Γιάννης Στυλιανίδης, ο ποιητής του «Κόσμου των μεταλλείων»

(Συνέχεια από το προηγούμενο)

Πολλά τα ποιήματα πατριωτικού περιεχομένου, αλλά ξεχωρίζω αυτό που έγραψε για τον ήρωα συνταγματάρχη του ελληνικού στρατού Μαρδοχαίο Φριζή, εβραϊκής καταγωγής, γιατί προξενεί μεγάλη εντύπωση το ότι ήξερε γεγονότα, που σήμερα πολλοί αγνοούν.
Ο Μαρδοχαίος Φριζής – ας κάνουμε μία μικρή μνεία για όσους δεν γνωρίζουν – έπεσε στις 5 Δεκεμβρίου 1940 κοντά στο Καλπάκι από μεγάλη αεροπορική επιδρομή την ώρα, που καβάλα στο άλογο του, έτρεχε αψηφώντας τον κίνδυνο, να συναντήσει τις μαχόμενες δυνάμεις του. Οι στρατιώτες του τον λάτρευαν κι ήταν αυτός που τις εμψύχωνε για τη μάχη. Ήταν ο ελευθερωτής της Λοκρίτσας, του Καλαμά και άλλων περιοχών, που κουρέλιασε την επίλεκτη φασιστική μεραρχία Μαδένα.
Πριν από ένα χρόνο στήθηκε η προτομή του σε πάρκο της ανατολικής Θεσσαλονίκης.
Παραθέτω ένα απόσπασμα του ποιήματος του Γιάννη Στυλιανίδη για το Μαρδοχαίο Φριζή, όταν μαθεύτηκε η φοβερή είδηση του θανάτου του:

Στον ήρωα συνταγματάρχη Μαρδοχαίο Φριζή
(απόσπασμα)

-Τραγούδι έγινε, μπαλάντα ηρωική ο θρυλικός Φριζής
που τη σκόρπισαν οι αγέρηδες στα πέρατα της γης
-Ψηλά από το βάθρο του εις το Καλπάκι τώρα
στέκει φρουρός ακοίμητος και αγναντεύει πάντα
τριγύρω τον ορίζοντα, κι αν παραστεί η ώρα
να γράψει ένα δεύτερο αθάνατο ΣΑΡΑΝΤΑ!
-Αιώνια δόξα και τιμή
σε σένα γιέ του Ισραήλ.
« Φωνή ηκούσθη εν Ραμά
σε κλαίει η Ραχήλ»
-Το έθνος των Ελλήνων
ποτέ δεν λησμονεί
τα άξια παιδιά του:
Φρίζη σ’ ευγνωμονεί!

Σε άλλο του ποίημα ο Γ. Στυλιανίδης δίνει ποιητικά συμβουλές για το κάπνισμα στη νέα γενιά:
ΚΑΠΝΙΣΜΑ

Το θέμα είναι ζωτικό και άμεση λύση χρήζει
κι’ αυτό που μας ανησυχεί και μας προβληματίζει
είναι η νεολαία μας! Που στην πλειοψηφία
καπνίζει δυστυχώς, πολύ, με πάθος, με μανία.
Σε τούτο φταίνε κι οι γονείς με το παράδειγμα τους
π’αντί για να το κόψουν, φουμάρουνε μπροστά τους.
Φταίνε κι όλα τα μέσα, που για το παραδάκι,
διαφημίζουν συνεχώς, το κάθε… τσιγαράκι.
Θα πω δυο λόγια στα παιδιά-σαν φίλος και μη καπνιστής-
κι ας είναι «φωνή βοώντως…» ως λέει ο Βαπτιστής.
-Νιάτα καλά, νιάτα χρυσά, κοπέλες παλικάρια,
γιατί τραβάτε ακάθεκτοι στο θάνατο, στον χάρο,
καπνίζοντας αστόχαστα τ’ ολέθριο τσιγάρο;
Θ’ αφήνατε να έκοβε κάποιος το δάχτυλο σας;
Πως στον καπνό αφήνετε τον εξολοθρεμό σας;
Μαύρισε ο Άδης, μαύρισε και συνεχώς μαυρίζει
από τις μαύρες κόμες σας που ο καπνός θερίζει…
Όλοι και όλες ξέρετε, το κάπνισμα, αλήθεια,
δεν είναι άλλο τίποτε, παρά κακή ΣΥΝΗΘΕΙΑ.
Λοιπόν, αν θέλετ’ όλοι σας υγεία κι’ ευτυχία
σφίξτε τον εαυτούλη σας και ρίξτε στα δοχεία
τσιγάρο, πούρο, ναργιλέ, πίπα, ταμπάκο φίνο,
για πάντα να σωθείτε απ’ το φριχτό καρκίνο.
Το κάπνισμα τον προκαλεί, είναι αποδεδειγμένον
Από πειράματα γιατρών δικών μας μα και ξένων.
Μόνο κανείς σα χάσει την πολύτιμη υγειάαισθάνεται τι έχασε, μα τότε έχε…γειά


Μυαλό προοδευτικό και ανατρεπτικό, αντικομφορμιστικό, με βαθιά εγκυκλοπαιδική μόρφωση, που μόνος καλλιέργησε, μιας και οι δύσκολες συνθήκες της νιότης του εμπόδισαν τις σπουδές, που δικαιωματικά του οφείλονταν. Η ευφυΐα του δεδομένη, η γνώση της ελληνικής γλώσσας αρίστη.
Σε πολλά ποιήματά του δεν διστάζει να καυτηριάσει καταστάσεις κοινωνικές, καθώς και την αποδοχή εθίμων, που καμιά βάση και σχέση δεν έχουν με τη δική μας ορθόδοξη παράδοση.
Πολύ χαρακτηριστικό είναι το ποίημα που ακολουθεί στο οποίο ο Άγιος Βασίλης της Καισαρείας παραπονιέται στους ανθρώπους του 1976 για την άστοχη υιοθεσία ξένων εθίμων και την έλλειψη ανθρωπισμού που διακρίνει την εποχή. Προσέξτε το, αξίζει:

Εύλογα παράπονα

Στη μνήμη των σεβαστών γονέων και αδελφών μου.
Άγιος Βασίλης έρχεται από την Καισαρεία
κι έχει πικρά παράπονα γεμάτη απορία
βαστά εικόνα και χαρτί, χαρτί και καλαμάρι
κι ακούστε τον χριστιανοί, με του Θεού τη χάρη:
-Τέκνα κυρίου αγαπητά, πέστε μου για καλό σας
ποια σχέση έχω με αυτό το βέβηλο έθιμο σας;
Με ντύνετε κάθε χρονιά όπως το καρναβάλι,
παιχνίδια με φορτώνετε στον ώμο ένα τσουβάλι
και μπαίνω την παραμονή στις στέγες και στα τζάκια
ν’ αφήσω στα παιδόπουλα διάφορα δωράκια…
Λες κι’ είμαι καλικάντζαρος, είτε καθαριστής
των καπνοδόχων, ή πλασιέ είτε πραγματευτής.
Αλλά και που δεν βάνετε εμέ και τ’ όνομα μου
για να διαφημίσετε τα είδη σας παιδιά μου
Γίνομαι ο περίγελος μεγάλων και μικρώνε
-συχωρεμένα τα παιδιά- αλλά και των σκυλιώνε…
Έθιμο βάρβαρο, παλιό και δένδρα στολισμένα
με μπιχλιμπίδια χίλια δυό κι’ ανάμεσα εμένα…
Ημεροδείκτες, καρτποστάλ, ευχές και ραβαΐσι
και ποιός θυμάται του φτωχού την πόρτα να χτυπήσει;
Πρόσκαιρες ματαιότητες, πλούτος, χλιδή κραιπάλη,
κι ο ένας τ’ άλλου αδελφού το μάτι πάει να βγάλει.
Δεν ξέρετε τι θέλετε, τι κάνετε, που πάτε,
αφού ελησμονήσατε το «αλλήλους αγαπάτε».
Ποιος επεσκέφθη ασθενή, ξένο, φυλακισμένο,
ποιος έτεινε το χέρι του σ’ εχθρό, σ’ αδικημένο;
Ποιος νοιάστηκε την ορφανή, τον σκλάβο, τον σακάτη
ποιος φίλεψε και κοίμισε παντέρημο διαβάτη;
Ποιος έντυσε γυμνό, φτωχό, χόρτασε πεινασμένο,
ποιος έχυσε δυό δάκρυα για αδελφό χαμένο;
Τοιαύτα έργα έπραττα… ήμαρτον στη ζωή μου!
Προς δόξαν του Υψίστου μας! Και τώρα αδελφοί μου
δισάκι με φορτώνετε να νέμω μποναμάδες.
Υπάρχει άλλος άγιος να έχει το ριζικό μου,
το χάλι το δικό μου;
Με κάνατε δυό παραδιών σε Ανατολή και Δύση!
Και ποιος το μαύρο έθιμο τώρα θα καταλύσει;
Κι’ ότι είναι αθώο και άδολο κανένας μην το νομίσει…
Να σβήσει δύσκολο πολύ κατάλοιπο αιώνων,
αλλά να περιορισθεί στο κόσμιο και μόνον,
και όταν γίνει η αρχή με αγάπη, και φροντίδα,
στο μέλλον θα απαλλαγεί η ευσεβής πατρίδα.
Τον λόγο έχ’ η του Χριστού Αγία εκκλησία,
οι χριστιανοί, οι σύλλογοι κι αυτή η πολιτεία.
Δεν πρέπει τέτοια έθιμα και ήθη να συνεχίζονται
και του θεού οι άγιοι, αλλά και η θρησκεία,
να διακωμοδίζονται
και να λοιδωρίζονται
Αμήν
Ο εν Χριστώ ικέτης και ευχέτης

( συνεχίζεται)