Το ποδόσφαιρο στο Στρατώνι.

Τα στοιχεία του κειμένου που ακολουθεί προέρχονται από το αρχείο του Γιάννη Αρβανιτάκη, ο οποίος ασχολήθηκε επί σειράν ετών με τα ποδοσφαιρικά πράγματα του Στρατωνίου. Άλλωστε για τρεις περιόδους διετέλεσε πρόεδρος της ομάδας του χωριού
και συνεργάστηκεμε παλαίμαχους ποδοσφαιριστές, όπως το Μανώλη Παπάζογλου, το Β. Σταυρακάκη, το Ν. Γαλιούρη και τον Τάκη Παπαγεωργίου, οι οποίοι κατά καιρούς διετέλεσαν και προπονητές της ομάδας.

Αφήγηση Γιάννη Αρβανιτάκη.
Το ποδόσφαιρο, όπως λένε, έχει μάνα την Αγγλία και όπως εύκολα διαδόθηκε σε όλο τον κόσμο, έτσι και στην Ελλάδα άρχισαν «να κλωτσούν» την μπάλα. Στις πόλεις, ιδρύθηκαν σωματεία, όπως και στη Θεσσαλονίκη, που πρώτος ιδρύθηκε ο γηραιός ΗΡΑΚΛΗΣ, ο ΑΡΗΣ, ο ΠΑΟΚ και άλλα και σιγά – σιγά επεκτάθηκαν και στην επαρχία. Όλα τα κεφαλοχώρια έκαναν ομάδες και πρώτα ο Πολύγυρος και η Αρναία.
Όπως μου αφηγήθηκε ο Δημ. Ρέντζιος, προς το τέλος της δεκαετίας του 1920, έγινε ποδοσφαιρικός αγώνας στην Αρναία μεταξύ των ομάδων της Αρναίας και της πρώτης Σερρών (παλιό Κιούπκιοι).
Από την Πρώτη η ομάδα ήρθε με τα πόδια στην Αρναία κρατώντας τα λάβαρά της στα χέρια, τέτοιο ζήλο είχαν τα παιδιά!
Την ίδια περίοδο άρχισαν και στο Στρατώνι να κλωτσούν την μπάλα. Έρχονταν τα πλοία για να φορτώσουν μετάλλευμα κι επειδή αργούσε να γίνει η φόρτωση με τα μέσα εκείνης της εποχής, έβγαιναν έξω οι ναύτες των πλοίων και έδιναν ματς με τους ντόπιους.
Το 1931 ιδρύθηκε ο αθλητικός σύλλογος « ΑΘΩΣ». Το όνομα το έδωσαν λόγω του ότι απέναντι από το χωριό υψώνεται το Άγιο Όρος, ο Άθωνας, με τα 20 μοναστήρια του, μοναδικός στον κόσμο της χριστιανοσύνης. Αφού οργανώθηκαν, άρχισαν να δίνουν μάτς με τα άλλα χωριά, την Αρναία, την Ιερισσό και άλλα.
Και στη Στρατονίκη «κλωτσούσαν» την μπάλα, αλλά δεν είχαν γήπεδο. Έπαιζαν σε ένα πλάτωμα στα λιβαδάκια, αλλ’ αν τους έφευγε η μπάλα, την έχαναν, γιατί πήγαινε σε μια απότομη κατηφοριά και έψαχναν να τη βρουν στο Μαδέμ – Λάκκο. Έτσι τα παιδιά από τη Στρατονίκη κατέβαιναν στο Στρατώνι να παίξουν. Μέχρι που το 1960 έκαναν καλή ομάδα, τον «ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ», και διακρίθηκαν σε πρωτάθλημα του κυπέλου Χαλκιδικής. Τότε έκαναν και δικό τους γήπεδο, μόνο που κατά τη γνώμη μου, ήταν λάθος να χαλάσουν την Τούμπα, αυτόν τον ιστορικό λόφο και να τον κάνουν γήπεδο.
Η πρώτη ομάδα του Στρατωνίου, ο «ΑΘΩΣ», κράτησε μέχρι το 1940 και είχε αναπτύξει μεγάλη δραστηριότητα.
Κατέβαιναν στα γήπεδα τραγουδώντας τον ύμνο της ομάδας:

Είμαστε εμείς του Άθωνος, οι Σταυραετοί του γένους,
φόβο δε νιώσαμε ποτέ σ’ αγώνες τιμημένους.
Το λάβαρο μας υψηλά κρατάμε δοξασμένο,
να κυματίζει ολόλαμπρο, δαφνοστεφανωμένο.
Με πάσες και με σουτ γερά, με συνοχή τελεία,
βάζουμε γκολ ευγενικά στην πιο γερή εστία.
Μετά την Κατοχή, το φθινόπωρο του 1944 οργανώθηκε από τη νεολαία του χωριού ο Μουσικοθεατρικός όμιλος Στρατωνίου, «ΟΡΦΕΑΣ». Στα πλαίσια αυτού του ομίλου λειτουργούσε και η ποδοσφαιρική ομάδα. Τα παιδιά έπαιζαν για τη φανέλα! Είχαν μεγάλο ζήλο και όνειρα και με δικά τους έξοδα αγόραζαν τις στολές και ότι άλλο χρειάζονταν.
Το 1955 η ομάδα αναδιοργανώθηκε επίσημα σε Σωματείο με καταστατικό και 9μελές συμβούλιο, με την επωνυμία «Μουσικογυμναστικός όμιλος, τα ΜΕΤΑΛΛΕΙΑ ΚΑΣΣΑΝΔΡΑΣ». Και εντάχθηκε στη «Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων Μακεδονίας». Υπό την αιγίδα της ένωσης αυτής διοργανώνονταν μικρά πρωταθλήματα – τουρνουά και φιλικοί αγώνες έπρεπε να δοθεί άδεια από τη διεύθυνση σωματικής αγωγής Πολυγύρου κι η διαδικασία αυτή γινόταν τηλεγραφικά.
Χαρακτηριστικά, το καλοκαίρι του 1960 έγιναν 11 ποδοσφαιρικοί αγώνες στο Στρατώνι και γι’ αυτή τη δραστηριότητα η ομάδα μας βραβεύτηκε από τη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού με το ποσό των 2.000 δρχ. Η ομάδα πήγαινε καλά, αλλά το πολυμελές συμβούλιο έφερνε δυσκολίες και για το λόγο αυτό τροποποιήθηκε το καταστατικό και το συμβούλιο της ομάδας έγινε επταμελές.
Στα τέλη του 1960 δημιουργήθηκε Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων Χαλκιδικής στον Πολύγυρο, που συμπεριέλαβε όλα τα ποδοσφαιρικά σωματεία και άρχισαν τα πρωταθλήματα. Τους παλιούς συλλόγους του κατέταξαν στην Α! Ερασιτεχνική κατηγορία και αφού συν τω χρόνω ιδρύθηκαν σχεδόν σε όλα τα χωριά ποδοσφαιρικοί σύλλογοι, χώρισαν τη Χαλκιδική σε δύο τμήματα ποδοσφαιρικών ομάδων: το Νότιο και το Βόρειο.
Επίσης, με βάση τη επίδοση των ομάδων δημιουργήθηκαν οι Β! και Γ!
Ερασιτεχνικές κατηγορίες. Παράλληλα δημιουργήθηκε ο Σύνδεσμος Διαιτητών Χαλκιδικής, με πρόεδρο τον κ. Μυρσίνη, ενώ πρόεδρος στην Ε.Π.Σ.Χ. ήταν, αν θυμάμαι καλά, ο Αθ. Αναγνωσταράς
Η ομάδα του Στρατωνίου τα πήγαινε πολύ καλά. Την υπολόγιζαν όλα τα χωριά, αλλά και την ζήλευαν, μας αποκαλούσαν «Μποδοδάκηδες». Η αλήθεια είναι ότι είχαμε την εύνοια της εταιρείας, μιας και είχαμε τον τίτλο «ΜΕΤΑΛΛΕΙΑ ΚΑΣΣΑΝΔΡΑΣ». Μας έδιναν κάποια συνδρομή κάθε μήνα, όπως και μεταφορικό μέσο για τις μετακινήσεις της ομάδας. Τα παιδιά της ομάδας έπαιζαν με την ψυχή τους και τραγουδούσαν το νέο ύμνο της ομάδας:

Είμαστε εμείς του Στρατωνίου τα παιδιά,
πρωταθλητές του γένους,
κι όποιος θα πάρει κεφαλιά
από τον Τάκη το Λενά,
θα πέσει κάτω σα χαλβάς
μέσα στο γήπεδό μας.

Τα χαφ μοιράζουν πάσες
στα μέσα δεξιά,
την παίρνει ο Σταυρακάκης,
στα δίχτυα την κολλά.
Τραντάζονται τα δίχτυα
και σπάει η δοκός
και ο Χαρίσης μένει,
απαρηγόρητος.

Οι διαιτητές ωστόσο, εξαιτίας της οικονομικής ενίσχυσης της Εταιρείας, έπαιρναν σχεδόν πάντοτε το μέρος των αντιπάλων μας. Οι φίλαθλοι μας διαμαρτύρονταν μέχρι που άρχισαν να βγαίνουν διαιτητές και από το Στρατώνι και από τα γύρω χωριά, όπως ο Γ. Μπίκας από την Ιερισσό, που εξελίχθηκε τόσο – μπράβο του- ώστε να διαιτητεύει στην Α! Εθνική. Επίσης ο Τάκης Μπρίκος από τη Στρατονίκη και από το Στρατώνι οι Αν. Τσαρτσαφλής, ο Νίκος Ζαγοράκης ο Δημ. Κοτζαγιάννης, ο Στ. Ζαγοράκης, ο Αντ. Γιαβρόγλου, ο Κ. Κατσαβαβάκης. Ο Νίκος Ζαγοράκης μάλιστα διαιτητεύει σε εθνική κατηγορία (Αρχιδιαιτητής περιόδου 1977-98)
Προπονητές της ομάδας διετέλεσαν από το 1950 μέχρι σήμερα οι εξής:
Μαν. Παπάζογλου, Μαν. Μαυρουδής, Σωτ. Ιωαννίδης, Κρεμελής, Ι. Τζαβάρας, Τριανταφύλλου, Σταυρακάκης Β. , Παπαδόπουλος Δ. , Νάκος Ν. , Λαμπρινός Δ. , Τακουρίδης Αν. , Ιπέκης Γ. , Γαλιούρης Ν. , Γκιάτας Κ.

Πριν διαδοθεί το μπάσκετ τα τελευταία χρόνια, όλα σχεδόν τα αγόρια από μικρή ηλικία ασχολούνταν με το ποδόσφαιρο. Στα χρόνια 1956-59 τα παιδιά από μόνα τους οργάνωσαν 2 παιδικές ομάδες, τον Ολυμπιακό και τον Πάοκ. Απ’ αυτές τις δύο ομάδες, με αρχηγό το Ζώη Μάνθο, δημιουργήθηκε η εφηβική ομάδα ΦΛΑΜΕΝΚΟ. Ο Δημ. Σκοτώρης δημιούργησε μία επίσης εφηβική ομάδα, την «ΠΡΑΣΙΝΗ ΘΥΕΛΛΑ».
Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 ξεπετάχθηκαν δύο ακόμα ποδοσφαιρικές ομάδες, ο «ΑΓΙΑΞ» και η «ΡΕΑΛ», με τις όμορφες στολές τους που έκαναν τα παιδιά με το χαρτζηλίκι τους. Η ώθηση των παιδιών στο ποδόσφαιρο οφείλεται στο δάσκαλο Θωμά Χουρσούτογλου, που τις ώρες της γυμναστικής, τους έκανε ποδόσφαιρο. Επίσης φυτώριο ποδοσφαιριστών έδινε η Σχολή Τεχνικής Μαθητείας.
Το 1982 η ομάδα μας πήρε το πρωτάθλημα Χαλκιδικής Α! ερασιτεχνικής κατηγορίας.
Τώρα με το μπάσκετ μοιράστηκαν τα παιδιά και το ποδόσφαιρο έχει μία κάμψη. Είναι και τα έξοδα μεγάλα.
Ας ελπίσουμε πως όλα θα πάνε καλά.

επιμέλεια, Δ. Στυλιανίδου