Η γλύπτρια Αλεξάνδρα Αθανασιάδη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1961, όπου εξακολουθεί να ζει και να εργάζεται, με συνεχή παρουσία στις εικαστικές τέχνες τα τελευταία 20 χρόνια. Ξεκίνησε τις ανώτερες σπουδές της το 1978 στο Franklin College του Λουγκάνο. Στη συνέχεια το 1979 έγινε δεκτή στο Ruskin School of Drawing and Fine Art του Πανεπιστήμιου της Οξφόρδης, απ' όπου αποφοίτησε το 1982. Ακολούθησαν οι μεταπτυχιακές σπουδές της στη γλυπτική στο πανεπιστήμιο Columbia της Νέας Υόρκης απ' όπου αποφοίτησε το 1984. Έχει πραγματοποιήσει 9 ατομικές εκθέσεις, ενώ έχει συμμετάσχει σε 20 ομαδικές εκθέσεις στην Αθήνα, το Παρίσι, τη Νέα Υόρκη και το Μόντε Κάρλο. 
Με το Στρατώνι τη συνδέουν τα καλοκαίρια των παιδικών και εφηβικών χρόνων της και οι απαρχές των καλλιτεχνικών της ερεθισμάτων. Άλωστε και η ίδια μας τόνισε «Όταν με ρωτούν, από πού είσαι, μου αρέσει να λέω ότι είμαι από το Στρατώνι»
Η Αλεξάνδρα παρουσίασε τη δουλειά της, των τελευταίων 9 χρόνων, στο Μουσείο Μπενάκη με τεράστια επιτυχία. Δύο είναι οι θεματικοί άξονες στους οποίους αναπτύσσονται τα έργα της: το άλογο και το θώρακα.
Η Αλεξάνδρα παρουσίασε τη δουλειά της, των τελευταίων 9 χρόνων, στο Μουσείο Μπενάκη με τεράστια επιτυχία. Δύο είναι οι θεματικοί άξονες στους οποίους αναπτύσσονται τα έργα της: το άλογο και το θώρακα.
Θώρακες από μπρούντζο, παλαιωμένα ή σφυρηλατημένα μέταλλα, άλογα από ξύλο ή άλλα υλικά σε ολοκληρωμένες φόρμες ή σε γραμμικά σχέδια αποτελούν βασικά κομμάτια της δουλειάς της Αλεξάνδρας .«Σίγουρα υπάρχει 
ένα ηρωικό στοιχείο στη δουλειά μου» παραδέχεται η ίδια. «Μπορεί να χρησιμοποιώ σχήματα που παραπέμπουν στην...αθάνατη αρχαία Ελλάδα, αλλά με ενδιαφέρει η έννοια της φθοράς. Η ιστορία κάθε ξύλου που το ΄χει φάει η θάλασσα, μου αρέσει.Παραπέμπει και στο δικό μας κύκλο της ζωής που είναι φθαρτός. Πολλοί θώρακες επίσης δεν είναι κλειστοί.Ανοίγουν για να δείξουν ότι είμαστε ευάλωτοι. Και αυτό αποτελεί μια παραδοχή του ότι για να μπορέσεις να επικοινωνήσεις, πρέπει να είσαι ανοιχτός στους άλλους».
ένα ηρωικό στοιχείο στη δουλειά μου» παραδέχεται η ίδια. «Μπορεί να χρησιμοποιώ σχήματα που παραπέμπουν στην...αθάνατη αρχαία Ελλάδα, αλλά με ενδιαφέρει η έννοια της φθοράς. Η ιστορία κάθε ξύλου που το ΄χει φάει η θάλασσα, μου αρέσει.Παραπέμπει και στο δικό μας κύκλο της ζωής που είναι φθαρτός. Πολλοί θώρακες επίσης δεν είναι κλειστοί.Ανοίγουν για να δείξουν ότι είμαστε ευάλωτοι. Και αυτό αποτελεί μια παραδοχή του ότι για να μπορέσεις να επικοινωνήσεις, πρέπει να είσαι ανοιχτός στους άλλους».
Η Αλεξάνδρα Αθανασιάδη όσο θυμάται τον εαυτό της μαζεύει. «Είμαι σαν τον ρακοσυλλέκτη.Μαζεύω ξύλα, μέταλλα, σκουπιδοτενεκέδες, ό,τι βρω μπροστά μου. Και τη στιγμή που τα συγκεντρώνω βλέπω έναν θώρακα, έναν λαιμό ή έναν ώμο αλόγου. Δηλαδή,η στιγμή που περπατώ και παρατηρώ είναι ένα κομμάτι της δουλειάς μου».
Οπως εξελισσόταν η δουλειά και η σκέψη της, τα έργα της άρχισαν να γίνονται περισσότερο αφαιρετικά και γραμμικά. Και από το 2006 και μετά η Αλεξάνδρα Αθανασιάδη άρχισε να δημιουργεί μόνο άλογα.
Κλείνουμε με την ευχή να απολαύσουμε μιά μελλοντική της έκθεση στο Στρατώνι, δίπλα στις παραλίες που αγάπησε και εμπνεύστηκε !
Αλέκος Τσανανάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου