην Σε και χηρών, πεινώντων τροφέα,
πενομένων τε πλουτιστήν, αιχμαλώτων ρύστην, πλεόντων τε
σωτήρα, κεκτήμεθα τρισμάκαρ, σοφέ Νικόλαε»
πενομένων τε πλουτιστήν, αιχμαλώτων ρύστην, πλεόντων τε
σωτήρα, κεκτήμεθα τρισμάκαρ, σοφέ Νικόλαε»
-Αη - Νικόλας σε βουνό;
Αυτή την απορία ακούς, όταν μιλάς για τον Αη Νικόλα μας.
-Ναι, γιατί ο Αη – Νικόλας ο δικός μας δεν είναι κτισμένος κοντά στη θάλασσα, αλλά ψηλά στο βουνό. Από τη χαράδρα του, λίγο παρακάτω απ’ την κορυφή του Αργυρόλοφου, ασκεί «υψηλή» επιστασία σε όλη την περιοχή. Κι οι άνθρωποι, όταν τον μελετήσουν, υψώνουν το βλέμμα προς τα πάνω πραγματώνοντας τον όρο άνθρωπος, που σημαίνει άνω θρώσκω, ήτοι κοιτώ προς τα πάνω, τα υψηλά και τα μεγάλα.
Πολλά έγραψα στο βιβλίο « Η δέσποινα του Στρατονιού» για τα συναισθήματα που μας γεννούσε από μικρά παιδιά η πορεία προς τον Άγιο και η εμπειρία της πνευματικής επικοινωνίας που είχαμε με την παλιά εκκλησία του Αγίου. Αλλά και τις χαρές που μας χάριζε η ομορφιά της φύσης που τον περιβάλλει, η ηρεμία που πλημμύριζε την ψυχή μας και οι γευστικές απολαύσεις των εδεσμάτων που φέρναμε μαζί μας.
Ο Αη – Νικόλας, ο προστάτης των χηρών και των ορφανών, των «πλεόντων εν θαλάσση», των θαλασσόπληκτων ναυτικών μας, υπήρξε αρχιεπίσκοπος στα Μύρα της Λυκίας, περιοχή της Μικράς Ασίας.
Οι άπειρες φιλανθρωπίες του και οι θαυματουργικές επεμβάσεις του τον κατέστησαν Άγιο εν ζωή. Τάφηκε στο ναό του στα Μύρα, αλλά τα οστά του εκλάπησαν από Σταυροφόρους και μεταφέρθηκαν στο Μπάρι της Ιταλίας. Τα πάμπολλα θαύματα που έγιναν εκεί, έκαναν τους Ιταλούς και γενικότερα τους Ευρωπαίους να τον λατρεύουν την Πρωτοχρονιά, όπως εμείς τον Άγιο Βασίλειο, ως αυτόν που φέρνει τα δώρα.
Πριν λίγες μέρες ο ακούραστος και γενναιόδωρος ξάδερφος μου, Γιώργος Σακαλής, έκανε σε μένα προσωπικά, αλλά πιστεύω και σε όλους σας μέσω της εφημερίδας, ένα ανεκτίμητο δώρο: τη φωτογραφία της παλιάς εικόνας του Αγίου, που φυλάσσεται στη Στρατονίκη. Καιρό τώρα τον παρακινούσα γι’ αυτό, κι εκείνος πήγε στον ιερέα της Στρατονίκης και ζήτησε να φωτογραφίσει την εικόνα του. Αυτή είναι μία ανεκτίμητη ευλογία, γιατί η εικόνα αυτή είναι θαυματουργή. Πάρα πολλές είναι οι θαυματουργικές επεμβάσεις του Αγίου όπως αυτή που κατέγραψε για την εφημερίδα η Κατερίνα Καρασμάνη και θα ήταν ωραίο ν’ αναφερθούμε σε κάποιες απ’ αυτές μελλοντικά. Η εικόνα αυτή έχει διαστάσεις 20 Χ 30 cm περίπου και η απεικόνιση του Αγίου σ’ αυτήν διαφέρει από άλλες νεότερες. Εδώ ο Άη – Νικόλας παρουσιάζεται έντονα μελαχρινός και λιπόσαρκος, ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του Αγίου όπως τα διασώζει η παράδοση. Δεν κοιτάει, ως συνήθως, μπροστά, αλλά το βλέμμα του στρέφεται προς τα δεξιά. Γενικά η απεικόνισή του δείχνει παλιό τρόπο απόδοσης της μορφής του Αγίου.
Ας θυμηθούμε, λοιπόν, το ιστορικό της εύρεσης της θαυματουργής εικόνας του. Μπροστά στη σημερινή εκκλησία υπάρχει πινακίδα που αναφέρει πως βρέθηκε κτητορική επιγραφή για τον παλαιό ναό, που δηλώνει έτος ίδρυσης το 1818.
Για την εύρεση της εικόνας άκουσα από παλιούς ανθρώπους την ακόλουθη ιστορία:
Ένας βοσκός από τη Στρατονίκη, ο Θανάσης Σακαλής, προπάππους του Γιώργου, έβοσκε τα γίδια του – ανερχόταν σε εκατοντάδες - στις πλαγιές κάτω απ’ τη Στρατονίκη και τα ραχώνια του Αγίου Νικόλαου. Μια πικρή προσωπική ιστορία έκανε το Θανάση να μην ξανακατεβεί στο χωριό και να μείνει για όλη του τη ζωή στα βουνά βόσκοντας το κοπάδι του.
Ένα βράδυ είδε ένα φως στη χαράδρα του Αη – Νικόλα, μέσα στο δάσος με τις βαλανιδιές. Του φάνηκε πολύ περίεργο και πήγε τη μέρα από κοντά να δει. Δεν είδε τίποτε. Κάθε βράδυ όμως το φως έλαμπε στο ίδιο σημείο. Ο Θανάσης πλησίασε κοντύτερα και εντόπισε το σημείο. Το φως έβγαινε απ’ την κουφάλα μιας γέρικης βαλανιδιάς. Καθάρισε τα φύλλα και τα χώματα κι εκεί βρήκε την εικόνα τυλιγμένη σε ένα χοντρό ύφασμα.
Με ένα παραβοσκό του ειδοποίησε τον παπά της Στρατονίκης για το εύρημα του και ήρθαν με κόσμο και την πήραν. Τρεις φορές την πήραν, αλλά και τις τρεις φορές η εικόνα ξαναγύρισε πίσω, μέχρι που ο ίδιος ο Άη – Νικόλας παρουσιάστηκε σε όνειρο του ιερέα και του είπε με αυστηρό τόνο πως στον τόπο που βρέθηκε η εικόνα ήθελε την εκκλησία του.
Έτσι έγινε η παλιά αξέχαστη για όλους μας, εκκλησία του Αγίου, που τόσες συγκινήσεις μας πρόσφερε. Την παλιά, άλλωστε, βαλανιδιά την προλάβαμε κι εμείς στα παιδικά μας χρόνια. Με τα χρόνια κατέρρευσε από βαθιά γεράματα.
Είναι γνωστό σε όλους πως η παλιά αυτή εκκλησία δυστυχώς γκρεμίστηκε και τη θέση της, πήρε μια καινούργια. Εμείς, όσο κι αν πικραθήκαμε με το γκρέμισμα της παλιάς αγαπούμε κι αυτή τη νέα κατοικία του Αγίου. Είναι, άλλωστε, κτισμένη επάνω στον καθαγιασμένο παλαιό ναό. Και σ’ αυτή την εκκλησία ίδια είναι η Χάρη του Αγίου. Η Χάρη του Άη – Νικόλα, του προστάτη των φτωχών και των ορφανών, του προστάτη όλων των ανθρώπων της θαλασσοδαρμένης χώρας μας.
Αυτή την απορία ακούς, όταν μιλάς για τον Αη Νικόλα μας.
-Ναι, γιατί ο Αη – Νικόλας ο δικός μας δεν είναι κτισμένος κοντά στη θάλασσα, αλλά ψηλά στο βουνό. Από τη χαράδρα του, λίγο παρακάτω απ’ την κορυφή του Αργυρόλοφου, ασκεί «υψηλή» επιστασία σε όλη την περιοχή. Κι οι άνθρωποι, όταν τον μελετήσουν, υψώνουν το βλέμμα προς τα πάνω πραγματώνοντας τον όρο άνθρωπος, που σημαίνει άνω θρώσκω, ήτοι κοιτώ προς τα πάνω, τα υψηλά και τα μεγάλα.
Πολλά έγραψα στο βιβλίο « Η δέσποινα του Στρατονιού» για τα συναισθήματα που μας γεννούσε από μικρά παιδιά η πορεία προς τον Άγιο και η εμπειρία της πνευματικής επικοινωνίας που είχαμε με την παλιά εκκλησία του Αγίου. Αλλά και τις χαρές που μας χάριζε η ομορφιά της φύσης που τον περιβάλλει, η ηρεμία που πλημμύριζε την ψυχή μας και οι γευστικές απολαύσεις των εδεσμάτων που φέρναμε μαζί μας.Ο Αη – Νικόλας, ο προστάτης των χηρών και των ορφανών, των «πλεόντων εν θαλάσση», των θαλασσόπληκτων ναυτικών μας, υπήρξε αρχιεπίσκοπος στα Μύρα της Λυκίας, περιοχή της Μικράς Ασίας.
Οι άπειρες φιλανθρωπίες του και οι θαυματουργικές επεμβάσεις του τον κατέστησαν Άγιο εν ζωή. Τάφηκε στο ναό του στα Μύρα, αλλά τα οστά του εκλάπησαν από Σταυροφόρους και μεταφέρθηκαν στο Μπάρι της Ιταλίας. Τα πάμπολλα θαύματα που έγιναν εκεί, έκαναν τους Ιταλούς και γενικότερα τους Ευρωπαίους να τον λατρεύουν την Πρωτοχρονιά, όπως εμείς τον Άγιο Βασίλειο, ως αυτόν που φέρνει τα δώρα.
Πριν λίγες μέρες ο ακούραστος και γενναιόδωρος ξάδερφος μου, Γιώργος Σακαλής, έκανε σε μένα προσωπικά, αλλά πιστεύω και σε όλους σας μέσω της εφημερίδας, ένα ανεκτίμητο δώρο: τη φωτογραφία της παλιάς εικόνας του Αγίου, που φυλάσσεται στη Στρατονίκη. Καιρό τώρα τον παρακινούσα γι’ αυτό, κι εκείνος πήγε στον ιερέα της Στρατονίκης και ζήτησε να φωτογραφίσει την εικόνα του. Αυτή είναι μία ανεκτίμητη ευλογία, γιατί η εικόνα αυτή είναι θαυματουργή. Πάρα πολλές είναι οι θαυματουργικές επεμβάσεις του Αγίου όπως αυτή που κατέγραψε για την εφημερίδα η Κατερίνα Καρασμάνη και θα ήταν ωραίο ν’ αναφερθούμε σε κάποιες απ’ αυτές μελλοντικά. Η εικόνα αυτή έχει διαστάσεις 20 Χ 30 cm περίπου και η απεικόνιση του Αγίου σ’ αυτήν διαφέρει από άλλες νεότερες. Εδώ ο Άη – Νικόλας παρουσιάζεται έντονα μελαχρινός και λιπόσαρκος, ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του Αγίου όπως τα διασώζει η παράδοση. Δεν κοιτάει, ως συνήθως, μπροστά, αλλά το βλέμμα του στρέφεται προς τα δεξιά. Γενικά η απεικόνισή του δείχνει παλιό τρόπο απόδοσης της μορφής του Αγίου.
Ας θυμηθούμε, λοιπόν, το ιστορικό της εύρεσης της θαυματουργής εικόνας του. Μπροστά στη σημερινή εκκλησία υπάρχει πινακίδα που αναφέρει πως βρέθηκε κτητορική επιγραφή για τον παλαιό ναό, που δηλώνει έτος ίδρυσης το 1818.Για την εύρεση της εικόνας άκουσα από παλιούς ανθρώπους την ακόλουθη ιστορία:
Ένας βοσκός από τη Στρατονίκη, ο Θανάσης Σακαλής, προπάππους του Γιώργου, έβοσκε τα γίδια του – ανερχόταν σε εκατοντάδες - στις πλαγιές κάτω απ’ τη Στρατονίκη και τα ραχώνια του Αγίου Νικόλαου. Μια πικρή προσωπική ιστορία έκανε το Θανάση να μην ξανακατεβεί στο χωριό και να μείνει για όλη του τη ζωή στα βουνά βόσκοντας το κοπάδι του.
Ένα βράδυ είδε ένα φως στη χαράδρα του Αη – Νικόλα, μέσα στο δάσος με τις βαλανιδιές. Του φάνηκε πολύ περίεργο και πήγε τη μέρα από κοντά να δει. Δεν είδε τίποτε. Κάθε βράδυ όμως το φως έλαμπε στο ίδιο σημείο. Ο Θανάσης πλησίασε κοντύτερα και εντόπισε το σημείο. Το φως έβγαινε απ’ την κουφάλα μιας γέρικης βαλανιδιάς. Καθάρισε τα φύλλα και τα χώματα κι εκεί βρήκε την εικόνα τυλιγμένη σε ένα χοντρό ύφασμα.
Με ένα παραβοσκό του ειδοποίησε τον παπά της Στρατονίκης για το εύρημα του και ήρθαν με κόσμο και την πήραν. Τρεις φορές την πήραν, αλλά και τις τρεις φορές η εικόνα ξαναγύρισε πίσω, μέχρι που ο ίδιος ο Άη – Νικόλας παρουσιάστηκε σε όνειρο του ιερέα και του είπε με αυστηρό τόνο πως στον τόπο που βρέθηκε η εικόνα ήθελε την εκκλησία του.
Έτσι έγινε η παλιά αξέχαστη για όλους μας, εκκλησία του Αγίου, που τόσες συγκινήσεις μας πρόσφερε. Την παλιά, άλλωστε, βαλανιδιά την προλάβαμε κι εμείς στα παιδικά μας χρόνια. Με τα χρόνια κατέρρευσε από βαθιά γεράματα.
Είναι γνωστό σε όλους πως η παλιά αυτή εκκλησία δυστυχώς γκρεμίστηκε και τη θέση της, πήρε μια καινούργια. Εμείς, όσο κι αν πικραθήκαμε με το γκρέμισμα της παλιάς αγαπούμε κι αυτή τη νέα κατοικία του Αγίου. Είναι, άλλωστε, κτισμένη επάνω στον καθαγιασμένο παλαιό ναό. Και σ’ αυτή την εκκλησία ίδια είναι η Χάρη του Αγίου. Η Χάρη του Άη – Νικόλα, του προστάτη των φτωχών και των ορφανών, του προστάτη όλων των ανθρώπων της θαλασσοδαρμένης χώρας μας.
Δ. Στυλιανίδου - Φιλόλογος
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)