ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΙΚΡΟΥΣ ΜΑΣ ΦΙΛΟΥΣ Η Παραμυθομαζώχτρα

Η αλεπού και ο ξυλοκόπος

Μία αλεπού, που έτρεχε λαχανιασμένη να ξεφύγει από κυνηγούς, συνάντησε ένα ξυλοκόπο που πήγαινε στην καλύβα του και τον ικέτεψε να την κρύψει:
-Σε παρακαλώ, καλέ μου άνθρωπε, του είπε, κρύψε με να γλυτώσω από τους κυνηγούς και τα σκυλιά τους και θα σου είμαι υπόχρεη.
Εκείνος έδειξε την καλύβα του και εκείνη έτρεξε μέσα και κρύφτηκε σε μια γωνία. Από μία χαραμάδα όμως παρακολουθούσε τα έξω, γιατί ήταν περίεργη και από τη φύση της καχύποπτη. Μετά από λίγη ώρα εμφανίστηκαν οι κυνηγοί με τα σκυλιά τους και ρώτησαν τον ξυλοκόπο:
-Είδες μια αλεπού να τρέχει κατά δω;
-Όχι, είπε ο ξυλοκόπος δυνατά… αλλά με το χέρι του έδειχνε τη θέση που ήταν κρυμμένη η αλεπού.
Εκείνοι δεν κατάλαβαν τα νοήματα του ξυλοκόπου και πίστεψαν, ότι τους είπε. Προσπέρασαν και απομακρύνθηκαν. Όταν έφυγαν, ξεμύτησε και η αλεπού και χωρίς να πει ένα «ευχαριστώ», έφευγε.
-Καλή είσαι και του λόγου σου, της λέει τότε ο ξυλοκόπος, φεύγεις και ξέχασες την υποχρέωση… Η αλεπού όμως που θυμόταν τις κινήσεις των χεριών του κι έτρεμε ακόμα το φυλλοκάρδι της, γύρισε και κοιτώντας τον περιφρονητικά, του είπε:
-Να σου πω, φίλε μου. Θα σου χρωστούσα ευγνωμοσύνη, αν τα έργα των χεριών σου ήταν όμοια με τα λόγια σου… Και έφυγε με σκυμμένο κεφάλι.
Επιμύθιο: Ο μύθος αυτός είναι για κείνους που τα λόγια τους είναι ενάρετα, αλλά τα έργα τους ανήθικα.
Οι αρχαίοι το έλεγαν: ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΧΡΗΣΤΑ ΜΕΝ ΣΑΦΩΣ ΕΠΑΓΓΕΛΛΟΜΕΝΟΥΣ, ΔΙ’ ΕΡΓΩΝ ΔΕ ΦΑΥΛΑ ΔΡΩΝΤΑΣ.
Ο κάβουρας και η αλεπού
Ένας κάβουρας βγήκε από τη θάλασσα και έβοσκε στα βότσαλα. Από κει περνούσε μία πεινασμένη αλεπού και μόλις τον είδε, έτρεξε και τον γράπωσε κι ενώ τον έφερνε στο στόμα της να τον φάει, ο κάβουρας έλεγε:
-Καλά να πάθω, αφού είμαι θαλασσινός και θέλησα να γίνω στεριανός…
Επιμύθιο: Ο μύθος αυτός μας λέει πως όσοι αφήνουν τη δουλειά τους και καταγίνονται με άλλα πράγματα, συνήθως δυστυχούν.
«Όλα τα μύθια, κρύβουν αλήθεια».

Ραλλιώ Στυλιανίδου - Μπαδέμα