ΠΟΣΟ ΑΚΟΜΑ;

Βαρέθηκα να ακούω από τους ανθρώπους, λόγια χωρίς ουσία όπως: Ο τάδε Τάκης κάνει εκείνο, εκείνη η πως την λένε την Άλίκη την ξανθιά πήγε με εκείνον τον καραφλό και πάει λέγοντας. Η κλειστή κοινωνία είναι τόσο χάλια ή απλά σε μια κλειστή κοινωνία δεν υπάρχουν τρόποι να περάσεις την ώρα σου χωρίς απλά να ασχολείσαι με τις ζωές των άλλων; Αυτό το χόμπι μεταφράζεται και ως κοινωνική κριτική ή πιο απλά ως κουτσομπολιό. Δεν λέω, το να εξαλείψεις την κοινωνική κριτική από μια κοινωνία είναι δύσκολο, μάλλον ακατόρθωτο και στην τελική, άκυρο, αφού δεν θα καταφέρεις τίποτα μιας και είναι η ‘’τροφή’’ κάποιων και ένας τρόπος επικοινωνίας. Το κακό με αυτό τον τρόπο επικοινωνίας είναι ότι πάντα, μα πάντα, έχει να ασχοληθεί με τα κακώς κείμενα κάθε κοινωνίας και το μόνο που καταφέρνει είναι να διαστρεβλώνει αλήθειες και να (ανα)παράγει ψέματα. Αυτοί οι άνθρωποι πάσχουν από μια κατωτερότητα και προσπαθούν κάνοντας κακό να ξεχάσουν τα κόμπλεξ τους και τη ρουτίνα που τους περιβάλει τόσο άσχημα. Υπάρχουν επίσης οι καλοθελητές και οι χυδαίοι ψεύτες που μέσα από την κάλυψη-απόκρυψη του αριθμού τους παριστάνουν τους σωτήρες. Είναι να μη δουν κάτι καλό δηλαδή.. Μήπως να το ξανασκεφτούν; Δεν έχουν κουραστεί; Τι κάνει όμως τον άνθρωπο να λειτουργεί έτσι; Είναι το περιβάλλον που ζει; Τα λίγα μέσα που έχει για να ασχοληθεί με κάτι δημιουργικό, η μιζέρια και η βαρεμάρα ή μήπως έχει λύσει όλα τα προβλήματα του και γι'αυτό έχει χρόνο να ασχοληθεί με προβλήματα και πράξεις άλλων; Τα καλά λόγια πλέον δεν υπάρχουν, δεν ξέρω αν ποτέ υπήρξαν κιόλας. Ανταγωνιστικότητα, μίσος και ζήλια έχουν πάρει τη θέση της ελευθερίας, της έκφρασης και των πράξεων. Δηλαδή πριν κάνω οτιδήποτε μήπως πρέπει να ρωτήσω κάποιους πώς το βλέπουν και αν τους αρέσει; Από πότε η χαρά έγινε πολυτέλεια και από πότε πρέπει να δίνω λογαριασμό σε άσχετους; Θα μου πεις μην ασχολείσαι.. αλλά δεν μπορείς γιατί πλέον έχει καταντήσει αηδία η όλη κατάσταση. Ας δούμε λοιπόν την πραγματική πλευρά της ζωής μας γιατί κάποτε όλα θα τελειώσουν και ας αφήσουμε τον καθένα να κάνει ότι γουστάρει με όποιον γουστάρει και με όποιο μέσο γουστάρει χωρίς να τον κρίνουμε. Και όπως λένε και οι Skaribas σε ένα από τα τραγούδια τους: ‘’Με βρώμικα στιχάκια πάντα εκφράζομαι την φαντασία μου δε χάνω γιατί χάνομαι στη σοβαρότητα στις φυλακές ποτέ δεν πιάνομαι και αν νοιώσω ότι μεγαλώνω πάλι μικρός αισθάνομαι. Χωρίς πρόλογο ακούγομαι παιδί λίγο ανώριμο επειδή την πάτησα πολλές φορές έρχομαι να γράψω ποτέ ίσως δεν ξεπεράσω όλα αυτά που γίνανε και θέλω να ξεχάσω. Όταν μιλήσανε τα μάτια μου σταματήσανε τα στόματα, με χρώματα γέμισε ο ουρανός μου και είναι δικός μου, μακάρι να πλημμύριζε με φως κάθε γωνια του κόσμου. Από τον νότο ως τον βορρά και από την ανατολή ως την δύση και όπως λέει και η ρήση μη στενοχωριέσαι για προβλήματα που λύνονται και για αυτά που δεν υπάρχει λύση. ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ Ο ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΛΛΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΙΣΟΙ. Ανησυχίες στη ζωή να υπάρχουν δεν θα πάψουν και έτσι ευελπιστώ ότι τα πράγματα κάποτε θα αλλάξουν’’


ΑΡΒΙΛΑΣ