«Και με το φως του λύκου επανέρχονται…»

«Άθως» ή «Μεταλλεία Κασσάνδρας»;

Είναι καιρός τώρα που το γήπεδο του χωριού, το προσφιλέστατο Τσαΐρι των παιδικών μας χρόνων, μένει αδρανές και αφύσικα ήσυχο. Που οι ιαχές – Γκόοολ… και τα βρισίδια προς το διαιτητή και την αντίπαλη ομάδα κάθε κυριακάτικο απόγευμα; Σίγουρα μας λείπει η εικόνα, που τείνει να γίνει ονειρική, των ποδοσφαιριστών μας με τις κιτρινόμαυρες φανέλες να τρέχουν πάνω κάτω, με την μπάλα ανά πόδας. Τι συνέβη και το γήπεδο του χωριού μας, που τόσες δόξες γνώρισε στο παρελθόν, περνάει μια τόσο αντιηρωική φάση; Ποια βάσκανος μοίρα μας καταδίκασε να μη γευόμαστε την ένταση της ποσοσφαιρομανίας, που μας αναλογεί; Αλλά με πόσες αναμνήσεις μας δένει ο χώρος αυτός! Εκεί σαν παιδιά παίζαμε τα παιχνίδια μας σκαρφαλώνοντας στα δύο βουναλάκια από μεταλλείο, ένα πίσω από κάθε εστία. Από κει πάνω παρακολουθούσαμε τα ποδοσφαιρικά παιχνίδια της ομάδας του χωριού. Από την πλευρά της θάλασσας ακούγαμε την Τρόμπα να ρουφάει νερό από την ανοιχτή δεξαμενή και να το στέλνει στο Πλυντήριο.
Σ’ αυτό το Τσαΐρι κάναμε και τις γυμναστικές μας επιδείξεις ντυμένοι κάθε χρονιά με διαφορετική στολή, αφού το καθαρίζαμε απ’ τα χνούδια των λευκαδιών, που εκείνη την εποχή έβρισκαν να ανθίζουν και να μας εμποδίζουν στις προετοιμασίες μας.
Όλο το χωριό καλοντυμένο παρακολουθούσε με ενθουσιασμό το πρόγραμμα των παιδιών, που με τόσο κόπο ετοίμαζαν οι δάσκαλοι, τους χορούς και τα τραγούδια. Πάνε πια αυτά, θα μου πείτε. Διάγομε την εποχή της ευκολίας, ακόμη και στη σχολική πραγματικότητα. Η γυμναστική, απαραίτητο στοιχείο της αγωγής κάθε παιδιού, από την αρχαιότητα ακόμη, κατάντησε αδιάφορη πολυτέλεια. Γι’ αυτό και τα παιδιά μας, φουσκώνουν και παχαίνουν από το καθισιό και την πολυφαγία. Οι δρόμοι του χωριού άδειασαν από τα παιχνίδια και τις παιδικές φωνές. Τα παιδιά περνούν κατευθείαν στην ενηλικίωση πρόωρα, χωρίς να απολαμβάνουν τις χαρές της παιδικής αθωότητας, που είναι – όπως λένε οι λογοτέχνες – το ασφαλέστερο καταφύγιο της ανθρώπινης ψυχής.

Είμαστε εμείς του Άθωνος
οι σταυραετοί του γένους
φόβο δε νιώσαμε ποτέ
σε αγώνες τιμημένους…

τραγουδούσαν οι ποδοσφαιριστές του «Άθωνος», της πρώτης ομάδας του χωριού σε προγενέστερα από εμάς χρόνια. Ο «Άθως» έδρεπε δάφνες, με δυνατούς ποδοσφαιριστές.
Μετά εμφανίζονται τα «Μεταλλεία Κασσάνδρας» και το τραγούδι αλλάζει:

Τα χάφ μοιράζουν πάσες
στα μέσα δεξιά,
την παίρνει ο Σταυρακάκης,
στα δίχτυα την κολλά.

Τραντάζονται τα δίχτυα
και σπάει η δοκός
και μένει ο Χαρίσης,
απαρηγόρητος…

Πριν αρχίσει το ματς οι παίχτες ένωναν τα χέρια και φώναζαν το περίφημο: -Ζντρο, ζντρο, ζντρο… Αλλά και τι ξύλο έπεφτε, όταν το αποτέλεσμα αμφισβητούνταν! Αγαπημένο αντίπαλο δέος η ομάδα της Στρατονίκης. Οι παίχτες των δύο ομάδων γίνονταν στο τέλος ένας σωρός και φαγώνονταν και ο Χαρίλαος Χαριτίδης ορμούσε με τη μαύρη ομπρέλα του να υπερασπιστεί τους δικούς μας, αλλά κατά λάθος, αντί να χτυπήσει τους Σβοριώτες, χτυπούσε τους «Μπαμπακερούης», όπως μας αποκαλούσαν εκείνοι. Γι’ αυτό και κάθε ματς μαζί τους θεωρούνταν ντέρμπι και προκαλούσε μεγάλη έξαψη.
Κλείνω με την ευχή γρήγορα να ξανακουστούν ιαχές νίκης από το γήπεδο, που στέκει μαραμένο και άφωνο, εδώ και καιρό.
-Ζντρο, ζντρο, ζντρο και πάλι, λοιπόν!
Η Καρβουνοσκαλίτισσα