«Και με το φως του λύκου επανέρχονται…»

- Αν νυχτωθείς στο δάσος, το νου σου, μη σου πάρει η νεράιδα τη μιλιά…

Αλήθεια , αναρωτηθήκατε ποτέ τι απόγιναν εκείνες οι νεράιδες που γυρνούσαν την νύχτα στα δάση και τις ρεματιές και έπερναν τη μιλιά από όποιον διαβάτη είχε την ατυχία να νυχτωθεί στην ερημιά; Φόβος και τρόμος έπιανε όσους νυχτώνονταν στο δάσος, αλλά ακόμη και σε περιοχές κοντά στο χωριό.
Πού είναι τα φαντάσματα του νεκροταφείου, οι καλλικάντζαροι του Γενάρη και, πάνω απ’όλα, οι πανέμορφες νεράιδες που μάγευαν το δύστυχο που έπεφτε στο δρόμο τους-άνδρα κατά κανόνα-και τον άφηναν άλαλο και παραζαλισμένο να γυρίσει στον τόπο του; Υπερβολές και ανοησίες θα μου πείτε . Κι όμως, μ’αυτές τις ιστορίες μεγαλώσαμε.. Η έκφραση «του πήρε τη μιλιά», ήταν πολύ οικεία παλιά. Η αλήθεια βέβαια είναι πως κανέναν άφωνο δεν γνωρίσαμε, αλλά οι αφηγήσεις αυτές έδιναν και έπαιρναν.
Τα αγόρια έβαζαν στοιχήματα μεταξύ τους για το ποιος θα άντεχε να περάσει κάποιες ώρες μετά τα μεσάνυχτα στο νεκροταφείο. Και για να μη χάσουν το στοίχημα , δημιουργούσαν τις απαραίτητες προϋποθέσεις, που έτρεπαν σε φυγή τον εκάστοτε θαρραλέο. Τα κορίτσια πάλι φοβούνταν να περπατήσουν πέρα από το γήπεδο, μόλις νύχτωνε. Αυτό το γνωρίζω από πρώτ6ο χέρι μιας και αναγκαζόμουνα να περπατήσω ολομόναχη μετά τη βόλτα με φανάρι μόνο το φως του φεγγαριού κι άλλοτε , όταν είχε χάση, μέσα στο απόλυτο σκοτάδι.. Δε αντάμωσα ποτέ νεράιδες , παρά μόνο αγριόσκυλα, που επέμειναν να μου ορμήξουν.
Βέβαια, όταν ήμασταν στο Δημοτικό, κάποιες συμμαθήτριες μας που έμεναν στα Ιερισσιώτικα, επέμεναν πως στο φυλάκιο πάνω από τη Βίλλα ζούσε ένας ξεμοναχιασμένος άνθρωπος, που είχε στο μικρό δάχτυλο του χεριού του ένα τεράστιο νύχι. Τόσο μεγάλο και μυτερό, που όποιον είχε το θράσος να περάσει από κει, του έχωνε με το νύχι μια μπηχτή, για να μην ξαναπεράσει!
Αλλά και οι μανάδες είτε για να περιορίσουν την αχαλίνωτη κινητικότητα των παιδιών τους είτε για να φάνε ευκολότερα το φαί τους, αναμόχλευαν συνεχώς τέτοιες ιστορίες. Όταν, για παράδειγμα, πήγε κάποτε η μάνα μου στα χόρτα με την γειτόνισσα, την κυρα – Παναγιώτα, και άργησαν και τους παραπονιόμασταν που δεν μας πήραν μαζί τους, να τι μας είπαν:
-Καλά που δεν ήρθατε, γιατί κοντά στο χωράφι του Μαρκογιαννάκη μας έπιασαν οι Καλλικάντζαροι στο χορό και πού να μας αφήσουν! Κι εμείς χορεύαμε, χορεύαμε, μέχρι που αποκάμαμε… Να, δεν βλέπετε, τα πόδια μας δεν μπορούμε να πάρουμε.
Άντε μετά να θέλεις να πας στα χόρτα μαζί τους!
Σήμερα, τις μόνες ιστορίες που εξακολουθώ να πιστεύω ακόμη, είναι εκείνες με τα αερικά. Πρώτον γιατί τις άκουσα από ανθρώπους που δεν ήταν αλαφροΐσκιωτοι και τους είχα απόλυτη εμπιστοσύνη. Δεύτερον γιατί σε όλες τις περιπτώσεις υπήρχαν άφθονες μάρτυρες και δεν πιστεύω να είχαν πάθει ομαδική παραίσθηση μέρα μεσημέρι. Πολλές από αυτές είχαν διαδραματιστεί στον όμορφο κάμπο – ως και ιστορίες για ιπτάμενα αντικείμενα –καθώς στο βουνό. Άλλωστε μία τέτοια αερική ιστορία είχε λάβει χώρα και στο μπαξέ μας σε πολύ συγγενικό πρόσωπο.
Τι συνέβη, λοιπόν, και οι νεράϊδες και τα αερικά μας εγκατέλειψαν; Μήπως τα έδιωξαν τα πολλά φώτα που λούζουν ολονυχτίς τους δρόμους του χωριού ή οι μηχανές των πολλών αυτοκινήτων τρομάζουν τις ευαίσθητες αυτές υπάρξεις;
Όπως και νάναι, ακόμη και σήμερα ξυπνά στον άνθρωπο που βρίσκεται τη νύχτα στην ερημιά, ο φόβος του πρωτόγονου όντος και διαλύεται μόνο με το πρώτο φως της αυγής. Κάθε παράξενος ήχος, ακόμη κι ένα ξυλάκι που σπάζει, τον τινάζει πάνω.
Κλείνω με το Διονύσιο Σολωμό, που τόσα αλαφροΐσκιωτα στοιχεία εμπεριέχει η υπέροχη στιχουργία του. Σας παραθέτω το όραμα της «Φεγγαροντυμένης», της πανέμορφης δηλαδή κόρης, που αναδύεται μια μαγική νύχτα από τη λίμνη, ντυμένη μόνο με το φως του φεγγαριού:
-Αλαφροΐσκιωτε καλέ, για πες απόψε, τι ` δες;
Νύχτα γιομάτη θαύματα, νύχτα σπαρμένη μάγια!
Χωρίς ποσώς γης, ουρανός και θάλασσα να πνένε,
ουδ’ όσο καν’ η μέλισσα κοντά στο λουλουδάκι,
γύρου σε κάτι ατάραχο π’ ασπρίζει μες στη λίμνη,
γύρου σε κάτι ατάραχο π’ ασπρίζει μες στη λίμνη,
μονάχο ανακατώθηκε το στρογγυλό φεγγάρι,
κι όμορφη βγαίνει κορασιά ντυμένη με το φως του.
(Ελεύθεροι Πολιορκημένοι)


Η Καρβουνοσκαλίτισσα