ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΖΩΓΡΑΦΩΝ

Μαρία Φιλοπούλου


Η Μαρία Φιλοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1964. Σπούδασε ζωγραφική στην Ανωτάτη Εθνική Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού (ύ (ole Nationale Superieure des Beaux-Arts) με καθηγητή τον Leonardo Cremonini, από το 1984-1988.
Συνέχισε τις σπουδές της στην ίδια σχολή με υποτροφία της Γαλλικής Κυβέρνησης κάνοντας το μεταπτυχιακό της στη λιθογραφία με καθηγητή τον Abrahad Hadad από το 1988έως το 1989.


Έργα της ανήκουν στη συλλογή της Εθνικής Πινακοθήκης και της Βουλής των Ελλήνων, καθώς και σε ιδιωτικά μουσεία και συλλογές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Εδώ παρουσιάζουμε την πρόσφατη δουλειά της Μαρίας Υποβρύχιοι κολυμβητές.

Συναντήσαμε την Μαρία στο σπίτι της στην Αθήνα. Η ευγενική της φιγούρα και η ηρεμία της αντικατοπτρίζει το απέραντο γαλάζιο των έργων της, γιατί οι πίνακές της είναι πραγματικά απέραντοι. Η Μαρία ζωγραφίζει μεγάλες επιφάνειες και εντυπωσιακή ήταν η σεμνότητα με την οποία μας έδειξε την δουλειά της .


Παρακάτω παραθέτουμε σχόλιο από το εικαστικόν της εφημερίδας το Βήμα

Το νερό που ζωγραφίζει η Φιλοπούλου είναι μια (σχεδόν) επίπεδη επιφάνεια. Ο μουσαμάς είναι επίσης μια επίπεδη επιφάνεια. Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς ότι το να δημιουργηθεί η αίσθηση του χώρου με δύο επίπεδες επιφάνειες τη μία πάνω στην άλλη είναι αδύνατον - γι' αυτό και αν βάψετε έναν τοίχο γαλάζιο δεν θα μοιάζει με θάλασσα. Ετσι οι ζωγράφοι, όταν θέλουν να ζωγραφίσουν θάλασσα, χρησιμοποιούν κάποιου είδους ατμοσφαιρική προοπτική ταξινομούν δηλαδή το χρώμα τους από το πιο σαφές στο πιο ασαφές, από το πιο καθαρό στο πιο γκρίζο, από το πιο σκούρο στο πιο ανοιχτό, ως το σημείο του ορίζοντα όπου τα πάντα φθίνουν. Αυτό είναι μια εικόνα εντυπωμένη στο ανθρώπινο μυαλό με αποτέλεσμα, αν βάψει κανείς μια οποιαδήποτε επιφάνεια με γαλάζιες οριζόντιες λουρίδες, την πιο κοντινή με έντονο ultramarine και τις υπόλοιπες προοδευτικά πιο γκρίζες, να εμφανίζεται ένας χώρος και η αίσθηση της απόστασης.
Η Μαρία Φιλοπούλου χρησιμοποιεί την ατμοσφαιρική προοπτική, αν μη τι άλλο στο σημείο όπου οι πινελιές και τα σταξίματα είναι πιο ευμεγέθη στο πρώτο πλάνο και προοδευτικά γίνονται μικρότερα.
Χρησιμοποιεί όμως πάνω από όλα τον ρυθμό.
Οι λουόμενοι, κόκκινα, ώχρες, πορτοκαλιά, είναι τα «πέδιλα» πάνω στα οποία γαντζώνεται η επιφάνεια του νερού.
Τι μας είπε η Μαρία για τη ζωγραφική της:

Ζωγραφίζω παρατηρώντας το ορατό, παρουσιάζοντας τη δική μου πραγματικότητα, το πώς βλέπω τον κόσμο. Επιμένω στο τελάρο, γιατί παρ' όλες τις δύο διαστάσεις του μου δίνει τη δυνατότητα να εκφραστώ, μαγεύομαι από τους ορίζοντες που ανοίγονται μπροστά μου. Ζωγραφίζοντας χάνομαι μέσα από την περιπέτεια της ζωγραφικής, καθώς ανασύρονται πράγματα και δρόμοι που δεν τα είχα υπολογίσει, ούτε φανταστεί προηγουμένως. Αυτή η περιπέτεια, περιπέτεια αυτογνωσίας, είναι που κρατάει άσβεστη την όρεξή μου για ζωγραφική.
Δημιουργώ χώρους, διότι έχω την ανάγκη ενός δικού μου προσωπικού «κλειστού» χώρου για να ελευθερωθώ. Εξαιτίας αυτής της ανάγκης, δημιουργείται στα έργα μου μια ευρυγώνια προοπτική. Θέλω να αισθανθώ ότι μέσα στον χώρο που ζωγραφίζω, κάτι σαν φωλιά. . Έχοντας το κεφάλι μου σταθερό, κοιτάω δεξιά, αριστερά, πάνω, κάτω, με την άκρη του ματιού. Αυτό με κάνει να αισθάνομαι τελείως ελεύθερη. Μου δημιουργεί παράλληλα μια αίσθηση ιλίγγου, ανατροπής και κίνησης. Ανατροπής της καθιερωμένης εικόνας του χώρου, απ' όπου γεννιέται μια εικόνα καινούρια, αλλά εντελώς πραγματική. Τα θέματά μου είναι βιωματικά. Δεν θέλω να περιγράψω τον χώρο, αλλά να μεταφέρω την αίσθηση που έχω γι' αυτόν.(.)
Στην τελευταία μου δουλειά, στους κολυμβητές κάτω από το νερό, ο χώρος είναι πάλι κλειστός, αλλά ταυτόχρονα απεριόριστος, το πάνω μέρος του βυθού, το νερό, η άμμος ή τα βράχια δημιουργούν τον «κλειστό» χώρο. Οι κολυμβητές σε πλήρη ελευθερία, σώματα που έχουν χάσει τη βαρύτητά τους, σε ασυνήθιστες στην πραγματικότητα κινήσεις: τους ζωγραφίζω γυμνούς για να δώσω μεγαλύτερη αίσθηση ελευθερίας. Θέλω να φαίνονται σαν να ανήκουν σ' αυτό το περιβάλλον. Το έντονο φως και οι αντανακλάσεις του νερού πάνω στα γυμνά τους σώματα, οι φυσαλίδες και η άμμος του βυθού μου δημιουργούν έναν ονειρικό κόσμο.
(...)
Το χρώμα και το έντονο φως είναι χαρακτηριστικά των εμμονών μου. Όταν ζωγραφίζω, αγνοώ το πλαίσιο του τελάρου, γι' αυτό δουλεύω στον τοίχο ή στο πάτωμα. Έχω μανία να χωρέσουν τα πάντα μέσα στο έργο, ακόμη και εγώ. Θέλω να έχω την αίσθηση ότι είμαι μέσα στον πίνακα. Ο τρόμος αυτός με απελευθερώνει.
Η ελευθερία, η αναπνοή, ο ρυθμός, οι αντιθέσεις είναι για μένα πηγή ενέργειας στη ζωγραφική. Το κάθε έργο είναι μια καινούρια περιπέτεια, χωρίς αναμενόμενο τέλος.
Η Μαρία Φιλοπούλου έχει εκθέσει μόνη της ή σε ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό ( Παρίσι , Βαρσοβία, Λονδίνο, Βρυξέλες, Μαιάμι, Νέα Υόρκη)


Α. Τσανανάς