ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΙΚΡΟΥΣ ΜΑΣ ΦΙΛΟΥΣ Η Παραμυθομαζώχτρα

Ο Αίσωπος και οι μύθοι του

Αγαπητά μου παιδιά, μικρά και μεγάλα, κλείσαμε πάνω από ένα χρόνο με ελληνικά λαϊκά παραμύθια, ακούσματα της μάνας και νανουρίσματα της γιαγιάς. Τώρα λέμε να αρχίσουμε ένα νέο κύκλο αρχαίων παραμυθιών, με αρχή τον Αίσωπο. Ο Αίσωπος έγινε γνωστός σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο της αρχαίας και της νεότερης εποχής και οι μύθοι του έχουν μεταφραστεί σε όλες σχεδόν τις γλώσσες του κόσμου. Στην αρχαιότητα ήταν τόσο περίφημος , ώστε όταν ήθελαν να πουν για κάποιον πως είναι όλως διόλου αμαθής, έλεγαν:
-Ούτε τον Αίσωπο δεν ξέρει!
Το όνομα Αίσωπος, σημαίνει μαύρος, αράπης. Η παράδοση μάλιστα λέει πως δεν ήταν μόνο μαύρος αλλά και πολύ άσχημος. Και σα να μην έφτανε αυτό, ήταν και στραβοπόδης, βραδύγλωσσος και τραυλός.

Λίγα λόγια για τη ζωή του.
Ο Αίσωπος γεννήθηκε στα 600 π.χ. στο Αμόριο, μία πόλη της Φρυγίας (περιοχή της Μικράς Ασίας). Πέθανε το 564 π.χ. Η φύση, που τόσο τον αδίκησε στη σωματική του διάπλαση, τον προίκισε πλουσιοπάροχα στο μυαλό. Η εξυπνάδα του και η φρόνηση του υπήρξε παροιμιώδης. Νέο τον πούλησαν σαν δούλο στο φιλόσοφο Ιάδμονα από τη Σάμο, που τόσο θαύμασε την ευφυΐα, που τον απελευθέρωσε. Τότε ο Αίσωπος άρχισε μακρινά ταξίδια για να μελετήσει τα ήθη κάθε τόπου. Έφτασε μέχρι το βασιλιά Κροίσο και το Λυκήριο, βασιλιά της Βαβυλώνας. Ο Λυκήρος τον κράτησε αρκετό χρόνο κοντά του και τον συμβουλευόταν για τις υποθέσεις του.
Ύστερα από πολλές περιπέτειες, ήρθε στην Ελλάδα. Σύμφωνα με μία παράδοση ο βασιλιάς της Λυδίας Κροίσος τον έστειλε με πολλά δώρα και χρήματα στους Δελφούς, για να τα προσφέρει στο ιερό και να κάνει θυσία στον Απόλλωνα. Εκείνος όμως από αντίδραση σε όσα είδε, δεν τα έδωσε και άσκησε δριμύ έλεγχο στους ιερείς του μαντείου και τους κατηγόρησε πως ήταν τεμπέληδες, που περιμένουν να ζήσουν από της προσφορές προς το θεό Απόλλωνα.
Τότε εκείνοι θύμωσαν και για να τον εκδικηθούν του έβαλαν μία χρυσή φιάλη του μαντείου στις αποσκευές του και τον κατηγόρησαν για κλέφτη. Τον καταδίκασαν ως ιερόσυλο και τον γκρέμισαν από τις Φαιδρυάδες πέτρες. Ο Απόλλων όμως θύμωσε για την αδικία και για να τους τιμωρήσει έστειλε στους Δελφούς μεγάλη πείνα και πέθαναν πολλοί. Τότε εκείνοι για να εξιλεωθούν έστησαν μια μαρμάρινη στήλη προς τιμήν του.
Όταν ο Αίσωπος ήθελε να διδάξει ή να δώσει μια συμβουλή, δεν συνήθιζε να τα λέει απευθείας ή να μεταχειρίζεται σαν παραδείγματα από την ιστορία, αλλά τα παρουσίαζε σαν παραμύθια βάζοντας τα ζώα να μιλούν αναμεταξύ τους ή με τους ανθρώπους. Για παράδειγμα…

Οι μύγες
Μέσα σε ένα κελάρι χύθηκε μέλι και αρκετές μύγες έπεσαν πάνω του και το έτρωγαν. Τόσο τους άρεσε, που δεν έλεγαν να σταματήσουν. Αλλά τα πόδια τους κόλλησαν στο μέλι και μη μπορώντας να πετάξουν, πνίγονταν και έλεγαν:
-Δυστυχία μας, που πεθαίνουμε από λαιμαργία…
Επιμύθιο: Ο μύθος αυτός μας διδάσκει πως η λαιμαργία μπορεί να προκαλέσει δεινά.

Οι αρχαίοι το έλεγαν: ΛΙΧΝΕΙΑ (λαιμαργία) ΠΟΛΛΩΝ ΑΙΤΙΑ ΚΑΚΩΝ ΓΙΓΝΕΤΑΙ.