«Και με το φως του λύκου επανέρχονται…»

Σαν Χριστουγεννιάτικο όνειρο…

Είναι κάποια πράγματα που νομίζουμε πως τα ονειρευτήκαμε και ύστερα τα βλέπουμε να γίνονται πραγματικότητα. Κάποια πράγματα που δεν πιστεύαμε πως θα τα δούμε ζωντανά μπροστά μας. Σας έχω μιλήσει ξανά για μια Έκθεση που έγραψα αρκετά μεγάλη, στην Α! Λυκείου με τίτλο «Αξέχαστα Χριστούγεννα». Θες η έντονη νοσταλγία για το όμορφο χωριό μου, θες η αχαλίνωτη φαντασία μου, με έκαναν να εξοκείλω.
Στην έκθεση αυτή, που ενθουσίασε τις ρομαντικές, συμμαθήτριές μου, μιλούσα για ένα παραθαλάσσιο χωριό – το χωριό μου – χωρίς να το κατονομάζω, που είναι περιτριγυρισμένο από θαλερά βουνά. Εκεί υπήρχε ένα σπίτι – το πατρικό μου – με ένα ψηλό πεύκο στην αυλή. (Κι αυτό αληθινό). Τα αληθινά όμως μέχρι εδώ, τα υπόλοιπα ανήκαν στη σφαίρα της φαντασίας.
Ότι η εταιρεία της εποχής εκείνης είχε προκηρύξει Χριστουγεννιάτικο διαγωνισμό για το πιο όμορφα στολισμένο σπίτι. Φυσικά το βραβείο το πήρε το δικό μου σπίτι, που το μεγάλο του πεύκο είχε φωταγωγηθεί με άπειρα χρωματιστά λαμπιόνια, ακόμη και ο φράχτης του με τα τραχιά παλούκια. Ομάδες παιδιών – αληθινό κι αυτό – γύριζαν την παραμονή των Χριστουγέννων και έψελναν ύμνους. Όλο το χωριό αχολογούσε από τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Και τελείωνα κάπως έτσι: «Πάντα όσο ζω θα θυμάμαι ένα παραθαλάσσιο χωριό χιονισμένο κι ένα σπίτι με ένα ψηλό πεύκο στην αυλή του στολισμένο. Χαράματα κι ή καμπάνα του χωριού να χτυπά για τη χριστουγεννιάτικη λειτουργία».
Χρονολογία γραπτού : 12 Δεκεμβρίου 1967.

Νύχτα 14ης Δεκεμβρίου 2008. Είμαστε ψηλά, στο Κιόσκι και στα πόδια μας απλώνεται μία ονειρική εικόνα: ένα παραθαλάσσιο χωριό φωτισμένο – το χωριό μου – και τριγύρω σιωπηλά σκούρα βουνά. Πολύχρωμα λαμπιόνια στολίζουν στην παραλία χαριτωμένα σπιτάκια και δέντρα. Χριστουγεννιάτικες μελωδίες πλημμυρίζουν την ατμόσφαιρα. Η θάλασσα και τα βουνά ακούν και συμμετέχουν κι αυτά με τη δική τους φωνή. Η θάλασσα με το φλοίσβο των κυμάτων και τα βουνά με το ανάδεμα των φυλλωμάτων τους.
Αναρωτιέμαι, αν σε κείνη την παλιά έκθεση λειτούργησε κάποιο προφητικό μήνυμα, γιατί βλέπω ολοζώντανο μπροστά μου, αυτό που η δύναμη της φαντασίας μου έπλασε.
Κατεβαίνουμε στην παραλία του χωριού. Δεκάδες μικρά παιδιά με μαγεμένα μάτια τρέχουν πάνω κάτω, να γράψουν γράμματα στον Αϊ Βασίλη, να φτιάξουν κατασκευές ή γλυκά, ν’ ακούσουν παραμύθια και ν’ ανεβούν στα γραφικά παιχνίδια του Λούνα Πάρκ. Κι από κοντά οι γονείς, γελαστοί κι αυτοί. Κι όλοι μαζί, μικροί και μεγάλοι, και ανεβαίνουν το τρενάκι και να χαίρονται σα παιδιά.
Σκέφτομαι πως τα όνειρα συνήθως δύσκολα εκπληρώνονται. Αυτά όμως που βλέπω μου λένε πως η πραγματικότητα έχει ξεπεράσει το παλιό μου όνειρο. Γιατί το χωριό μου τώρα έχει γίνει και «Παραμυθοχώρα», δηλαδή ένας τόπος που θα δίνει χαρά και θα εξάπτει τη φαντασία και τη μαγεία όχι μόνο των αθώων μικρών παιδιών, αλλά και των μεγάλων παιδιών, που τόσο το έχουν ανάγκη στις δύσκολες μέρες που ζούμε.
Καλά Χριστούγεννα λοιπόν, σε όλους τους Παραμυθοχωρίτες απανταχού της γης , γιατί η μαγεία και το παραμύθι δεν έχουν σύνορα.

Η Καρβουνοσκαλίτισσα